Ο Γιώργος Καργιολάκης είναι ο «μπαμάς» της Φαίδρας, ένας χήρος πατέρας
- 16 ΙΟΥΝ 2024
Πώς γιορτάζει τη γιορτή του πατέρα ένας χήρος πατέρας; Η ζωή, η πραγματική ζωή, είναι γεμάτη με δύσκολες στιγμές. Αρρώστιες, ατυχήματα, απώλειες, αναπάντεχα περιστατικά που μέσα σε μια μέρα (μήνα, χρόνο) αλλάζουν την καθημερινότητά μας. Εμείς, ο μέσος άνθρωπος της διπλανής πόρτας, για να αντέξουμε τη θλίψη, το πένθος, το παλιρροιακό κύμα της λύπης που μας βυθίζει σε ανηδονία, έχουμε αναπτύξει ένα μηχανισμό άμυνας και θυμόμαστε μόνο τις χαρές, τα ταξίδια, τα φιλιά, τις αγκαλιές, τα γέλια.
Δεν μιλάμε ανοιχτά κι εύκολα για εκείνα που πονάνε. Ρωτάς κάποιον τι κάνει κι απαντά «καλά», μηχανικά. Θαυμάζω τον Γιώργο Καργιολάκη επειδή είναι ειλικρινής. Επειδή όταν η οικογένειά του έχασε τη μαμά, εκείνος έγινε ο μπαμπάς και η μαμά της Φαίδρας. Και ήθελα η σημερινή γιορτή του πατέρα να σταθεί η αφορμή για να μοιραστεί (αν γίνεται ποτέ αυτό) τις σκέψεις του για τη ζωή ως πατέρας, που εδώ και λίγους μήνες είναι πλέον χήρος πατέρας. Ο Γιώργος Καργιολάκης είναι το πρότυπο του πατέρα που τιμούμε σήμερα.
– Σε ποια φάση της πατρότητας σε πετυχαίνω; Φαντάζομαι ότι έρχονται πρώτα τα χρόνια της συνειδητοποίησης, ότι είμαι και πατέρας και μετά ακολουθεί μια κανονικότητα που είσαι κυρίως πατέρας και μετά όλα τα υπόλοιπα
Είμαι στη φάση της πατρότητας που φοβάμαι μήπως μου συμβεί οτιδήποτε και μείνει η Φαίδρα χωρίς γονείς. Νιώθω απίστευτη μοναξιά στο ρόλο του γονέα και στενοχωριέμαι που δεν ζει η Στέλλα, η γυναίκα μου και μητέρα της, για να την βλέπει πώς μεγαλώνει. Προσπαθώ να σκέφτομαι και να παίρνω αποφάσεις σαν να ζει ακόμη η Στέλλα και να μου δίνει συμβουλές.
Όσο για τη συνειδητοποίηση του ότι είμαι και πατέρας, αυτό έγινε σχετικά γρήγορα, νομίζω τον 2ο μήνα στη ΜΕΝΝ του Ιασώ, αρχές Ιουνίου 2016. Στον πάνω όροφο ήταν χειρουργημένη η Στέλλα και τη φρόντιζα και μετά κατέβαινα με το γάλα της στη ΜΕΝΝ για να ταΐσω τη Φαίδρα και να τη φροντίσω αυτά τα λίγα λεπτά. Από κει και πέρα δεν ένιωσα ποτέ ξανά ότι είμαι και πατέρας ή κυρίως πατέρας, αλλά ότι συνεχίζω να είμαι αυτό που είμαι, μόνο πιο ολοκληρωμένος. Μου φαίνεται σαν να ήμουν πάντοτε πατέρας.
-Έγινες πατέρας από μεγάλο έρωτα, γιατί ήταν το επόμενο βήμα σε μια ωραία σχέση, επειδή έπρεπε, τυχαία;
Το Σεπτέμβριο του 2015 είπα στη Στέλλα μετά από ένα επαγγελματικό ταξίδι ότι «θέλω αυτή τη στιγμή να σε αφήσω έγκυο». Ένιωθα πολύ έντονα συναισθήματα αγάπης και ευτυχίας και νομίζω ότι ήθελα ένα παιδί εντελώς χωρίς να το σκεφτώ. Η Στέλλα δεν ήταν σίγουρη, εγώ όμως ήμουν και όντως το είπα και έγινε. Ήταν πολύ περίεργο η αλήθεια, όταν λίγο καιρό μετά βγήκε θετικό το τεστ εγκυμοσύνης.
– Όταν είδες για πρώτη φορά την κόρη σου τι μετακινήθηκε μέσα σου;
Όταν είδα πρώτη φορά τη Φαίδρα μέσα σε αυτό το θάλαμο /θερμοκοιτίδα ήταν ένα μικροσκοπικό πλάσμα των 950 γραμμαρίων που νιαούριζε σαν γατί. Ένιωσα ένα κύμα άγχους να με χτυπάει στη συνειδητοποίηση ότι αυτό το μωρό έμοιαζε σαν ένα γλυκούλι εξωγήινο πλάσμα που δεν ήξερα αν θα τα βγάλει πέρα. Ήμουν ο πρώτος που την είδε μετά τους ιατρούς και τις νοσηλεύτριες.
-Πότε κατάλαβες ότι ο ρόλος του μπαμπά είναι ο πιο σημαντικός στη ζωή σου;
Νομίζω ότι δεν τον βλέπω σαν ρόλο, δηλαδή σαν κάτι ξεχωριστό από τη ζωή μου, που έχω αναλάβει. Είναι μέρος της ζωής μου, με καθορίζει δηλαδή. Αυτό που συνειδητοποίησα κάποια στιγμή όταν άρχισε να μιλάει η Φαίδρα, είναι πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μου απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στην οικογένειά μου και ότι δεν υπάρχει κανένα manual για να είσαι γονιός και μάλιστα σωστός. Επίσης, ένιωσα ότι όλα τα βιβλία περί πατρότητας που είχα διαβάσει ή οι συμβουλές από τους «παλιούς», δεν βοήθησαν ιδιαίτερα. Με αιφνιδίασε αυτό γιατί πραγματικά είχα πιστέψει ότι μπορείς κι αυτό να το βάλεις σε καλούπια. Έπεσα έξω.
-Πώς διαχειρίζεται ένας μπαμπάς την καθημερινότητα όταν δεν υπάρχει μαμά στην εξίσωση;
Δεν ξέρω γενικά πώς το διαχειρίζονται άλλοι, λίγους έχω γνωρίσει και μου φαίνεται ότι το διαχειρίζονται πολύ καλύτερα από εμένα. Είναι πολύ δύσκολο, μου φαίνεται ακόμη βάναυσο αυτό που συμβαίνει. Διαχείριση πένθους, καθημερινότητας και να μη χάσω το μυαλό μου.
Οι ψυχολόγοι βοηθούν πολύ και νομίζω ότι αυτό που ίσως να κάνω σωστά είναι το λεγόμενο delegation. Δηλαδή, έχει τη δασκάλα που έρχεται να της κάνει μαθήματα του σχολείου, πηγαίνει κάποιες μέρες ολοήμερο, κάνει δραστηριότητες, την πηγαίνω σε φιλικά σπίτια με παιδιά, μαγειρεύει τις περισσότερες φορές η πεθερά μου (και μαμά της Στέλλας) και έτσι μπορώ κι εγώ να διαχειρίζομαι πιο αποτελεσματικά την καθημερινότητα, από τα οικονομικά που πλέον είμαι η μοναδική πηγή εισοδήματος, μέχρι την τακτοποίηση του σπιτιού ή των εκκρεμοτήτων, που υπάρχουν μετά το θάνατο του ανθρώπου σου.
Σε όλα αυτά ακόμη προσπαθώ να βρω μια νέα ισορροπία και για μένα, να βρω τα πατήματά μου. Ταυτόχρονα, η Φαίδρα όμως μεγαλώνει και πρέπει να ζει στιγμές μαζί μου ή όχι. Πολλές φορές δεν τα καταφέρνω κι αυτό είναι που προσπαθώ να αλλάξω. Οι αποφάσεις όλες, από το πού θα πάμε διακοπές (και αν θα πάμε) λαμβάνονται από εμένα πλέον. Βέβαια, η Φαίδρα έχει ωριμάσει και κάποιες φορές βοηθάει στη λήψη αποφάσεων.
«Το δύσκολο είναι όταν της λείπει η μαμά της και της βγαίνουν νεύρα και χάνεται η ισορροπία που έχεις χτίσει. Δεν μπορώ να πω ότι έχω βρει κάποια λύση ως προς αυτό».
-Πώς φτάσαμε να σε αποκαλεί η Φαίδρα μπαμά;
Κάποια στιγμή το 2023 και ενώ ζούσε η Στέλλα, είχαμε αρχίσει να είμαστε πολύ κοντά με τη Φαίδρα, με την έννοια ότι η Στέλλα λόγω χημειοθεραπειών, αλλά και πόνου δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει και να φροντίζει τη Φαίδρα, οπότε τα έκανα όλα εγώ. Η Φαίδρα λοιπόν σε κάποια φάση είπε ότι με βαρέθηκε να την κοιμίζω όλο εγώ και να την κάνω μπάνιο κτλ και θέλει και τη μαμά της, που της έχει λείψει. Η μαμά της λοιπόν της είπε ότι για ένα διάστημα θα χρειαστεί ο μπαμπάς σου να είναι και μαμά μέχρι να νιώσει η ίδια καλύτερα. Και η Φαίδρα τότε είπε δηλαδή θα είναι και μπαμπάς και μαμάς, ο μπαμάς. Γελάσαμε πολύ τότε γιατί ακούστηκε σαν μπάμιας, οπότε άρχισε να το επαναλαμβάνει και μου το κόλλησε.
-Πόση βοήθεια έχετε στην καθημερινότητά σας;
Όπως είπα και πριν, έχω μοιράσει αρμοδιότητες και μπορώ να πω ότι με βοηθάνε πολύ, αλλά φυσικά υπάρχουν και όρια που μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος. Είναι πράγματα που μπορεί να κάνει μόνο ένας γονιός και όταν κλείνουν οι πόρτες το βράδυ, είμαι εγώ και η κόρη μου και το πένθος μου. Το βράδυ είναι πάντα πιο δύσκολα.
Από κει και πέρα, κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπαθώ να εργάζομαι και να εξελίσσομαι επαγγελματικά, διαβάζω πολύ για τεχνητή νοημοσύνη, blockchain και κρυπτονομίσματα, βλέπω ταινίες με τη Φαίδρα, παίζουμε θέατρο με τη Φαίδρα, συνήθως, εγώ είμαι η κακιά και βρωμερή μαθήτρια που την ζηλεύει, κοιμόμαστε νωρίς και ξυπνάμε σχετικά νωρίς.
Είμαι τυχερός που έχω φτιάξει ένα κοινωνικό δίκτυο εδώ στην Ηλιούπολη (είμαι και στο ΔΣ του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου της Φαίδρας) και προσπαθώ να περνάω όσο το δυνατόν με περισσότερους ανθρώπους το χρόνο μου. Βέβαια πολλές φορές δεν τα καταφέρνω ή μπορεί να μην είμαι κι εγώ καλή παρέα.
-Πείτε μου ένα ωραίο ritual που έχετε μόνο οι 2 σας…
Ένα ωραίο ritual είναι το λεγόμενο «χαλαρωτικό μπανάκι». Της γεμίζω με ζεστό νερό τη μπανιέρα, βάζω χαλαρωτική μουσικούλα, κεράκια, σβήνω το φως του μπάνιου και δημιουργείται ατμόσφαιρα. Μπορεί να κάθεται και μια ώρα εκεί και φυσικά παίζει κάποιο ρόλο, όπου εγώ είμαι ο υπηρέτης κι αυτή η πλούσια πλην αδικημένη κόρη ενός κόμη/αριστοκράτη κάτι τέτοιο. Συνήθως, βάζω μουσικάρες, οπότε είναι και για μένα μια χαλαρωτική φάση.
-Πώς είστε σήμερα ως «μπαμάς»; Κτητικός, δοτικός, φοβικός, αυστηρός, γεμάτος ενσυναίσθηση, χαμένος;
Νιώθω πολλές φορές χαμένος, αλλά δεν νομίζω ότι κυριαρχεί αυτό. Προσπαθώ να τη μεγαλώσω όπως είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας με τη Στέλλα. Ξέρω όμως ότι πολλές φορές χάνω πιο εύκολα την υπομονή μου μαζί της και επίσης, φοβάμαι εύκολα μην μας συμβεί κάτι. Προσπαθώ να το διορθώσω, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο, μου έχει αφήσει πολλά κατάλοιπα η αντιμετώπιση της ασθένειας της Στέλλας.
-Έχει χρόνο ένας χήρος πατέρας να διαχειριστεί το πένθος του;
Έχω δεν έχω χρόνο, δεν γίνεται να κάνω διαφορετικά.
-Τι σου μαθαίνει η ίδια η Φαίδρα για τη ζωή;
Η Φαίδρα ήταν μαχήτρια από την 1η μέρα στα 950 γραμμάρια. Γενικώς, μου φαίνεται πολύ δυνατή και έντονη προσωπικότητα σε σημείο που πολλές φορές έχουμε σύγκρουση.
«Το βασικό που μου έμαθε είναι να είμαι πιο υπομονετικός και λιγότερο επικριτικός με τους άλλους ανθρώπους. Πιστεύω ότι έχει κι άλλα να μου μάθει ειδικά στην εφηβεία».
-Τι κουβαλάς από το δικό σου πατέρα στην πατρότητα;
Δεν βλέπω τίποτα το κοινό με τον πατέρα μου, τόσο στην πατρότητα, όσο και γενικά. Είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Από την άλλη και παρά το ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές τη δεκαετία του ‘80, θα ήθελα να μπορούσα να προσφέρω αντίστοιχα με αυτόν τότε. Κάναμε πολλά ταξίδια, πηγαίναμε διακοπές για μήνες και δημιούργησα πολλές αναμνήσεις. Επίσης, είχαμε δικό μας σπίτι, ενώ τώρα είμαστε στο ενοίκιο και με στενοχωρεί που δεν έχω καταφέρει να της προσφέρω ένα μεγαλύτερο και ποιοτικότερο σπιτικό.
-Πώς θα είναι το φετινό σας καλοκαίρι μαζί;
Ήδη είναι πολύ περίεργο και συγκινησιακά φορτισμένο. Θα πάμε, όπως σχεδόν κάθε χρόνο στα Νέα Στύρα, να δούμε έναν καλό μας φίλο, θα πάμε και τον Αύγουστο στην Κρήτη μαζί με την οικογένεια του κολλητού της και συμμαθητή της και ίσως και κάπου αλλού. Ομολογώ ότι δεν έχω κανονίσει και πολλά γιατί δεν έχω πολλή όρεξη χωρίς τη Στέλλα. Ξέρω όμως ότι είναι άδικο για τη μικρή να λιώνει στην Αθήνα και πιστεύω ότι θα κάνουμε τις εξορμήσεις μας.
-Πώς προστατεύει ένας γονιός το παιδί του από ένα τραύμα που δεν μπορούσε να αποφευχθεί;
Αρχικά, μάλλον χρειάζεται ειλικρίνεια, ώστε με απλό τρόπο να κατανοήσει αυτό που έχει συμβεί. Δεν αποφεύγω τη συζήτηση μαζί της κι ας βάζω τα κλάματα. Τα παιδιά έχουν όπως καταλαβαίνω τρόπο διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας απέναντι στα τραύματα. Ξέρω όμως ότι το παιδί μεγαλώνει χωρίς τη μάνα του, χωρίς τον ένα γονιό κι αυτό θα επηρεάζει σταδιακά και καθώς περνάει ο καιρός την προσωπικότητά της. Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα.Στην αρχή ακολούθησα τις οδηγίες της Μέριμνας.
Γενικότερα, νομίζω η επαφή με ειδικούς, το να είμαι εκεί για αυτήν, το να ζούμε την κάθε μας στιγμή και να είμαστε στο παρόν, όπως της ζήτησε στο ημερολόγιο που της άφησε η μαμά της, φαίνεται να είναι σημαντικά. Στο δρόμο θα ανακαλύψω κι άλλα.
-Τι θα ήθελες να πεις σε έναν νέο πατέρα που βλέπει τη ζωή του να αλλάζει με τον ερχομό του μωρού στο σπίτι;
Να είναι εκεί και να μη δίνει πολλή σημασία σε απωθημένα που νομίζει ότι δήθεν δεν έζησε. Η πατρότητα και το να γίνεσαι γονιός έχει πολλές ευθύνες και σίγουρα θα είναι ψέμα να πω ότι δεν πελαγώνω πολλές φορές. Όμως, παράλληλα με αυτό το μικρό πλάσμα εξελισσόμαστε κι εμείς, μαθαίνουμε από αυτό και ζούμε ίσως μια περισσότερο ειλικρινή με τον εαυτό μας ζωή.
«Ελπίζω να μην πω ποτέ ότι θυσιάστηκα για το παιδί μου και το παιδί μου να μην πει ποτέ ότι δεν ήμουν εκεί γι’ αυτή ή ότι παραήμουν εκεί».
Είναι δύσκολες οι ισορροπίες, αλλά τελικά αν αφεθεί ο νέος πατέρας στην απόλαυση των στιγμών και δεν σκέφτεται όλη την ώρα τι θα απογίνει, μάλλον θα περάσει καλά. Δεν θα τα καταφέρνει πάντα, ούτε εγώ τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές.
-Τι δεν έχεις πει στη Φαίδρα, αλλά το έχει καταλάβει με τον τρόπο που τα παιδιά ξέρουν τα πάντα;
Δεν της έχω πει ότι εδώ και μήνες, κλαίω κάθε βράδυ και υποφέρω από το πόσο μου λείπει η Στέλλα. Για κάποιο λόγο όμως νιώθω ότι το ξέρει πόσο πονάω, αν και μάλλον δεν το κατανοεί ακόμη.
υγ: Ο Γιώργος Καργιολάκης είναι Βιολόγος με μεταπτυχιακό στη Μοριακή Ιατρική και διατριβή στην Ιολογία και στη γρίπη. Κι ένας υπέροχος μπαμάς. Όταν του ζήτησα μερικές φωτογραφίες του με τη Φαίδρα μου έστειλε αυτές με τη Στέλλα.
