Ο Γιώργος Νανούρης θέλει να ακουμπά την καρδιά των θεατών

Η «Κουζίνα», του Arnold Wesker, είναι ένα έργο άγρια ωμό, που καταπιάνεται με θέματα όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες αλλά και η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ’ τη ζωή μας. Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργεί παραβολικά και δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας και οι 11 ηθοποιοί της είναι όλοι πρωτοεμφανιζόμενοι. Ο Γιώργος Νανούρης εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και την προσαρμογή, τη μετάφραση, τους φωτισμούς και την ιδιαίτερη κινησιολογία που συνδιαμόρφωσε μαζί με τον θίασο.

 

«Ήταν ένα εγχείρημα πολύ διαφορετικό για εμένα, μια παράσταση με πολλά πρόσωπα, με καινούργιους ηθοποιούς εντελώς, σε ένα νέο θέατρο στο οποίο δεν είχα ξαναπάει, ήταν μια ολοκαίνουργια εμπειρία. Είχε πολλή προσωπική δουλειά σε σκηνικά, φώτα σε όλα. Έγινε έτσι γιατί το είχα όλο στο μυαλό μου πώς θέλω να το κάνω και το έκανα. Μπήκα μέσα και ασχολήθηκα μόνο με αυτό. Ήθελα να δοκιμαστώ, να εξερευνήσω νέα πεδία, να δω τι άλλο μπορώ να κάνω και που μπορώ να φτάσω» εξηγεί ο Γιώργος Νανούρης για την «Κουζίνα» του.

«Θεωρώ ότι αυτό το έργο μιλά για όλα όσα περνάμε όλοι μας αυτή την περίοδο, όλα όσα διαβάζουμε και όλα όσα συμβαίνουν δίπλα μας», λέει και συνεχίζει για το πώς διάλεξε το συγκεκριμένο έργο:

«Ήθελα να μιλήσω για όλα αυτά για τα οποία μιλάμε στο Facebook, στα δελτία ειδήσεων με τον τρόπο μου, μέσα από το θέατρο όπου μπορείς να τα δεις όλα αυτά πιο ποιητικά και να εκφέρονται από τους νέους ανθρώπους»

«Καταπιάνεται με τα πάντα. Με τα εργασιακά δεν το ζούμε όλοι αυτό που λένε στην παράσταση ότι δουλεύουμε 12 ώρες την ημέρα και δεν μας φτάνουν τα λεφτά και πρέπει να έχουμε δεύτερη δουλειά; Και έχει γραφτεί πριν από 60 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι τελικά δεν έχουμε πάει και τόσο μπροστά σαν ανθρωπότητα όσο νομίζουμε. Μιλάει πάλι για αστέγους, για ανεργία, για καταπίεση, για το μεταναστευτικό, για ρατσισμό. Όλα αυτά δεν είναι θέματα που τα έλυσε η ανθρωπότητα. Άρα που έχουμε εξελιχθεί; Στο να κάνουμε καλύτερα τα αυτοκίνητα και τα τηλέφωνα; Η ουσιαστική εξέλιξη δεν έχει γίνει».

Η επιλογή να εμπιστευτεί μονάχα νέους ηθοποιούς δεν ενέχει ένα σημαντικό ρίσκο; «Μόνο εμπορικά είναι το ρίσκο, δηλαδή μπορεί να το σκέφτεται έτσι μόνο ο παραγωγός. Για εμένα και ο πιο έμπειρος ηθοποιός έχει ρίσκο στο να τον σκηνοθετήσεις και ο πιο νέος. Το ρίσκο υπάρχει πάντα σε αυτή τη δουλειά γιατί ξεκινάς από το μηδέν, αρχίζεις και δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Μπορεί να κάνεις κάτι με πασίγνωστους ηθοποιούς και να μην πάει και να κάνεις κάτι με νέους και να σκίσει, δεν ξέρεις ποτέ. Και το “Εδώ” η πρώτη μου δουλειά ήταν πάλι μόνο με νέους, και είχε σκίσει, και νομίζω ότι γενικά πρέπει να το κάνεις αυτό. Γιατί και οι νέοι πότε θα δουλέψουν;», σημειώνει. Νομίζω ότι οι νέοι ήταν εξάλλου εκείνοι που από ηθοποιό τον τράβηξαν να δοκιμάσει τη σκηνοθεσία και του το επισημαίνω. «Έτσι ξεκίνησε ναι, μου είχαν ζητήσει κάποιοι μαθητές μου να τους κάνω μια σκηνοθεσία, και το ένα έφερε το άλλο».

Θυμάμαι παλιότερες συνεντεύξεις μας, στην εποχή της «Κατερίνας» και του «Χειρόγραφου» που σκηνοθέτησε για τη Χαρούλα Αλεξίου, πόσο του έλειπε να ανέβει ξανά στην σκηνή ως ηθοποιός. Έκτοτε επέστρεψε στη σκηνή και τώρα την κοιτάζει πάλι από την απόσταση του σκηνοθέτη. «Δεν έχω απωθημένα, γιατί δεν έχω αφήσει τη σκηνή. Το αφήνω σιγά σιγά να με πάει, και όταν θέλω να παίξω για να μην έχω και τέτοιου είδους απωθημένα παίζω. Δεν θέλω να πω ότι μόνο θα σκηνοθετώ ή μόνο θα παίζω», μου λέει κι εγώ του απαντώ ότι η φετινή δουλειά νιώθω πώς τον αφορά πολύ προσωπικά. Ο Γιώργος Νανούρης δουλεύει αδιάκοπα όπως οι εργαζόμενοι στην Κουζίνα του. «Υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή εκτός από τη δουλειά;» αναρωτιέται σοκαρισμένος ένας από τους ήρωές του, ο πιο τεχνοκράτης από τους 11. Στη δική του ζωή υπάρχει κάτι άλλο;

 

«Πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο στη ζωή εκτός από τη δουλειά. Αυτό το πράγμα το «υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή» που το συνειδητοποιεί αυτός ο άνθρωπος στην παράσταση όταν βλέπει ότι ένας άνθρωπος για τον έρωτα τα σπάει όλα, είναι ένα σοκ. Έτσι όπως έχουμε γίνει πια είναι τόσο μεγάλο το άγχος της επιβίωσης που αρχίζει να σου παίρνει από όλα τα άλλα. Σε νοιάζει πιο πολύ να επιβιώσεις, να έχεις δουλειά και να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, που ξεχνάς ότι πρέπει και να ζεις«

Η ζωή δεν είναι μόνο να επιβιώνεις είναι και να τη ζεις, να χαίρεσαι, να έχεις και φίλους και προσωπική ζωή. Kαι μας έχει παρασύρει όλους αυτή η δίνη της αγωνίας.

«Τουλάχιστον προσπαθούμε να καταπιανόμαστε με αυτά που αγαπάμε. Οπότε το αντιστάθμισμα είναι εκεί, ότι αυτά για τα οποία αγωνιούμε τα θέλουμε, τα αγαπάμε, είναι τρόπος ζωής η δουλειά μας. Αλλά ναι, σίγουρα σε παρασύρει αυτό και λες κάποιες στιγμές “ωπ μόνο αυτό θα είμαι; Μόνο θα δουλεύω όλη μέρα;”. Μου γίνεται το κλικ κατά καιρούς, αλλά με το που έρχεται το έπομενο project πάντα βουτάω πάλι μέσα σε αυτό. Όταν βγαίνω πάλι το ξανασκέφτομαι», σημειώνει.

Για τον έρωτα τα έχει σπάσει ποτέ όλα;  «Δεν μου έχει προκύψει ακόμα, αλλά τώρα πια σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μου προκύψει. Παλιότερα δεν με ένοιαζε, και όχι μόνο ο έρωτας, τίποτα άλλο, ούτε οι διακοπές ούτε να βγαίνω, με ένοιαζε μόνο η δουλειά. Και τώρα με νοιάζει πολύ η δουλειά αλλά τώρα θέλω να καταφέρω να έχω και το άλλο. Να βρω χρόνο να φύγω για δυο τρεις μέρες κάπου που δεν το έκανα ούτε αυτό, να πάω διακοπές. Θέλω να αρχίσω να το βάζω κι αυτό στη ζωή μου, που είναι ξένο για εμένα».

«Μου μιλάει πάρα πολύ αυτό το έργο για εμένα. σε όλα τα επίπεδα γι’ αυτό το έκανα. Όσο περνούν τα χρόνια κι όσο μεγαλώνουμε λές “Μόνο αυτό θα είναι;”. Όσο κι αν το και το αγαπάς και το θέλεις, για να είσαι και υγιής, πρέπει να ξανατροφοδοτείς τον εαυτό σου, να απομακρύνεσαι λίγο, να κάνεις κι άλλα πράγματα, ώστε να σου λείπει και να θες να επιστρέφεις. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούμε να το έχουμε αυτό, να τα συνδυάζουμε. Δεν το λέω ως παράπονο, τίποτα. Απλώς μεγαλώνοντας καταλαγιάζεις λίγο, ηρεμείς», εξομολογείται.

Τι ονειρεύεται λοιπόν για το μέλλον του όταν μπαίνει σε τέτοιες σκέψεις, αναρωτιέμαι. «Το βασικό μου όνειρο είναι να είμαι υγιής, η ψυχική και σωματική υγεία. Νομίζω ότι αν είμαι υγιής μετά έχω τη δύναμη να τα κυνηγήσω όλα, και τα προσωπικά και τα επαγγελματικά. Αλλά δεν είμαι και πλεονέκτης. Δεν είναι απαραίτητο να τα έχω και όλα. Είμαι και σταθερός άνθρωπος και γενικά είναι καλά τα πράγματα, δεν μπορώ να παραπονεθώ, οπότε ιδανικά θα ήθελα να μην γίνει κάποια δραματική ανατροπή στη ζωή μου που δεν θα ξέρω τι θα κάνω».

Ξαναγυρίζουμε στο θέμα της δουλειάς και των συνεργασιών που μετρά στο βιογραφικό του. Σπουδαίες προσωπικότητες που τον έχουν εμπιστευτεί, που έχει δουλέψει μαζί τους και που δεν ξέρω πώς ακριβώς ήρθαν στο διάβα του. «Χαρούλα, Μαρινέλλα, Ρούλα Πατεράκη, Λιγνάδης, Λαζαρίδου, Κραουνάκης, Ξαρχάκος, όλα αυτά προκύψανε και πιστεύω ότι είναι δώρα που μου έχει φέρει η ζωή και είμαι ευγνώμων γι’ αυτά και με έχουν κι εμένα διαμορφώσει. Το να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους είναι μια μαθητεία. Το να δουλεύεις μαζί τους, να βλέπεις πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα στο θέατρο, τη στάση τους απέναντι στη ζωή και την καλλιτεχνική τους υπόσταση, είναι σαν σχολή κάθε φορά και από τον καθένα έχεις να πάρεις πολλά πράγματα. Αυτές οι προσωπικότητες ήρθαν σε εμένα, εγώ δεν θα τολμούσα ποτέ νομίζω να το κυνηγήσω αν δεν έβλεπα τη διάθεσή τους να θέλουν να δουλέψουν μαζί μου. Είναι πολύ τιμητικό αυτό, και φέρνει και ένα βάρος και σιγά σιγά αρχίζεις να εμπιστεύεσαι κι εσύ τον εαυτό σου γιατί λες: “Για να με εμπιστεύεται αυτός μάλλον είδε που εγώ δεν έχω δει σε εμένα”. Η Χαρούλα για παράδειγμα είδε την Κατερίνα και μετά από λίγους μήνες με πήρε τηλέφωνο, και ο Ξαρχάκος το ίδιο».

«Εμένα ο στόχος μου είναι το τι θέλω να πω κάθε φορά. Φέτος ας πούμε ήθελα να κάνω αυτό το έργο και η ιδέα μου ήταν να το κάνω με καινούργιους ηθοποιούς γιατί έτσι το είχα στο μυαλό μου. Το άλλο που θα κάνω στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος είναι κάτι που κάνω πάλι με τέτοιες προσωπικότητες», σημειώνει όταν τον ρωτώ για τους επόμενους στόχους του και εξηγεί: «Εκεί από τις 22 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 5 Ιανουαρίου θα κάνουμε κάποια αναλόγια στον Φάρο. Η Χαρούλα, η Όλια Λαζαρίδου, ο Δημήτρης Λιγνάδης, η Ιωάννα Παππά με τον Μιχάλη Σαράντη και ο Χάρης Φραγκούλης με την Κόρα Καρβούνη θα διαβάζουν κάθε μέρα εναλλάξ, σε μορφή θεατρικού αναλογίου διάφορα παραμύθια. Καθένας κι άλλο είδος».

Μου δίνει την αίσθηση με αυτές τις δουλειές ότι αγαπά ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα αλλά με διαψεύδει. «Δεν στολίζω και δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με τα Χριστούγεννα, αλλά μέσω αυτών των δουλειών κάπως κι εγώ ξανάρχομαι κοντά με τα Χριστούγεννα και τα ξαναζώ μέσα από αυτόν τον τρόπο. Μου αρέσει που το κάνω αυτό γιατί αλλιώς δεν θα σηκωνόμουν από μόνος μου να στολίσω».

Είναι και πάλι η δουλειά που τον παρασύρει. Η δουλειά που τον κάνει να έρχεται σε επαφή με καταξιωμένους επαγγελματίες και με νέα παιδιά  που πρώτη φορά δοκιμάζονται. Με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικούς κόσμους. Ο Γιώργος Νανούρης δεν ανήκει σε καμία «θεατρική παρέα» και όμως κινείται σε αυτόν τον χώρο σταθερά, επιτυχημένα και συνέχεια. «Είμαι αρκετά μοναχικός και μετά το θέατρο γυρίζω σπίτι. Δεν κυνηγάω να βγω, να πάω σε μέρη που συχνάζουν ηθοποιοί κλπ. Οπότε κι εγώ το νιώθω, ότι ενώ δουλεύω και πάνε τα πράγματα καλά, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι είναι εκτός αυτού του πράγματος. Άλλες φορές νιώθω ότι αυτό είναι καλό, άλλες και κακό. Αλλά έτσι είναι η φύση μου, έχω άλλους ρυθμούς και έχω μάθει να είμαι μόνος μου και δεν με πειράζει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Βγαίνω, δεν είμαι αντικοινωνικός προς θεού, αλλά δεν θεωρώ ότι ανήκω κάπου και ταυτόχρονα ανήκω παντού» σχολιάζει.

Υπάρχουν ακόμα και μετά την κρίση ταμπέλες στον χώρο. Κατ’ εμέ είναι τόσο υπαρκτές όσο και η γάτα του η Νταίζη που τριγυρίζει ανάμεσα μας και τον ρωτάω σχετικά. «Υπάρχουν ακόμα ταμπέλες, αλλά ευτυχώς σιγά σιγά υπάρχει μια τάση να σταματάνε και αυτά. Για εμένα αν κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του, όποια κι αν είναι αυτή σε όποιον χώρο, ακόμα κι αν εσένα αυτός ο χώρος δεν σου πηγαίνει, εκεί τελειώνει η ιστορία. Το θέμα είναι ότι και να κάνει ο οποιοσδήποτε να το κάνει καλά και με δουλειά. Υπάρχουν όλα αναγκαστικά, μας πηγαίνουν δεν μας πηγαίνουν, και πρέπει να υπάρχουν όλα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ο καθένας κάνει αυτό που του επιτάσσει το μυαλό του, η ψυχή του, οι καταβολές του, το ταλέντο του. Από εκεί και πέρα το να βγω εγώ να πω εσύ δεν πρέπει να υπάρχεις, μόνο εγώ πρέπει να υπάρχω, γιατί; Ο καθένας δοκιμάζεται και ανάλογα κρίνεται και υπάρχει, όπως υπάρχει», εξηγεί ο ίδιος.

«Βλέπω ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο, ανθρώπους που ψάχνουν τα σκουπίδια, δεν ζω αλλού. Κι αυτό είναι μια καθημερινότητα, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, όσο άγρια. Υπάρχουν φλέγονται ζητήματα που γίνονται δίπλα μας, αυτά πρέπει να λύσουμε και να καταπιαστούμε σε αυτή τη χώρα στην οποία γίνεται χαμός»

«Σαν Γιώργος δεν έχω αντιμετωπίσει τον ρατσισμό αλλά το βλέπω όπως όλοι μας γύρω μου. Πρέπει κάποια στιγμή να γίνει συνείδηση ότι δεν μπορείς επειδή ο άλλος είναι αλλιώτικος από εσένα σε οποιονδήποτε τομέα να λες ότι δεν πρέπει να υπάρχει, ακόμα και στην τέχνη όπως λέγαμε πριν, και οπουδήποτε. Όλοι πρέπει να υπάρχουν, αρκεί φυσικά ποτέ να μην πειράζει κάποιος κάποιον, αυτό πρέπει να εκλείψει» καταλήγει.

Όσο μιλάμε, αυτή η αίσθηση της αγάπης που γίνεται αγκαλιά είναι όλο και πιο έντονη. Δεν μπορεί να είναι πάντα παρούσα στις παραστάσεις του και να μην είναι το νούμερο ένα ζητούμενο στη δική του ζωή. «Αν υπήρχε αυτό και μπορούσαμε να το κάνουμε πράξη δεν θα υπήρχαν όλα τα άλλα. Αν όντως υπήρχε μεταξύ των ανθρώπων αληθινή αγάπη θα είχαν φροντίσει αυτοί που είναι στην εξουσία, να μην υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, ούτε να σε βρίζει ο άλλος επειδή είσαι μαύρος ή πιο εύσωμος από αυτόν. Με αυτή την έννοια την λέω εγώ την αγάπη, ούτε με τη χριστιανική ούτε με την ερωτική κλπ. Ένα πράγμα ότι είμαστε όλοι άνθρωποι που κάνουμε όλοι ένα πέρασμα σε αυτή τη ζωή και ζούμε στον ίδιο πλανήτη. Πρέπει και τον πλανήτη να τον αγαπάμε γιατί υπάρχει μια τεράστια ασυδοσία, και τους ανθρώπους μας να τους προσέχουμε. Αν υπήρχε νοιάξιμο και οι άνθρωποι που κυβερνούν όλες τις χώρες θα είχαν φροντίσει να μην πεινάει κανένας συνάνθρωπός τους, γιατί για κάθε έναν που πεινάει κάποιος άλλος ζει πλουσιοπάροχα. Θα είχαν εκλείψει κάπως και οι πόλεμοι και οι κοινωνικές ανισότητες και όλοι οι άνθρωποι θα ζούσαν κάπως αξιοπρεπώς. Γενικά εγώ προσπαθώ στις παραστάσεις μου να ακουμπάω στην καρδιά του άλλου όχι στο μυαλό του, δεν είναι εγκεφαλικές οι παραστάσεις μου είναι πιο της καρδιάς. Γιατί αυτό έχουμε ξεχάσει όλοι, από τη διαρκή αγωνία και το τρέξιμο», καταλήγει. Και με αυτή την γαλήνια αίσθηση, αυτό το όνειρο της ουσιαστικής αγάπης, τον αποχαιρετώ. Μακάρι να τα καταφέρουμε.

 Η Κουζίνα επί σκηνής, NDP Photo Agency

Info: Η Κουζίνα, Θέατρο Αποθήκη, Τετάρτη, Κυριακή : 20:00 μ.μ, Πέμπτη, Παρασκευή : 21:00 μ.μ., Σάββατο: 18:00 μ.μ και 21:00 μ.μ. Έκτακτες εορταστικές παραστάσεις: Τρίτη 25/12 και Τρίτη 1/1.