Ο Αναστάσιος Ράμμος δεν βγαίνει ποτέ από την πρίζα

Έφτασα στο Παγκράτι έχοντας αποδεικτικό υλικό του πρώτερου βίου του (μια φωτογραφία από τα social media του κολλητού του), σε περίπτωση που επιχειρούσε να με βγάλει τρελή. Δεν το χρειάστηκα καν. “Σε ξέρω από κάπου εσένα. Από emo περίοδο ε; Ήταν το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί το τότε. Μαζευόμασταν στο Σύνταγμα, πηγαίναμε Deathlicious, ακούγαμε τα metal συγκροτήματά μας, καναμε τρέλες μόνο, φασωνόμασταν, γαμώ ήταν. Είχα και φίλους κάγκουρες, μάλιστα δύο απ’ αυτούς ήταν και στο Κουτί της Πανδώρας που είχαν κάνει θέμα τους emo“, μου λέει και νοσταλγούμε χωρίς δεύτερη σκέψη τα παλιά. “Έχει χαθεί η αναζήτηση, να πας στο φίλο σου, του λες βρήκα καινούρια μπάντα και ακούτε το cd απο το 1 ως το 15. Σου πέφτουν τα σαγόνια, δεν έχει και διαφημίσεις ενδιάμεσα. Ψαχνόμασταν πιο πολύ τότε, λέγαμε τα νέα μας και τι καινούρια cd βρήκαμε. Υπήρχε μια άλλη μαγεία. Τώρα είναι όλα πολύ γρήγορα, υπάρχουν χιλιάδες επιλογές, και τότε υπήρχαν αλλά δεν ήταν τόσο εύκολα στο πιάτο. Τώρα ο κόσμος δεν συνδέεται και με τον καλλιτέχνη τόσο πολύ. Βγαίνει ένα κομμάτι και μέσα σε μια εβδομάδα έχει παλιώσει και περιμένουν το καινούριο. Εμένα με βρήκαν μέσω facebook, είδαν κάποιο βίντεο μου, έκανα ραντεβού με την εταιρεία κι έτσι κάναμε το συμβόλαιο. Με βόλεψε η νέα τάξη πραγμάτων, αλλά μου αρέσει κι αυτό που κάναμε παλιά. Θυμάμαι καθόμουν με τον κολλητό μου, τον Kokki, και ακούγαμε πριν την τριήμερη ένα ολοκληρο βράδυ το cd των System of a Down“.

(Εδώ ο Αναστάσης το 2010, δίνει πόνο στη Θεσσαλονίκη, σε μια metalcore/scenecore μπάντα.)

Τα ακούσματά του δεν έχουν αλλάξει. Η metal ήταν και είναι το αγαπημένο του είδος μουσικής, αλλά ποτέ δεν είχε απαρνηθεί την πιο pop πλευρά του: “Ποτέ δεν σνόμπαρα το mainstream. Και τότε όταν βγαίναμε άκουγα Μιχάλη Χατζηγιάννη. Με τον Χατζηγιάννη μεγάλωσα, είναι απο τα πρώτα μου ακούσματα. Για εκείνον έχω χαλάσει μια ολόκληρη κάρτα κινητού για διπλή πρόσκληση στο Λυκαβηττό, την οποία την κέρδισα και την έδωσα στην ξαδέρφη μου να πάει με το αγόρι της επειδή δε μπορούσα εγώ. Το “Κρυφό Φιλί” είναι “αλλού”. Τον συνάντησα πέρσι σε ένα studio και συγκινήθηκα πολύ. Πηγα και του είπα “είσαι ένας από τους λόγους που κάνω μουσική”. Αλήθεια είναι αυτό”. Οι φίλοι του εγκρίνουν τη μουσική που κάνει, ενώ μερικοί που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτό, του ζητούν να πάει στο studio τους “για καμια ηχογράφηση μπας και βγάλουν κανα φράγκο. Έχουν βαρεθεί να κάνουν μόνο metal, θέλουν να κάνουν και pop, mainstream, dance, να διευρύνουν επαγγελματικά τους ορίζοντές τους“.

Όταν ήταν μικρός του έκαναν δώρο μια κιθάρα, άρχισε να ασχολείται, τραγουδούσε πάντα στη χορωδία και γενικά του άρεσε πολύ η μουσική. Σήμερα γράφει στίχους, συνθέτει μουσική (όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για άλλους καλλιτέχνες) και έχει στα σκαριά τον πρώτο του δίσκο, με τη συνεργασία των Παύλος Μανώλης, Diveno και Gabriel. Κάπως έτσι έφτασε και στη συνεργασία με την Έλενα Παπαρίζου, στο κομμάτι “Αν με δεις να κλαίω”, αλλά και στο Hotel Eρμού, όπου και συνεργάζεται με την Άννα Βίσση φέτος τον χειμώνα. “Με εμπνέει ο έρωτας, οι τσακωμοί, οι φιλίες, ο θάνατος, η ίδια η ζωή, ένα ωραίο βλέμμα, ένα φούξια μαλλί, τα πάντα“, μου λέει, ενώ λίγο πριν μου είπε πώς φαντάζεται το μέλλον του “Πάντα έλεγα ότι θέλω να ακούν τα τραγούδια μου, να αρέσω στον κόσμο, να γεμίζω τα στάδια, σαν τον Χατζηγιάννη στο Λυκαβηττό“.

Αυτό που σίγουρα δεν είχε προβλέψει όταν ξεκίνησε να δουλεύει, είναι η συμμετοχή του σε musical. Αυτή την περίοδο και έως τις 10 Δεκέμβρη, εμφανίζεται στο “Hair”, στο θέατρο Χώρα: “Ο κόσμος της υποκριτικής είναι τελείως διαφορετικός. Είναι περίεργο, αρκετά κουραστικό, αλλά πολύ όμορφο το Musical. Έχουμε φτιάξει μια τρομερή αγέλη. Πάνω στη σκηνή κανείς δε μας αγγίζει. Σκέφτομαι κάθε μέρα όλη μέρα πότε θα πάω στο θέατρο να δω τα παιδιά. Δεν το είχα δει πριν, αλλά τώρα που το ζω έχω αναθερήσει κάποια πράγματα για τη ζωή και τη φιλία. Είναι πολύ δυνατο πράγμα, δεν χρειάζεται να φοβομαστε να πούμε στους φίλους μας ότι τους αγαπάμε“.

Δεν το έκανα, αλλά τώρα μπορώ να πω με σιγουριά σ’ εναν φίλο μου “σ’ αγαπάω” και να με κοιτάξει περίεργα και να του πω “μη με κοιτας περίεργα, σ’ αγαπάω ρε φίλε”. Είναι ωραίο να κάνεις τον άλλον να χαμογελάει και να ακούει το σαγαπώ αν το εννοείς.

Ο κόσμος της νύχτας είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν του θεάτρου. Στον πρώτο έχεις μεγαλύτερη ελευθερία, ενώ στον δεύτερο θέλει πειθαρχία, να ακολουθείς τους κανόνες και να υπακούς στον ρόλο σου. Με έναν μαγικό τρόπο ο Αναστάσης όχι μόνο τα καταφέρνει πολύ καλά και στα δύο, αλλά του αρέσει κιόλας αυτή η εναλλαγή στον τρόπο που δουλεύει. Ανάμεσα στις παραστάσεις του για το Hair και τις εμφανίσεις του στο πλευρό της Άννας Βίσση, αυτή την περίοδο προετοιμάζεται και για ένα ακόμα Musical που έχουν στα σκαριά: “Θα είμαι ο Roger στο Grease. Tου αρέσει να κάνει mooning και να κατεβάζει τα βρακιά του. Είμαστε στις πρόβες τώρα και νομίζω θα βγει πολύ ωραίο. Πρωταγωνιστούν ο Δήμος Αναστασιάδης και η Νάντια Μπουλέ“.

Αναρωτιέσαι κι εσύ πώς τα κάνει όλ’ αυτά; Πού να τον γνωρίσεις κι από κοντά, αφού αυτός ο τύπος δεν ηρεμεί ποτέ: “Κλατάρω, αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω. Το κακό με μένα είναι ότι αν αφεθώ λίγο, το ‘χασα και αφέθηκα τελείως. Οπότε είμαι συνέχεια στην πρίζα. Μόλις πάω σπίτι, τρώω πολύ, και πέφτω για ύπνο“, με διαβεβαίωσε ότι αν είναι πολύ κουρασμένος και δεν αντέχει να κάνει μπάνιο, θα κάνει οπωσδήποτε το πρωί. Σε περίπτωση που αναρωτιόσουν.

Όπως μπορείς να καταλάβεις δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πού ακριβώς θα βρεις τον Αναστάσιο Ράμμο μακροπρόθεσμα. Προς το παρόν πάντως, μπορείς να τον απολαύσεις από Τετάρτη ως Κυριακή στο “Hair” (ως τις 10 Δεκέμβρη), και στο Hotel Ερμού κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Τον Ιανουάριο μου υποσχέθηκε ότι θα κυκλοφορήσει ένα νέο τραγούδι και βιντεοκλιπ και ότι ελπίζει να καταφέρει να τελειώσει τον πρώτο του δίσκο αφού το πρόγραμμά του δεν του αφήνει τον απαραίτητο χρόνο για να το κάνει αυτό. Το σίγουρο είναι πως δε θα μείνει ήσυχος ούτε για ένα 24ωρο.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson