Όσα δεν ξέρεις για τη Νίκη Λυμπεράκη, είναι η δική της μεγάλη εικόνα

– Η πρώτη καλεσμένη σου στη Μεγάλη Εικόνα είναι η Εριέττα Κούρκουλου- Λάτση. Μία γυναίκα που μιλάει πολύ σπάνια στον Τύπο και επιλέγει περισσότερο να εκφράζει πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις μέσω των δικών της social media. 

Ήθελα από πέρυσι να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη και είχαμε μιλήσει κιόλας, αλλά η επικαιρότητα (οι εκλογές, τα Τέμπη) άλλαξαν δραματικά το τοπίο για όλους μας. Μεταξύ μας, όμως, είχαμε μία εκκρεμότητα. Συμπτωματικά, από τότε που το κανονίζαμε και μετά, προέκυψαν και αναρτήσεις της που έχουν συζητηθεί πάρα πολύ, επιβεβαιώνοντας αυτό που εμείς στην ομάδα λέγαμε πολύ καιρό: Η Εριέττα είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου που αξίζει να πάρει χώρο και να ακουστεί μέσα από ένα κανάλι επικοινωνίας πιο μαζικό, όπως είναι η τηλεόραση.

Tο μυαλό μας στις εκπομπές συνεντεύξεων κινείται με έναν τρόπο πιο κλισέ, αναζητώντας πρόσωπα σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Σκεφτόμαστε κυρίως ότι ο κόσμος θέλει να ακούσει καλλιτέχνες και πολιτικούς, αλλά να που στην εποχή μας, ενδεχομένως και με τη βοήθεια των social media, υπάρχουν άνθρωποι μέσα από την κοινωνία των πολιτών που αρθρώνουν λόγο πολύ επιδραστικό και που καλό είναι να τους βλέπουμε και σε πιο συμβατικά Μέσα.

– Πού μεγάλωσες;

Μεγάλωσα στον Κορυδαλλό, αλλά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα περνούσα σχεδόν κατά το ήμισυ στη Λευκάδα, από όπου κατάγονται οι γονείς μου. Πηγαίναμε το Πάσχα και γυρνούσαμε τον Σεπτέμβριο για να πάμε σχολείο.

Νίκη Λυμπεράκη: «Ενώ μεγάλωσα σε αστικό περιβάλλον, αισθάνομαι ότι είμαι 100% από χωριό».

Έχω πολύ ζωντανές παραστάσεις από τα παιδικά μου χρόνια, με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Όλα τα παιδιά του χωριού φεύγαμε το πρωί από το σπίτι, ήμασταν παντού και πουθενά. Κανείς δεν ήξερε που ήμασταν αλλά ήταν OK. Αυτό δεν υπάρχει πια σήμερα. Και βέβαια έχω και όλη την εμπειρία. Ξέρω να ζυμώνω, να πλάθω κουλούρια, να αρμέγω, να μαζεύω αυγά, να κόβω χόρτα, να φυτεύω, να ποτίζω. Όλα αυτά τα έχω κάνει και τα κουβαλάω μέσα μου ως πολύ μεγάλη προίκα. Είχα πολύ γειωμένα παιδικά χρόνια.

-Το έχεις πει και παλιότερα, πως μια χειρωνακτική και μοναχική δουλειά σε περιβάλλον πολύωρης σιωπής στο μέλλον, που να εξασφαλίζει όμως και τα προς το ζην, αποτελεί όνειρο για σένα. Πιστεύεις δηλαδή ότι μπορείς να επιβιώσεις στην απόλυτη ηρεμία;

Είναι θεραπευτικό θεωρώ. Για την ώρα πάντως, εξασφαλίζω στον εαυτό μου περιόδους που μπορώ κάνω αυτά που ανέφερες, προσαρμοσμένα στη ζωή μου. Ας πούμε, μου αρέσει να βάφω σπίτια. Το δωμάτιο του παιδιού μου στο σπίτι το έβαψα εγώ, στο πανεπιστήμιο έβαφα τα σπίτια των φίλων μου. Δεν το κάνω περίτεχνα, δεν είμαι μπογιατζής αξιώσεων, κάτι όμως που κουράζει πολύ το σώμα σου, βοηθά το μυαλό σου να ξεκουραστεί. Σε μένα έτσι λειτουργεί και αυτός είναι ο λόγος που κάνω εξαντλητικές πεζοπορίες.

Νίκη Λυμπεράκη: «Κάνω 25 χμ. πεζοπορία όταν έχω χρόνο».

Φέτος έκανα πολύ ωραίες διαδρομές στη Σκόπελο, αλλά προσωπικά, προτιμώ το αστικό περπάτημα. Μου κάνει λίγο κινηματογραφική αυτή η συνθήκη που μπορείς να παρατηρείς διαφορετικούς τύπους ανθρώπων ενώ περπατάς. Στην πεζοπορία στην πόλη κάνεις focus σε όσα καθημερινά προσπερνάς χωρίς να δίνεις καμία σημασία.

-Δώσε μου μερικές αγαπημένες σου διαδρομές εντός πόλης.

Έχω περπατήσει από το Μαρούσι μέχρι το Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Παλιότερα που ζούσα στο κέντρο της Αθήνας, περπατούσα συχνά στον ποδηλατόδρομο που ένωνε την Τεχνόπολη με τον Φλοίσβο.

-Δημοσιογράφος έγινες από ένστικτο ή υπήρξε κάποια έμπνευση;

Νομίζω πως έτυχε. Όταν σπούδαζα στη Νομική, δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω. Έτσι κι αλλιώς, δεν είμαι από τους ανθρώπους που ξέρουν οριστικά τι θέλουν- και θα πω ευτυχώς γιατί θα βαριόμουν πάρα πολύ αν ήξερα εκ των προτέρων, με βεβαιότητα ότι μέχρι να βγω στη σύνταξη θα κάνω ένα συγκεκριμένο πράγμα. Και λέω «έτυχε» γιατί συμπτωματικά ο Γιάννης Πολίτης, που είναι Λευκαδίτης και άνθρωπος πολύ αγαπημένος της οικογένειάς μου, μου έδωσε την ευκαιρία να πάω μαθητευόμενη στην εφημερίδα Τα Νέα όσο ήμουν φοιτήτρια. Μου άρεσε πάρα πολύ ρε παιδί μου αυτό που γινόταν εκεί μέσα, ο τρόπος που μιλούσαν οι άνθρωποι στα δημοσιογραφικά γραφεία, μου φαινόταν μια προέκταση σχολικής αυλής το επάγγελμά μας- και σε πλήρη αντίθεση με το πώς είχα τη δικηγορία στο μυαλό μου.

Νίκη Λυμπεράκη: «Η δημοσιογραφία είναι casual επάγγελμα κι εγώ είμαι εντελώς casual άνθρωπος».

-Έχεις περάσει από το πόστο της παρουσίασης κεντρικού δελτίου ειδήσεων στο OPEN και μάλιστα με έχεις βραβευτεί από το Ίδρυμα Μπότση για τον  αντικειμενικό και δεοντολογικά ορθό που έκανες τη δουλειά σου. Τώρα κάνεις μία εκπομπή συνεντεύξεων. Πόσο διαφορετικά είναι αυτά τα δύο;

Πάρα πολύ. Το ένα έχει μια καθημερινή τριβή και μια αδρεναλίνη που είναι ζηλευτή, αλλά και εξαντλητική. Το άλλο έχει μια πολυτέλεια, την πολυτέλεια του χρόνου, το να ασχοληθείς με την ποιότητα της εικόνας, να μοντάρεις τη δουλειά σου ξανά και ξανά. Και επίσης κοίταξε, εξαρτάται και σε τι φάση της ζωής είσαι. Η ευκαιρία που μου έχει δοθεί από τους ανθρώπους του Mega, με κάνει να νιώθω βαθιά ευγνώμων, γιατί είναι η ιδανικότερη επαγγελματική συνθήκη για τη φάση ζωής που βρίσκομαι με ένα παιδί 3 ετών και με την επιθυμία κάθε λεπτό που μπορώ να εξασφαλίσω παραπάνω να είναι δικό του, δικό μας.

– Όταν έμεινες έγκυος παρουσίαζες καθημερινό δελτίο. Σκέφτηκες καθόλου «τι θα κάνω τώρα»; 

Βέβαια. Γιατί η εγκυμοσύνη ήρθε από το πουθενά και είμαι και αγχώδης όπως σου είπα, οπότε αισθανόμουν το βάρος της μεγάλης ευθύνης που έχει αυτό το πόστο.

-Πώς το αντιμετώπισες;

Δεν χρειάστηκε να το αντιμετωπίσω. Είχα απέναντί μου εξαιρετικούς ανθρώπους. Η διοίκηση του  καναλιού που εργαζόμουν ήταν πάρα πολύ υποστηρικτική και ευτυχώς είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, οπότε δεν χρειάστηκε να λείψω. Μόνο εκεί προς τους τελευταίους μήνες ήταν λίγο ζόρι, κλασικά πράγματα δηλαδή.

-Ένιωσες ποτέ να σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά σε επαγγελματικό επίπεδο επειδή έγινες μητέρα; 

-Όχι, καθόλου.

-Πριν λίγες μέρες, παρακολουθώντας μια πολιτική εκπομπή με αφορμή τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ παρατήρησα το εξής: Από τα 10 άτομα στο πάνελ, μεταξύ αυτών πολιτικοί και δημοσιογράφοι, 9 ήταν άντρες και μόλις 1 ήταν γυναίκα. 

Και πού να δεις τι γίνεται στα επιχειρηματικά πάνελ και τα events, που η μόνη γυναίκα στον χώρο είναι η συντονίστρια.

-Πώς νιώθεις για όλο αυτό;

Νιώθω ότι γίνονται προσπάθειες τα τελευταία χρόνια, αλλά χρειάζεται χρόνος. Και κάτι άλλο: Πραγματικές συνθήκες που να εξασφαλίζουν την απόλυτη ισότητα. Σίγουρα αυτό δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε σε λίγες γραμμές, αλλά θα πω ότι η χώρα μας, μεταξύ άλλων έχει την ιδιαιτερότητα να υπάρχουν πάρα πολλές και μικρές επιχειρήσεις. Αν είχαμε περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις, καθεμία από αυτές θα είχε έναν παιδικό σταθμό μέσα, κάθε γυναίκα θα μπορούσε πιο εύκολα να εξυπηρετήσει έναν leadership ρόλο χωρίς να αισθάνεται ότι υπολείπεται του μητρικού ρόλου που θέλει να έχει. Αλλά δεν είμαστε εκεί ακόμα.

– Μεγαλώνεις ένα αγόρι, αισθάνεσαι μια ευθύνη παραπάνω; Καταφέρνεις να κρατηθείς μακριά από τα στερεότυπα;

Αισθάνομαι την ευθύνη να μην προκαταλάβω καταστάσεις και να μην θεωρώ δεδομένο τίποτα. Προσπαθώ με τις φράσεις μου, τη στάση μου, τα παιχνίδια που επιλέγω, να μην βάζω σε κανένα καλούπι το παιδί μου. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω, αλλά αυτός είναι ο στόχος μου. Ας πούμε, προχθές τον έβλεπα που έπαιζε με έναν φίλο του. Είχαν βάλει από ένα κουκλάκι σε ένα καρότσι και έλεγαν «πάμε βόλτα τα μωρά μας». Και εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα πως το 1982 που γεννήθηκα εγώ, δεν έβλεπες να το κάνουν αυτό δύο αγοράκια.

Στις δικές μας γενιές τα στερεότυπα μάς κατάπιναν από την κούνια.

Οι δικές μας οι γενιές μεγάλωσαν με το «πω πω πω ποια γυναίκα θα σε πάρει;». Όταν έχεις καλουπώσει το μυαλό ενός παιδιού, το κάνεις να αισθάνεται ότι δεν έχει το δικαίωμα να αναρωτηθει. Δεν θέλω να πάρω τον αέρα από το παιδί μου και να το προκαταλάβω για τη ζωή του. Προσπαθώ να μην αναπαράγω στερεότυπα που κάνουν κακό στους ανθρώπους.

– Σαν χαρακτήρας περισσότερο έχεις ανάγκη από τα «μπράβο» ή από την έμμετρη κριτική;

Νομίζω ότι έχω ανάγκη από τα «μπράβο», αλλά δεν διακρίνομαι από την ικανότητα να τα ακούω. Σαν να έχω ένα μηχανισμό που τα απωθεί. Δυστυχώς δεν έχω ανοιχτά αυτιά, όμως πιστεύω βαθιά πως τα έχω ανάγκη. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την αναγνώριση.

-Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;

Πού ξέρεις; Μπορεί να είμαι στην Ισλανδία και να παστώνω μπακαλιάρο.

Δεn φαντάζομαι, περισσότερο ελπίζω. Eύχομαι λοιπόν να είναι υγιείς και χαρούμενοι οι άνθρωποι που αγαπώ και να έχουμε τα μέσα να ζούμε αξιοπρεπώς, ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την όποια δυσκολία. Αυτό είναι βασικά, όχι κάτι μεγαλεπήβολο.

Η «Μεγάλη Εικόνα» με τη Νίκη Λυμπεράκη κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 2/10 στις 00:10, στο Mega. 

#MegaliEikona