Πόλυ Γιαννοπούλου: “Ο καρκίνος μου άλλαξε τα πάντα και τον ευχαριστώ ειλικρινά”

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

«Έπιανα ένα γρομπαλάκι ψηλά στο στήθος που έφευγε και ερχόταν. Το παρακολουθούσα. Θυμάμαι το καλοκαίρι του ‘14 όπως έπιασα το σημείο και ήταν εκεί. Κάθε Οκτώβριο κάνω τις εξετάσεις μου οπότε σκέφτηκα πως το αφήνω και θα το δω τότε. Όσο ο καιρός περνούσε αυτό άρχισε να μεγαλώνει και να με ενοχλεί. Πηγαίνω σε μαστολόγο και μου λέει πως καλό θα είναι να μην υπάρχει στο στήθος μου. Έκλεισα ραντεβού για μετά τις γιορτές. Ένιωθα να με ενοχλεί. Όταν πήγα ξανά η μορφή του ήταν τελείως διαφορετική. Κατεβαίνοντας από το γραφείο του ήξερα πως δεν είναι κάτι απλό, το ένιωσα.» Ο ξένος της χαμογέλασε.

«Παίρνω δεύτερη γνώμη και πολύ γλυκά ο μαστολόγος μου είπε: ‘’όλα τα άλλα άφησέ τα σε εμένα, εσύ αποφάσισε τι χρώμα μαλλάκια θέλεις να αγοράσεις.’’» Και κάπως έτσι αρχίζει η σχέση τους.

«Το βιβλίο το έγραφα όσο περνούσα αυτή την ιστορία, την ίδια στιγμή. Το ταξίδι του βιβλίου συμπίπτει και χρονικά με το ταξίδι το δικό μου. Έχω δύο μικρά κοριτσάκια, τότε η Φωτεινή ήταν 3,5 ετών και η Έφη 5,5 ετών. Απείχα από τις δραστηριότητές τους και θέλησα να τους γράψω κάτι και να τους το δώσω μεγαλώνοντας για να καταλάβουν τι είχε η μαμά τους τότε που δεν περνούσε πολλές ώρες μαζί τους. Άρχισε σαν μία μικρή ιστορία. Επέστρεφα από τις θεραπείες και έγραφα όσα μου άφηνε η γνωριμία μου μαζί του. Έπλασα αυτή την ιστορία. Έχει αλληγορική σημασία. Μόνο στο τέλος μαρτυρώ ποιος είναι ο κύριος στον οποίο αναφέρομαι.

 

Βρέθηκε ξαφνικά στο δρόμο μου. Στην αρχή με τρόμαξε, ήταν ένας πολύ εντυπωσιακός ξένος που μπήκε με φόρα στη ζωή μου.

Τον έβλεπα πολλά χρόνια να κυκλοφορεί εκεί έξω αλλά ποτέ δεν είχε έρθει τόσο κοντά μου. Τελικά μου έδωσε σημασία. Γνωριστήκαμε. Έριξε τη ματιά του πάνω μου. Είπα δε θα το βάλω κάτω, ας τον γνωρίσω. Θέλω να μάθω ποιος είναι και τι ζητά από εμένα. Δεν είπα ποτέ ‘’γιατί σε εμένα’’. Σκέφτηκα ακριβώς το αντίθετο ‘’γιατί όχι σε εμένα. Ποια είμαι εγώ που δεν μπορεί να της τύχει τίποτα.’’ και το πολύ σημαντικό ταξίδι που έκανα μαζί του ξεκίνησε. Πορευτήκαμε έξι μήνες. Με έμαθε πάρα πολλά για τη ζωή. Για το πώς να αντιμετωπίζω τα πράγματα, για το πώς να μην αναλώνομαι σε ανούσια. Εκείνος ήταν αρνητικός αλλά με έμαθε να είμαι θετική. Πάντα ήμουν, αλλά τώρα δεν αφήνω τη ζωή μου να κυλά. Δεν τον φοβήθηκα ποτέ. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να να τον φοβηθεί και να του δείξω πως είμαι αδύναμη. Πάμε μπροστά σκέφτηκα και όταν οι γιατροί μου είπαν πως είναι αντιμετωπίσιμος δεν είχα καμία δικαιολογία. Αυτός με έμαθε να είμαι δυνατή. Τα παιδιά μου ήταν τα φάρμακα μου. Είχα δύο πολύ σημαντικούς λόγους για να σταθώ στα πόδια μου και να παλέψω. Η Έφη και η Φωτεινή ήταν η δύναμή μου.»

 

Από τη δεύτερη κιόλας θεραπεία τα μαλλιά της αρχίζουν να πέφτουν. «Με τα μαλλιά μου στενοχωρήθηκα πολύ. Έπαθα σοκ όταν έχασα, μαλλιά, βλέφαρα και φρύδια. Για αυτό του κρατάω κακία. Τι δεν του άρεσε στην εικόνα μου και ήθελε να με αλλάξει; Ήθελε να κόψω τα μαλλιά μου, ήταν πολύ αυταρχικός και επίμονος.» Τα κουρεύει πολύ κοντά. «Τα κούρεψα πολύ κοντά για να γίνει πιο ομαλή η οπτική μετάβαση στα παιδιά. Της εξήγησα πως πήρα μία βαφή για τα μαλλιά και κόλλησα ένα μικρόβιο και αρρώστησαν τα μαλλιά μου οπότε έπρεπε να τα κόψω για να γίνουν καλά. Λίγες ημέρες αργότερα μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και της εξήγησα πως θα φοράω περούκα μέχρι να γίνουν καλά.»

Φορούσα την περούκα συνέχεια, ακόμα και μέσα στο σπίτι και κάποια στιγμή η Έφη μου με χάιδεψε και μου είπε να μην την φοράω στο σπίτι γιατί είμαι όμορφη έτσι κι αλλιώς.

Έγραφε καθημερινά, βγάζοντας από μέσα της όλα όσα είχε στην ψυχή και το μυαλό της. Το ταξίδι με τον καρκίνο στις αποσκευές της αποτυπωνόταν στο χαρτί και ήταν για εκείνη ένα είδος ψυχοθεραπείας.

 

«Κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας, κοντά στον απορροφητήρα για να έχω φως και έγραψα. Μόνο τα παιδιά μου σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή. Ήθελα να τους περιγράψω μία γνωριμία με έναν τρομερό τύπο. Όταν γίνουν έφηβες ήθελα να τους το δώσω για να τους δώσω κι ένα μήνυμα για όσες δυσκολίες συναντήσουν στη ζωή τους. Αφού μπόρεσε η μαμά, μπορείτε κι εσείς ήθελα να τους φωνάξω. Δοκίμασα τον εαυτό μου μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια. Εκείνος με έριχνε κι εγώ σηκωνόμουν, ξανά και ξανά. Πάλεψα για τα παιδιά μου. Δεν ήμουν απλά η Πόλυ, ήμουν η μαμά Πόλυ.

Κάθε λέξη της σχηματίζει ένα σύννεφο αισιοδοξίας. Η βροχή της είναι δύναμη για όσους τυχερούς την έχουν στη ζωή τους. Η δύναμη και η αισιοδοξία της Πόλυς είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Τα εμπόδια θα έρθουν στη ζωή, το σημαντικό είναι να μάθεις να σηκώνεις το ανάστημά σου και να τα περνάς. Οι δυσκολίες πολλές όμως η επιμονή τις κάμπτει και τελικά τις εξαφανίζει. «Ήταν πονηρός, έξυπνος, ήξερε να καμουφλάρεται, δεν εκδηλωνόταν. Κάθε φορά μάντευα την επόμενη κίνησή του. Δε με αγαπάει; Δε με σέβεται; Με δοκιμάζει; Γιατί με κοιτάει;»

Στην αρχή με είχε συνεπάρει η δυναμικότητά του χαρακτήρα του και ευχόμουν να βρω δύναμη ώστε να είμαι εντάξει απέναντί του, να μη δει ποτέ το φόβο. Μου άλλαξε τα πάντα.

 

Κάποιες στιγμές προς το τέλος της “σχέσης’” άρχισε να με κουράζει. Είχα δυναμώσει πολύ και δεν ήμουν ο άνθρωπος που είχε γνωρίσει πριν από τέσσερις μήνες. Ήμουν κάποια άλλη. Η πιο δυνατή εκδοχή του εαυτού μου. Εκείνος μου επέτρεψε να ανακαλύψω τη δύναμή μου και τον ευχαριστώ ειλικρινά. Κάποια στιγμή με λύγισε. Όταν τελείωσε ο πρώτος κύκλος των χημειοθεραπειών, ξεκουράστηκα για 20 ημέρες ώστε να ακολουθήσει ένα δεύτερο σχήμα φαρμάκων, πολύ πιο ισχυρό. Ο κύκλος με τις κόκκινες νυχτερίδες. Μου έβαλαν ένα πολύ ισχυρό κόκκινο φάρμακο, ένιωσα να καίει τις φλέβες μου. Οι παρενέργειες ήταν τρομακτικές. Έφυγε για λίγο και επέστρεψε θηρίο. Ξανά από την αρχή να τον μάθω. Δεν ήταν αυτός που είχα γνωρίσει, ήταν και πάλι ένας ξένος. Ένα βράδυ, το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, με πονούσαν τόσο τα κόκαλά μου που δεν μπορούσα να καθίσω. Τότε, έκλαψα για πρώτη και τελευταία φορά. Πονούσα όλη μέρα, δεν μπορούσα να ηρεμήσω ούτε για ελάχιστα λεπτά. Ήταν η τελευταία φορά που τον άφησα να με δει σε αυτή την κατάσταση.»

 

Η ρήξη στη σχέση τους πλησιάζει. Εκείνος δεν ήθελε να το δεχτεί, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πόσο δυνατή ήταν η Πόλυ. Η επέμβαση έγινε και ακολούθησαν οι ακτινοβολίες, μία διαδικασία επίπονη. Ακόμα και τότε επιδεικνύει δύναμη ψυχής. Για εκείνη, για τα παιδιά της, για τον άντρα της, για όσους την αγαπούν πραγματικά.

Λέω πως είμαι πάρα πολύ τυχερή. Τελειώνοντας κοίταξα τον ουρανό και είπα ευχαριστώ πολύ που είμαι καλά και είμαι εδώ δίπλα στα παιδιά και τον άντρα μου.

«Ο άντρας μου είναι ένας Πίτερ Παν. Ήταν συμπαραστάτης μου. Είναι ένα παιδί που δε μεγαλώνει ποτέ κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν δίπλα μου με πολλή αγάπη και πολύ χιούμορ. Με κοιτούσε και μου έλεγε πως είμαι όμορφη και μου έδινε κουράγιο. Μου στάθηκε, όσο δεν μπορούσα να φανταστώ. Ήταν εκεί σε όλες τις στιγμές μου και με βοηθούσε ψυχολογικά αλλά και πρακτικά με τα παιδιά που είναι κι αυτό ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Έκανε υπομονή, χάιδευε τους πόνους μου και με ηρεμούσε. Είχα γερά στηρίγματα και αγάπη. Τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τους γονείς μου, την πεθερά μου. Όταν ανεβαίνεις τον γολγοθά σου θέλεις ανθρώπους δίπλα σου κι όχι απέναντί σου. Μετά από αυτό συνέχισα με πολλή φόρα και πολλή αγάπη για τη ζωή. Αγαπώ τη ρουτίνα μου. Μόνο όταν τη χάσεις, καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι.» Το τέλος γράφεται το καλοκαίρι του 2015 και τότε ένας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά της.

 

«Στην αρχή έκρυβα το τετράδιό μου κάτω από το στρώμα, δεν ήξερε κανένας ότι γράφω. Κάποια στιγμή το είπα σε μία φιλόλογο που είχα στο σχολείο και ήθελα μόλις το τελειώσω να της το δώσω να το διορθώσει. Έτσι κι έγινε. Με βοήθησε. Της άρεσε πάρα πολύ και ήθελε να της το δώσω. Όταν το ολοκλήρωσα το τύπωσα κι ένα αντίτυπο το έδωσα στη γιατρό μου ως ένα ευχαριστώ που στάθηκε στο πλευρό μου. Μου είπε πως πρέπει να το εκδώσω γιατί αυτό το βιβλίο θα βοηθούσε. Μου μπήκε η ιδέα. Έστειλα σε πολλούς εκδοτικούς αλλά δεν είχα απάντηση για καιρό. Κάποια στιγμή επικοινωνεί μαζί μου ο εκδότης από τις εκδόσεις Παρρησία λέγοντας μου πως τον άγγιξε πολύ αυτό που είχα γράψει και πως επειδή και οι δυο του γονείς είχαν νοσήσει από καρκίνο θα το ‘’έπαιρνε προσωπικά’’ και το εξέδιδε.»

«Η σκέψη μου… Σ’ εκείνον!» είναι το ταξίδι της Πόλυς Γιαννοπούλου με συνοδοιπόρο έναν ξένο, τον καρκίνο. Το όνομά του δεν την τρομάζει. Στέκεται όρθια και τον καλεί να περάσει στη ζωή της. Να την διαλύσει για να μπορέσει εκείνη να την φτιάξει από την αρχή, με τα δικά της υλικά, που δεν είναι άλλα από την επιμονή, τη δύναμη και την αισιοδοξία. «Θέλω να βλέπω την ανατολή, όχι τη δύση, όπως ακριβώς και η κοπέλα στο εξώφυλλο του βιβλίου» Μία γερή αγκαλιά με διάρκεια, από εκείνες που κάνουν οι φίλες που έχουν να βρεθούν καιρό, είναι το επιστέγασμα της γνωριμίας μας. «Έστω και δύο γυναίκες να βοηθήσω για εμένα είναι σημαντικό» επαναλαμβάνει ενώ τα υγρά μάτια της λάμπουν. Με μολύβι γράφει μία αφιέρωση στην πρώτη εσωτερική σελίδα του βιβλίου και μου το δίνει. Με ευχαριστεί χωρίς να έχει καταλάβει πόσο τυχερή νιώθω για τα 45 λεπτά που διέθεσε από το χρόνο της ώστε να καθίσουμε η μία απέναντι στην άλλη. Το ροζ οπισθόφυλλο έχει ένα σημείωμα δικό της.

 

«Ποτέ μην αναρωτηθείς γιατί σε ‘μενα, γιατί να μου συμβεί αυτό; Γιατί όχι δηλαδή; Ποιος είσαι εσύ που δεν μπορεί να σου συμβεί τίποτα; Ποιος είσαι εσύ που δεν μπορεί να σε αγγίξει τίποτα; Ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Όμως, ήρθε εκείνος στη ζωή μου και τον δέχτηκα, έτσι απλά, τον άφησα να μπει στην καρδιά μου και τις σκέψεις μου. ‘’Ήρθα να δείξω πόσο μικροί είστε εσείς οι άνθρωποι’’ μου έλεγε. Κι εγώ του χαμογέλαγα και τότε εκείνος γινόταν μικρός κι αδύναμος, γινόταν θνητός σαν εμάς.»

 

 

*Το βιβλίο της Πόλυς Γιαννοπούλου «Η σκέψη μου… Σ’ εκείνον!» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΡΡΗΣΙΑ.

*Ευχαριστούμε το βιβλιοπωλείο «Κουκίδα» για τη φιλοξενία.