Παγκόσμια Ημέρα Ζώων: Η Κατερίνα Γεωργίου τα παράτησε όλα για να φτιάξει καταφύγιο ζώων με την αδερφή της

Με αφορμή λοιπόν, την Παγκόσμια Ημέρα Ζώων, μίλησα με την Κατερίνα Γεωργίου, της οποίας η προσφορά στα ζώα, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και μάθημα για το πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη των ζώων στη ζωή μας. Η Κατερίνα Γεωργίου μοιράζεται τη συγκινητική ιστορία ζωής της και εξηγεί πώς τα παράτησε όλα ώστε μαζί με την αδερφή της να φτιάξουν το δικό τους καταφύγιο ζώων με το οποίο ασχολούνται εθελοντικά.

Κατερίνα Γεωργίου, 53 ετών, δημοσιογράφος

«Κατάγομαι από τη Χαλκίδα, αλλά ήμουν 25 χρόνια στην Αθήνα, ώσπου ξαναγύρισα εδώ σε αυτόν τον τόπο και ξεκίνησαν όλα. Παραμένω δημοσιογράφος, έχω συνεργασίες αυτή τη στιγμή, ενίοτε με site γραπτά. Όμως η κύρια απασχόλησή μου τη μέρα, που δεν μπορώ να την αφήσω με τίποτα παρά μόνο 4 – 5 ώρες, είναι ουσιαστικά τα σκυλιά. Έχω φτιάξει  ολόκληρο καταφύγιο με πάρα πολύ κόπο, πολύ αγώνα και πολλά χρήματα», λέει η Κατερίνα Γεωργίου.

– Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τον εθελοντισμό και τα ζώα γενικότερα; Ποιο ήταν το έναυσμα;

Λοιπόν, κάθισα και σκέφτηκα μια μέρα τι έγινε γιατί ήρθε πολύ ξαφνικά όλο αυτό καθώς ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένη με τη ζωή μου ως τότε: πήγαινα καλά στη δουλειά μου στην Αθήνα, ήμουν 2 χρόνια στο ρεπορτάζ στην εκπομπή Happy Day και σε μια πολύ δημιουργική φάση.

Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι όταν πέρασα Νομική Κομοτηνής, παρότι οι γονείς μου δεν μου επέτρεπαν ποτέ να έχω σκυλί η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν να υιοθετήσω σκυλί. 

Τότε δεν υπήρχαν φυσικά Facebook και αγγελίες όπως σήμερα, αλλά υπήρχαν εφημερίδες με αγγελίες «χαρίζονται σκυλιά και γατάκια» κτλ. Είδα, λοιπόν, μια αγγελία που χάριζαν κάτι κουταβάκια. Πήραμε με την αδερφή μου ένα griffon caniche, που μια ψυχίατρος στο Ψυχικό δεν το ήθελε και το πέταξε κουτάβι έξω από το σπίτι. Τον ονομάσαμε Ματέους. Πέρασα μαζί του τη φοιτητική μου ζωή και έπειτα πάρα πολλά χρόνια. Δυστυχώς όμως, όταν είσαι μικρός φυσικά, πρώτη προτεραιότητα είναι η δουλειά, οι σχέσεις, τα ταξίδια. Και δεν είναι ο σκύλος.

«Το σκυλί είναι σαν μωρό για μια ζωή, γιατί μένει 3 χρόνων εγκεφαλικά, οπότε έχει το άγχος του αποχωρισμού».

Όταν σε χάνει, χρειάζεται τη βοήθειά σου. Δεν φεύγει ποτέ από εσένα, δεν θα απογαλακτιστεί ποτέ. Δεν ήμουν καλή ιδιοκτήτρια τότε. Τον άφηνα πολλές ώρες μόνο του. Τώρα δεν το κάνω. Και γι’ αυτό δεν δίνω ποτέ σε νεαρούς ανθρώπους σκυλιά. Γιατί πρέπει να σταθεροποιηθούν πρώτα και μετά να υιοθετήσουν σκυλί, να του προσφέρουν, να είναι εντάξει.

Μετά από χρόνια, μόλις πέθανε το σκυλί μου, πήρα άδεια 3 μέρες. Όλοι οι συνάδελφοι γελούσαν τότε, δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Εγώ υπέφερα. Δεν μπορούσα να δουλέψω. Αυτό έγινε το 2009. Ακόμα και το 2009 ήταν μακρινό από το 2024 που είμαστε σήμερα. Οπότε φαντάσου πόσες αλλαγές έχουν επέλθει στη νοοτροπία του κόσμου. Είναι πολύ διαφορετικό να μένεις με το σκυλί μέσα στο σπίτι σου, να κοιμάσαι μαζί του, να βιώνεις μαζί του τα πάντα και είναι άλλο να το έχεις σε μια αυλή πεταμένο, όπως συχνά συμβαίνει στην επαρχία.

-Πώς πήρες την απόφαση τελικά να έρθεις Χαλκίδα;

Επειδή η αδερφή μου έπαθε κάποιες κρίσεις πανικού που ήταν ένα τρομερό ψυχολογικό θέμα, δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά μου. Δεσμευόμουν να κάθομαι σπίτι μαζί της. Επιστρέψαμε στη Χαλκίδα, γιατί ένιωθε περισσότερη ασφάλεια, χωρίς να έχουμε σκοπό να ξεκινήσουμε κάτι σε σχέση με τα σκυλιά. Εμείς είχαμε χάσει μέχρι τότε τον Ματέους. Ήρθαμε και για να είμαστε κοντά στους δικούς μας, γιατί ο πατέρας μου μεγάλωνε και είχε κάποια προβλήματα υγείας.

Το 2013 βρήκαμε τη Ζολί δεμένη στη λεωφόρο Χαϊνά της Χαλκίδας έξω από ένα pet shop που υπήρχε τότε και ευτυχώς που έκλεισε σήμερα, γιατί το είχαν αφήσει το σκυλί έξω δεμένο σ’ ένα στύλο μερόνυχτα. Πήγαμε να το πάρουμε από εκεί, το πήγαμε σε γιατρούς και έτσι ξεκίνησε ο εθελοντισμός. Μετά είχαμε γνωρίσει εδώ τους Εθελοντές Χαλκίδας, οπότε μαζί τους ταΐζαμε αδέσποτα, κάναμε σεμινάρια διάσωσης αδέσποτων και πρώτων βοηθειών και έτσι ξεκίνησε σιγά σιγά η δράση μας. Το 2013.

Όλα αυτά ήταν αφορμές. Εγώ, επειδή ασχολιόμουν και με το θέατρο, έκανα πάρα πολλά χρόνια σεμινάρια με τον ηθοποιό και φοβερό άνθρωπο Γιώργο Καραμίχο, στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά. Ο δάσκαλός μου μια μέρα με πήγε σε ένα πάρκο και μου έδειξε αδέσποτα σκυλιά. Με ρώτησε αν θέλω να πάρω ένα μαύρο σκυλάκι, που δεν το υιοθετεί κανείς. Στεναχωρήθηκα. Πιστεύω ότι το έναυσμα ήταν από εκεί. Μου άνοιξε τους δρόμους της ελευθερίας στην ψυχή μου, αλλά και της φιλευσπλαχνίας περισσότερο προς τα αδέσποτα. Όπως και ο θάνατος του Ματέους. Με οδήγησε στο να αγαπήσω όλα τα σκυλιά, γιατί είναι σαν να μου έδωσε μήνυμα ότι εμένα μπορεί να μην μου έδωσες το 100%, αλλά μπορείς να δώσεις σε όλα τα άλλα.

-Πού βρίσκεται το καταφύγιο και πώς βρίσκεις τα σκυλιά;

Το καταφύγιο τώρα βρίσκεται έξω από την Αμάρυνθο, δεν μπορώ να αποκαλύψβ ακριβώς το πού, γιατί το πρόβλημα είναι ότι μας πετάνε συνέχεια σκυλιά. Όπου και να δουν ότι έχει σκυλιά σου πετάνε κι άλλα. Ξεκίνησαν όλα λοιπόν το 2013. Σιγά σιγά μαζέψαμε τα πρώτα σκυλιά, έπειτα φέραμε εκεί σκυλιά που ήταν άρρωστα, που ήθελαν φροντίδα. Πάρα πολλά σκυλιά δώσαμε στην πορεία, σε υιοθεσίες.

«Όλη η Εύβοια είναι γεμάτη αδέσποτα σκυλιά. Οι κακοποιήσεις είναι άπειρες».

Εκτος του ότι έχουμε πάρει κακοποιημένα σκυλιά από σπίτια με εισαγγελικές εντολές, έχουμε πάει 1000 φορές σε δικαστήρια. Έχω μπροστά μου 2 δικαστήρια ακόμα. Όλα αυτά τα χρόνια που ξεκίνησα την ενεργή μου δράση ως εθελόντρια, στον δρόμο μου βρίσκονταν σκυλιά γιατί τα τάιζα, τα φρόντιζα, τα πήγαινα στους γιατρούς. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι εθελοντές δεν έχουν κανένα σκυλί σπίτι τους και κάνουν μόνο εθελοντική εργασία έξω. Όταν «δένεσαι» με τα σκυλιά, είναι θέμα συναισθήματος. Τα σκυλιά αυτά τα έχω βρει σε πάρα πολλές περιοχές της Χαλκίδας, χτυπημένα και σε άθλια κατάσταση. Μάλιστα, από την Έξω Παναγίτσα μαζέψαμε τουλάχιστον 40 σκυλιά.

Στην αρχή ξεκινήσαμε μένοντας στο κέντρο της Χαλκίδας, στο Κουρέντι, στο σπίτι της αδελφής μου, όπου είχαμε 4 σκυλιά. Μετά μετακομίσαμε σε μονοκατοικία σε άλλη περιοχή, στην Έξω Παναγίτσα και φτάσαμε 8 σκυλιά στο σπίτι.

«Φτάσαμε να έχουμε στο σύνολο 3 σπίτια για να φιλοξενούμε τα σκυλιά».

*Η Κατερίνα Γεωργίου με την αδερφή της, Γιώτα, είχαν αφήσει σε φιλοξενία ακόμα 4 σκυλιά. Επειδή όμως εκείνος που τα φρόντιζε, δεν μπορούσε να τα φιλοξενεί άλλο, έπρεπε να βρουν άλλη λύση. Αποφάσισαν έκτοτε να νοικιάσουν ένα ξεχωριστό σπίτι για τα 4 σκυλιά στην Ερέτρια (που στην πορεία έγιναν 18) μαζί με μια φίλη τους, την Κωνσταντίνα, και ένα ακόμα οι 2 αδερφές στην ίδια περιοχή, ενώ παράλληλα είχαν και το σπίτι στην Έξω Παναγίτσα. Φίλη από την Αγγλία υποστήριξε επίσης την προσπάθειά τους στο παρελθόν, καθώς τις βοηθούσε πολύ ενεργά, και με τα φάρμακα των σκύλων.

-Πώς λειτουργεί η φιλοξενία σκύλων;

Όλοι οι εθελοντές όταν βρίσκουν σκυλιά και με τη βοήθεια του γιατρού θεραπεύονται, πρέπει να βρουν τι θα τα κάνουν. Πρέπει να βρεις φιλοξενία την οποία πληρώνεις, σε πανσιόν  ή σε ξενοδοχεία ζώων γιατί δεν υπάρχουν υποδομές. Πάρα πολλοί άνθρωποι φιλοξενούν σε παράνομες ιδιωτικές πανσιόν για να κερδίσουν εισόδημα. Αυτό τώρα το ξέρουμε εμείς οι φιλόζωοι γιατί τους έχουμε ανάγκη αυτούς τους ανθρώπους. Απλά φιλοξενούν τα σκυλιά με ένα μικρό ποσό ή μεγάλο ενίοτε και τα προσέχουν παράλληλα, γιατί το σκυλί χρειάζεται φάρμακα και χρειάζεται φροντίδα.

«Με την αδερφή μου πούλησα το σπίτι μου στην Αθήνα, για να κάνω καταφύγιο».

Υπήρχε πολύ μουρμούρα για τα σκυλιά, γιατί δίπλα ήταν και άλλα σπίτια. Είπα ότι πρέπει επιτέλους να βάλω όλα τα σκυλιά μαζί σε ένα σπίτι, να κάνω ένα καταφύγιο. Με την αδερφή μου πούλησα το σπίτι μου στην Αθήνα το 2020 για να κάνω το καταφύγιο. Το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που είχα.

Το πούλησα λοιπόν, γιατί θεώρησα ότι είναι πιο σημαντικό να βοηθήσω τα σκυλιά και να τα έχω σωστά σε ένα μεγάλο χώρο τον οποίο βρήκα το 2022. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ένα σπίτι να το νοικιάσεις όταν έχεις πολλά σκυλιά. Δεν έχω ευτυχώς γείτονες. Μου στοίχισε 70.000 για να κάνω περιφράξεις εσωτερικές και εξωτερικές. Τα σκυλιά μου είναι όλα χωρισμένα ανά ομάδες. Δηλαδή κάποια είναι 5, αλλά είναι 3. Είναι όλα στειρωμένα, εμβολιασμένα, τσιπαρισμένα.

«Ο κόσμος δυστυχώς δεν είναι τόσο ευαισθητοποιημένος, ώστε να πάρει άρρωστα ή μεγάλα σκυλιά».

-Τι γίνεται με τις υιοθεσίες σκύλων;

Έρχονται συνέχεια νέα σκυλιά, δυστυχώς. Εγώ θα ήθελα μόνο να δώσω και να γίνονται υιοθεσίες. Όμως τα σκυλιά είναι πολλά μεγαλόσωμα, πολλά γέρικα, πολλά με καλαζάρ και με ασθένειες. Αν έχω βρει κάποιο μικρόσωμο μαλλιαρό τύπου, βρίσκω εύκολα υιοθεσία.

Έχω δώσει πάρα πολλά σκυλιά με τη βοήθεια της Greek Animal Rescue. Είναι η μεγαλύτερη οργάνωση στην Αγγλία. Προσφέρουν φοβερή βοήθεια προς όλους τους εθελοντές της Ελλάδας και τα καταφύγια της Ελλάδας. Εμένα με βοήθησαν με φάρμακα που θέλουμε για την εξωτερική αποπαρασίτωση, δηλαδή για τσιμπούρια, ψύλλους. Πολλές φορές με βοηθάει με στειρώσεις που είναι πολύ βασικό.

-Από την Ελλάδα υπάρχει αντίστοιχη βοήθεια;

Από την Ελλάδα δεν έχω καμία βοήθεια. Εμείς αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις των δήμων. Δικά μας τα έξοδα στους γιατρούς. Ταΐζουμε σκυλιά από την τσέπη μας. Εμείς έχουμε κάνει με την αδερφή μου πάνω από 400 στειρώσεις όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε χρονιά υπάρχουν υπέρογκα ποσά ιατρικά σε κτηνιατρεία. Κάθε μας επίσκεψη μπορεί να κοστίσει 100 με 200 ευρώ για κάτι απλό. Πριν από ένα χρόνο δώσαμε 2000 ευρώ σε 2 χειρουργεία για σκυλιά.

Μας βοηθά η μητέρα μου με τη σύνταξή της. Η αδερφή μου δουλεύει, εγώ ότι μπορώ να κάνω, μια φίλη μας, η Γεωργία που είναι δημοσιογράφος και εκείνη μάς βοηθάει πάρα πολύ οικονομικά το μήνα. Κάποια στιγμή σταμάτησε η βοήθεια από μια φίλη μας στην Αγγλία. Δεν μπορούσε πια να μας βοηθάει.

-Πόσα σκυλιά και γάτες έχεις;

Εγώ έχω 12 σκυλιά στο σπίτι μου και άλλα 34 στο καταφύγιο μου, που είναι ακριβώς στο χώρο του σπιτιού μου. Το έχουμε φτιάξει το κτήμα. Φυσικά και έχω και γάτες 2 στο σπίτι μου και έξω 13. Αλλά έχουμε και αδέσποτες έξω, οι οποίες και αυτές θέλουν συνέχεια χάπια και στείρωση. Έρχονται γιατί βάζουμε και απέξω φαγητά.

«Σε ένα τσακωμό μεταξύ των ζώων πέρυσι τον Αύγουστο, έχασα το μισό μου δάχτυλο».

Θέλει όρια στα σκυλιά να υπάρχει σεβασμός ο ένας προς τον άλλον. Να υπάρχει μια οργάνωση. Κρεβάτια και κουβέρτες σκυλιών παντού. Κάθε μέρα κάνουμε σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, πλένουμε ρούχα, πλένουμε τα μπολάκια των νερών. Τα σκυλιά είναι σε 150 τετραγωνικά μέτρα χώρο, το καθένα με αυλή και το σπίτι τους.

Η αδερφή μου έχει αναλάβει τα μπισκότα και το χάιδεμα. Της αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι πολύ ενεργή και είναι μαζί μου όλα τα χρόνια. Βοηθάει πάρα πολύ και οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά. Γι’ αυτό και το ονομάσαμε The Paw Sisters, γιατί και οι 2 είμαστε ταγμένες σε αυτό.

-Τι χρήματα χρειάζεσαι κάθε μήνα για να διατηρηθεί όλο το καταφύγιο; 

Χρειάζομαι τουλάχιστον 1000 ευρώ σε τροφές για γάτες και σκύλους. Χρειάζομαι άμμο για τις γάτες, ρύζι και κοτόπουλα γιατί μαγειρεύω κάθε μέρα στα σκυλιά, που είναι άρρωστα.

Έχω σκυλιά πολλά με νευρικά προβλήματα, δηλαδή με νεφρική ανεπάρκεια στην αρχή ή πιο προχωρημένη λόγω καλαζάρ. Τα έξτρα κτηνιατρικά φάρμακα είναι πανάκριβα και χρειάζομαι πολλά το μήνα. Μίνιμουμ 500€ είναι τα έξοδα μου στα φάρμακα.  Χρειάζομαι και αποπαρασιτικά φάρμακα κάθε 3 μήνες. Περίπου 1.500€ μίνιμουμ λοιπόν κάθε μήνα. Επίσης είναι και τα έξοδα συντήρησης του χώρου. Κι είναι και τα έκτακτα κτηνιατρικά έξοδα που σου ανέφερα νωρίτερα.

– Πώς θα μπορούσε κάποιος να σε βοηθήσει στο σημαντικό έργο σου;

Θα ήθελα πάρα πολύ να με βοηθάει εθελοντικά κάποιος στις καθημερινές καθαριότητες. Έναν εθελοντή ή έναν άνθρωπο να πληρώνει κάποιον γι’ αυτό. Και δεύτερον, θα ήθελα έναν άνθρωπο να με βοηθήσει λίγο με τα social media, διότι πολλοί έχουν γίνει γνωστοί με πολύ λιγότερα σκυλιά και λιγότερη δουλειά από αυτή που έχουμε ρίξει εμείς αυτά τα χρόνια.

Ιδανικά θα ήθελα να υπάρχει άνθρωπος να μας βοηθάει στις διατροφές, στις τροφές ή κάποιοι να βοηθάνε με κάποια τσουβάλια τροφής. Θέλω τα σκυλιά μου να ζουν άψογα. Να έχουν τα πάντα από μένα, την καλύτερη τροφή και τα καλύτερα φάρμακα.

«Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να προσφέρει ένα σπίτι και μια καλή ζωή σε ένα γέρικο σκυλί που έχει ακόμα 5 ή 4 χρόνια ζωής μπροστά του».

Όμως θα ήθελα άνθρωποι να μπορούσαν να βοηθήσουν για τις υιοθεσίες. Εκτός από την βοήθεια την οικονομική θα ήθελα ιδανικά να δώσω πάρα πολλά καλά σκυλιά, σε καλές οικογένειες να γίνουν υιοθεσίες. Θα ήθελα να υιοθετηθούν και τα υπόλοιπα σκυλιά, γιατί πιστεύω ότι ακόμα και αυτά που έχουν καλαζάρ και χρειάζονται ένα χαπάκι το πρωί και το βράδυ, μπορεί κάποιος να τα πάρει, είναι εφικτό με τη δική μου βοήθεια ή γνώση να τους κατευθύνω.

Θέλω η μενταλιτέ του ανθρώπου να είναι ότι το σκυλί είναι μέλος της οικογένειάς του. Αυτό σημαίνει ότι παίρνω ένα σκυλί, το έχω μαζί μου μέσα στο σπίτι μου. Και αυτό γιατί όποιος παίρνει τηλέφωνο και λέει «Εγώ θέλω ένα σκυλί για την αυλή», αυτόματα σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που θα το αφήσει το σκυλί εκεί έξω.

«Αυτοί που έχουν τα σκυλιά έξω ως φύλακες, κάτι δεν έχουν καταλάβει σωστά».

Διότι αν μπει κάποιος κλέφτης ή οτιδήποτε κάποιος εισβολέας στο σπίτι σου, πολύ εύκολα όταν εσύ κοιμάσαι μέσα, μπορεί να δηλητηριάσει το σκυλί, μπορεί να του κάνει οτιδήποτε και να μπει ανενόχλητος. Όταν όμως είναι το σκυλί δίπλα σου, μέσα στο σπίτι, είναι πραγματικός φύλακας.

Το σκυλί είναι ο μεγάλος δάσκαλος της ζωής μας. Το σκυλί σε μαθαίνει να ζεις. Σου δίνει το μεγαλύτερο δίδαγμα. Ότι ζεις το τώρα. Ένα σκυλί, δεν κοιτάει το παρελθόν, ούτε το μέλλον, όπως δεν θα έπρεπε να κάνουμε και εμείς. Και όταν ζεις το τώρα, γλυτώνεις από πάρα πολλά ψυχολογικά θέματα και άγχη.

-Το κατοικίδιο επιλέγει το αφεντικό του ή το αφεντικό το κατοικίδιο;

Το κατοικίδιο επιλέγει το αφεντικό του όπως και το παιδί που έρχεται στον κόσμο, επιλέγει τη μάνα και τον πατέρα του. Όλα έχουν να κάνουν με το δίδαγμα, με το τι ήρθες να μάθεις σε αυτόν τον κόσμο. Εγώ αυτό πιστεύω. Μπορεί ένα σκυλί να σε επιλέξει και να είναι κρυμμένο κάπου, δηλαδή να μην έρθει σε εσένα και το δικό σου μάτι να πάει στο σκυλί, που είναι κρυμμένο πίσω. Εσύ θα καταλάβεις ποιο είναι για σένα.

«Το κατοικίδιο είναι δέσμευση μακροχρόνια που πρέπει να ξέρεις ό,τι και να αλλάξεις τη ζωή σου, αυτό πρέπει να είναι η σταθερά σου».

Δηλαδή είτε κάποιος κάνει οικογένεια είτε αλλάξει δουλειά είτε αλλάξει χώρα να είναι μαζί του. Το σκυλί σε χρειάζεται από την αρχή ως το τέλος και πόσο μάλλον στο τέλος που είναι ένα γέρικο σκυλί. Ζούμε στο 2024 που προσπαθούμε ο ένας να βοηθήσουμε τον άλλον. Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, άρα σημαίνει ότι εμείς μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα, που δεν το λύνει η πολιτεία χρόνια, των αδέσποτων.

-Ποια είναι η δικιά σου συμβουλή για κάποιον που θέλει να υιοθετήσει ένα ζώο;

Πηγαίνουμε σε έναν δικό μας άνθρωπο που έχει σώσει σκυλιά, σε έναν εθελοντή. Πάμε στα καταφύγια. Μπαίνουμε στα social media, μπαίνουμε στα sites που έχουν σκυλιά. Υιοθετούμε ένα κατοικίδιο και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι πολύ πιο εύκολο να υιοθετήσει κάποιος ένα ενήλικο σκυλί. Και τέλος, οφείλουμε να ενημερωνόμαστε για τις απαραίτητες ανάγκες του κατοικιδίου μας, συνεχώς.