Νεφέλη Φασούλη, ποιος είναι ο κόσμος σου;

Ο κόσμος μου είναι ένας κόσμος γεμάτος αντιθέσεις και διαφορετικά στιλ. Κι επειδή εγώ έψαχνα καιρό να δω ποιος θα είναι ο κόσμος μου τελικά ήρθε ο Φοίβος Δεληβοριάς και μου έδωσε την απάντηση: «δεν χρειάζεται να διαλέξεις κάτι, απλά θα βάλεις όλα τα πράγματα που είσαι σε έναν δίσκο κι αυτός θα είναι ο κόσμος σου». Μου τον όρισε σαν αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Πάντα ήμουν σαν εκκρεμές, πήγαινα μία από την μία και μία από την άλλη. Ο κόσμος μου είναι όλα αυτά τα μικρά στοιχεία που υπάρχουν στο μυαλό μου.

Όλα τα τραγούδια του δίσκου είμαι εγώ με κάποιον τρόπο. Όλα αυτά βρίσκουν τον τρόπο να με εκφράζουν αρκεί να είναι όμορφα. Υπάρχει ακόμα και κομμάτι στον δίσκο που τώρα το γυρίσαμε σε videoclip κι έχει την αισθητική του επαρχιακού σκυλάδικου μέσα. Όταν ακόμα κι αυτό γίνεται με τη σωστή αισθητική, την cult αισθητική, για μένα είναι σίγουρα ανήκει στον κόσμο μου.

Σε αυτόν τον κόσμο δεν χωρά η κακή μουσική. Η μουσική που δεν έχει ανθρώπινο χέρι μέσα, μουσική που μου θυμίζει σούπερ μάρκετ. Για μένα ο κόσμος μου είναι κάτι που έχει ανθρώπινο βίωμα μέσα, είτε με περιγραφή στιχουργική είτε με ανθρώπινο παίξιμο. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ό,τι δεν είναι ζωντανό δεν ανήκει στον κόσμο μου.

Είμαι και σαν χαρακτήρας της εξερεύνησης. Μπορώ να περάσω αντίστοιχα καλά σε ένα jazz bar και σε ένα σκυλάδικο και πάντα έψαχνα να δω τι είναι αυτό. Ήξερα ότι με κάποιον τρόπο κάπως θα περάσω καλά παντού, οπότε πάντα ήμουν και σαν χαρακτήρας επιρρεπής σε όλα και νομίζω ότι σε αυτόν τον δίσκο φαίνεται ακόμα κι αυτό.

Από τον χαρακτήρα μου θα ήθελα να λείπει το ότι είμαι πολύ αγχώδης, στρεσάρομαι εύκολα, γενικότερα να ήμουν λιγότερο ανασφαλής. Να αποδεχτώ αυτό που είμαι, να μην αισθάνομαι το ότι είμαι σε πολλές μεριές ότι μου κάνει κακό ή ότι είναι κακό.

Αυτός ο δίσκος είναι αυτό το εγχείρημα για μένα, να αγκαλιάσω όλες μου τις πλευρές και να πω ότι είναι ok, ότι αυτό από μόνο του είναι ένας χαρακτήρας που συναποτελείται από πολλά στοιχεία, δεν πρέπει να διαλέξω να είμαι μόνο κάτι.

Ξεκίνησα να τραγουδώ ερασιτεχνικά από πολύ μικρή, απλά δεν το έκανα καθόλου με πεποίθηση ότι αυτό μπορεί όντως να με οδηγήσει κάπου, ότι είμαι καλή και θα πρέπει να το συνεχίσω. Γύρω στην εφηβεία την έφαγα την πετριά και λέω «Ωχ κάτι συμβαίνει εδώ, κάτι κάνω καλά». Όταν τελείωσα το σχολείο έκανα μαθήματα φωνητικής κι εκεί ξεδιπλώθηκα είπα «Παιδιά το ‘χουμε». Ξεκίνησα να δουλεύω, η μία δουλειά έφερε την άλλη κι έφτασα να δουλεύω και με τον Φοίβο. Τα έφερε και λίγο η ζωή, που λένε. ώστε να το κάνω επάγγελμα. Αλλά ότι τραγουδούσα κι ερασιτεχνικά το έκανα από πολλά χρόνια πριν.

Ήμουν ξεκάθαρα το παιδί που έβγαινε στις γιορτές του σχολείου και τραγουδούσε. Ήμουν το παιδάκι που πάντα ήθελα να με προσέξει η δασκάλα της μουσικής, δεν με ενδιέφεραν οι άλλοι. Ήθελα να έχω το σόλο μου σε κάθε γιορτή γιατί αυτή ήταν και η ευκαιρία μας, δεν μας δινόταν κάποια άλλη ευκαιρία. Όταν έμαθα μετά και για διάφορα σχολικά φεστιβάλ του Δήμου Αθηναίων άρχισα να συμμετέχω και σε αυτά. Θυμάμαι να έρχεται ένας κύριος στο σχολείο από τον Δήμο και να ρωτάει αν υπάρχουν σχολικά συγκροτήματα να παίξουν σε Φεστιβάλ και πήγα και δήλωσα συμμετοχή χωρίς να έχω τίποτα. Έγραψα τα ονόματα κάποιων φίλων μου κι ευχόμουν από μέσα μου να μη μου θυμώσουν. Όντως δεν μου θύμωσαν και με αφορμή αυτό όντως ξεκινήσαμε τις πρόβες.

Έπαιζα βιολί από ηλικία 6 ετών, αλλά το βαρέθηκα αρκετά γρήγορα γιατί ήταν πολύ απαιτητικό και το τραγούδι μου ήταν κάτι πολύ πιο εύκολο σε εκείνη τη φάση. Το να ανοίγεις το στόμα σου και να τραγουδάς είναι πολύ πιο εύκολο από το να κουρδίζεις το βιολί (γέλια). Ήταν κι αυτή η μανιέρα της κλασικής μουσικής που ακολουθούσε το Ωδείο της γειτονιάς που δεν την είχα αγαπήσει όσο έπρεπε. Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω το πόσο σημαντικό είναι, οπότε δεν πειράζει. Πιστεύω ότι μου έδωσε κάποιες ωραίες βάσεις.

Στην εφηβεία μου άκουγα και πολύ Guns and Roses και Metallica που άκουγαν τα αδέρφια μου. Τα τρία αδέρφια μου άκουγαν τα πιο rock metal πράγματα, που ακούν όλοι οι άνθρωποι στην εφηβεία τους. Ταυτόχρονα υπήρχε και η αντίληψη των γονιών στο σπίτι ότι αυτή δεν είναι καλή μουσική.

Για τους γονείς μου καλή μουσική ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Χαρούλα Αλεξίου, η Μαρία Δημητριάδη, αυτά. Οπότε κάπως ένιωθα ενοχικά όταν άκουγα οτιδήποτε άλλο, αλλά τελικά μου επιβεβαιώθηκε όλο αυτό πολύ γρήγορα. Μετά τα 18 κατάλαβα ότι όλη αυτή η «πλύση εγκεφάλου» που είχα φάει με όλη αυτή τη μουσική, μου έβγαζε τελικά ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδισμα στη φωνή μου. Πιστεύω ότι αυτή είναι και η σωστή εκπαίδευση για έναν τραγουδιστή. Να ακούει πάρα πολλά πράγματα και θεωρώ ότι με βοήθησαν πολύ σε αυτό οι γονείς μου.

Ξεκίνησα με αντίφαση, ναι. Υπήρχαν έξι άτομα στο σπίτι και όλα άκουγαν διαφορετικά πράγματα. Οπότε όλα αυτά τα θυμόμουν, γιατί έχω και καλή μουσική μνήμη, τα μαθαίνω σχετικά γρήγορα όλα, οπότε μου έμειναν.

Είμαι και απόφοιτη της Νομικής, το έκανα κι αυτό. Πήρα το πτυχίο μου το 2018 και ξεκίνησα την πρακτική μου άσκηση. Κρατάω μια επαφή, τα στοιχειώδη γιατί μπορεί να έρθει η κρίσιμη ώρα να μου χρειαστεί. Βέβαια και τώρα που ήρθε η κρίσιμη ώρα με την πανδημία, πάλι δεν πήγα πραγματικά προς τα εκεί. Είμαι ακόμα σε μία φάση που θέλω να ξυπνάω και να μελετάω μουσική, δεν θέλω να ξυπνάω και να πηγαίνω σε γραφείο.

Φοβήθηκα ότι δεν θα δουλέψω για πάρα πολύ καιρό και ήταν οικονομικό το ζήτημα οπότε συνέχισα να πηγαίνω κάποιες φορές στο γραφείο. Η άσκηση μου τελείωσε την κρίσιμη στιγμή του κορονοϊού, εκεί έδωσα τις εξετάσεις μου κι έγινα και δικηγόρος. Σκέφτηκα «Μωρέ λες να είναι σημάδι αυτό από τον θεό;». Πηγαίνω ακόμα στο γραφείο, δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρει, είναι πολύ ενδιαφέρον επάγγελμα, σου ανοίγει τα μάτια, τον τρόπο που σκέφτεσαι, τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, απλώς δεν έχει καθόλου να κάνει με τέχνη. Είναι προσγειωμένο επάγγελμα, πατάνε τα πόδια σου στη ζωή, την καθημερινότητα. Δεν το απορρίπτω με τίποτα, είναι σπουδαία επιστήμη.

Με τον Φοίβο ήμουν εμμονική πριν τον γνωρίσω, όχι απλά fan. Ο Φοίβος ήταν κάτι το οποίο δεν ακουγόταν στο σπίτι, ήταν κάτι που το επέλεξα μόνη μου. Με κάποιον τρόπο νιώθω ότι λυτρώθηκα ιδιαίτερα με την έκβαση των πραγμάτων μετά από 10, 15 χρόνια γιατί ήταν κάτι που επέλεξα. Τον άκουσα πρώτη φορά ως 14χρονη, έπαθα σοκ με τα τραγούδια, μου άλλαξε τον κόσμο κι από εκεί και πέρα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να τον βλέπω με κάποιον τρόπο ζωντανά. Έβαζα τον αδερφό μου να με τρέχει. Τον έχω δει σε άπειρες συναυλίες πριν, ήξερα απέξω τα προγράμματα, έβλεπα όλους αυτούς τους μουσικούς πριν καν φανταστώ ότι θα είμαι κάποια στιγμή κι εγώ σε αυτό το σχήμα.

Στην πρώτη μας συνάντηση είχα πάθει starstruck, αλλά ο Φοίβος είναι ένας άνθρωπος πολύ προσγειωμένος με κάφρικο, αυθεντικό χιούμορ και το πήρε αμέσως μακριά αυτό το «Χριστέ μου μιλάω με το είδωλο». Αρχίσαμε αμέσως να κάνουμε παρέα, νιώσαμε μια πολύ ωραία οικειότητα, που είναι και κάτι που για μένα κάνει έναν καλλιτέχνη σπουδαίο.

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν σε μία φιλανθρωπική συναυλία στην οποία εχώ είχα βρεθεί δουλεύοντας με τον Βασίλη Καζούλη κι ήταν κι εκείνος καλεσμένος να παίξει και γνωριστήκαμε στα καμαρίνια. Έσπευσα να του πω ότι τον έχω παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια, κρατήσαμε μια στοιχειώδη επαφή κι απλά κάποιους μήνες αργότερα, έπαιζα εγώ ένα live με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο κι ήρθε να με ακούσει ο Φοίβος. Όπως μου εξομολογήθηκε μετά ήθελε να ακούσει τι κάνω. Είχε πάθει σοκ με το πώς μπορούσα να τραγουδήσω από τα πιο αιθέρια jazz κομμάτια του Παναγιώτη και φτάσαμε να τραγουδάμε λαϊκά βαριά. Μου πρότεινε να είμαι στην «Ταράτσα του Φοίβου» και του είπα «Έρχομαι, όχι τρέχοντας απλά, αλλά κατοστάρι».

Έχω μάθει μέσα από αυτή τη συνεργασία με τον Φοίβο, ότι αν είναι καλοί οι άνθρωποι τότε γίνονται όλα χωρίς πρόβλημα. Βγάζεις πολύ εγωισμό για να δημιουργηθεί η πρώτη ρήξη κι είναι κάτι που γίνεται και είναι φυσιολογικό να γίνει, αλλά αν γίνει από τον πρώτο χρόνο πάει να πει ότι κάποιος έχει έναν εγωισμό παράπανω. Εγώ αφομοιώθηκα με πάρα πολύ ωραίο τρόπο από το σχήμα και στην παρέα. Είναι ένα πάρα πολύ ενωμένο σχήμα. Οι μουσικοί είναι 9 χρόνια εκεί έχουν χτίσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής τους μαζί, εγώ είμαι 4 χρόνια μαζί τους και τους νιώθω σαν οικογένειά μου. Νιώθω την απόλυτη οικειότητα και είμαι ευτυχισμένη σε αυτή τη δουλειά.

Στην «Ταράτσα του Φοίβου» φέτος θα λέω κομμάτια από το δίσκο μου, στο πλαίσιο που χωράνε σε ένα τέτοιο πολυθέαμα που συμβαίνει στην Ταράτσα. Έχει μεγαλώσει πια ο θίασος και μαζί μας είναι και η Idra Kayne και ο Φοίβος Ριμμένας, δύο φοβερά παιδιά και καλλιτέχνες. Έχουμε και τον χορογράφο Πάνο Χαλκιά, που μας δίνει λίγη από τη λάμψη του, μας έχει κάνει να θέλουμε να κάνουμε μπαλέτα και σοβαρούς χορούς, είναι φοβερό πώς έχουμε εξελιχθεί από αυτή την γνωριμία. Ετοιμάζουμε ωραίο κι επίκαιρο θέαμα, άμεσα δεμένο με την πραγματικότητα και πιστεύω θα περάσουμε τέλεια το καλοκαίρι.

Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια στα πλαίσια των σπουδών μου. Ό,τι έχω κάνει σε σπουδές φωνητικής είχε να κάνει με την jazz και εκεί είναι κάπως απαραίτητο να γράφεις. Απλά δεν γράφω ελληνικό στίχο. Προς το παρόν έχω μείνει σε αυτό το ρεπερτόριο, δεν έχω περάσει σε ελληνικό στίχο σαν αυτά που θα πω τώρα με τον Φοίβο. Δεν το έχω επιχειρήσει απλά νομίζω ότι δεν θα το κάνω και καλά, οπότε δεν έχω φτάσει ως εκεί σαν σκέψη. Ζητάω τη γνώμη φίλων που πιστεύω ότι θα τα ακούσουν και θα τα εκτιμήσουν με κάποιον τρόπο. Κι εννοείται τα στέλνω και στον Φοίβο, τον συμβουλεύομαι. Μπορώ να του πω «Φοίβο έγραψα αυτό, μπορεί να είναι μπαρούφα αλλά θα στο στείλω». Και με στηρίζει πολύ και σε αυτό. Είναι φοβερός.

Η συνεργασία μου με τον The Boy στο video clip του «Ο κόσμος μου» μου άφησε ενθουσιασμό για το πόσο ωραία μπορούν να πάνε κάποια πράγματα και πολύ γρήγορα. Ήταν ένα σφηνάκι, στην ουσία μια μέρα τον είδα, λόγω κορονοϊού. Με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα στα γυρίσματα. Εγώ πάντα πάω με την αμηχανία ότι δεν ξέρω να κάτσω μπροστά σε μια κάμερα, δεν είμαι ηθοποιός, θα μου λένε “Ωχ, τώρα με πια μπλέξαμε” (γέλια). Ένιωσα όμως τόσο όμορφα. Είναι αυτό που κάνει ένας άνθρωπος που βλέπει το ωραίο στα πράγματα και τους ανθρώπους και θέλει να βγάλει το καλύτερο δυνατό εκεί έξω. Νομίζω ότι αυτό έκανε ο The Boy σε αυτό το video. Αγάπησε πολύ το κομμάτι όπως κι εμείς, το είδε με τον τρόπο που το βλέπουμε κι εμείς και νομίζω ότι είναι ο καλύτερος στο να βγάλει όλη αυτή την εσωτερικότητα της Αθήνας ειδικά, γιατί ήταν και τέτοιο το περιεχόμενο του κομματιού. Πετύχαμε διάνα.

Ακριβώς επειδή ο χώρος αυτός είναι ένας χώρος που υποτίθεται ότι μετράει την εικόνα, ένιωσα ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να πρέπει να είμαι κάπως. Όχι για τα κιλά και τέτοια, αυτό δεν το σκέφτηκα καθόλου ποτέ, αλλά κυρίως για το πώς να εμφανίζεσαι πάνω στη σκηνή και ιδίως αν είσαι γυναίκα σε ένα σχήμα που έχει μόνο άνδρες κι αν θα πρέπει να επιτελέσεις κι έναν ρόλο. Κάνοντας τα δικά μου, πλέον, νομίζω ότι θα επέλθει η απόλυτη ελευθερία δεν θα με απασχολεί καθόλου πια.

Χάρηκα στο video του The Boy, γιατί εκεί που κάπως απ’ όλες αυτές τις φωτογραφίσεις και τα video πήγαιναν να με πλασάρουν ως αυτό που πρέπει να είσαι πάντα στην τρίχα, εμένα ο πραγματικός μου εαυτός είναι αυτός στο video του The Boy. Αυτά είναι τα γυαλιά μου, αυτή είμαι εγώ.

Όταν βγήκε το video με πήρε η μητέρα μου κι έκλαιγε. Είναι πολύ αυστηρή και ποτέ δεν θα μου πει “Wow”, είναι επικριτική. Κι έκλαιγε γιατί είδε το παιδάκι της, όπως μου είπε. Αν κάτι με προβλημάτιζε, λοιπόν, ότι κάπως πρέπει να είμαι, πια με αυτή τη δουλειά κι από εδώ και πέρα το ξεχνάω. Είμαι αυτό που είμαι.

Ο κόσμος μου είναι ένα κορίτσι με γυαλιά, ατημέλητο και όπως ξύπνησε. Το κομμάτι των φωτογραφίσεων το απολαμβάνω σαν ευχάριστο διάλειμμα. Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς και το καταλαβαίνω ότι πρέπει να γίνει έτσι γιατί αλλιώς δεν βγαίνει καλά. Όλα αυτά είναι πλευρές της δουλειάς.

Στην καθημερινότητά μου αυτό που με γεμίζει είναι να ακούω μουσική. Δεν ξεφεύγω καθόλου. Δεν μπορώ με τίποτα να πω ότι θα δω μια ταινία και θα νιώσω πλήρης. Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος αλλά θα προσέχω το soundtrack (γέλια). Είμαι μουσικομανής, αυτο με γεμίζει πιο πολύ από ότιδήποτε.

Ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία το Mr. Fox the bar.

Info: Το single «Ο κόσμος σου» κυκλοφορεί από την United We Fly, ενώ η «Ταράτσα του Φοίβου» στο Θέατρο Άλσος στο Πεδίο του Άρεως, ανοίγει τις πύλες της την Πέμπτη 10 Ιουνίου.