Παρασκευή Μιχαλοπούλου: “Στο Greece Race for the Cure τρέχουμε για να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχει και ζωή μετά τον καρκίνο”

Για μία ακόμη χρονιά, (για την ακρίβεια για 11η) θα τρέξουμε παρέα με αυτές τις γυναίκες τον αγώνα Race for the Cure®, με αφετηρία το Ζάππειο, με 3 διαδρομές στο κέντρο της Αθήνας και ένα ηχηρό μήνυμα: «ο καρκίνος του μαστού μπορεί να νικηθεί». Μάλιστα φέτος για πρώτη χρονιά, ο 33ος Γύρος της Αθήνας του ΟΠΑΝΔΑ, γίνεται σύμμαχος στον αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού και ενώνεται με το Greece Race for the Cure® σε μία διαδρομή 10 χιλιομέτρων με chip χρονομέτρησης. Λίγο πριν γίνουμε κι εμείς μέρος αυτού του αγώνα που θα διεξαχθεί την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019, ας ακούσουμε την ιστορία της αντιπροέδρου του συλλόγου, Παρασκευής Μιχαλοπούλου.   

Έχω νοσήσει από καρκίνο του μαστού δύο φορές. Η πρώτη ήταν το 1991, όταν ήμουν μόλις 32 ετών και η δεύτερη το 2009. Την πρώτη φορά ψηλάφισα μόνη μου έναν πολύ μικρό όγκο κάτω από τη μασχάλη, ενώ τη δεύτερη ο γιατρός μου ψηλάφισε έναν όγκο στον προγραμματισμένο ετήσιο έλεγχό μου. Και στις δύο περιπτώσεις δεν είχα κανένα σύμπτωμα.

Tην πρώτη φορά παρότι ήμουν αρκετά νέα και χωρίς κανένα περιστατικό καρκίνου στην οικογένεια, παρέμεινα ψύχραιμη και κινήθηκα γρήγορα. Ο γιατρός μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και όλα εξελίχθηκαν ομαλά γιατί ο όγκος ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο. Τη δεύτερη φορά ήταν πιο δύσκολα γιατί μέσα μου είχε κυριαρχήσει η βεβαιότητα ότι ναι μεν κάποτε συνάντησα στον δρόμο μου τον καρκίνο, αλλά πλέον είχαμε οριστικά χωρίσει, οπότε η πραγματικότητα της νέας συνάντησης ήταν αρκετά οδυνηρή.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ότι για μεγάλο διάστημα δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ στη δουλειά μου και λόγω του ελεύθερου επαγγέλματος που εξασκούσα, αυτό θα είχε μεγάλο αντίκτυπο σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Δεν υπήρχαν όμως επιλογές και αυτό παρέμεινε ως κυρίαρχη σκέψη μέσα μου, υπερνικώντας τον όποιο φόβο.

Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω είναι όταν ενημέρωσα τον σύντροφό μου για τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τη διάγνωση πολύ προβληματισμένη για τη συνέχεια. Η αντίδρασή του ήταν να μου ζητήσει να γίνω σύζυγός του. Ήταν το καλύτερο φάρμακο την κατάλληλη στιγμή.  

Στο διάστημα που ακολούθησε την πρώτη διάγνωση δεν μιλούσα γι’ αυτό παρά μόνο στους πολύ δικούς μου ανθρώπους κι αυτό αν ήταν απαραίτητο. Η ενεργοποίησή μου όμως συνέβη αργότερα ως εθελόντρια στο Άλμα Ζωής. Τότε  ήταν το καθοριστικό σημείο που η ασθένεια απέκτησε μια άλλη διάσταση. Ο καρκίνος του Μαστού έγινε για μένα ο σπόρος που βρίσκοντας το κατάλληλο έδαφος, τη διάθεσή μου για προσφορά στο συνάνθρωπο και τα κατάλληλα συστατικά, το Σύλλογο, μεγάλωσε και έγινε η κινητήρια δύναμη μιας ειλικρινούς αφοσίωσης στους σκοπούς και το όραμά του.

Την απώλεια των μαλλιών δεν την έζησα προσωπικά γιατί ο τύπος του όγκου μου, όπως απεδείχθη μέσα από στοχευμένες εξετάσεις, δεν απαιτούσε χημειοθεραπεία για την αντιμετώπισή του. Η ορμονοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία ήταν οι κατάλληλες θεραπείες για μένα και δεν είχαν σοβαρές παρενέργειες ως προς την εξωτερική μου εμφάνιση.

Οικογένεια, φίλοι και συνεργάτες ήταν κοντά μου όταν τους χρειαζόμουν. Ο γιος μου ήταν μόλις 3 ετών όταν ασθένησα για πρώτη φορά. Αυτό ήταν ένα δώρο που κάθε μέρα μου χαριζόταν κι εγώ κάθε μέρα λαχταρούσα να πάρω. Αυτό αρκούσε για όλα.

Ένας θάνατος έγινε η αφορμή να γνωρίσω τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού «Άλμα Ζωής». Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ένα μοιραίο γεγονός με οδήγησε στον τόπο που με ένα τρόπο βοήθησε να συναισθανθώ σε βάθος το μη αυτονόητο της ζωής.

Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με έναν Σύλλογο με κοινωνικό σκοπό, αλλά σχεδόν από την αρχή ένιωσα πολύ οικεία τα πάντα. Οι άγνωστες γυναίκες που συνάντησα εκεί ήταν σαν παλιές γνώριμες που μας ενώνουν πολλά, ενώ ταυτόχρονα ο Σύλλογος διέθετε επαγγελματίες ψυχικής υγείας άριστα εκπαιδευμένες και με ενσυναίσθηση που ήταν εκεί για κάθε μου ανάγκη.

Στο Greece Race for the Cure αγωνιζόμαστε για να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχει και ζωή μετά τον καρκίνο, για να μοιραστούμε τη χαρά της επιβίωσης, για να δώσουμε θάρρος και δύναμη ο ένας στον άλλον, για να δώσουμε την υπόσχεση σε όσες δεν είναι κοντά μας ότι δεν ξεχνάμε, αλλά συνεχίζουμε. Αγωνιζόμαστε για να νιώσουμε όλοι ότι είμαστε ένας κρίκος στην παγκόσμια αλυσίδα της ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τη σημασία της πρόληψης.

Είναι μεγάλη η χαρά μας όταν βλέπουμε άνδρες, γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας να συμμετέχουν σε μια εκδήλωση που αφορά ένα τόσο βαρύ θέμα κι όμως να φεύγουν χαρούμενοι, αισιόδοξοι, γεμάτοι ενέργεια και δίνοντας την υπόσχεση ότι και την επόμενη χρονιά θα είναι και πάλι εκεί. Θεωρούμε ότι κάθε χρόνο βάζουμε ακόμα ένα λιθαράκι στη μακρά διαδρομή της συνειδητοποίησης του κόσμου της σημασίας της πρόληψης και της αξίας της ζωής. Θα ήταν πολύ σπουδαίο αν καταφέρναμε να φτάναμε στο σημείο να μην υπάρχει γυναίκα που θα χάσει τη ζωή της από καρκίνο του μαστού γιατί η διάγνωση της ασθένειας έγινε πολύ καθυστερημένα.

Είναι πολλές στιγμές βαθιά χαραγμένες μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά την πιο βαθιά συγκίνηση τη νιώθω όταν οι γυναίκες με τα ροζ μπλουζάκια ανεβαίνουν στη σκηνή και μέσα από την προσωπική τους ιστορία, καταθέτουν την ψυχή τους δημόσια, πιστεύοντας βαθιά μέσα τους ότι κάπου στο πλήθος ο λόγος τους αποτελεί βάλσαμο κι ελπίδα για κάποια γυναίκα.

Το πλέον πολύτιμο που έχει κάθε γυναίκα, πρώτα από όλα, είναι ο εαυτός της. Φροντίζοντάς τον, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, του κάνει το μεγαλύτερο δώρο, ώστε να τα καταφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στους πολλαπλούς της ρόλους.  

Και θα κλείσω τη συνέντευξη αυτή με το παρακάτω quote της κυρίας Μιχαλοπούλου, που είναι απολύτως αληθινό και ουσιαστικό:

Δεν κοιτάζω ποτέ από μακριά όσα πέρασα, αντίθετα ανατρέχω συχνά σε συναισθήματα, φόβους, εντυπώσεις εκείνης της περιόδου για να μπορώ να συναισθάνομαι κάθε γυναίκα που ζει κάτι παρόμοιο. Η επαφή με το τότε με κάνει να αισθάνομαι ότι η ενεργή εμπλοκή μου στον Σύλλογο είναι ουσιαστική.

Ραντεβού στις 29 Σεπτέμβρη στο Ζάππειο. Να είσαι εκεί!  

* Μπορείς να δηλώσεις συμμετοχή πατώντας εδώ.