Δε θα ξεχάσω ποτέ το ραντεβού μου με τον Γιάννη

Στα 25 του, ο Γιάννης έχει μόνιμα ένα αληθινό χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό του όση ώρα μιλάμε. Είναι αθλητής και, για την ακρίβεια, ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Αυτό σημαίνει πως τρέχει καθημερινά για προπονήσεις στο ΟΑΚΑ: “Το όνειρό μου είναι να φτάσω σε τέτοιο επίπεδο από θέμα επιδόσεων, αλλά και ο λόγος μου να μετράει σ’ αυτόν τον τομέα τόσο πολύ, που μόλις πω κάτι, να γίνεται. Αν πω τώρα αυτά που θέλω, μάλλον θα με ρίξουν γιατί θα πρέπει να κρίνω κάποιους. Σήμερα όποιος αισθάνεται απειλή, επιτίθεται, οπότε  με το να γίνω σωστός, σοβαρός και δυνατός αθλητής, ο λόγος μου θα μετράει. Θα είναι σημαντικό και για τους άλλους, δεν το κάνω μόνο για μένα. Δεν είμαι μόνο εγώ, είμαστε πολλοί αθλητές και στην Παραολυμπιάδα και την Ολυμπιάδα. Είμαστε μια χώρα που έχει γεννήσει τον αθλητισμό και την Ολυμπιάδα και δεν τη στηρίζουμε αναλόγως. Μην ξεχνάμε πως είναι επάγγελμα. Αν δεν υπάρχει σοβαρή στήριξη, πώς μπορεί ο άλλος να κάνει πρωταθλητισμό εφόσον δεν μπορεί να κάνει άλλη δουλεία; Δεν είναι παιχνίδι, φτύνεις αίμα.”

Στο τραπέζι περιμένουν υπομονετικά δύο μικρά ποτηράκια με μπανόφι. “Είναι πολύ νόστιμο, αν δεν το φας, θα στο φάω εγώ να το ξέρεις”, μου είπε και το έφαγε χωρίς τύψεις αφού έχει φτάσει στα κιλά που χρειάζεται για την κατηγορία του. Το καλοκαίρι άλλωστε βρέθηκε και στου Ολυμπιακούς του Ρίο, ενώ είχε προπονηθεί μόνο οκτώ μήνες γι΄αυτό “Ήμουν φρέσκος, αλλά είχα αρκετά γρήγορη εξέλιξη. Χάρη στα προσόντα μου βρέθηκα σε μια θέση που μόλις ζητήθηκε αναπληρωματικός για τη σκυτάλη ήμουν ο αμέσως επόμενος,  έτσι και πήγα. Έτρεξα κιόλας όμως, γιατί είμαι αρκετά γρήγορος, τόσο όσο έπρεπε δηλαδή για εκείνη την περίοδο και για το χρονικό διάστημα που προπονούμαι. Ήταν φοβερή εμπειρία. Ήμασταν μέσα στο αθλητικό χωριό, γνώρισα νέους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες, εθελοντές και αθλητές από άλλες χώρες. Το σημαντικότερο είναι να γνωρίζεις και να συναναστρέφεσαι με νέους ανθρώπους, να μαθαίνεις καινούρια πράγματα από αυτούς”.

Αν με έβαζες σε μια κατάταξη δε θα σου έλεγα ότι είμαι δρομέας ή δισκοβόλος. Πιστεύω πως μπορώ με προπόνηση να γίνω καλός σε ό,τι έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Είμαι μάλλον πανταθλητής. Μου αρέσει το βόλεϋ, το πινγκπονγκ, μου αρέσουν όλα τα αθλήματα.

Όλ’ αυτά ξεκίνησαν αρκετά χρόνια πριν, αφού ο Γιάννης είχε δείξει από αρκετά μικρός την κλίση του προς τον αθλητισμό. Στο σχολείο ήταν τεμπέλης και δεν διάβαζε, οπότε στην εφηβεία του ξεκίνησε το γυμναστήριο και σιγά σιγά το τρέξιμο, το κολύμπι, τα βάρη. Το αγαπούσε και σκεφτόταν να ασχοληθεί με τη διατροφολογία, τη γυμναστική ή την προπονητική, γιατί δεν κατάφερε να γίνει αθλητής αφού δεν είχε ξεκινήσει από την ηλικία που έπρεπε. Όταν τελείωσε το σχολείο όμως, έπρεπε να δουλέψει για να φέρνει λεφτά στο σπίτι, αλλά ο στόχος είχε μείνει στο πίσω μέρος του μυαλού του ώστε όταν έρθει η ευκαιρία να την αρπάξει και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. “Ήμουν βοηθός σερβιτόρου, έπρεπε να είμαι συνεπής, ευγενικός, καλός σε αυτό που κάνω, να είμαι χαρούμενος και πάντα με το χαμόγελο. ήθελα να είμαι καλός σε αυτό που κάνω κι αφού είχα πιστέψει ότι σε αυτό το κομμάτι θα συνεχίσω, ήθελα να είμαι και κορυφαίος εκεί. Γενικά είμαι φιλόδοξος. Ό,τι κάνω θέλω να το κάνω καλά και να φτάσω σε πολύ καλό επίπεδο.”

 

Η συζήτηση παίρνει μια πιο φιλοσοφική κατεύθυνση όταν τον ρωτάω πώς αντιμετωπίζει τις δύσκολες στιγμές. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, αναθεωρώ “Πώς γίνεται να μην σε παίρνει ποτέ από κάτω;” “Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Πρέπει να βλέπουμε μόνο τα θετικά και να αφήνουμε τα αρνητικά στην άκρη. Τα άσχημα πρέπει να είναι εκεί για να τα ψαχουλέψεις μόνο όταν θα έρθει η στιγμή ώστε να κρίνεις μια κατάσταση, όχι για να τα σκέφτεσαι διαρκώς. Όταν έρχεται το πρόβλημα, πρέπει με καθαρό μυαλό να χρησιμοποιείς τις προηγούμενες αρνητικές σου εμπειρίες, ώστε να βρεις τη σωστή λύση. Όχι όμως να σε τρώει κάτι, να σε φοβίζει”.

Πρέπει να ζούμε το τώρα. Ό,τι πρόβλημα κι αν έρθει είναι ευπρόσδεκτο. Θα το λύσουμε, θα μας δώσει μαθήματα και θα πάμε παραπέρα. Θα μας κάνει πιο έμπειρους. Προχωράμε μπροστά και μαθαίνουμε.

Η ώρα ήταν περίπου δώδεκα και εγώ σε καμία περίπτωση δε φανταζόμουν ότι μια κουβέντα στον κεντρικό δρόμο του Περιστερίου με έναν συνομήλικό μου θα ήταν μάθημα ζωής. Όμως η πραγματικότητα έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία από εμάς. Ο Γιάννης δείχνει πολύ χαρούμενος, ειλικρινά, πραγματικά χαρούμενος και ευγνώμων. Ζει το όνειρό του και ταυτόχρονα είναι απόλυτα προσγειωμένος. “Πλέον είμαι διπλά αισιόδοξος, δυνατός και θετικός, είμαι όμως και ρεαλιστής, δε φαντάζομαι πράγματα, δεν παραμυθιάζομαι, ξέρω πού βρίσκομαι. Δε λέω ότι έχω φτάσει στην κορυφή, αλλά νιώθω ότι είμαι στο σωστό δρόμο για κάτι πολύ καλό”.

Είναι ωραία η ζωή, με τα εύκολα και τα δύσκολά της. Μου αρέσουν τα εύκολα, αλλά ό,τι δύσκολο έρχεται, είμαι έτοιμος για την αναμέτρηση. Αν ήταν όλα εύκολα, δε θα είχες αυτή την προσμονή και την έκπληξη όταν θα κατάφερνες κάτι, αυτό το δέος, αυτή την ανατριχίλα.

Στον ελεύθερό του χρόνο του αρέσει να πηγαίνει μόνος του για καφέ, να βλέπει και να γνωρίζει κόσμο. Μου λέει πως του αρέσει να είναι και να μην είναι μόνος του. Απολαμβάνει τις στιγμές που κοιτάζει γύρω και χάνεται στις σκέψεις του, σκέφτεται τι έχει κάνει, τι θα κάνει στο μέλλον και λίγο μετά αδειάζει και δεν σκέφτεται τίποτα: “Είναι πολύ ωραίο αυτό, σε ηρεμεί, σε ξεπλένει”. Απολαμβάνει εξίσου βέβαια και τον καφέ με τους φίλους του, τις βόλτες στην πόλη, τα ταξίδια, τα ραντεβού και τον κινηματογράφο. “Φυσικά και βλέπω και αισθηματικά. Δακρύζω κιόλας. Δεν έχω κλάψει ποτέ από σφαλιάρα, κλαίω από συναίσθημα. Είναι πολύ ωραία τα συναισθήματα, να τα νιώθεις και να τα εκφράζεις, Μάριον”.

Δε με παίρνει ποτέ από κάτω. Το βάρος αν το αφήσεις πάνω σου θα σε διαλύσει. Περνάς μια δύσκολη στιγμή, πρέπει να κάνεις ότι μπορείς για να περάσει, όχι να σε πάρει από κάτω. Πίστη στον εαυτό μας, στη δύναμή μας και συνεχίζουμε τη ζωή μας θετικά. Δεν πρέπει να ζούμε με τον φόβο. Το να φοβάσαι το ανύπαρκτο ή το πιθανό είναι ό,τι χειρότερο.

“Για το τέλειο πρώτο ραντεβού θα πρέπει να έχω κανονίσει με μια κοπέλα που να μου αρέσει και εμφανισιακά και να την έχω στο μυαλό μου πριν τη γνωρίσω. Θα πάμε για καφέ ή χαλαρό κρασί ή μπύρα νωρίς το βράδυ. Το πιο ωραίο είναι να υπάρχει θέμα συζήτησης, κοινά ενδιαφέροντα, διαφορετικές απόψεις, πράγματα που να κάνει ο καθένας και να είναι ξένα στον άλλον, χιούμορ για να σπάει ο πάγος πολύ εύκολα. Όταν γελάς και είσαι χαρούμενος, όλα μετά πάνε καλά. Πάντα προσπαθώ να διακωμωδώ μια κατάσταση δύσκολη ή κάτι απρόοπτο. Όλα τα λύνει το χιούμορ. Να υπάρχει η ζεστή ματιά, να νιώθεις την ενέργεια του άλλου θετική και η στάση του σώματος να είναι προς εσένα κι εσύ προς τα εκείνη”. Ο ίδιος παραδέχεται πως θα μιλήσει δύσκολα σε κάποια γυναίκα αν δεν παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία. Του αρέσει αν τον προσεγγίσει από μόνη της μια κοπέλα, αλλά και όταν πάρει το πράσινο φως και πρέπει να την κατακτήσει, άλλωστε είναι επαγγελματίας στο να πετυχαίνει τους στόχους του, ό,τι εμπόδιο κι αν βρεθεί μπροστά του.

 

Είμαι από τους άντρες που προσέχουν πολύ τις καμπύλες και το πρόσωπο σε μια γυναίκα. Αν όμως έχει πολύ ωραία χέρια ή μάτια, θα το παρατηρήσω εξίσου. Μου αρέσουν πολύ και τα μακριά μαλλιά, αλλά και η διαφορετικότητα, η οποία μετράει και στο σεξουαλικό ερέθισμα. Αυτό φταίει και στις σχέσεις και περνάει ο έρωτας, τον συνηθίζεις τον άλλον και η διαφορετικότητα ενός αγνώστου σε ερεθίζει.

Στα μικρά πράγματα που πρέπει να ξέρεις για τον Γιάννη, είναι ότι γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου, πράγμα που τον κάνει Αιγόκερω. Αυτή την περίοδο ακούει πολύ Michael Jackson και ποπ μουσική, ενώ το “it’s tearing up my heart” των N’sync, ήταν το τραγούδι που χρησιμοποίησε για να μου δώσει να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί “ποπ μουσική”. Τα 90’s μας έφεραν λίγο πιο κοντά. Ξεχνάει πολύ συχνά τι έλεγε, αν τον κάνεις να αλλάξει θέμα, έχει πολύ καλό χέρι στο σχέδιο αν και δεν το εξασκεί τόσο πια και η κολόνια του είναι η “Bottled night”.

Ο Γιάννης Σεβδικαλής χτυπήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 2012 από ένα διερχόμενο τρένο στην Ιερά Οδό, σε ηλικία 21 ετών. Το ατύχημα αυτό, του κόστισε τα δυο του πόδια και – τελικά – τον βοήθησε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Σήμερα περπατάει με προσθετικά μέλη, και τρέχει με δρεπάνια, πράγμα που δεν μπορείς να καταλάβεις αν δεν στο πει ή αν δεν φοράει σορτσάκι. Στις περίπου 2500 λέξεις που αποτελούν αυτό το κείμενο, θεώρησα πως η έκταση που πρέπει να έχει η αναφορά στην αναπηρία του Γιάννη, είναι αυτή εδώ η παράγραφος. Γιατί, αναλογικά, κάπου τόσο χώρο πιάνει και στη ζωή του αυτή του η ιδιαιτερότητα, άντε λίγο όγκο ακόμα, όσο και η βαλίτσα με τα ελάσματα που κουβαλάει κάθε μέρα στην προπόνηση.

Όχι μόνο δεν σκέφτηκα αρνητικά μετά το ατύχημα, δεν σκέφτηκα καν το πρόβλημα. Ούτε μήπως έχω θέμα με τις κοπέλες ούτε τίποτα. Γιατί να προβληματιστώ με κάτι πριν καν να έρθει; Έκανα πρώτη φορά σεξ και δε μπορούσα καλά καλά να κουνηθώ.

Δεν έχω καμία δυσκολία ούτε σε αυτό το κομμάτι. Όλα είναι όπως ήταν πριν, απλά δε μπορώ να σηκωθώ και να ξαπλώσω πάρα πολύ γρήγορα. Ή θα είμαι ξάπλα ή όρθιος ένα απ’ τα δύο. Βρίσκεις και τους ρυθμούς και τον τρόπο σου. Είναι το ατού μου εμένα αυτοί. Είναι ωραίο να είσαι ξεχωριστός και διαφορετικός. Η διαφορετικότητά μου εμένα είναι τα πόδια μου.

Στις παύσεις που προκύπτουν πολύ λογικά όταν συναντιούνται για πρώτη φορά δύο άγνωστοι άνθρωποι, σκέφτομαι ότι είναι σαν να μην πέρασε ποτέ κανένα τρένο από πάνω του. Και αυτό είπα και στις φίλες μου όταν με ρώτησαν πώς ήταν από κοντά ο Γιάννης. Εκείνος όταν το ακούει, φροντίζει να με διορθώσει “Μωρέ πέρασε, αλλά με βοήθησε.  Ό,τι κακό έκανε το πέταξα, αλλά ό,τι καλό έκανε το ρούφηξα.”

Η αναγνωρισιμότητα είναι πολύ σημαντική για εκείνον και αυτό που (θέλει να) κάνει. Είναι καλό να τον ξέρει ο κόσμος. “Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ αθλητικά ώστε να με προσέξουν και να με προσεγγίσουν. Δε γίνεται να πηγαίνω σε χορηγούς και να ζητάω ελεημοσύνη.” Για τους αθλητές ΑμεΑ, η χορηγία είναι κάτι πολύ σημαντικό, αφού η κατηγορία του έχει και τα πρόσθετα μέλη που είναι πολύ σημαντική, οικονομική επιβάρυνση. Άλλοι αθλητές χρειάζονται αμαξίδια, ποδήλατα, υπάρχει επιπλέον κόστος και χρειάζονται στήριξη.

Όταν με γνωρίσεις και με ζήσεις, ό,τι εντύπωση και ό,τι ερέθισμα έχεις από μένα, στο έχω δημιουργήσει εγώ. Αν εγώ είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και έχω αποδεχτεί αυτό που είμαι, στο περνάω. Δε με έχει λυπηθεί ποτέ κανένας, γιατί δεν τους έχω κάνει να με λυπηθούν. Είναι κύκλος αυτό, μετράει και η δική σου η γνώμη, αλλά και τι εκπέμπω εγώ.

Μου λέει πόσο σημαντικό ήταν για εκείνον να φτάσει στο μηδέν και να ξανακάνει από την αρχή τα πρώτα του βήματα. Κυριολεκτικά. Μου μιλάει για τη ζωή των ΑμεΑ και πώς κανείς μαθαίνει να ζει όταν μια μέρα ξυπνάει και δεν είναι αρτιμελής. “Αν ένας άνθρωπος θέλει μία ώρα μέσα στη μέρα, εγώ θέλω τρεις, να σκουπίσω τα πόδια, να τα βάλω το πρωί, να τα βγάλω το βράδυ. Παρόλο που μπορώ να αντέξω να είμαι όρθιος στο λεωφορείο, θα μου κάνει καλό να κάτσω γιατί δέχομαι πιέσεις στα πόδια μου και θα με δυσκολέψει αν μείνω όρθιος για πολλή ώρα. Πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα και το τι μπορεί να έχει ανάγκη ένας άνθρωπος. Όταν φοράω σορτσάκι και φαίνονται τα πόδια μου, αν κάποιος θεωρεί ότι είναι αρκετά καλά και σηκωθεί για να κάτσω, τότε θα το δεχτώ, αλλά δε θα σηκώσω ποτέ κανέναν γιατί δεν ξέρω τι περνάει και πώς ήταν η μέρα του, μπορεί να έχει περισσότερο ανάγκη το κάθισμα απ’ ό,τι εγώ. Είναι καλό να σεβόμαστε επιπλέον τα άτομα με αναπηρία.

Γενικά υπάρχει ανθρωπιά, τη βλέπω γύρω μου και είμαι ευγνώμων γι αυτό. Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν τη δείχνουν ή δεν την έχουν και αυτό με στεναχωρεί. Πρέπει επίσης και το κράτος να προσέξει τα άτομα με αναπηρία και τις διαφορετικές τους ανάγκες.

 

Μετά το ατύχημα, άνοιξαν για εκείνον πολλές καινούριες πόρτες, γεγονός που τον έκανε να μη σκεφτεί ποτέ αυτές που έκλεισαν – της δουλειάς, της κόπωσης, της πάλης και του μεροκάματου. ‘Έπρεπε να δω πώς θα σηκωθώ, πώς θα περπατήσω, να εξερευνήσω άλλα μονοπάτια που δεν ήξερα. Αφού άρχισα να σηκώνομαι, να βρίσκω τις δυνάμεις και να κάνω τα πρώτα μου βήματα, μου λένε “Γιάννη γιατί δεν ασχολείσαι με τον αθλητισμό;” και τότε άναψε το λαμπάκι και θυμήθηκα τα όνειρα μου. Άνοιξε έτσι μια πόρτα που δε θα άνοιγε ποτέ. Mπόρεσα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό επαγγελματικά τώρα πια, να κάνω πρωταθλητισμό, να κάνω αυτό που αγαπούσα πάντα. Ξεκίνησα με κολύμπι, ρήψεις, είδαμε ότι είμαι καλός. Άρχισα να δυναμώνω, να περπατάω καλύτερα. Ήταν δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Το αγαπούσα οπότε συνέχιζα. Έβαζα νέους στόχους καθημερινά. Εκεί που ήταν όνειρο για μένα και το συζητούσαμε σαν κάτι φαντασμαγορικό, ήρθε η βοήθεια και πήραμε τα ελάσματα, τα δρεπάνια για να τρέχω. Άλλοι στόχοι πλέον, άλλα όνειρα, παρόλο που ήμασταν ακόμα στην αρχή και δεν ξέραμε τι προσόντα, αντοχές και τι δυνάμεις υπάρχουν, ξεκινήσαμε και κάθε μέρα πήγαινα όλο και καλύτερα όλο και πιο δυνατά”.

Από εκεί που έκανα μια στροφή και τα έφτυνα,τώρα κάνω100αρια, 200αρια, 400αρια, μήκος και συνεχίζουμε και πάμε πάρα πολύ καλά. Ζω το όνειρό μου. Δεν έρχονται όλα ρόδινα. Προσπαθώ, αγωνίζομαι, υπάρχουν στιγμές που ζορίζομαι πολύ, αλλά ξέρω ότι η καλή στόφα αθλητή, πέρα από τα προσόντα, το ταλέντο και τα γονίδια, είναι στο μυαλό κυρίως. Δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Πάντα έρχονται δυσκολίες.

Ο Γιάννης το καλοκαίρι συμμετείχε στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου, “Όρνιθες” και είχε τον ρόλο του Δία. Εκεί τον είδα κι εγώ πρώτη φορά. Λίγες μέρες μετά, τα πόδια του τον πήγαν μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Το καλοκαίρι έχει βάλει στόχο το Λονδίνο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ΑμεΑ. Μέχρι να τον γνωρίσω, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσα χιλιόμετρα μπορεί να σε κάνει να διανύσεις ένα ατύχημα που θα σου κόψει τα πόδια. Ο δρόμος για τα όνειρα είναι πάντα ανοιχτός. Τι κι αν δεν καταφέρεις να τα πραγματοποιήσεις αρτιμελής; Σημασία έχει ότι το πέτυχες. Άλλωστε η περηφάνια και η θέληση προϋποθέτουν ψυχή, όχι πόδια.