Νικολέτα Κοτσαηλίδου, πόσο μοιραία νιώθεις;

Μεγάλωσες νιώθοντας όμορφη;

Δεν ασχολούμουν ποτέ με αυτό. Μεγάλωσα σαν αγοροκόριτσο, έπαιζα μπάσκετ στις αλάνες οπότε ήμουν μόνιμα με αθλητικά ρούχα, φόρμες και φαρδιά κι εκεί έβρισκα τη χαρά μου, στο παιχνίδι στην αλάνα. Η μαμά μου που είναι μια πάρα πολύ όμορφη γυναίκα μέχρι σήμερα, ούτε εκείνη ασχολήθηκε ποτέ με αυτό, μπορεί κάποιος να της έλεγε «Είστε πάρα πολύ όμορφη» και να τον κοιτούσε σαν να μην το έλεγε για εκείνη. Μεγάλωσα χωρίς λούσα, χωρίς να φροντίζω τον εαυτό μου, η μαμά μου δεν με άφηνε να βάφομαι στο σχολείο και είναι κάτι το οποίο δεν με αφορούσε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Κατερίνα Βρανά είναι μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια του σεξ

Όταν στο έλεγαν οι άλλοι δεν το καταλάβαινες;

Ακόμα και τώρα όταν μου το λέει κάποιος έχω πάρει κάτι από την αντίδραση της μαμάς μου. Δεν του δίνω πολύ σημασία. Η ομορφιά είναι ένα πάρα πολύ ωραίο χάρισμα να το έχει κάποιος, άσχετα αν μερικές φορές μπορεί να γίνει και λίγο εφιάλτης, αλλά εγώ δεν μεγάλωσα με αυτό.

Μοιραία, όπως η Ωραία Ελένη, είσαι;

Σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ποτέ μοιραία σαν την Ωραία Ελένη (γέλια). Μόνο ίσως μέσα από κάποιον ρόλο που έπρεπε να νιώσω μοιραία για να τον φέρω σε πέρας. Στην πραγματική μου ζωή ποτέ.

Πού μεγάλωσες;

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και δεν το αλλάζω με τίποτα. Αυτά τα χρόνια τα θυμάμαι με πολλή αγάπη. Οι δικοί μου ζουν ακόμα στη Θεσσαλονίκη και δυστυχώς έχω και πολύ καιρό να του δω λόγω της πανδημίας. Δεν έχω πάει καθόλου γιατί με το που χαλάρωσαν λίγο τα πράγματα ξεκίνησαν οι πρόβες. Έχει έρθει λίγο η μαμά μου, λίγο ο μπαμπάς μου αλλά είναι και η αδερφή μου και τα ανίψια μου που θέλω να δω. Περιμένω τώρα με την περιοδεία να πάμε.

Από αγοροκόριτσο στην αλάνα λίγο έλειψε να γίνεις ακαδημαϊκός, πριν πάρεις την απόφαση να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Ναι, αρχικά σπούδασα πληροφορική και τηλεπικοινωνίες στις Σέρρες, οπότε όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη μετά το πτυχίο, άρχισα να δουλεύω σε έναν καθηγητή που ασχολούνταν με αυτόν τον τομέα, της πληροφορικής κι είχε και ειδικότητα μοντάζ – μιξάζ στα μεταπτυχιακά του, οπότε πήγαινα προς τα εκεί. Βοηθός του καθηγητή στον οποίο σκόπευα να κάνω και το μεταπτυχιακό μου καλώς εχόντων των πραγμάτων. Τα παράτησα όλα προς έκπληξη και του κυρίου καθηγητή κι έφυγα για Αθήνα. Δεν το είχα πει σε κανέναν, ούτε οι φίλοι μου δεν το ήξεραν.

Εσύ πότε το παραδέχτηκες στον εαυτό σου;

Από πολύ μικρή το ήθελα, αλλά δεν το έλεγα, γιατί εγώ ονειρευόμουν Επίδαυρο, καλή ώρα, θέατρα κι επειδή τότε είχε αρχίσει να μπαίνει πολύ δυναμικά στη ζωή μας η ιδιωτική τηλεόραση, αισθανόμουν ότι αν το μοιραστώ με κάποιον θα μου ευτελίσει το όνειρο. Ότι θα νόμιζε ότι θα ήθελα να μπω στην τηλεόραση και θα έπρεπε να εξηγήσω πώς αισθάνομαι και θα μου το χαλούσε. Οπότε δεν το έλεγα. Όταν κάποια στιγμή στα 24, αποφάσισα να δώσω στο Εθνικό Θέατρο και πέρασα και τους είπα ότι κατεβαίνω στην Αθήνα για να γίνω ηθοποιός, «κουφάθηκαν» όλοι, ακόμα και οι κολλητές μου, οι πολύ δικοί μου άνθρωποι.

Ήταν κάποιου είδους επανάσταση για σένα το θέατρο;

Δεν το αντιμετώπισα ποτέ σαν επανάσταση. Ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Πίεζα πάρα πολύ στα 18 μου τον πατέρα μου να με αφήσει να δώσω εξετάσεις και δεν ήθελε κι επειδή ήμουν πολύ πεισματάρικο κι επίμονο παιδί, προκειμένου να γλιτώσει από μένα μου είπε «Πήγαινε να σπουδάσεις κάτι άλλο κι αν γυρίσεις και το θες ακόμα, κάν’ το». Οπότε μετά δεν τον είχα ενημερώσει καν, δεν το είδα σαν επανάσταση. Σκέφτηκα «Μου πες αυτό, το έκανα, τώρα άσε με να κάνω τα δικά μου». Κάποια στιγμή ανακοίνωσα απλά ότι πάω να δώσω εξετάσεις (γέλια).

Είχες πει ότι για 11 χρόνια ζούσες μόνο με μακαρόνια; Ήταν τόσο δύσκολα ή εννοούσες απλά τη «φοιτητική διατροφή»;

Ναι με αυτήν την έννοια το είχα πει. Για να μπορούν οι γονείς μου να με σπουδάζουν και επειδή το χαρτζιλίκι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο -ξέρουμε όλοι πώς είναι τα φοιτητικά χρόνια με τα ενοίκια και με όλα-, προσπαθούσα να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο οικονομία. Οι γονείς μου δυο δημόσιοι υπάλληλοι είναι, οπότε προσπαθούσα κι εγώ να είμαι προσεκτική, για να αντέχω και να μην χρειάζεται να ζητήσω κάτι παραπάνω. Έκανα και διπλή φοιτητική ζωή εγώ, πρώτα στις Σέρρες και μετά εδώ και μέχρι να αρχίσει να ρολάρει η δουλειά εδώ και να βγάζω κάτι το οποίο να μου επιτρέπει να υπάρχω και μόνη μου, οπότε ναι, ζορίστηκα τα πρώτα χρόνια.

Πίστευες πάντα ότι θα τα καταφέρεις;

Και τώρα δεν ξέρω αν τα καταφέρνω. Στη δική μας δουλειά ποτέ δεν νιώθεις ότι έχεις πάρει τον δρόμο σου. Μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να μη χτυπήσει το τηλέφωνο. Μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να μείνεις άνεργος. Έχουμε δει όλα τα είδη των ηθοποιών, να πηγαίνουν καλά και να εξαφανίζονται, να πηγαίνουν σταθερά καλά, να μην καταφέρουν ποτέ να ζουν από τη δουλειά κι αναγκάζονται να φυτοζωούν. Όλα τα μοντέλα τα έχουμε δει, οπότε δεν μπορείς να θεωρήσεις τίποτα ως δεδομένο.

Χαίρομαι που προς το παρόν είμαι καλά, έχω δουλειά. Μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτήν, που είναι αυτό που ήθελα κι ελπίζω να παραμείνω έτσι.

Όχι μόνο για το θέμα του βιοπορισμού, γιατί έχω δυο χέρια και δυο πόδια, θα πάω να δουλέψω κάπου αλλού ό,τι και να συμβεί, αλλά γιατί εμένα αυτό που μου αρέσει είναι να είμαι πάνω στη σκηνή. Αν μπορώ να βιοπορίζομαι μέσα από αυτό, είναι το απόλυτο.

Ήταν για σένα σοκαριστικό το ότι είδες πρώτα την προσωπική σου ζωή να προβάλλεται κι όχι τη δουλειά σου;

Σαφέστατα. Ήταν πάρα πολύ ενοχλητικό. Δεν θα κέρδιζα κάτι με το να στενοχωριέμαι. Καταβάθος στενοχωριόμουν, στις πολύ προσωπικές μου στιγμές με τον εαυτό μου, ήξερα ότι είναι κάτι που με ενοχλεί γιατί έβγαινε για μένα κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Μου φαινόταν περίεργο, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να αφορά κάποιον το τι κάνω εγώ. Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ κι ακόμα και τώρα μου έχει μείνει απορία το κατά πόσο άξιζε και τι κέρδισαν όλοι αυτοί που έβγαλαν κάτι για μένα. Το αντιμετώπισα ψύχραιμα, αλλά ποτέ δεν το αποδέχτηκα.

Η αγάπη μετασχηματίζεται και μένει πάντα; Νομίζω έχεις πει ότι τον Σπύρο (σ.σ. Παπαδόπουλο, τον πρώην σύντροφό της) τον θεωρείς οικογένεια σου.

Ε βέβαια μένει πάντα. Ναι, ο Σπύρος είναι οικογένειά μου κι αυτό δεν αλλάζει.

Για σένα ήρθε το κλείσιμο των θεάτρων μετά από μία χρονιά εξαιρετικά καλή για σένα, μετά τη σειρά «Πέτα τη Φριτέζα» και το «Άνθρωποι και Ποντίκια»

Ναι πραγματικά. Νομίζω ότι όλοι αφήσαμε πίσω μας πράγματα με την καραντίνα. Ο δικός μου κλάδος ταλαιπωρήθηκε περισσότερο από αρκετούς, αλλά μόνο πίστη στο ότι θα ξαναγίνουμε όπως ήμασταν πριν μπορούσα να έχω και να ξεκουράζομαι όσο μπορώ γιατί ήταν η ευκαιρία μου (γέλια). Και ο κορονοϊός με ανάγκασε να πέσω στον καναπέ έτσι κι αλλιώς και να ξεκουραστώ πραγματικά, γιατί δεν είχα περιθώριο να κάνω τίποτα, ήμουν πολύ κουρασμένη. Εγώ κάνω και μεταφράσεις, οπότε εκμεταλλεύτηκα τον χρόνο για να ασχοληθώ με έργα, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν σταματάς να έχεις δουλειά σε πιάνει μια ματαιότητα.

Μου ήταν πιο δύσκολο να κάτσω στο γραφείο να μεταφράσω, παρόλο που είχα τόσο χρόνο, σε σχέση με άλλες εποχές που έκανα τόσα πράγματα. Έπρεπε να αντισταθώ κι εγώ και όλοι οι συνάδελφοι στη ματαιότητα, στον μηδενισμό που μας έπιασε, στη θλίψη.

Οι ηθοποιοί είμαστε και λίγο σαν τα παιδιά που λένε «αν δεν παίξω, δεν έχω χαρά». Αυτό ήταν ένα δύσκολο κομμάτι.

Με το «Άνθρωποι και Ποντίκια» έκλεισε αυτός ο κύκλος μέσα σου;

Έκλεισε ο κύκλος για τον Βασίλη (σ.σ. Μπισμπίκη), για μένα δεν έκλεισε ποτέ. Εγώ αν δεν μου έλεγε ο Βασίλης να λήξει η συνεργασία μας δεν θα έφευγα νομίζω ποτέ από το Cartel. Ήταν δική του απόφαση αποκλειστικά και μόνο, εγώ απλά την ακολούθησα.

Και πώς είναι τώρα να παίζεις με την αντικαταστάτριά σου σε εκείνη την παράσταση, τη Μαίρη Μηνά;

Είναι τέλεια. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα. Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα κι είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που είμαστε μαζί. Πραγματικά δεν ξέρω πώς μπορεί να αποτυπωθεί η χαρά μου, που γνώρισα τη Μαίρη, σε μία απλή συνέντευξη. Είναι ένα τρομερό πλάσμα, πολύ καλό παιδί, πανέμορφη, χαζεύω το μουτράκι της που έχει τόσο ωραία χαρακτηριστικά, της λέω συνέχεια πόσο όμορφη είναι. Είναι ευγενική, είναι μια γλύκα κι ένα πάρα πολύ ταλαντούχο πλάσμα. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ ευλογία σε αυτή τη δουλειά είναι ότι γνώρισα την Μαίρη.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Μαίρη Μηνά: «Πρέπει να αμφισβητούμε συνεχώς τα κατάλοιπα μιας πατριαρχίας που μας έχουν γίνει δεύτερη φύση»

Πώς νιώθεις που το παιδικό όνειρο πραγματοποιείται και πας πρώτη φορά Επίδαυρο;

Σοκ και δέος. Είναι ακριβώς ό,τι μπορώ να πω. Από τη μία ανυπομονώ κι από την άλλη δεν θέλω να έρθει, γιατί οι ηθοποιοί έχουμε μια τάση να μη νιώθουμε ποτέ έτοιμοι. Αν κάποιος δεν μας πετάξει στη σκηνή να κάνουμε πρεμιέρα μπορούμε να το διαιωνίζουμε και να ψάχνουμε συνέχεια πώς θα προσεγγίσουμε τον ρόλο. Αλλά νομίζω είναι περισσότερη η χαρά μου.

Είναι το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου νομίζω, το να παίξω στην Επίδαυρο.

Και βρίσκεσαι εκεί και με έναν εξαιρετικό θίασο…

Ναι. Ο Άρης Σερβετάλης θα είναι υπέροχος σαν Ορέστης. Τον θαύμαζα και τον θαυμάζω πολύ και νιώθω πολύ τυχερή που δουλεύω μαζί του και βλέπω πώς δουλεύει από κοντά. Είναι για μένα μια ευτυχής συγκυρία και νιώθω πολύ ευλογημένη που είμαι εκεί για το όλον του πράγματος. Για τα πλάσματα που γνώρισα, που όλοι από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο είναι ευγενικές ψυχές, καλά παιδιά, έχουν σεβασμό και γουστάρουμε όλοι πολύ αυτό που κάνουμε κι είμαστε πολύ ωραία ομάδα. Χαίρομαι πολύ που πηγαίνω με αυτούς στην Επίδαυρο και με τον Γιάννη Κακλέα φυσικά, που έχουμε κάνει ακόμα μία συνεργασία, οπότε ξέρω πως δουλεύει και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Μόνο λόγια ευτυχίας μπορώ να σου πω.

Στη θεία Δίκη, τη μοίρα, πιστεύεις;

Ναι πιστεύω. Μερικές φορές δεν είναι ότι κάνεις ένα πράγμα και αυτό θα βρεις μπροστά σου στην πορεία. Κρινόμαστε από τις επιλογές μας γενικότερα, οπότε ένας άνθρωπος που θα αδικήσει κάποιον δεν θα τύχει να το κάνει μόνο μια φορά στη ζωή του, μακάρι να το κάναμε μόνο μια φορά στη ζωή μας. Θα το κάνει ξανά και ξανά και κάποια στιγμή έρχεται θέλοντας και μη η θεία Δίκη γιατί πρέπει κάπως να επανέλθει η ισορροπία.

Ήταν η φάση του #MeToo κάπως έτσι για εσένα;

Νομίζω ότι αν δεν είχε συμβεί ο κορονοϊός, αν όχι δεν θα γινόταν το #MeToo, θα αργούσε πάντως. Καθίσαμε στα σπίτια μας όλοι και κάναμε τον απολογισμό μας. Κι ακόμα και οι κοπέλες που υπήρξαν θύματα έκαναν τον απολογισμό τους και μπόρεσαν να ασχοληθούν με πράγματα της ψυχής τους, που μπορεί με την ταχύτητα της δουλειάς πριν να μην προλάβαιναν. Κι ήταν να κάνει μία την αρχή για να τολμήσουν και οι υπόλοιπες. Νομίζω πως αυτό βοήθησε αυτό το κακό σπυρί να σκάσει.

Εσύ πώς τα παρακολούθησες όλα αυτά;

Εγώ το βίωσα σε σοκ, όπως και ο περισσότερος κόσμος της δουλειάς μας, γιατί με κάποιους μπορεί να έχουμε συνεργαστεί, με κάποιους να έχουμε συναναστραφεί, ένα μικρό χωριό είμαστε. Θυμάμαι ότι πριν σκάσει το κύμα καταγγελιών είχα κλείσει να κάνω μια ραδιοφωνική συνέντευξη. Κι όταν ήρθε η στιγμή να την κάνω, δεν μπορούσα, έκλαιγα. Από την πρώτη κιόλας ερώτηση για το θέμα του #MeToo. Το προηγούμενο βράδυ είχα παρακολουθήσει τη συνέντευξη του Δημήτρη Μοθωναίου, που ήρθε μετά από μία σειρά αποκαλύψεων άλλων ανθρώπων και περιστατικών και συνειδητοποίησα την ώρα της ραδιοφωνικής συνέντευξης ότι αυτό το πράγμα με πίεσε, με την έννοια ότι είχα σοκαριστεί κι είχα συγκινηθεί. Με αφορμή τη συνέντευξη του Δημήτρη είχα μιλήσει και με άλλους φίλους που έχουν υπάρξει θύματα και προσπαθούσε να τους ηρεμήσω γιατί και σε εκείνους τους ξύπνησε πράγματα. Ήταν μια πάρα πολύ φορτισμένη περίοδος και δύσκολη αυτή των αποκαλύψεων κι ένιωθα συνέχεια το λυγμό στο λαιμό και δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον εαυτό μου, κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά.

Βρίσκω τρόπους να με διαχειρίζομαι ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις, να μου κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου και να με επαναφέρω.

Επιστρέφοντας στις πρόβες, μετά από αυτή την περίοδο, είδες αλλαγές; Φοβήθηκες μήπως είναι πιο «αποστειρωμένα» τα πράγματα;

Την αποστείρωση εγώ την ένιωσα σε σχέση με την σωματική επαφή. Είμαι σε έναν θίασο που είναι όλοι πάρα πολύ καλά παιδιά για να με απασχολήσει κάτι σε σχέση με το κίνημα #MeToo. Αυτό που ένιωσα διαφορετικό στην πρόβα είναι στο θέμα της επαφής. Το βλέπω και στον εαυτό μου, που είμαι πολύ της επαφής, του να αγκαλιάσω, να φιλήσω, μου αρέσει. Συνειδητοποίησα ότι και εγώ, που δεν μπόρεσα ποτέ να το αλλάξω αυτό το πράγμα στη ζωή μου και να γίνω πιο συγκρατημένη στον ενθουσιασμό μου με τον απέναντί μου, δεν πηγαίνω προς την επαφή. Αυτό ήταν κάτι που με σόκαρε, γιατί σκεφτόμουν ότι «Φαντάσου ότι αν ακόμα κι εγώ δεν πλησιάζω στην επαφή, πόσο μας έχει επηρεάσει όλο αυτό;». Οι ηθοποιοί είμαστε αρκετά της επαφής σε σχέση και με άλλες δουλειές κι είδα ότι είμαστε όλοι επηρεασμένοι, πιο ευγενείς στη λειτουργία μας σε σχέση με άλλες εποχές. Αυτό με στενοχώρησε, αλλά πιστεύω ότι σιγά σιγά θα επανέλθει. Όπως όλα, θέλει κι αυτό τον χρόνο του.

Info: Ορέστης του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 16, 17, 18 Ιουλίου 2021, στις 21.00. Εισιτήρια εδώ.