Ο Χρήστος και ο Αποστόλης θέλουν να κάνουν οικογένεια και δεν καταλαβαίνουν τι ζόρι τραβάμε γενικώς

Η αποδοχή από τους γονείς, οι σκέψεις για γάμο, που αυτή τη στιγμή περιορίζεται σε σύμφωνο συμβίωσης, η υιοθεσία, η ομοφοβία. Όλα αυτά τα θέματα που αφορούν ένα ομόφυλο ζευγάρι, αν και διανύουμε το 2021 και δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να μπαίνουν στο τραπέζι. Αυτά συζητήσαμε ένα απόγευμα του Ιουνίου, στο κέντρο της Αθήνας. Ο Χρήστος και ο Αποστόλης είναι ένα ζευγάρι γύρω στα 30 που ζει μαζί με τη γάτα του την Τσιχίρο, λατρεύει τη Μαδρίτη και εύχεται κάποια στιγμή να το πάει προς τα εκεί η ζωή.

Σκόπευαν να κάνουν σύμφωνο συμβίωσης, αλλά η πανδημία ανέβαλε αυτό το σχέδιο και περιμένουν τη στιγμή που θα μπορέσουν να κάνουν το beach party τους, έτσι όπως το έχουν φανταστεί. Παρέα με καλούς φίλους, «χωρίς ανεπιθύμητους συγγενείς» και με κεντρικό θέμα την αγαπημένη τους Μοάνα. Ονειρεύονται να αποκτήσουν οικογένεια και φυσικά, έναν κόσμο όπου η ομοφοβία θα αποτελεί παρελθόν. Όπως όλοι μας.

Πότε καταλάβατε ότι είστε γκέι και πώς το πήρε η οικογένειά σας;

Αποστόλης: Όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω ότι μάλλον το είχα καταλάβει από πολύ νωρίς. Αλλά επειδή τότε οι προσλαμβάνουσες ήταν μηδενικές, δεν είχα συνειδητοποιήσει καν τι ήταν αυτό που ένιωθα. Νομίζω το αποδέχτηκα πλήρως όταν ήμουν 21. Στα 26-27, το είπα στους δικούς μου. Αλλά ευτυχώς είμαι πολύ τυχερός που έχω την οικογένεια που έχω. Αποδέχτηκαν πλήρως την όλη κατάσταση, εμένα και τον Χρήστο.

Χρήστος: Νομίζω ότι στην πραγματικότητα το ήξερα από πάντα, απλώς ίσως δεν μπορούσα να ερμηνεύσω από μικρός αυτά που ένιωθα. Όταν το κατάφερα, φρόντισα να μιλήσω γι’ αυτό στους δικούς μου (στη μάνα μου βασικά, η οποία το είπε και στον πατέρα μου και τον αδερφό μου) για να το «βγάλω από μέσα μου». Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το ανακοίνωσα αλλά η αρχική αντίδραση δεν ήταν καθόλου καλή. Οι δικοί μου επέμεναν να μιλήσω με ψυχολόγο κάτι που εγώ δεν ήθελα καθόλου μιας και δεν έβλεπα τον λόγο. Γενικά μας πήρε πολλά χρόνια, πολύ κόπο, πολλούς τσακωμούς και πολλές συζητήσεις για να φτάσουμε στο σημείο αποδοχής που είμαστε τώρα.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας/μία γκέι ζώντας στην Ελλάδα;

Χ: Ακόμα και εν έτει 2021, το να είσαι queer στην Ελλάδα είναι δύσκολο. Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι το να είσαι gay είναι κάτι κακό, είναι αμαρτία και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, με αποτέλεσμα να νιώθουμε εξαρχής ενοχές για το ποιοι είμαστε. Αναγκαζόμαστε να κρυβόμαστε, να λέμε ψέματα και να απολογούμαστε ή να εξηγούμε τη σεξουαλικότητά μας, παλεύουμε ακόμα να γίνουμε «ορατοί» ή να μας αναγνωριστούν στοιχειώδη δικαιώματα (όπως αυτό του γάμου). Ένας straight δεν θα χρειαστεί να κάνει ποτέ κάτι τέτοιο. Και φυσικά, η ομοφοβία υπάρχει ακόμα εκεί έξω και πολλές φορές δεν μπαίνει καν στον κόπο να κρυφτεί.

Α: Νομίζω ότι θα έλεγα το κομμάτι της ασφάλειας. Ακούμε ακόμη κάθε μέρα καταστάσεις και σκηνικά ομοφοβικών επιθέσεων. Όσο περνάνε τα χρόνια η κατάταση βελτιώνεται αλλά η προστασία που υπάρχει για εμάς είναι εξαιρετικά μικρή. Και δυστυχώς πολλές φορές αυτές οι ομοφοβικές επιθέσεις προέρχονται από εκεί που θα περίμενες προστασία. Σίγουρα αυτό συνδυάζεται με το ότι πολλές φορές δεν αναγνωρίζονται δικαιώματά μας όπως γάμος και υιοθεσία και από μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αντιμετωπιζόμαστε ως κάτι διαφορετικό. Η ελπίδα μου μια μέρα είναι να μην είμαστε κάτι διαφορετικό και να μην χρειάζεται να κάνεις coming out. Να αντιμετωπίζεται από όλους ως κάτι καθημερινό.

Γιατί να θέλει ένας γκέι να παντρευτεί; Υπάρχει λόγος που το χρειάζεστε;

Α: Για εμάς τους δύο, το κομμάτι του γάμου θα έλεγα ότι είναι καθαρά νομικό. Να υπάρχει μια νομική κάλυψη και δικαιώματα μεταξύ μας καθώς και στην περίπτωση υιοθεσίας. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο που θέλει και στην φάση της εκκλησίας κλπ αλλά δεν είμαστε αυτό εμείς. Είμαστε πιο ανήσυχα/ελεύθερα πνεύματα.

Χ: Γιατί να θέλει ένας straight να παντρευτεί; Θέλω να πω, γιατί να πρέπει να διαχωρίσουμε την πρόσβαση στον γάμο βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού; Θέλω να παντρευτώ για να γιορτάσω την αγάπη μου για τον άνθρωπό μου, μαζί με όλους τους αγαπημένους μου. Είναι συνταγματικό μου δικαίωμα και, ως τέτοιο, δεν δέχομαι να το στερούμαι. Και ναι, ακόμα κι από νομικής άποψης είναι μια ακόμη κατοχύρωση.

Πώς φαντάζεστε τον γάμο σας;

Α: Αυτό είναι μια συζήτηση που έχουμε συχνά με τον Χρήστο γιατί έχουν πέσει πολλές ιδέες στο τραπέζι. Επειδή η τελετή, σαν τελετή, δεν μάς ενδιαφέρει τόσο, είναι το πάρτι και το γύρω γύρω που μας νοιάζει περισσότερο. Η μία επιλογή είναι να είμαστε με τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους στην Μαδρίτη, την πόλη που έχει μιλήσει στην καρδιά μας από το πρώτο μας κιόλας ταξίδι. Εναλλακτικά, σκεφτόμασταν να αντιμετωπίσουμε στην Ελλάδα το σύμφωνο συμβίωσης σαν γάμο και να κάναμε ένα μεγάλο beach party με όλους τους ανθρώπους γύρω μας που αγαπάμε και μάς αγαπάνε. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ταινία που είδαμε μαζί ήταν η Moana της Disney (που έχουμε κοινή λατρεία) και την έχουμε λίγο σαν ορόσημο!

Χ: Ευκολάκι! Σε ένα beach bar, με θεματική Μοάνα (που είναι το inside joke μας), με όλους τους φίλους μας εκεί από το πρωί, να πίνουμε, να χορεύουμε και να γελάμε. Συγγενείς θα ήθελα λίγους και καλούς, και μόνο εκείνους που ξέρω ότι όντως θα χαίρονταν με τη χαρά μας. Οι υπόλοιποι, μακριά κι αγαπημένοι!

Θα θέλατε να αποκτήσετε παιδιά;

Χ: Ναι! Το θέλω από όταν ήμουν πολύ μικρός. Λατρεύω τα παιδιά κι έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου δουλεύοντας με παιδιά κάθε ηλικίας.

Α: Σίγουρα. Υπάρχει πολλή αγάπη που έχουμε και θέλουμε να δώσουμε. Και θα ήθελα πολύ να μπορέσω να έχω αυτή την ευκαΙρία όσο είμαστε ακόμη σχετικά μικροί και έχουμε και την ενέργεια να δώσουμε. Νομίζω η μόνη μας διαφωνία είναι στα πόσα. Γιατί εγώ θα ήθελα μια μεγάλη οικογένεια με τρία παιδιά.

Πιστεύετε ότι θα έρθει αυτή η ώρα και για τα γκέι ζευγάρια;

Χ: Δυστυχώς δεν πιστεύω ότι στην Ελλάδα αυτή η στιγμή θα έρθει στο άμεσο μέλλον. Σε μια χώρα στην οποία ακόμα κάνουν κουμάντο οι παπάδες, θα πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα για να μπορέσει ένα γκέι ζευγάρι να τεκνοθετήσει. Όσο για την επιλογή της παρένθετης μητέρας, υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα να γίνουν από πλευράς νομικού πλαισίου.

Α: Θέλω να πιστεύω πως ναι. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει ήδη αυτή η δυνατότητα. Θέλω να ελπίζω ότι θα έρθει και στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει πολύς δρόμος και δουλειά που πρέπει να γίνει ακόμη. Από άποψη νομικού πλαισίου, αποδοχής, νοοτροπίας και κράτους. πρέπει όλοι να παλέψουμε πολύ ακόμη για να γίνει αυτό. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι θα γίνει.

Θα μετακομίζατε σε άλλη χώρα μόνο και μόνο για να υιοθετήσετε ή για να παντρευτείτε με πολιτικό/θρησκευτικό γάμο;

Α: Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μετακόμιζα έχοντας μόνο αυτά τα κριτήρια στο μυαλό μου. Η πραγματικότητα είναι ότι μας θεωρώ ανθρώπους πολύ τυχερούς (από θέμα φίλων) μας και η ζωή μας εδώ είναι όμορφη. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε εδώ αυτήν τη δυνατότητα. Υπάρχουν σίγουρα σαν θέλω, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι τόσο κύρια ώστε να μας εξωθούσαν στην αλλαγή χώρας.

Χ: Θα μετακόμιζα σε άλλη χώρα γενικά. Τώρα, αν αυτό σήμαινε ότι οι συνθήκες ζωής μου στο γκέι κομμάτι θα ήταν καλύτερες, αυτό θα ήταν σίγουρα ένα μεγάλο συν. Μάλλον όμως δεν θα το έκανα αποκλειστικά για την τεκνοθεσία ή τον γάμο.

Τι θα λέγατε, αν μπορούσατε, στον έφηβο εαυτό σας;

Χ: Θα του εξηγούσα ότι δεν χρειάζεται να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να αλλάξει αυτό που είναι. Το να είσαι γκέι δεν είναι αρρώστια από την οποία πρέπει να θεραπευτείς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσεις να κάνεις πράγματα που δεν είσαι εσύ, μόνο και μόνο για να ανταποκριθείς στις προσδοκίες που έχουν άλλοι για σένα. Και θα του έλεγα να μην βιάζεται. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει!

Α: Αυτό νομίζω το έχω παίξει στο μυαλό μου στο repeat πολλές φορές. Αλλά νομίζω ότι θα του έλεγα να μην φοβάται τα συναισθήματα που νιώθει μέσα του. Ναι, είναι κάτι διαφορετικό και πολύ μεγάλο αλλά και πολύ όμορφο και απελευθερωτικό. Και ότι οι φίλοι και η οικογένειά του θα είναι εκεί να τον στηρίξουν στα πάντα. Να νιώσει περηφάνια για κάθε του αίσθηση και να μην χάσει χρόνο στο να γνωρίσει το ποιός πραγματικά είναι!

Έχει βοηθήσει το Pride στην εξέλιξη και την ορατότητα της ΛΟΑΤΚ+ κοινότητας;

Α: Σίγουρα ναι. Αν και υπάρχει ακόμη πολύς κόσμος που αντιτίθεται στο Pride και το λέει «πανηγυράκι», εγώ θεωρώ ότι είναι από τα πιο δυνατά χαρτιά μας σας κοινότητα. Αν μη τι άλλο, μέσα στα χρόνια έχει γίνει κομμάτι κάθε Ιούνη μας και έχει επεκταθεί και σε άλλες πόλεις πέρα από την Αθήνα με μεγάλη συμμετοχή και επιτυχία. Και είναι σίγουρα η καλύτερη μας ευκαιρία να δηλώνουμε το παρόν! Ότι είμαστε και εμείς εδώ! Και θα συνεχίσουμε να είμαστε! Και θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε τα δικαιώματά μας για μια ίση ζωή!

Χ: Θεωρώ πως ναι, κι όχι μόνο στο κομμάτι της ορατότητας. Υπάρχουν πολλά εκεί έξω που χάρη στο Pride ανακάλυψαν πως δεν είναι μον@ και βοηθήθηκαν στο να αποδεχτούν τον εαυτό τους. Εκτός αυτού, θεωρώ ενθαρρυντικό (για να μην πω συγκινητικό) το ότι όλο και περισσότερα straight άτομα στηρίζουν το Pride κοντά στους queer ανθρώπους τους.

Τι θα λέγατε στους ομοφοβικούς ανθρώπους και σε όσους μιλούν με μίσος για τη ΛΟΑΤΚ+ κοινότητα;

Χ: Δεν καταλαβαίνω τι ζόρι τραβάτε ακριβώς. Σκεφτείτε πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή σας αν σταματούσατε να ασχολείστε με τις ζωές των άλλων και κοιτούσατε τις δικές σας! Και, στην τελική, αν έχετε τόσο μεγάλο θέμα με το ν’ αγαπιούνται δύο άνθρωποι, μάλλον εσείς τα έχετε τα θεματάκια σας.

Α: Θα έλεγα ότι είναι κρίμα. Τόσο μίσος είναι κρίμα. Χάνεις τη ζωή σου και τον εαυτό σου μέσα από αυτό. Ό,τι και να πεις, όσο και να βρίσεις ό,τι και να κάνεις, δεν θα πάψουμε να υπάρχουμε και να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας και ούτε θα περιορίσουμε τους εαυτούς μας. Εσύ που μάς μισείς, απλά καταλήγεις να είσαι ένας μίζερος άνθρωπος που αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι έχεις κάψει τα πάντα μέσα σου μόνο και μόνο γιατί κάτι δεν σου αρέσει. Well, tough luck cause we ain’t going nowhere.