Παυλίνα Βουλγαράκη: “Σταμάτησα να εξαρτώμαι συναισθηματικά από τη γνώμη των άλλων”

 

Φόρεμα Zara, κολιέ Stradivarius

Φωτογραφίες: Αγγελική Καλαμαρά

Styling: Έφη Καρύδη

Make Up Artist: Ολίβια Σαχινίδου

«Περνάω φάσεις. Είμαι εξαρτημένη από το κινητό όταν περιμένω κάτι. Έτσι γενικά και αόριστα όχι. Μπορεί να είμαι “εξαρτημένη” από έναν άνθρωπο, να χρειάζομαι κάτι και να περιμένω να εμφανιστεί μέσα από το κινητό. Αν δεν χρειάζομαι κάποιον το κλείνω και το αφήνω σπίτι. Επειδή έχω τρία αδέρφια με τα οποία είμαστε πολύ αγαπημένοι και έχω και φίλους, πάντα κάποιος ξέρει που είμαι. Οπότε δεν ανησυχεί κανείς»

«Στο Facebook δεν μπαίνω ποτέ και καθόλου. Στο Instagram κάνω αναρτήσεις, κυρίως αν διαβάσω κάποια συνέντευξη που μου αρέσει, κάποιο απόσπασμα βιβλίου. Γενικά το θεωρώ ωραίο μέσο επικοινωνίας όταν υπάρχει μέτρο. Δεν κατασκοπεύω πολύ, ούτε μοιράζομαι στιγμές της καθημερινότητάς μου, μπορεί να εκφράσω μια μεγάλη χαρά ή έναν προβληματισμό αλλά μέχρι εκεί. Το μέτρο για εμένα δεν είναι η μετριότητα. Πιστεύω πως όποιος πλησιάζει το μέτρο είναι ευτυχισμένος»

«Πριν από δύο χρόνια κάποιος μου είχε στείλει στα social media ότι είμαι ταλαντούχα αλλά έχω ύφος και ότι αυτό φαίνεται. Μετά πιάσαμε την κουβέντα και νομίζω το ξεπέρασε. Αν μου βγάζει νόημα το σχόλιο, εννοείται ότι θα απαντήσω. Αν το σχόλιο δεν προκύπτει από κάπου, αν κάποιος με κρίνει για κάτι που δεν ελέγχω π.χ. να μου πει “πώς είναι έτσι η μύτη σου;” εκεί δε θα απαντήσω σε καμία περίπτωση»

«Έχω λάβει αρνητικές κριτικές. Έχει τύχει σε live μου που έρχονται δημοσιογράφοι να έχει γραφτεί μια κριτική όχι θετική, αλλά νομίζω ότι είχε δίκιο, με βοήθησε. Αν αισθάνομαι ότι βγάζουν νόημα τα διαβάζω και τα ακούω όλα, παίρνω το σχόλιο και κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Εμπιστεύομαι την αντίληψή μου, αν νιώσω ότι κάτι ειπωθεί κακεντρεχώς νομίζω ότι έχω την άμυνα να το αναγνωρίσω»

Κοστούμι και φουλάρι Bershka, πουκάμισο Massimo Dutti

«Δεν ασχολήθηκα με τη μουσική από μικρή. Απλά πάντα έγραφα στιχάκια, ήμουν αρκετά μόνη μου, ζούσα στο κεφάλι μου. Ούτε στη χορωδία ήμουν ποτέ, όμως, ούτε έδωσα τα στιχάκια μου πουθενά. Το συνειδητοποίησα όταν χρειάστηκε να βγάλω δίσκο. Επειδή δεν ήξερα ανθρώπους από το χώρο να μου γράψουν τραγούδια μου είπε η δασκάλα μου τότε: “Να σου πω, εσύ δε γράφεις κάτι όλη την ώρα;” και κάπως έτσι ξεκίνησα».

«Στην Ψυχολογία μπήκα γιατί είχα γράψει πολύ καλά στις Πανελλαδικές και η πρώτη επιλογή για τη δική μου κατεύθυνση ήταν η Νομική που δε μου ταίριαζε καθόλου. Είχα σκεφτεί τότε και τη Φιλοσοφία που μου αρέσει πολύ αλλά κάπως κατέληξα στην Ψυχολογία. Με αφορά πάρα πολύ ο ανθρώπινος ψυχισμός, θεωρώ ότι εμβαθύνω πολύ  και ότι παρακολουθώ πολύ τους ανθρώπους στον χώρο. Δε νομίζω ότι είναι μακριά η Ψυχολογία από το να γράφεις ποίηση ας πούμε. Θεωρώ ότι είναι πολύ κοντά».

«Δε νομίζω ότι όποιος τελειώνει Ψυχολογία έχει πράγματι εντρυφήσει σε αυτόν τον τομέα. Πιο πολύ θεωρώ ότι με βοήθησε η ψυχοθεραπεία, η φιλοσοφία που μου αρέσει πολύ, ή η ψυχολογία που διαβάζω ως χομπίστας, παρά οι σπουδές μου. Κάνω σταθερά ψυχοθεραπεία εδώ και τρία χρόνια. Είμαι πολύ ανοιχτή προς αυτό γιατί με φέρνει αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και με βοηθάει κάπως να ξεκαθαρίζω τα πράγματα. Μου τρώνε πολύ χρόνο υπαρξιακά θέματα, ενώ αυτή η πολυτέλεια στις μέρες μας δεν υπάρχει γιατί όλοι δουλεύουμε και τρέχουμε. Η ψυχοθεραπεία κάπως με βοηθάει να τα ξεκαθαρίζω γιατί αλλιώς δεν θα ζούσα καθόλου στη γη, θα ήμουν μόνιμα στις σκέψεις μου».

«Ισχύει ότι το επίθετό μου με έχει ταλαιπωρήσει. Είναι στο DNA μας να είμαστε λίγο προκατειλημμένοι. Ισχύει και για εμένα αυτό και το είδα και πολύ πρόσφατα σε μία συζήτηση με μία φίλη μου και απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου. Είμαστε όλοι λίγο πολύ προκατειλημμένοι αρνητικά ή θετικά. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο και ξέρεις έστω και ένα πράγμα γι’ αυτόν από πριν, πιθανώς αυτό να ορίσει με έναν τρόπο τη σκέψη σου για εκείνον. Όσο εγώ δεν ήξερα ποια είμαι, ήταν πρόβλημα. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ποια είμαι σταμάτησε το πρόβλημα. Σταμάτησα να εξαρτώμαι συναισθηματικά από τη γνώμη των άλλων. Ήταν κάτι που μου φαινόταν βουνό στα 22 αλλά στα 28 μου πιστεύω ότι είμαι εντάξει».

Παλτό μπροκάρ Forte Forte από Attica Golden Hall, φόρεμα Massimo Dutti, Καπέλο Emporio Armani από Attica Golden Hall

«Ήταν σκληρό, αλλά νομίζω ότι τελικά αυτό το πράγμα με βοήθησε. Το κοινό, το ακροατήριο που μαζεύεται στα live μου είναι πιο κοντά σε εμένα, οπότε ήταν σαν από την αρχή να έγινε ένα ξεκαθάρισμα»

Δεν απευθύνομαι σε ανθρώπους στερεοτυπικούς και κολλημένους και όταν εντοπίζω τέτοια στοιχεία σε εμένα, απογοητεύομαι και προσπαθώ να τα νικάω. Οπότε είναι καλύτερο γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι που ήρθανε κάτι ψάξανε, κάποιο ερέθισμα πήραν, κάτι βρήκανε. Οπότε έχει νόημα.

«Μεγαλώνοντας ωριμάζουμε, ο καθένας στον χρόνο του, και η αυτοπεποίθησή μας χτίζεται. Οριοθετήθηκα και απλά έγινε. Συνέχισα να εκτίθεμαι και να εκφράζω τα συναισθήματά μου, να τα κάνω τραγούδια, κι έτσι είδα ότι το μήνυμα μου έφτανε σε κάποιους ανθρώπους. Εντέλει δηλαδή μαζευτήκαμε (και μαζευόμαστε) κάποιοι σιγά-σιγά, οπότε άρχισα να επαναξιολογώ τον εαυτό μου και να νιώθω όλο και λιγότερο μόνη. Επίσης συνειδητοποίησα ότι όταν φέρω ένα μήνυμα, αναλαμβάνω και την ευθύνη του. Έχω γράψει και δημοσιεύσει πράγματα παλιότερα που τα θεωρώ ανεκδιήγητες βλακείες, είναι οκ που το έκανα και ενδεχομένως άθελα μου να το ξανακάνω. Αυτό που αλλάζει είναι ότι έχω μια συνειδητότητα πια σε σχέση με το ποια είμαι και τι θέλω να πω. Έχει τη σημασία του στην τέχνη να προκύπτουν πράγματα πηγαία κι ακατέργαστα απλώς νομίζω ότι μεγαλώνοντας κι όσο έρχομαι πιο κοντά σ’ εμένα, εκφράζομαι πιο συνειδητά. Ένα αρνητικό μήνυμα, σίγουρα θα το γράψω αλλά πολύ δύσκολα θα το δημοσιεύσω σε ένα τραγούδι. Σε μια ποιητική συλλογή ή σε κάποιο κείμενο στο μέλλον θα το έκανα εύκολα,  ενώ στην μουσική που από μόνη της συνήθως είναι το σκοτάδι που έγινε φως , εστιάζω πιο πολύ στο καλό που προκύπτει από τα κατώτερα συναισθήματα. Σ’ αυτή τη φάση, αυτή είναι η αλήθεια μου».

Πουκάμισο και φούστα Massimo Dutti, γιακάς Emporio Armani από Attica Golden Hall.

«Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ να καλλιεργήσω την αυτοπεποίθησή μου. Ήμουν μαζί του περισσότερο από δύο χρόνια, στις περιοδείες του και τις εμφανίσεις του. Με είχε ζήσει από το να μη με ξέρει κανείς μέχρι το να έρχονται στα καμαρίνια να μου μιλήσουν. Με είχε βοηθήσει επειδή ήταν ένας άνθρωπος πολύ χαρισματικός, γενναιόδωρος, άμεσος, σοφός. Απλοποιούσε πάρα πολύ τα πράγματα, χωρίς να τα κάνει απλοϊκά. Ήταν ο άνθρωπος που όταν ήταν στον χώρο δεν φοβόμουν ποτέ, με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου. Δεν ήθελα ποτέ να φύγω από τη μπάντα του και μόνος του μου είπε: “Πρέπει να φύγεις. Είναι ωραία, περνάμε τέλεια, κι εμένα με βολεύει πάρα πολύ γιατί όσο πιο γνωστή γίνεσαι τόσο περισσότερο με εξυπηρετεί, αλλά πρέπει να ανοίξεις τα φτερά σου και να κάνεις τη φάση σου”. Ερχόταν σε όλα μου τα live, μου έκανε πάντα σημειώσεις και μπορώ να πω ότι σε αυτό τον χώρο, είναι -δεν “ήταν”, είναι- ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος».

«Το “Αυτό ήταν όλο” είναι από τα ελάχιστα τραγούδια μου που δεν έχω γράψει τους στίχους, τους έχει γράψει ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος. Εγώ νόμιζα ότι ήμουν πιο “killer” στη ζωή μου και ότι θα έλεγα εύκολα “Αυτό ήταν όλο”. Εντέλει αργώ να το πω. Μου είναι δύσκολο να αρχίσω κάτι και να το πάρω απόφαση. Και από τη στιγμή που θα αρχίσω κάτι θα το σταματήσω πολύ δύσκολα. Σε όποια απόφαση πάρω στη ζωή μου το θέμα είναι να την πάρω, μετά παραιτούμαι δύσκολα. Όχι επειδή έχω έναν στόχο και θέλω να επιτευχθεί, αλλά επειδή όταν παίρνω μια απόφαση μάλλον είναι και η καρδιά μου εκεί».

Έναν μεγάλο πειραματισμό είχα κάνει όταν είχα συνεργαστεί με τον Ψαραντώνη με τον οποίο είμαστε κάπως “κόντρα” ως προς το ύφος. Οπότε εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι εφόσον το αγαπάω και το σέβομαι. Κι ένα λαϊκό αν μπορώ να το πω, θα το πω κι ένα pop επίσης. Δεν έχω στεγανά, το μόνο κριτήριο που έχω για όλα τα πράγματα στη ζωή μου είναι να μου αγγίζουν την καρδιά.

«Το τελευταίο κομμάτι μου, που κυκλοφόρησε σε μουσική της Δήμητρας Γαλάνη και δικούς μου στίχους, έχει τίτλο “Δεν είπες κάτι”. Τη Δήμητρα τη θαύμαζα ούτως ή άλλως, πριν συνεργαστούμε ακόμα. Αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό είναι ότι διατηρεί μία νεότητα, βλέπει τα πράγματα με μία νέα ματιά συνέχεια. Διαρκώς ψάχνεται και την ενδιαφέρει τι γίνεται κι αυτό είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Γιατί όταν εγώ ακόμα δεν έχω ξεκινήσει και αναρωτιέμαι “τι μουσική να πρωτοακούσω; Από τι να εμπνευστώ; Μήπως κάνω λάθος δουλειά;” και βλέπω ξαφνικά μια γυναίκα που δεν έχει τίποτα να αποδείξει στον εαυτό της και σε κανέναν και το ψάχνει ακόμα πιο πολύ. Από τη μουσική και το έργο ενός ανθρώπου παίρνεις ούτως ή άλλως πράγματα, ακόμα κι αν δεν τον γνωρίσεις καν, αν τον γνωρίσεις και εξακολουθείς να παίρνεις πράγματα αυτό είναι πραγματικά κάτι».

«Τα τραύματά μου τα γράφω. Βυθίζομαι κάποιες φορές σε αυτά, αλλά νομίζω λιγότερο από παλιά. Προσπαθώ πια να προστατεύομαι, από όταν κατάλαβα ότι αν αφεθείς στο χάος είναι πραγματικά επικίνδυνα τα πράγματα. Εσύ μπορεί εντελώς παιδικά και άκακα να αφεθείς σε ένα χάος που σου φέρνει η ζωή αλλά δεν είναι όλα παιδικά και άκακα σε αυτόν τον κόσμο. Οπότε κάπως έτσι έχω μάθει να μην αφήνομαι πολύ. Αν μου συμβεί κάτι πολύ κακό θα μου δώσω ένα περιθώριο που δεν θα είμαι καλά αλλά μια μέρα θα σηκωθώ και θα έχει τελειώσει. Εκεί το λέω το “Αυτό ήταν όλο”».

«Στα πρώτα μου βήματα, μου είχαν πει να χάσω κάπου 3 κιλά (γέλια). Δεν το έχω κάνει ποτέ και στον χώρο μου δεν έχω δει να έχει τόσο μεγάλη σημασία η εμφάνιση. Στα δικά μου τα lives είμαι πάρα πολύ προσεγμένη και στιλιστικά τα πράγματα τα οργανώνω γιατί στη σκηνή εκφράζομαι. Εκφράζω ένα κομμάτι του εαυτού μου που στην καθημερινότητα δεν καταπιέζεται ακριβώς επειδή στη σκηνή το ξεδιπλώνω και το μοιράζομαι. Υποδέχομαι τους ανθρώπους στον κόσμο μου και συνήθως είμαι μια extravagant εκδοχή μου επειδή είναι μια η ανάγκη μου ,που προκύπτει. Σε κάθε περίπτωση όταν ασχολούμαι με την εικόνα μου, είναι επειδή εκφράζομαι μέσα από αυτή, δεν είναι το κριτήριό μου τι θα πει κάποιος άλλος».

«Γενικά είμαι πολύ χύμα.  Θα βάλω ό,τι βρω μπροστά μου αλλά παθαίνω και δημιουργικές, στιλιστικές εκλάμψεις. Νομίζω ,όπως είπα, ότι η εικόνα μου αρχίζει και τελειώνει εκεί που με εκφράζει. Υπάρχουν μέρες που δε θέλω να εστιάσω σε αυτήν και επικεντρώνομαι σε άλλα πράγματα και άλλες που θέλω πολύ. Εμφανισιακά με αποδέχομαι, δεν έχω θέματα τέτοια. Πάντα θα υπάρχουν πιο όμορφοι άνθρωποι εμφανισιακά. Το θέμα είναι να βρίσκεις τους πιο όμορφους εσωτερικά και να παίρνεις από αυτούς παράδειγμα και να ομορφαίνεις κι εσύ».

«Στο ξεκίνημα οι άνθρωποι που με πλησίαζαν ήθελαν να βγάλουν κάτι πιο εμπορικό. Αλλά να σου πω κάτι, μέσα μου υπάρχει μια pop star η οποία όμως δεν χρειάζεται να τραγουδάει. Είμαι έτσι, μεγάλωσα με Britney Spears και Spice Girls. Σε όλα τα παιδιά των 90’s πιστεύω ένας pop star κάπου υπάρχει».

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το The Dalliance House, Κυριαζή 19, Κηφισιά.