Πέγκυ Τρικαλιώτη: «Είμαι ένα τρολ, εντελώς κλόουν, δεν είμαι κανονική»
MUA &HAIR STYLING: ΙΩΑΝΝΑ ΜΕΘΕΝΙΤΗ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ACADEMIAS HOTEL, AUTOGRAPH COLLECTION.
ΒΟΗΘΟΣ STYLING: ΜΥΡΤΩ ΜΑΡΓΑΡΗ.
- 6 ΔΕΚ 2022
Η πρώτη φορά που είδα την Πέγκυ Τρικαλιώτη στο θέατρο ήταν σε έναν ρόλο που σχεδόν δεν μιλούσε, αλλά που με το σώμα της, την παρουσία της και τις εκφράσεις της κρατούσε ένα ολόκληρο θέατρο καθηλωμένο. Ήταν τα Παιδιά Ενός Κατώτερου Θεού κι η Πέγκυ Τρικαλιώτη ήταν μοναδική. Αυτή τη μοναδική παρουσία της στη σκηνή και την τηλεόραση την παρακολούθησα έκτοτε με μεγάλη ζέση. Γνωριστήκαμε, μιλήσαμε αρκετές φορές, κάναμε συνεντεύξεις και σε κάθε συνάντηση η Πέγκυ Τρικαλιώτη μού εξέπεμπε πάντα αγάπη και ενέργεια ενός μικροκαμωμένου ξωτικού με ενέργεια 10 ανθρώπων, που έτρεχε μαζί με τη ζωή. Η νέα μας συνάντηση, έγινε με αφορμή την παράσταση Η απολογία της Μαρί Κιουρί.
Αν δεν έχεις δει την Πέγκυ Τρικαλιώτη να υποδύεται τη Μαρί Κιουρί, πρέπει να το κάνεις. Σε κάνει να γελάς, να κλαις το επόμενο δευτερόλεπτο, να θαυμάζεις τη σωματική της αντοχή, την υποκριτική της δεινότητα και αου αφηγείται μία μυθιστορηματική ζωή μέσα σε 80 λεπτά. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη γίνεται η Μαρί Κιουρί, μία σπουδαία προσωπικότητα που τελικά είχε να υπερβεί εμπόδια που έχουμε να υπερβούμε όλες. Μία γυναίκα που πρόσφερε πολλά, κρίθηκε αυστηρά και που «απολογείται» σε ένα θεατρικό κείμενο.
«Ήταν γεννημένη το 1867, μπήκε σε έναν τελείως ανδροκρατούμενο χώρο, ήταν η πρώτη γυναίκα που πήρε Νόμπελ, η πρώτη που πήρε δύο Νόμπελ, η πρώτη γυναίκα που δίδαξε στη Σορβόνη, η μόνη γυναίκα που δέχτηκαν σε αυτούς τους κύκλους γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, ήταν τόσο το ταλέντο της και η ικανότητά τους. Τη βοήθησε πολύ και ο σύζυγός της, ο Πιερ Κιουρί, γιατί στην αρχή πρότειναν μόνο σε εκείνον το Νόμπελ κι εκείνος επέμεινε είπε “Όχι, το έχω κάνει με τη γυναίκα μου”. Το δεύτερο το πήρε μόνη της, ολομόναχη», μου λέει για εκείνη, η Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Η φωτογράφιση ξεκίνησε με μία απρόσμενη χαρά όταν η Πέγκυ Τρικαλιώτη γνώρισε τη φωτογράφο, Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson. «Λένε την κόρη μου Φραντζέσκα», της είπε. Ολοκληρώθηκε με την κουβέντα μας και με χαρά ακόμα μεγαλύτερη, γιατί για εκείνη με τις δεκάδες υποχρεώσεις (μόλις ολοκληρώθηκε και η σειρά Φλόγα και Άνεμος στην ΕΡΤ στην οποία συμμετείχε υποδυόμενη τη Μαρίκα Κοτοπούλη), σε μία περίοδο δυσκολιών, όπως θα διαβάσεις να λέει παρακάτω, οι ώρες που περάσαμε όλοι μαζί στη σουίτα του ξενοδοχείου, αποδείχτηκαν μία μικρή ανάσα.
– Πόσο καλά ξέρεις τη Μαρί Κιουρί πια;
Η Μαρί Κιουρί είναι ένα τόσο πολύπλευρο πλάσμα που νομίζω ότι δεν μπορεί ποτέ κανείς να τη μάθει καλά. Η παράσταση ταξιδεύει όλη της τη ζωή από τα πρώτα της χρόνια μέχρι και μετά τον θάνατό της, κι επειδή είναι μυθιστορηματική ζωή βλέπεις ότι έχει πάρα πολλά κομμάτια στα οποία λίγο να δώσεις παραπάνω προσοχή έχεις εκπλήξεις. Κάθε φορά νιώθω ότι την ξέρω πάρα πολύ καλά, αλλά κάθε φορά η ίδια μου παρουσιάζεται και μου λέει “Όχι, δεν με έμαθες ακόμα, έχεις πολύ δρόμο ακόμα”.
Αυτό που συνειδητοποίησα πιο πολύ φέτος είναι η διαφορά στους τρεις έρωτες στη ζωή της. Είναι ο ένας ο νεανικός, που είναι μία μεγάλη αναταραχή, η μεγάλη της αγάπη που είναι ο Πιερ Κιουρί που τον αγάπησε, τον θαύμασε κι έγινε κομμάτι της ίδιας της της ζωής και ο τελευταίος έρωτας της ζωής της που είναι καθαρά σωματικός. Ήταν σε μεγαλύτερη ηλικία, ήταν απαγορευμένος και ήταν η μοναδική στιγμή που αυτή ξεπέρασε την κατάθλιψη έστω και για λίγο. Η περίοδος που ήταν μαζί του, ήταν η μοναδική που δεν σκεφτόταν τον θάνατο. Το πώς το σώμα μπορεί να γιατρέψει την ψυχή. Τέτοια πράγματα μου ανοίγονται αυτή τη στιγμή και φαντάζομαι ότι μέχρι το τέλος θα μου ανοιχτούν κι άλλα.
– Αυτά για τα οποία τη θαυμάζεις τώρα, είναι τα ίδια για τα οποία τη θαύμαζες στην αρχή;
Τα βασικά είναι τα ίδια. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε απίστευτη πίστη, υπομονή και επιμονή. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος όσες φορές κι αν έπεφτε κάτω σηκωνόταν. Ένας άνθρωπος πολύ αφιερωμένος στο σκοπό του γιατί ήρθε με έναν σκοπό σε αυτή τη ζωή. Οι τρόποι διαχείρισης των θεμάτων που είχε να αντιμετωπίσει κάθε φορά, έχουν αρχίσει και με εντυπωσιάζουν σε διαφορετικό βαθμό.
Τώρα μπορώ να ταυτιστώ σε άλλα κομμάτια μαζί της. Όταν παίζεις μία παράσταση για 4 χρόνια, στη ζωή σου έχουν συμβεί πολλά. Κάθε φορά λοιπόν, κάτι σου καθρεφτίζει. Αυτό το διάστημα μου καθρεφτίζει πολύ ισχυρά καινούργια κομμάτια στα οποία δεν είχα επικεντρωθεί ως τώρα, τη μεγάλη ενοχή απέναντι στα παιδιά της, τον τρόπο που καταλαβαίνει ότι τελικά είναι ευτυχισμένη μόνο με την επιστήμη. Όχι ότι συμβαίνει σε μένα το ίδιο, αλλά μου γίνεται πιο καθαρό τώρα.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη προσπαθεί να συνειδητοποιεί πότε κρίνει
– Ήταν μία σπουδαία επιστήμονας που κατακρίθηκε πολύ εύκολα από τη γαλλική κοινωνία σε σχέση με αυτά που πρόσφερε…
Είναι νομίζω ιδιώμα των ανθρώπων αυτό. Εμείς οι Έλληνες το ξέρουμε πάρα πολύ καλά και δεν μιλάω μόνο για όσα συμβαίνουν τώρα. Και στην Αρχαία Ελλάδα να πας, η βάση ήταν ότι ανεβάζαμε κάποιον στον ουρανό, τον θαυμάζαμε, τον κάναμε Θεό και μετά θέλαμε να τον κατεβάσουμε. Το κάνουμε, λοιπόν, αυτό οι άνθρωποι. Έχουμε μία ανάγκη εσωτερική τα είδωλα που έχουμε ανεβάσει πολύ ψηλά αν μας δωθεί η ευκαιρία να τα καταποντίσουμε. Και το κάνουμε πολύ πιο ισχυρά από το αν έκανε ένας διπλανός μας το ίδιο πράγμα. Τους ανθρώπους που θαυμάζουμε και τους έχουμε πολύ ψηλά, έχουμε μια ευκολία να τους πατάμε κάτω.
– Στον εαυτό σου το έχεις αναγνωρίσει εσύ αυτό; Να πεις «τώρα γιατί κρίνω»;
Φυσικά και κρίνω. Η μάχη μου είναι αυτή. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ διάφορα πράγματα, να είμαι προς το φως και την αγάπη και λιγότερο προς τον φόβο.
«Ο φόβος, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να μας βάζει να κρίνουμε και τον εαυτό μας και τον απέναντι».
– Προσπαθώντας να διαχωρίσουμε τη δική μας κατάσταση από του απέναντι;
Ναι. Αλλά το θέμα δεν είναι να διαχωριστούμε, το θέμα είναι να ενωθούμε. Να μπορούμε να κατανοήσουμε ότι όλοι είμαστε ένα στην πραγματικότητα. Κρίνοντας τον άλλο στην πραγματικότητα ποιον κρίνουμε; Κομμάτι του εαυτού μας κρίνουμε. Για να δεις κάτι που σε ενοχλεί στον άλλο, να το διακρίνεις και να κουνήσεις το δάχτυλο, σημαίνει ότι το καθρεφτίζεις εσύ, υπάρχει ως κομμάτι και σε σένα.
Προσπαθώ, λοιπόν, κάθε φορά -γιατί συμβαίνει αυτό αυτόματα, είναι μέρος του εγωικού μας συστήματος, του αλγόριθμού μας- να παρατηρώ ό,τι μου συμβαίνει και να το τραβάω πίσω. Δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει να μου συμβαίνει, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα το παίρνω πίσω αυτόματα.
Τα εμπόδια και η εξουθενωτική προσαρμογή
– Ως γυναίκα αναγκάζεσαι να απολογείσαι για πράγματα για τα οποία δεν θα έπρεπε;
«Ναι, φυσικά. Και χρειάζεται να απολογούμαι και χρειάζεται να προσπαθήσω για κάτι δεκαπλά. Αισθάνομαι ότι ξεκινάω να τρέξω κατοστάρι και στον δικό μου διάδρομο σε σύγκριση με των αντρών, εγώ έχω και εμπόδια».
Οι άλλοι δεν τα έχουν. Κι έχω μάθει να προσαρμόζομαι ώστε να βρίσκω τον τρόπο να είμαι μάχιμη, να προσπαθώ να είμαι στην ίδια ισορροπία με τον άλλο που είναι άντρας δίπλα μου και την ίδια στιγμή να πηδάω τα εμπόδια.
– Εξουθενωτικό μου ακούγεται…
Όλοι το κάνουμε. Εύχομαι κάποια στιγμή να σταματήσει να υπάρχει αυτό. Έχω γεννήσει μία κόρη κι αυτό που θα ήθελα γενικά, όσο μπορώ, είναι το πέρασμά μου από αυτή τη ζωή, να μπορέσει να μετακινήσει έστω ένα χιλιοστό κάποιον προς την κατεύθυνση της αγάπης, της ισοτιμίας. Αυτό θα ήθελα να μείνει. Να βοηθηθούν οι επόμενοι, να ξεκινήσουν από άλλη πίστα.
– Αν είχες μόνο ένα μάθημα να δώσεις στην κόρη σου, Φραντζέσκα, για τον άνισο κόσμο μας ποιο θα ήταν αυτό;
Να συγκρίνεται μόνο με τον εαυτό της. Να είναι ψύχραιμη, να αντιμετωπίζει μία μία τις ημέρες, να καταλαβαίνει ότι μόνο το τώρα έχουμε.
– Είναι ψύχραιμη;
Καθόλου (γέλια). Είναι από τη φύση της ένα παιδί έντονο, με έντονες ανησυχίες και συναίσθημα και είναι ένα παιδί ακόμα. Μπαίνει στην προεφηβεία, αλλά είναι παιδί.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη νιώθει ξανά παιδί μαζί με την κόρη της
– Σου κάνει δύσκολες ερωτήσεις, Πέγκυ;
Τι σημαίνει δύσκολες ερωτήσεις; Νομίζω ότι τα παιδιά γεννιούνται για να κάνουν δύσκολες ερωτήσεις, αυτή είναι η φύση τους.
– Για ζητήματα της επικαιρότητας για παράδειγμα σε ρωτάει;
Εντάξει, δεν την αφήνω να εκτίθεται σε όλα αυτά που βλέπουμε για τις κακοποιήσεις κλπ. Αλλά πήρε πρέφα όλη αυτή την ιστορία με την Ουκρανία και τη Ρωσία, μου μίλησε για τον πόλεμο, δεν καταλάβαινε και προσπάθησα να της εξηγήσω κάπως κι ο μπαμπάς της καλύτερα, για τη γεωπολιτική εκείνης της περιοχής.
Της εξηγήσαμε γιατί περιοχές όπως η Ουκρανία ή όπως εμείς, επειδή είναι πιο κεντρικές, οι άλλοι θέλουν να έχουν μια πρόσβαση σε αυτές μεγαλύτερη και κάνουν αυτό το πράγμα. Δυσκολεύεται με το θέμα πόλεμος πολύ.
Μικρή, μου είχε κάνει μία φοβερή ερώτηση, μετά από μία γιορτή στο νηπιαγωγείο για την Επανάσταση του 1821. Με είχε ρωτήσει και τότε τι σήμαινε πόλεμος και της είχα πει ότι μπαίνουν κάποιοι στο σπίτι σου και σου λένε «Είναι δικό μου». Και μου λέει «Μαμά να σε ρωτήσω; Αυτοί που κάνουν τον πόλεμο, που μπαίνουν στο σπίτι του άλλου, δεν σκοτώνονται;» Της είπα ναι. «Και γιατί το κάνουν; Αφού σκοτώνονται και αυτοί» με ρώτησε. Ήταν μέσα από τα μάτια ενός αθώου παιδιού η απορία του γιατί μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία οι άνθρωποι. Τι να της εξηγήσεις τώρα;
– Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις περισσότερο στη σχέση σου μαζί της;
«Ότι με φέρνει στο εδώ και τώρα και ότι με κάνει κι εμένα μικρό κορίτσι. Όσο αφήνομαι δηλαδή, γιατί έχω μια δυσκολία στο να αφήνομαι».
Νομίζω ότι τα παιδιά σε ξανακάνουν παιδί. Σε βάζουν σε μία διαφορετική σχέση με τον χρόνο. Και καταλαβαίνεις ότι περνάει γρήγορα και ταυτόχρονα νιώθεις και πιο νέος.
– Έχεις μιλήσει δημόσια για το γεγονός ότι η Φραντζέσκα για σένα ήταν κάτι σαν ιατρικό θαύμα. Στην ίδια έχεις πει αυτή την ιστορία;
Ναι, απέξω απέξω. Σαν γεγονός, ξέρει ότι εγώ δεν μπορούσα να κάνω παιδιά και για μένα ήταν ένα θαύμα ότι ήρθε στη ζωή μου, ήταν το προσωπικό μου θαύμα. Μεγάλη χαρά έχει, είναι τρισευτυχισμένη. «Είμαι το θαύμα σου», μού λέει.
«Δεν σταματάει η ζωή σου, αν τελικά δεν κάνεις ένα παιδί»
– Γυναίκες που θέλουν και δυσκολεύονται να αποκτήσουν παιδιά, εξακολουθούν να σου μιλάνε γι’ αυτά;
Ναι, μου στέλνουν στο messenger, όπου βρουν. Προσπαθώ να επικοινωνήσω και να δώσω κάποια τηλέφωνα με τον τρόπο που εγώ έχω βοηθηθεί. Βέβαια, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει αίσιο τέλος για όλους, αλλά κάθε φορά που επικοινωνούν μαζί μου, προσπαθώ να κάνω ό,τι περισσότερο μπορώ.
Στα πρώτα χρόνια που τα έλεγα αυτά και πολύ πιο έντονα και έστελνα τηλέφωνα και πήγαν σε αυτούς τους γιατρούς και κάποιες κατάφεραν να κάνουν παιδιά, μου έστελναν φωτογραφία τις κοιλιές τους και άλλες από το μαιευτήριο όταν γεννήθηκαν τα παιδιά. Ήταν πολύ όμορφο.
– Αυτή δεν είναι η αξία που έχει το να μιλάμε για όλα αυτά;
Ναι. Εγώ δεν είχα κανέναν άλλο λόγο να το μοιραστώ, παρά μόνο σκεπτόμενη ότι θα βοηθήσω. Γι’ αυτό συνεχίζω και το λέω. Αλλά ξέρεις τι; Δεν πάει να πει ότι αν τελικά δεν κάνεις ένα παιδί, σταματάει η ζωή σου. Ή ότι ο μόνος τρόπος να κάνεις ένα παιδί είναι ένα βιολογικό παιδί ή ότι μπορεί να είναι ένα παιδί που να μην είναι από τη δική σου κοιλιά ή ότι κάποια στιγμή από τις πολλές προσπάθειες να πεις «δεν θέλω τελικά». Τα πάντα είναι μπροστά μας. Το θέμα είναι τι επιλογές θα κάνουμε και πώς θα τα διαχειριστούμε τη στιγμή που έρχεται το θέμα. Λες «εγώ θα προσπαθήσω. Πόσο αντέχω να προσπαθήσω; Μέχρι τότε και μετά θα πάω σε μία άλλη λύση». Μπορεί μετά να πεις «Δεν θέλω. Θέλω να πάρω το αγόρι μου, το κορίτσι μου, το οτιδήποτε και να φύγω μακριά».
«Η ροή της ζωής του καθενός και πώς σχηματίζεται αυτή, είναι πολύ διαφορετική. Μπορεί σήμερα να θες ένα παιδί κι αύριο να μην το θες τελικά. Και είναι ok αυτό».
– Εσύ στα δύσκολα από πού αντλείς δύναμη;
Από εμένα. Από το ανώτερό μου κομμάτι. Άλλοι το λένε Θεό, άλλοι Βούδα, για άλλους είναι ένας παππούλης με άσπρα γένια. Από αυτό, που για εμένα είναι μέσα μου. Όταν ήμουν πιο μικρή ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Μόνο από σένα μπορείς να αντλήσεις δύναμη, δεν υπάρχει η λύση έξω από σένα. Οι άλλοι σού καθρεφτίζουν απλά αυτό που είναι. Κι αν είσαι σε μία δύσκολη, μίζερη, γκρινιάρικη φάση, αυτό θα βλέπεις γύρω σου. Αν αποφασίσεις να το βλέπεις αλλιώς όλο αυτό, αυτό που θα βλέπεις γύρω σου θα είναι αγάπη, φως.
Όλα αυτά είναι επιστήμη, η κβαντική φυσική αυτό λέει ότι υπάρχει κάτι όταν βάζεις την προσοχή σου πάνω σε αυτό. Εγώ σε περιόδους που έχω ανάγκη να γκρινιάξω και να τα δω όλα μαύρα και να θυματοποιούμαι, αυτό επιβεβαιώνεται κάθε 5 δευτερόλεπτα με οτιδήποτε δω μπροστά μου. Την άλλη μέρα με τα ίδια προβλήματα, αν προσπαθήσω να πάω από μία άλλη πλευρά, μόνο θετικά πράγματα συμβαίνουν, υπάρχουν μικρά θαύματα, μικρές εκπλήξεις που βλέπω. Εγώ για να έλξω έναν άνθρωπο που θα μου δώσει μία απάντηση σε κάτι, πρέπει μέσα μου να μπω στη διαδικασία της έλξης, να επιλέξω να πάω προς τα εκεί. Κι έτσι θα έλξω έναν άνθρωπο, θα ακούσω μία πληροφορία που δεν θα άκουγα μέσα στη γκρίνια και τη μιζέρια.
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη απελπίζεται 5-6 φορές την ημέρα αλλά φτιάχνει την τύχη της μόνη της
– Περί έλξης ανθρώπων μιλώντας, όταν γνώρισες τον σύζυγό σου, Θανάση, συνειδητά ήθελες να πας προς τα εκεί ή ήταν θέμα τύχης;
Δεν ήταν τύχη. Ήξερα τι ήθελα. Δεν είχα καταλάβει εκείνη ακριβώς την περίοδο ότι το ήθελα, αλλά σίγουρα είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου τι ήθελα και τι δεν ήθελα. Και με το που ξεκαθάρισε εντελώς αυτό και αφέθηκα και είπα «Δεν πειράζει, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Όποιος είναι να έρθει στη ζωή μου, θα έρθει. Αν είναι να έρθει νωρίς, θα έρθει, αν είναι να έρθει αργότερα, δεν πειράζει», ήρθε. Και μάλιστα ήμουν και σε μια φάση που έλεγα ότι δεν θέλω να γνωρίσω κάποιον. Θεωρώ ότι την τύχη μας εμείς τη δημιουργούμε.
– Είναι απελευθερωτικό αυτό γιατί έτσι δεν απελπίζεσαι ποτέ…
Ναι. Μα και να απελπιστείς τι θα καταλάβεις; Και σου μιλάει ένας άνθρωπος που απελπίζεται 5 – 6 φορές μέσα στην ημέρα. Θα απελπιστώ, αλλά στο καπάκι προσπαθώ να το υπερπηδήσω. Γιατί δεν με πάει πουθενά.
«Το να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, που αυτή την περίοδο άνετα θα μπορούσα να το κάνω, τι θα μου δώσει; Τα ίδια πράγματα που έχω θα τα έχω και απλά θα έχω κι ένα καρούμπαλο».
Όταν κάτι δεν μπορώ να το ελέγξω, είναι έξω από μένα, προσπαθώ να το παρατηρήσω και να αφεθώ στη ροή των πραγμάτων. Είναι μία δύσκολη περίοδος της ζωής μου, συμβαίνουν πολλά πράγματα παράλληλα, δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Πριν από 10 χρόνια, την ίδια συνθήκη δεν ξέρω πώς θα την αντιμετώπιζα. Τώρα υπάρχουν στιγμές που παθαίνω φρίκη, να βάλω τα κλάμματα, να μην ξέρω τι να κάνω, αλλά είναι στιγμές. Το μόνο που μπορείς να ελέγξεις, είναι την επιλογή της διαχείρισης των καταστάσεων. Τίποτα άλλο.
Η Μαρί και η Μαρίκα
– Στην τηλεόραση επίσης ενσάρκωσες ένα υπαρκτό πρόσωπο, τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Υπάρχει επιπλέον ευθύνη όταν αναμετριέσαι με ιστορικές προσωπικότητες;
Εγώ δεν θέλω να την πάρω αυτή την ευθύνη, διότι δεν πρόκειται και να τη συναντήσω ποτέ. Παίρνω τις πληροφορίες που θέλω να πάρω και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ κάθε φορά. Δεν είμαστε και Hollywood ξέρεις για να μου βάλουν 155 προσθετικά για να με φτιάξουν ίδια. Από τη στιγμή που τα πράγματα είναι λίγο χαλαρά στο πόσο μπορείς να μοιάζεις με έναν άνθρωπο οπτικά, έτσι μπορεί να είναι και στο πόσο μπορεί να μοιάζει και ο τρόπος που μιλάς, που κινείσαι, ενεργειακά. Από αυτά που έχω διαβάσει για τη Μαρίκα Κοτοπούλη προσπάθησα να κάνω αυτό που έκανα.
«Ξέρεις τι μου αρέσει πάρα πολύ; Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει που μου λένε ότι δεν με αναγνωρίζουν. Και δεν έχει κάποια αλλαγή στο πρόσωπό μου, είμαι έτσι όπως είμαι».
– Νιώθεις περισσότερο Μαρίκα ή Μαρί;
Μαρί. Μαρίκα δεν νιώθω καθόλου. Έτσι όπως την έχω διαβάσει, δεν έχω καμία σχέση μαζί της, αλλά τη λατρεύω. Μόνο το επάγγελμα έχω κοινό και το γεγονός ότι ήταν μικροκαμωμένη κι αυτή. Δεν έχω κάτι από τον χαρακτήρα της, ούτε τη μαγκιά που είχε, ούτε τον τόσο δυναμισμό που είχε. Είμαι πιο Μαρί. Έχω επιμονή, αν και άλλου είδους, είναι αλλιώς ο τρόπος μου.
Από την Πηνελόπη της σειράς Η αγάπη άργησε μια μέρα, στη Σοφία του GNTM
– Θυμάσαι με τους ρόλους που έχεις κάνει τηλεοπτικά να είχες ποτέ αντιδράσεις έντονες από το κοινό που να σου έχουν μείνει;
Ενθουσιώδεις αντιδράσεις είχα με τη Ρηνούλα στην Πρόβα Νυφικού. Με το «τερατάκι» στη σειρά Η αγάπη άργησε μια μέρα μού έλεγαν όλοι «Πώς είναι έτσι τα φρύδια σου;». Μέχρι που φέτος, είδες, αν ένας άνθρωπος έχει τέτοια φρύδια και δεν θέλει να τα βγάλει, μπορεί.
– Μιλάς για τη Σοφία Χατζηπαντελή στο GNTM;
Ακριβώς. Ήταν ίδιο. Μία γυναίκα που είχε αυτή την τριχοφυϊα, ένα ενωμένο φρύδι κι ήταν έτσι. Είχε επιλέξει και μπράβο της να μην τα βγάλει. Δεν ήταν ίδιο με το φρύδι της Πηνελόπης (σ.σ. το όνομα της ηρωίδας που υποδυόταν στη σειρά της ΕΡΤ, Η αγάπη άργησε μια μέρα); Άρα υπάρχει.
– Και την εποχή στην οποία αναφερόταν η σειρά θεωρούνταν «τέρας» η Πηνελόπη.
Ναι. Και τώρα μία γυναίκα που επιλέγει να είναι έτσι είναι μοντέλο κι είναι καλή στη δουλειά της και μια χαρά πορεύεται στη ζωή της τέλος πάντων. Δείχνει ότι κάπου πάμε αυτό.
«Όλη η ιστορία της συμπερίληψης, είναι καλή, δείχνει ότι κάπως ξυπνάμε. Σε όλα τα επίπεδα θα φτάσει το εκκρεμές στην άλλη άκρη, αλλά πρέπει να πάει για να ισορροπήσει κάποτε».
H Πέγκυ Τρικαλιώτη δεν έχει κάνει κωμωδία στην τηλεόραση, αλλά νιώθει «τρολ»
– Ποια είναι η τηλεοπτική δουλειά που θυμάσαι με τις πιο θετικές αναμνήσεις;
Δεν μπορώ να επιλέξω, είναι ανάμεσα στην Πρόβα Νυφικού και στο Η αγάπη άργησε μια μέρα. Αυτά τα δύο. Ήταν δύο ρόλοι που τους αγάπησα πάρα πολύ, που απέναντι μου είχα σπουδαίους ηθοποιούς, είχα έναν εκπληκτικό σκηνοθέτη, τον Κώστα Κουτσομύτη, είχα ένα καταπληκτικό σενάριο και οι ρόλοι μου είχαν μία διαδρομή. Είχα να παίξω. Και ευχαριστιόμουν κάθε γύρισμα.
– Κωμωδία στην τηλεόραση γιατί δεν έχεις κάνει ποτέ;
Δεν με τραβάει. Καλά δεν με πολυσκέφτονται κιόλας, δεν είναι ότι έχω 15 κωμικά σενάρια τον χρόνο, αλλά δεν με τραβάει. Δεν έχω ιδέα αν θα ήθελα. Κοίτα, το Παρά Πέντε ήταν μία πολύ ωραία, κωμική σειρά, θα έπαιζα στο Παρά Πέντε. Έχει να κάνει με το τι είναι το σενάριο τελικά, αν με τραβάει ο ρόλος, είτε είναι κωμικός είτε δραματικός. Μέχρι τώρα, ό,τι διάβασα κωμικό δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τον ρόλο.
– Νιώθω ότι στην καθημερινότητά σου είσαι και λίγο τρολ, έτσι δεν είναι;
Είμαι εντελώς τρολ. Είμαι δηλαδή κλόουν, δεν είμαι κανονική.
Info: Η απολογία της Μαρί Κιουρί, κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο Αποθήκη. Εισιτήρια εδώ.
Η σειρά Φλόγα κι Άνεμος είναι διαθέσιμη για παρακολούθηση στο ERTFLIX.
