Πώς είναι να είσαι επαγγελματίας χορεύτρια σήμερα στην Ελλάδα; 3 γυναίκες απαντούν
- 29 ΑΠΡ 2024
O χορός δεν είναι «απλά» μια μορφή γυμναστικής, αλλά τέχνη (για την ακρίβεια, συγκαταλέγεται στην 6η τέχνη, όπου ανήκει το θέατρο). Μέσα από αυτόν μπορείς να εκφράζεσαι, να κοινωνικοποιείσαι, να μαθαίνεις να αγαπάς το σώμα σου και να ξεπερνάς τα όριά σου. Σου προσφέρει την πολυτέλεια να βρεις ποι@ είσαι, με όποιον ρυθμό θέλεις.
Μάλιστα, ως φόρο τιμής προς όλους τους χορευτές του κόσμου, το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO καθιέρωσε το 1982 την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, η οποία εορτάζεται στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Jean-Georges Noverre (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Η Μαρίνα Νώτη, η Ναταλία Βογιατζόλου και η Ιζαμπέλλα Πατεράκη, είναι 3 γυναίκες που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, στο να υπηρετούν τον χορό και να μεταδίδουν τις γνώσεις τους γι’ αυτόν. Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, επιλέγουν να πουν την «ωμή» αλήθεια ως προς το πώς είναι να είσαι επαγγελματίας χορεύτρια σήμερα στην Ελλάδα.
Η Μαρίνα Νώτη είναι δασκάλα flamenco και έχει τη δική της επαγγελματική ομάδα
Φωτογράφος: Ήβη Βασιλείου
«Ο χορός για μένα είναι ανάσα, ζωή, η σκέψη τη μέρα και τη νύχτα. Μου αρέσει πάρα πολύ και η μουσική. Ασχολούμαι με τον χορό από τα 4 όπως λένε όλοι, αλλά είναι γεγονός. Έχω κάνει και σπουδές στο πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής, αλλά ακολούθησα το flamenco. Όταν τον γνώρισα, με κέρδισε και αφοσιώθηκα αποκλειστικά σε αυτόν.
Στην αρχή ξεκίνησα με μπαλέτο. Το flamenco ήρθε γύρω στα 14, όταν είδα μία αφίσα έξω από μία σχολή. Είδα ότι είναι κάτι πάρα πολύ δυναμικό. Και λέω “μαμά, μου αρέσει”. Μέχρι τότε ήμουν αποκλειστικά μπαλέτο και πιάνο. Αν και μου αρέσει πάρα πολύ το μπαλέτο, μου φαινόταν ήπιο για την προσωπικότητά μου, ότι κάπως δεν εκφράζομαι όπως θα μπορούσα.
Δεν έχουμε ερεθίσματα flamenco στην Ελλάδα. Δεν έχουμε ούτε καν μαγαζιά και μπαρ, για να ακούσεις μουσική αυτού του είδους.
«Στην Αθήνα όταν ξεκίνησα υπήρχε η σχολή της Θεοδωρίδου. Φυσικά ακολούθησαν ταξίδια στην Ισπανία. Δεν γίνεται αλλιώς, δεν έχουμε ερεθίσματα flamenco στην Ελλάδα. Δεν έχει πολλούς δασκάλους, για να μπορείς να κάνεις τα σεμινάρια σου, όπως θέλεις. Πρέπει να ταξιδέψεις στην Ισπανία και να το δεις εκεί που είναι, στη γενέτειρά του. Πήγαινα εκεί για σεμινάρια, για ιδιαίτερα μαθήματα, για παραστάσεις φυσικά, για να ενημερώνομαι. Δεν έμεινα στη Ισπανία, γιατί είχα δουλειά εδώ. Στα 19 δίδασκα. Με βοήθησε πάρα πολύ και η γνώση στη μουσική, γιατί η μουσική με τον χορό είναι αλληλένδετα. Η μουσικότητα ήταν ένα όπλο στο flamenco, αφού είναι ένα δύσκολο είδος».
«Είναι πολύ δύσκολο πια να βιοπορίζεσαι μόνο από τον χορό στην Ελλάδα».
«Εγώ έχω βιοποριστεί. Ήταν η μοναδική μου δουλειά και δεν έκανα δεύτερη. Ίσως είναι μια διέξοδος η διδασκαλία. Εκτός αν είσαι από τους τυχερούς και είσαι σε ομάδες, που κι αυτό όμως δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Δηλαδή να είσαι σε μια καλή ομάδα που να συμμετέχεις σε φεστιβάλ, να κάνεις παραστάσεις, να βγαίνεις στο εξωτερικό. Υπάρχουν κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, αλλά είναι λίγες».
Κάποια στιγμή η Μαρίνα ερωτεύτηκε και πήγε στην Θεσσαλονίκη. Εκεί άνοιξε τη δική της σχολή. Πώς είναι άραγε να δοκιμάζεσαι επιχειρηματικά στον χορό; «Είναι πολύ δύσκολο. Εγώ ήμουν και Αθηναία στη Θεσσαλονίκη. Ήταν δηλαδή όλα μαζί, αλλά τα πήγαμε πάρα πολύ καλά. Έκανα πολύ ωραίες παραστάσεις και με το Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων και μόνη μου. Και στο Θέατρο Κήπου έκανα. Για προσωπικούς λόγους όμως αποκλειστικά, έπρεπε να επιστρέψω πίσω στην Αθήνα. Δύσκολη απόφαση φυσικά. Οι μαθητές δένονται πολύ με τους καθηγητές».
Σε ποια ηλικία, μπορεί να ξεκινήσει ένα παιδί flamenco; «Ένα παιδί μπορεί να ξεκινήσει flamenco από 8 χρονών, λόγω δυσκολίας. «Πιστεύω με τον χορό μπορεί να κερδίσει πάρα πολλά. Καταρχήν την πειθαρχία. Σίγουρα μαθαίνει να είναι σε μια μικρή ομάδα, με άλλους ανθρώπους, σε ένα μικρό κοινωνικό σύνολο και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Μαθαίνει τη χάρη, την ομορφιά, τη μουσική. Είναι ένας τρόπος έκφρασης».
Φωτογράφος: Ήβη Βασιλείου
Η Μαρίνα δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην τοποθέτηση των γονιών ως προς το να ασχοληθούν τα παιδιά με τον χορό. «Δεν υπάρχει αναγνώριση από κανέναν. Ξεκινάει από τους γονείς. Ξέρεις πόσα παιδιά είχα εγώ που μου έλεγαν ”δεν με άφηναν οι γονείς μου να ξεκινήσω και το έχω απωθημένο”. Εγώ ήμουν πιο μικρή από τις μαθήτριες. Και αγόρια δεν έχουν την άνεση να ξεκινήσουν χορό. Και αυτό είναι σημαντικό».
«Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι ο χορός δεν είναι δουλειά».
«Δεν ισχύει σε άλλες χώρες αυτό. Εδώ δεν αναγνωρίζονται επαγγελματικά οι σπουδές που κάνουμε, που είναι εξίσου επίπονες με πολλές άλλες. Δεν είμαστε γιατροί, αλλά και πάλι, δεν αναγνωρίζεται αυτός ο κόπος. Επίσης δεν υπάρχουν υποδομές, δεν υπάρχει ασφάλιση. Όλο το σύστημα είναι λίγο περίεργο. Στον καλλιτεχνικό κλάδο γενικότερα.
Έχουμε εξαιρετικούς χορευτές και χορογράφους, με φοβερές δουλειές, με πολύ όραμα. Η τύχη να βοηθάει να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος, στον κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη στιγμή. Θέλει επιμονή, υπομονή και πολλή προσπάθεια. Είναι όμως μοναδικό αυτό που παίρνεις.
Εγώ δεν εγκατέλειψα, συνέχισα. Τώρα πια έχω αποκλειστικά την επαγγελματική μου ομάδα. Κάνουμε διάφορα πράγματα, βιντεοκλίπ, παραστάσεις και συμμετέχουμε σε φεστιβάλ. Υπάρχει και χρηματοδότηση συνήθως στα φεστιβάλ ή αν κάνεις παράσταση, μπορεί να υπάρξει κέρδος από τα εισιτήρια. Το μπαλέτο αναγνωρίζεται από το κράτος. Αυτό δεν ισχύει για όλα τα είδη χορού».
Η Ναταλία Βογιατζόγλου είναι δασκάλα σύγχρονου χορού με θεατρικές σπουδές
Φωτογράφος: Βαγγέλης Ευαγγελίου
«Ο χορός για μένα σημαίνει έκφραση. Ό,τι δεν μπορούμε να εξωτερικεύσουμε, θεωρώ ότι μπορούμε να το εκφράσουμε μέσα από εκείνον Ασχολούμαι από 3 χρονών και δεν έχω σταματήσει ποτέ. Έχω κάνει λάτιν, σύγχρονο, μπαλέτο, έχω κάνει και hip hop. Όλα τα είδη χορού είναι μια συγκεκριμένη έκφραση. Το είδος χορού που με έχει κερδίσει είναι ο σύγχρονος χορός.
Ο σύγχρονος είναι ένα πιο αυτοσχεδιαστικό κομμάτι του εαυτού μας. Συνήθως οι χορευτές στο σύγχρονο χορεύουν ξυπόλητοι. Έχουν πολύ μεγάλη αίσθηση με το πάτωμα, με την αφή, με τη γη. Δουλεύουν πάρα πολύ με τις ενέργειες, πολύ με τις αντίρροπες δυνάμεις. Το σώμα τους δηλαδή κατευθύνεται προς τα πάνω πολλές φορές, ενώ πρέπει να υπάρχει πάντα γείωση, για να αισθάνονται και το πάτωμα. Θεωρώ ότι αποκτιέται μια αίσθηση και μια σχέση με το σώμα μας. Σε μεγαλύτερη ηλικία είναι λίγο πιο δύσκολο να λυθεί το σώμα σου».
Ποια ειναι η ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος χορό; Η Ναταλία δεν είπε νούμερο, αλλά έδωσε τη συμβουλή της. «Όσο πιο μικρός ξεκινάει κάποιος χορό, αποκτάει περισσότερο οικειότητα στο κομμάτι του ρυθμού. Μεγαλώνοντας, μπαίνει πιο βαθιά στα βήματα, στις έννοιες, τις ορολογίες που πρέπει να ξέρει, το πώς να προστατεύει το σώμα του. Σίγουρα ξεκινάει με τη ρυθμικότητα και την κοινωνικοποίηση στην ομάδα».
Η Ναταλία έκανε τα πρώτα βήματα στον χορό στην Χαλκίδα. «Ξεκίνησα στη Χαλκίδα, σε μια σχολή. Έδωσα εξετάσεις με το σύστημα Royal Academy of Dance, έρχονταν εξεταστές από το εξωτερικό και αφιέρωναν ολόκληρες μέρες, για να μας δουν σε μπαλέτο και σύγχρονο. Ο στόχος μου ήταν να έρθω Αθήνα, να βρω μια σχολή που να με εκφράζει. Να δώσω τις εξετάσεις που έπρεπε να δώσω και έπειτα να ακολουθήσω αυτό που μου αρέσει».
Η Ναταλία έχει καταφέρει να συνδυάσει τον χορό με την ηθοποιία. «Έχω τελειώσει και το Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αυτό δεν ξέρω αν θα το έκανα αν δεν υπήρχε και η αντίστοιχη πίεση των γονιών μου να τελειώσω ένα πανεπιστήμιο, γιατί εμένα με εκφράζει ξεκάθαρα ο χορός. Βέβαια μού έχει βγει σε καλό, γιατί δεν έχω τελειώσει δραματική σχολή. Δεν είμαι ηθοποιός, ωστόσο έχω δουλέψει σαν ηθοποιός και δουλεύω σαν ηθοποιός. Είμαι σε πολλές παιδικές παραστάσεις, όπου απαιτείται αυτή η κινησιολογία. Οπότε ο συνδυασμός αυτών των σπουδών με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και μόνο ευγνώμων μπορώ να είμαι απέναντι στους δικούς μου, γιατί αν ασχοληθείς μόνο με τον χορό, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μπορείς να ζήσεις.
Φωτογράφος: Βαγγέλης Ευαγγελίου
Είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση πλέον το κομμάτι της τέχνης, τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Δεν κάνει το χαρτί τον άνθρωπο. Ο κάθε άνθρωπος είναι πραγματικά το πόσο θα ψαχτεί εκείνος, το τι σεμινάρια θα παρακολουθήσει, το πόσο θα εξελιχθεί ο ίδιος. Έτσι και αλλιώς πλέον στις οντισιόν ζητάνε ένα παιδί πολυεργαλείο. Ζητάνε να έχει καλή φωνή, να τραγουδάει, να χορεύει, να παίζει σωστά. Έχει χαθεί το κομμάτι του ηθοποιού για μένα, έτσι και το κομμάτι της χορεύτριας».
« Οι καλλιτέχνες δεν υπηρετούν μόνο την τέχνη τους. Σίγουρα κάνουν και κάτι άλλο».
Η συμβουλή της προς όσες και όσους θέλουν να ασχοληθούν αποκλειστικά με τον χορό, είναι φύγουν στο εξωτερικό. «Εδώ θα πρέπει να έχει το κουράγιο να ασχοληθεί με πάρα πολλά. Να είναι σε 2 παραστάσεις, να διδάσκει σε μία σχολή χορού, να κάνει 5-6 πράγματα μαζί και να βιοπορίζεται από αυτό. Για μένα τουλάχιστον, έχει ένα deadline. Δεν μπορώ να το κάνω με το πλάνο που έχω, την οικογένεια που θέλω μελλοντικά, εκτός άμα οριστικοποιήσω τη θέση μου κάπου, που θα μου δίνει τα χρήματα, για να μπορώ να ζήσω. Μια σχολή χορού που μπορείς να ανοίξεις και να βάλεις διάφορα είδη χορού; Ένας γυμναστηριακός χώρος που θα κάνεις pilates, yoga και χορό; Mόνο από το μπαλέτο και το σύγχρονο δεν μπορείς να ζήσεις. Θεωρώ ότι η τέχνη στην Ελλάδα δεν έχει παιδεία».
Η Ναταλία με προειδοπίησε πως, ίσως ακουγόταν σκληρό αυτό που θα ακολουθούσε, αλλά ο σκοπός της ήταν να ακουστεί η αλήθεια. «Οι άνθρωποι δεν είναι καταρτισμένοι από το σχολείο ως προς την τέχνη. Δηλαδή δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες υποδομές, ώστε να μάθει το παιδί μεγαλώνοντας, να αναγνωρίζει το είδος της τέχνης. Για παράδειγμα, σε μια φωτογράφηση που υπάρχει το γυμνό, ο θεατής παρεξηγεί αυτό που βλέπει, ενώ το γυμνό είναι το κουστούμι του καλλιτέχνη. Είναι επόμενο, αν από μικρό το παιδί δεν μάθει να σέβεται την τέχνη, πώς θα την αναγνωρίσει μετέπειτα;».
«Δεν χρειάζεται να έχεις το καλούπι της μπαλαρίνας, για να ξεκινήσεις χορό ή να γίνεις χορεύτρια».
Πέρα όμως από την αρνητική πλευρά, υπάρχει «φως στο τούνελ», όσον αφορά τα στερεότυπα των σωματότυπων των χορευτριών. «Θεωρώ θετικό το γεγονός ότι έχει φύγει αυτό το καλούπι της αδύνατης, η οποία θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη διατροφή. Έχει ξεπεραστεί. Σου αρέσει να βλέπεις τις μαθήτριες να ξεκινάνε μπαλέτο και να μην τους κομπλάρει να έχουν λίγα παραπάνω κιλά. Ο απώτερος σκοπός είναι η έκφραση. Δεν έχει να κάνει ούτε με τον σωματότυπο, ούτε με το αν ο άλλη είναι αδύνατη, κοντή, λεπτή.
Η συμβουλή μου είναι να μην αφήνεις αυτά που σε εκφράζουν σε δεύτερη και σε τρίτη μοίρα. Να βρεις μέσα σου τη δύναμη να κάνεις ενδοσκόπηση. Να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να κυνηγάς τα όνειρά σου».
Η Ιζαμπέλλα Πατεράκη είναι δασκάλα commercial χορού και χορεύει δίπλα σε διάσημους καλλιτέχνες
Φωτογράφος: Σπύρος Χατζηαγγελάκης
«Εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα έκανα κάτι με τον χορό. Ξεκίνησα αργά να το ψάχνω επαγγελματικά το θέμα, στα 23. Μικρή είχα κάνει μπαλέτο. Σταμάτησα γύρω στα 12 όμως, γιατί έκανα και ιππασία και ξεκίνησα ξανά χορό κάπου στα 17 με 18, όπου επέλεξα και το commercial.
Γεννήθηκα στην Αμερική, η μαμά μου είναι από τη Βενεζουέλα και ο μπαμπάς μου Έλληνας. Μεγάλωσα εδώ, απλά πήγα σε αγγλικό σχολείο. Η πρώτη μου γλώσσα είναι τα αγγλικά. Μετά τα 17 ξεκίνησα χορό, μετά έφυγα Αγγλία για να σπουδάσω Διοίκηση Eπιχειρήσεων. Καμία σχέση. Γύρισα στα 21 μου ξεκίνησα πάλι commercial».
«Με πήρε τηλέφωνο η χορογράφος και μου είπε: ”Σε θέλω για ένα videoclip της Φουρέιρα”».
Η Ιζαμπέλλα περιγράφει πώς κατάφερε να κλείσει την πρώτη της δουλειά, η οποία κατά κάποιον ειρωνικό τρόπο, προέκυψε μετά από μία «αποτυχία». «Κάπου στα 22 – 23 με έπεισε ο Τάσος Ξιαρχό που ήταν καθηγητής μου, να πάω σε μια οντισιόν, που γινόταν για ένα μιούζικαλ. Είπα “άντε ας πάω”. Πήγα, αλλά δεν με πήρανε. Είχα μείνει στις τελευταίες 12 και έψαχναν 10 κορίτσια. Με “τσίμπησε” όμως η χορογράφος που με είδε εκεί. Είναι Αμερικανίδα και έχει όλους τους καλλιτέχνες στην Ελλάδα, τον Σάκη, την Παπαρίζου, τη Φουρέιρα. Με πήρε τηλέφωνο για να συμμετάσχω σε ένα videoclip της Φουρέιρα. Έτσι πήρα την πρώτη μου δουλειά».
Σχετικά με την επιλογή της για το commercial έπαιξε σημαντικό ρόλο, η επιρροή από το MTV. «Σκέψου στις σχολές το έλεγαν videoclip dance. Nομίζω ήταν αυτό που βλέπουμε όλοι στα videoclip και θέλουμε από μικρά να μιμηθούμε. Νομίζω κάπως έτσι με κέρδισε».
Για τις χρηματικές απολαβές, η Ιζαμπέλλα επισημαίνει ότι η βασική διέξοδος για τους χορευτές, είναι τα νυχτερινά μαγαζιά, οι πίστες. «Δυστυχώς είναι πολύ κρίμα, γιατί έχουμε πολύ καλούς χορευτές, οι οποίοι δεν απορροφώνται από το σύστημα. Δεν ανεβάζουμε αρκετές παραστάσεις και ο μόνος τρόπος να βγάλεις λεφτά είναι να χορεύεις σε πίστα. Αν ασχοληθείς με τη διδασκαλία, πρέπει να είσαι σε πάρα πολλές σχολές, για να βγάλεις σταθερό εισόδημα».
«Τα καλά λεφτά είναι στην πίστα και αυτό αν είσαι τυχερή/ός και εργάστείς σε καλή πίστα. Γιατί υπάρχουν και άλλοι που δουλεύουν για το 1/3 από το μεροκάματο που παίρνουμε εμείς. Η συμφωνια που θα προκύψει είναι κάτι μετέωρο, όπως και το αν θα σε πάρουν στα μπουζούκια. Είμαστε αρκετοί. Είναι λίγες οι δουλειές, είναι πολλές οι κλίκες, είναι λίγο να είσαι και τυχερός. Δεν πρέπει απλά να είσαι καλός χορευτής. Συνήθως έρχεται Σεπτέμβρης και είμαστε όλοι φρικαρισμένοι.
Πολύ λίγοι σέβονται τους χορευτές. Δηλαδή είναι κάποιοι σκηνοθέτες που μας σέβονται και μας καταλαβαίνουν. Είναι κυρίως άτομα του χώρου. Λίγοι όμως, όχι αναγκαστικά μαγαζάτορες. Δεν ξέρω καν αν το κοινό καταλαβαίνει τι τραβάμε. Η έκφραση “τι τραβάμε εμείς οι χορεύτριες”, είναι πάρα πολύ αληθινή».
Δεν είναι αναγνωρίζουν όλοι τον χορό ως επάγγελμα και δεν δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Ιζαμπέλλα χρειάστηκε αρκετά χρόνια, για να μιλάει άνετα για το επάγγελμά της.
«Ένιωθα ότι παρεξηγείται η δήλωση “είμαι χορεύτρια”, οπότε εγώ έλεγα, ”χορεύω επαγγελματικά”».
«Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Δηλαδή ίσως τον τελευταίο χρόνο το πήρα απόφαση να το λέω έτσι. Μέχρι τον Δεκέμβρη, δούλευα σε γραφείο. Συνολικά 12 χρόνια. Με ενοχλούσε πάρα πολύ να πιστεύει ο άλλος ότι κάνω freestyle, σε οποιοδήποτε μαγαζί. Το φοβόμουν. Δεν ξέρω γιατί, ενώ ήξερα πολύ καλά τι κάνω. Φοβόμουν στην αρχή για το τι γνώμη θα σχηματίσει ο άλλος για μένα. Με ρώτούσαν και έλεγα είμαι καλλιτέχνης, είμαι με τη Φουρέιρα, είμαι με τον Σάκη, είμαι εκεί.
Στο εξωτερικό οι χορευτές που κάνουν και freestyle είναι φανταστικοί χορευτές. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε όλες χορεύτριες, καμιά φορά αρκεί η εμφάνιση. Λόγω των συγκεκριμένων χορευτών, που δεν είναι επαγγελματίες, μας έχει βγει λίγο το όνομα, ας πούμε.
Στο μαγαζί που εργάζομαι τα 2 τελευταία χρόνια η αντιμετώπιση είναι φανταστική. Οι άνθρωποι, επειδή είναι και του θεάτρου, έχουν γνώση και σέβονται τους χορευτές, γι’ αυτό και βγαίνει ένα τόσο όμορφο αποτέλεσμα.Τους νοιάζει από το κουστούμι που φοράμε στη σκηνή, μέχρι τα χτενίσματά μας, όλα. Ευτυχώς δεν είναι όλοι οι μαγαζάτορες το ίδιο».
Η Ιζαμπέλλα μέσα από την εμπειρία της, μοιράζεται βήμα βήμα, όσα μπορεί να κάνει μία χορεύτρια στην Ελλάδα, προκειμένου να καταφέρει να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και να κλείσει δουλειές:
«Πας σε οντισιόν, αν και δεν γίνονται πολλές στην Ελλάδα. Στην καλύτερη 2 τον χρόνο. Τις ανακοινώνουν όλες στο Instagram. Δεν έχουμε πολλούς χορογράφους στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι 4-5. Ακολούθησέ τους και δες αν υπάρχει κάποια ανακοίνωση. Στις οντισιόν ίσως προκύψουν ευκαιρίες».
«Το πρώτο πράγμα που ζητούν από εμάς είναι το Instagram».
Στα tips πρόσθεσε και αυτό: «Είναι σημαντικό να έχεις δουλειές στο Instagram. Θα το δουν, πριν σε κάλέσουν στην οντισιόν. Είμαστε πολύ μικρό community. Είναι ένα σοβαρό boost, να έχεις τη δουλειά σου εκεί. Είναι σαν reference.
Η εμπειρία στο stage είναι πάρα πολύ όμορφη. Δίνουμε και παίρνουμε ενέργεια μεταξύ μας. Είναι λες και καταλαβαινόμαστε με ματιές. Επικοινωνούμε πολύ και αυτό είναι πολύ όμορφο».
Η Ιζαμπέλλα δέχεται αρκετά μηνύματα από μικρότερα κορίτσια, που την ρωτούν πώς έφτασε να χορεύει δίπλα στην Φουρέιρα και πώς αντίστοιχα θα το καταφέρουν και οι ίδιες. Με αφορμή αυτό, θέλησε να τονίσει κάτι σημαντικό.
«Θεωρώ ότι είναι ωραίο να έχουμε στόχους, αλλά να μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται δουλειά για όλα αυτά. Οι νεοότερες γενιές περιμένουν να αποκτήσουν όλα πολύ γρήγορα και έχει χαθεί λίγο το νόημα. Όπως έχει χαθεί το νόημα όταν έρχονται σε ένα μάθημα και το μόνο που τους νοιάζει είναι το βίντεο που θα βγάλουν στο τέλος.Yπάρχει φωτισμός, στο τέλος του μαθήματος έχουμε επαγγελματική κάμερα που μας τραβάει, έχουμε καπνούς από πίσω, έχουμε λεντ φώτα, το έχουμε πάει σε next level και έχει χαθεί το νόημα. Νιώθω ότι κουράζονται πολύ εύκολα. Κάνω χορογραφία και ρωτάνε “έχει πολύ ακόμα;”/”Ναι, έχει αρκετό ακόμα” απαντάω και εσείς που με ρωτάτε, αν θέλετε να γίνετε χορεύτρια της Φουρέιρα, να ξέρετε πως εμείς κάνουμε 17 χορογραφίες πάνω στη σκηνή με τακούνια. Ε, ναι, κουράζεσαι πάρα πολύ.
Και εμένα μου έχουν κλείσει πολλές πόρτες. Εγώ πχ έχω το θέμα του ύψους, δεν είμαι ψηλή. Το ”κλέβω” φουλ, όταν κάποια κίνηση είναι πολύ χαμηλή προς το πάτωμα. Δεν θα πάω τέρμα κάτω. Είναι θέμα αντίληψης. Δηλαδή να καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι, ποια είσαι, τι κάνεις, τι γίνεται γύρω σου. Αν κάποια κοπέλα θέλει να ασχοληθεί με το χορό, αλλά θέλει κάποια στιγμή να κάνει οικογένεια, εξαρτάται από εκείνη αν μπορεί να ακολουθήσει τα ωράρια».
