Ο Γιάννος Οικονομίδης θα σε πείσει ότι ποτέ δεν είναι αργά να ακολουθήσεις το όνειρο σου

Σε αυτούς ανήκει και ο Γιάννος Οικονομίδης, τον οποίο συνάντησα ένα μεσημέρι στο Κολωνάκι. Επιχειρηματίας στον κλάδο του τουρισμού, 45 ετών, χωρισμένος με παιδί και εδώ και περίπου 1 χρόνο ηθοποιός. Η συζήτηση μαζί του, με έπεισε ότι το ερασιτεχνικό θέατρο αξίζει την προσοχή όσων αγαπούν αυτή την τέχνη αλλά και πως ποτέ, αλλά ποτέ όμως, δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που αγαπάς.

“Το θέατρο ήταν παιδικό όνειρο. Το είχα από πάντα” παραδέχεται στην αρχή της συζήτησης μας. Η μητέρα και η θεία του τον πήγαιναν σε παραστάσεις από πολύ μικρό και κάπως έτσι μάλλον κόλλησε το μικρόβιο. Στα 18 του, είχε πάρει τα χαρτιά και ετοιμαζόταν να κάνει το βήμα να περάσει στο Εθνικό Θέατρο, αλλά έκανε πίσω. “Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα” εξηγεί, προφανώς εννοώντας ότι τότε ακουγόταν και ήταν περίεργο να ζήσεις από την υποκριτική. Παρέμενε κοντά στο θέατρο αλλά ως θεατής.

Επαγγελματικά, ασχολήθηκε με τον κλάδο του τουρισμού. Εργαζόταν από το 1991 σε ταξιδιωτικό γραφείο και το 2002 άνοιξε το δικό του, το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα, στην περιοχή της Γλυφάδας. Κάπου στο 2014, μια δύσκολη προσωπική περίοδος τον ώθησε κοντά στην αγάπη του.

“Σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου, κάτι πολύ προσωπικό, βρήκα το θέατρο σαν διέξοδο. Αντί να πηγαίνω σε ψυχολόγους ή να κάνω οτιδήποτε άλλο, πήρα αυτή την απόφαση” εξηγεί.

Έτσι, ξεκίνησε να κάνει μαθήματα και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να κάνει μια φορά την εβδομάδα. Άρχισε με μονολόγους, κλασικό θέατρο, διάβαζε θεατρολογία και κάποια στιγμή, τυχαία γνώρισε τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Βλάση, που ασχολείται πάνω από 25 χρόνια με τον χώρο του ερασιτεχνικού θεάτρου ως σκηνοθέτης, σκηνογράφος και συγγραφέας. Μπήκε στην ομάδα του και όπως λέει νιώθει πολύ τυχερός.  “Ο Δημήτρης Βλάσης είναι πάρα πολύ σοβαρός. Αυτό είναι το πάθος του. Έχει κοινό που τον ακολουθεί πιστά σε όλες του τις παραστάσεις” αναφέρει.

Στην αρχή, έπαιξε έναν πολύ μικρό ρόλο κομπάρσου. Μετά ήρθε ο ρόλος στην “Μονομαχία γυναικών”, μεταγραφή της ομώνυμης κωμωδίας του Ευγένιου Σκριμπ & Ερνεστ Λεγκουβέ. “Είχα πολύ μεγάλο ρόλο και πήγε πολύ καλά, ήταν αβανταδόρικος” θυμάται. 

 

H “Mονομαχία Γυναικών” ανέβηκε τον Οκτώβριο. Τώρα, η ομάδα ετοιμάζεται για ακόμα μια παράσταση, το “Capriccio Veneziano”, ελεύθερη μεταγραφή του Έμπορου της Βενετίας του W. Shakespeare. “Είναι και αυτό έμμετρο, έχει μουσική. Παίζω τον Αντόνιο, τελείως διαφορετικός ρόλος” σημειώνει.

Όταν μου λέει πως μετά το Πάσχα κάνουν καθημερινά πρόβες για να είναι έτοιμα όλα στις 18-19-20 Μαΐου που θα ανέβει η παράσταση στο θέατρο ACS, δε μπορώ παρά να τον ρωτήσω πως τα προλαβαίνει. Είναι γονιός ενός 8χρονου αγοριού, επιχειρηματίας και σίγουρα το θέατρο δεν είναι απλά μερικές φράσεις, αλλά μελέτη, αφοσίωση και χρόνος, πολύς χρόνος.

“Ο γιος μου έρχεται και βλέπει τις παραστάσεις. Συμμετέχει και ο ίδιος στην θεατρική ομάδα του σχολείου του. Κατά τα άλλα, σίγουρα η δουλειά μου με έχει βοηθήσει. Μπορώ να έχω ελεύθερο χρόνο. Αλλά οι πρόβες γενικά προσαρμόζονται. Δεν είναι όλα τα παιδιά που συμμετέχουν στην ομάδα επιχειρηματίες” τονίζει. Μπορεί κάποιες περιόδους ο χρόνος να πιέζει, αλλά συνήθως οι πρόβες είναι 2 φορές την εβδομάδα συνήθως, οπότε δεν είναι τόσο φορτωμένο το πρόγραμμα. Αλλά και να ήταν, ο Γιάννος Οικονομίδης, σίγουρα δε θα τα παρατούσε.

“Δε μετανιώνω για τίποτα στη ζωή, αλλά θα ήθελα να είχα πάει στη σχολή θεάτρου και να είχα ασχοληθεί νωρίτερα. Πριν ξεκινήσω, δεν έκανα κάτι άλλο πέρα από τη δουλειά, ούτε κάποιο χόμπι είχα και αυτό λειτουργεί άσχημα” υπογραμμίζει. “Το θέατρο είναι απολαυστικό, είναι τεράστια διέξοδος. Είναι πολύς ποιοτικός χρόνος με τον εαυτό σου” συνεχίζει.

Υποδύεσαι έναν άλλον άνθρωπο. Ξεχνιέσαι και επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Είναι ανάταση ψυχής, φτιάχνεις τη διάθεση σου, ανοίγεις τους ορίζοντες σου, κοινωνικοποιείσαι, γνωρίζεις κόσμο. Ξεσπάς. Είναι ένα ανθρώπινο ξέσπασμα.

Όπως σημειώνει, το θέατρο τον έκανε πιο ήρεμο, γεμάτο, σοβαρό και συνεπή. “Μου γέμισε τη ζωή με νόημα” προσθέτει χαρακτηριστικά. Παρ’ όλα αυτά, δε θα μπορούσε να το κάνει επαγγελματικά. “Το κάνω για μένα, για τη ψυχή μου. Δε θα μπορούσα να δουλέψω στο θέατρο. Θα ήταν ωραίο να πάρω ρόλο σε επαγγελματική παράσταση αλλά δε θα ήθελα να έχω εμπλοκή με χρήματα, να μπω σε οικονομικές συναλλαγές για να παίξω” σημειώνει.

Το όνειρο του είναι να κάνει αυτό που έχει ξεκινήσει να κάνει εδώ και περίπου 2 χρόνια: να παίζει θέατρο. Θα του άρεσε και ο κινηματογράφος και είναι κάτι που θα το τολμήσει σύντομα.

 

Για το τέλος, τον ρωτάω αν θα πήγαινε στην παράσταση του και για ποιο λόγο πιστεύει ότι το ερασιτεχνικό θέατρο αξίζει να το επιλέξει κάποιος ακόμα και αν δε ξέρει προσωπικά κάποιον από τους ηθοποιούς που παίζουν. Ο ίδιος μου λέει ότι παρακολουθούσε παλιότερα αλλά όχι φανατικά. “Συνήθως στα οργανωμένα ερασιτεχνικά θέατρα γίνονται πάρα πολύ ωραίες δουλειές, απλά δεν προβάλλονται. Πολλοί ηθοποιοί που παίζουν σε ερασιτεχνικό θέατρο, θα έκαναν θραύση σε επαγγελματικό, το ίδιο και σκηνοθέτες” υπογραμμίζει.

“Κάθε έργο που ανεβαίνει συνήθως είναι γνωστό. Αν είσαι θεατρόφιλος θες να δεις την προσέγγιση. Επίσης, υπάρχει το φιλανθρωπικό κομμάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό” καταλήγει.

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

**Η παράσταση “Capriccio Venegiano” θα ανέβει στο θέατρο ACS Athens στο Χαλάνδρι στις 18, 19 και 20 Μαΐου. Περισσότερα στη σελίδα Δ-Β στο Facebook.