Ο Σάββας Πούμπουρας σε μια συνέντευξη που πρέπει να διαβάσουν (και) όλοι οι άντρες

Η συζήτησή μας έγινε σε ένα δωμάτιο με τρεις καρέκλες (μία για μένα, μία για εκείνον και μία για το κινητό – μαγνητόφωνο ανάμεσά μας) και μερικά κοραλλί πουά να σπάνε το λευκό του τοίχου. Αν, λοιπόν εν τη ρύμη του λόγου μου έχει ξεφύγει και διαβάσεις κάπου παρακάτω την ατάκα “έπεσε στο τραπέζι”, να ξέρεις ότι θα είναι ψέμα. Και ελπίζω το μόνο σε όλο το κείμενο, αφού ο Σάββας, είπε όλα όσα ήθελα να ακούσω.

Η κουβέντα ξεκινά με την αφορμή χάρη στην οποία κανονίσαμε το ραντεβού μας, κι αυτή δεν είναι άλλη από τον ρόλο που έχει αναλάβει στα backstage του Dancing With the Stars. Την ίδια περίοδο που δέχτηκε αυτή την πρόταση από τον ΑΝΤ1, του είχε γίνει και μία από τον ΣΚΑΪ, προκειμένου να πάει στο Survivor ως παίκτης στην ομάδα των “Διασήμων”. «Μου είχε γίνει πρόταση και για το Survivor, και για το 1 και για το 2, αλλά δε θα πήγαινα ποτέ σε ριάλιτι επιβίωσης. Γιατί να ταλαιπωρηθώ τόσο πολύ; Για τα λεφτά; Προτεραιότητά μου είναι η ψυχική και σωματική μου υγεία. Όταν είναι η ώρα μου να είμαι τηλεοπτικά παρών θα το κάνω μόνο για μια εκπομπή που θα μου αρέσει. Δεν έχω πει ποτέ “ναι” απλά για να είμαι σε κάτι στην τηλεόραση χωρίς να μου ταιριάζει. Το DWTS μου άρεσε πολύ, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω».

«Τα βλέπω όλα όμως, για να είμαι ενημερωμένος. Μου αρέσουν τα μαγειρικά παιχνίδια γενικά, αλλά νομίζω ότι λείπουν πολλά από την τηλεόραση. Θα ήθελα να κάνω ψυχαγωγία, παιχνίδια, ταξίδια, εκπομπές σχετικά με τον πολιτισμό, πράγματα που αφορούν τη νεολαία. Έχει πολύ υλικό ακόμα να προσφερθεί στην τηλεόραση, έχει χώρο», μου λέει ενώ αναπολούμε τις εποχές του “Πλάκα Κάνεις”, στο οποίο πάντα ζήλευα που δεν είχε τύχει να παίξω.

Παράλληλα με το DWTS, ο Σάββας κάνει μια ταξιδιωτική εκπομπή στο κρατικό κανάλι της Κύπρου, το “Χωρίς Αποσκευές”, στο οποίο γνωρίζει και μας συστήνει τα χωριά της Κύπρου, ενώ έχει και μια εταιρεία παραγωγής video content για διάφορα brands και διαφημιστικά. Σχολιάζοντας το αλισβερίσι τηλεοπτικών προϊόντων και προσώπων με την Κύπρο, ρίχνω στο τραπέζι (να το), το όνομα της Ελένης Φουρέιρα, τη συμμετοχή της στη Eurovision και τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει σε μερίδα κόσμου η καταγωγή της από την Αλβανία: «Δηλαδή, δεν έχουν πάει καλλιτέχνες με διαφορετική καταγωγή να εκπροσωπήσουν άλλες χώρες; Η Παπαρίζου δεν έχει και σουηδική υπηκοότητα; Τι έγινε που εκπροσώπησε εμάς; Καλό είναι να σταματήσουμε να είμαστε επικριτικοί και να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας ο καθένας από εμάς για να δούμε που είμαστε σωστοί και που όχι, πριν μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε τους άλλους. Το τραγούδι, η παρουσία και το βιντεοκλιπ της Ελένης είναι πάρα πολύ ωραία. Και η Αλβανία είναι μια χώρα. Όπως η Ρουμανία είναι μια χώρα, και η Γερμανία μια άλλη. Όλες χώρες είναι, γιατί τόσος πόλεμος δηλαδή;».

Οι γνώμες των άλλων, αυτή η μάστιγα, θα πω εγώ για να φέρω την κουβέντα στα social media, με τα οποία και έχει πολύ καλή σχέση ο κύριος που βρίσκεται απέναντί μου: «Σβήνω κατευθείαν τα αρνητικά σχόλια που μου γράφουν, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να βλέπεις κάτι που δημιουργεί αρνητική ενέργεια και δίνει ώθηση και σε άλλους να το συνεχίσουν και να τους φέρεις σε αντιπαράθεση. Είναι περιττό και θεωρώ ότι όποιος μπαίνει στη διαδικασία και ασχολείται είναι λάθος».

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι θα πει ο isnogood35 και η maria55, δε μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, σημασία έχει τι γνώμη έχεις εσύ γι’ αυτό που ανέβασες. Δε σημαίνει ότι επειδή είναι δημόσιο μέσο, είμαι υποχρεωμένος να αφήσω οτιδήποτε αρνητικό μπορεί να γράψει κανείς.

«Έχω πολύ καλή σχέση με τα social media. Είναι ένας τρόπος να δείχνω τη δουλειά μου, τις παραγωγές που κάνω, παράλληλα είναι κομμάτι της ζωής μου. Είναι 2018, αναμφίβολα πρέπει να είσαι μέσα στα πράγματα, αλλά να μην είσαι απορροφημένος από αυτά, γιατί μπορεί αυτό να σου τρώει το 50-60% της ημέρας σου. Ποστάρω τις προσωπικές μου στιγμές τόσο όσο. Προτιμώ να κάνω τους followers να χαμογελούν μέσα στη μέρα τους με κάτι ευχάριστο που μου συμβαίνει. Υπάρχει μια λογική του who the fuck cares πού τρως, με ποιον είσαι, ποια συναυλία παρακολουθείς. Εν μέρει συμφωνώ, γι’ αυτό προσπαθώ τα posts μου να έχουν μια χιουμοριστική νότα, για να κάνω τον άλλον να σκάσει ένα χαμόγελο ή να του δείξω ένα ενδιαφέρον μέρος, ώστε να μπορέσει να το επισκεφθεί».

«Με τη γυναίκα μου δε ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον, δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να ψάξουμε. Δεν κοιτάμε τα σχόλια στις φωτογραφίες που ανεβάζουμε. Είναι περιττό, σου ρουφάει την ενέργεια. Δε φταίνε τα social για τα ζευγάρια που χωρίζουν. Εφόσον δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και δεν ξέρεις τον σύντροφό σου, κατηγορείς ένα μέσο ότι σου χαλάει τον γάμο από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος δε μπορείς να τον στηρίξεις;», μου λέει και μου δίνει ωραιότατη πάσα για να περάσουμε στα προσωπικά του.

Και πώς στηρίζετε εσύ και η Αρετή τον γάμο σας, Σάββα; «Με το να περνάμε ωραία, να κάνουμε αμοιβαία βήματα προς τα πίσω και αποδοχή των επιθυμιών του άλλου, σεβασμό, χαλαρή διάθεση χωρίς να σκοτίζουμε πολύ το μυαλό μας για το τι είπε ο ένας και τι ο άλλος. Είμαστε πολύ cool. Δεν είχαμε ποτέ υστερίες, είμαστε πολύ άνετοι και δεν τσακωνόμαστε.»

Με την Αρετή είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Η σχέση μας εξελίχθηκε ομαλά χωρίς να υπάρχει η εξάρτηση του ενός από τον άλλον. Θεωρώ ότι όπως είναι κακές οι εξαρτήσεις από ουσίες, είναι το ίδιο κακές παντός είδους οι εξαρτήσεις, είτε είναι το φαγητό, είτε το ποτό, είτε οι άνθρωποι. Το να εξαρτάσαι από τον άλλον, να είσαι χαμένος χωρίς αυτόν, θεωρώ ότι δεν είναι καλό.

Μου φέρνει το παράδειγμα ενός παλιού του έρωτα για τον οποίο είχε πέσει κάποτε στα πατώματα: «Συνειδητοποίησα μετά, μεγαλώνοντας, πόσο περιττό είναι αυτό στη ζωή μου. Δεν τη χρειάζομαι αυτή την εξάρτηση», μου λέει και δίνει μια κλωτσιά στη ρομαντική μου καρδούλα που βλέπει παντού κινηματογραφικούς έρωτες. Και η εκδοχή του Σάββα και της Αρετής, βέβαια, δεν μου ακούστηκε τελικά και τόσο κακή. Πόσο μάλλον όταν μου την έδεσε ωραία με μια ιστοριούλα: «Την Αρετή τη γνώρισα καλύτερα με τα χρόνια. Είδε ο ένας τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου. Ξέρω πώς έχει περάσει στις σχέσεις της, ξέρει κι εκείνη, και βλέπεις σιγά σιγά ότι τα περνάς όλα αυτά και αγαπιέσαι με τον άλλον και αν, αφού εντρυφήσεις και στο σεξουαλικό, όλα δένουν ωραία, το συνεχίζεις. Το ότι δε διαφήμιζα τις σχέσεις μου, δε σημαίνει ότι δεν είχα. Όσο μεγαλώνουμε, δουλεύουμε με τον εαυτό μας, δε ζηλεύουμε και μπαίνουμε στη διαδικασία να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι. Γι’ αυτό και η Αρετή δεν είχε θέμα μαζί μου, ούτε κι εγώ μαζί της, γιατί κι εκείνη ζούσε τη ζωή της πριν από μένα. Έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο του Όσσο πως υπάρχει μια φυλή που όταν τα παιδιά φτάνουν στην εφηβεία φεύγουν και μένουν όλα μαζί. Εκεί γνωρίζουν τα αγόρια τα κορίτσια και ο κανόνας είναι να μείνεις με τον κάθε άνθρωπο τρεις μέρες. Μετά αναγκαστικά χωρίζονται. Οπότε, αφού έχουν γνωριστεί όλοι με όλους, έχουν ζήσει εμπειρίες όλοι με όλους, μετά αποφασίζουν με ποιον πραγματικά θέλουν να παντρευτούν και να μείνουν μαζί. Σε αυτή τη φυλή δεν έχει υπάρξει ούτε ένας χωρισμός. Δεν είναι ωραίο αυτό;»

Το ότι μαθαίνεις τον άνθρωπό σου κι έχεις αποδεχτεί ότι έχει και ζωή πριν από σένα σε βοηθά να τον γνωρίσεις καλύτερα. Και στην τελική, σε έχει επιλέξει γιατί έχει κατασταλάξει στο τι θέλει.

Μιλώντας για τις σχέσεις, τους έρωτες και όσους εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους, τον ρωτάω για το πώς του φαίνονται οι γυναίκες σήμερα. Τυχαίνει να έχω ακούσει αρκετούς άντρες που ευνουχίζονται από το πόσο ανεξάρτητες είναι πλέον οι γυναίκες και πόσο μακριά από “την κουζίνα τους”: «Οι γυναίκες έχουν πάρει τον ρόλο τους στην κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια και καλά κάνουν. Είναι φυσιολογικό η γυναίκα να είναι δυναμική, να θέλει να δουλεύει πολλές ώρες ή όσες ώρες γουστάρει, και να θέλει να βγάζει τα λεφτά της. Αν ένας άντρας φοβάται μια δυναμική γυναίκα, αυτό είναι δικό του πρόβλημα, δεν είναι θέμα της γυναίκας. Δεν πιστεύω στον ευνουχισμό, πιστεύω στον άντρα που φοβάται. Αν φοβάσαι, φίλε, άστο, ξέχνα το, μη βαφτίζεις τη γυναίκα ευνουχιστική. Εσύ έχεις το θέμα, λύστο και πήγαινε και κάνε την κίνησή σου. Εμένα ανέκαθεν μου άρεσαν οι δυναμικές γυναίκες, οι γυναίκες καριέρας, αυτές που πατούν στα πόδια τους».

Άρα, με την Αρετή, μοιράζεστε και τις δουλειές του σπιτιού. «Δεν υπάρχει ακριβώς μοιρασιά. Βασικά εγώ κάνω το μαγείρεμα, είμαι καλός σ’ αυτό. (αλήθεια λέει, λίγη ώρα μετά μου έδειχνε φωτογραφία από τα γεμιστά που είχε φτιάξει εκείνη τη μέρα) Όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού τις κάνουμε από κοινού, όποτε δεν έχει ο ένας χρόνο, τις κάνει ο άλλος. Δεν είναι βαφτισμένες οι δουλειές γυναικείες ή αντρικές. Εκεί που χρειάζεται, βέβαια, περισσότερη μυική δύναμη, μπορείς να πεις ότι αυτή είναι μια αντρική δουλειά, αλλά όχι για κάτι όπως το σκούπισμα ή το σφουγγάρισμα. Όταν ένας άντρας ζει μόνος του δηλαδή, πρέπει να φέρνει μια γυναίκα να του τα κάνει;»

Ακούω «α κάνει δουλειές, τι γλυκός» Τι σημαίνει αυτό; Θα έπρεπε να έχει μάθει από 10-15 χρονών να κάνει δουλειές, αυτό είναι το φυσιολογικό, το αυτονόητο που μαθαίνεις από το σπίτι σου. Ούτε τώρα θέλω να φανώ εγώ ο καλός της υπόθεσης ή κάτι τέτοιο, νομίζω ότι είναι το απολύτως φυσιολογικό πράγμα που μαθαίνεις από το σπίτι σου. Φίλε, σήκω, στρώσε το κρεβάτι σου, ρίξε ένα σκούπισμα, βάλε τις κάλτσες στο πλυντήριο και βάλτο να πλύνει.

Μέσα σε ό,τι μπορεί στα αυτιά του Σάββα να μοιάζει αυτονόητο, αλλά – δυστυχώς – αρκετά συχνά δεν είναι, παραδέχεται ότι όντως παντρεύτηκε και για να κάνει οικογένεια: «Εννοείται ότι θέλουμε παιδί. Δεν έχει να κάνει με ότι μεγαλώνω, απλά μου βγήκε την κατάλληλη στιγμή. Δεν ασπάζομαι αυτά που λένε ότι το παιδί πρέπει να έχει μικρή διαφορά ηλικίας  από τους γονείς του. Το παιδί θα έχει τη διαφορά ηλικίας την οποία θα επιλέξουν οι ίδιοι οι γονείς. Θεωρώ ότι πρέπει και οι δύο γονείς να ζήσουν τη ζωή τους πριν κάνουν παιδί, ώστε να είναι σίγουροι και κατασταλαγμένοι για αυτή τους την απόφαση. Επίσης, πιστεύω ότι για να υπάρχει μια υγιή σχέση και να είναι και το παιδί χαρούμενο , σε μία οικογένεια θα πρέπει να ζουν τη ζωή τους και οι γονείς και το παιδί. Εννοείται θα αφοσιωθώ στο παιδί μου, αλλά έχω και εγώ ζωή όπως και το παιδί, μεγαλώνοντας θα κάνει και εκείνο τη ζωή του. Δεν χρειάζεται να είναι εξαρτημένο από εμένα μετά την ενηλικίωση του και ας έχουμε οποιαδήποτε διαφορά ηλικίας.»

Κλείνοντας, συνειδητοποιώ πως έχω χρησιμοποιήσει – ίσως για πρώτη φορά – όλο το υλικό της απομαγνητοφώνησης. Είναι πράγματι τόσο ενδιαφέροντα όλα όσα είπε ή απλά ορισμένα είναι λιγότερο αυτονόητα απ’ όσο νομίζουμε και χρήζουν αναπαραγωγής; Του ζητάω ένα αυτόγραφο για τη μικρή μου ξαδέρφη και της γράφει να χαμογελάει, να διαβάζει και να κάνει πάντα αυτό που αγαπάει. Νομίζω ότι με το να ξέρεις τι είναι αλήθεια αυτό που αγαπάς, μεγαλώνεις και εξελίσσεσαι με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμα κι όταν βγαίνεις στην τηλεόραση να μη χρειάζεται να υιοθετήσεις έναν άλλο εαυτό και να δείξεις κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι. Μάλλον αυτό είναι και το μυστικό του Σάββα.

Φωτογράφος: Πάνος Γιαννακόπουλος