Πώς η Ελεωνόρα Ζουγανέλη χώρεσε ολόκληρη σε μία Τσάντα

-Η επαφή σου με τον Σταμάτη Κραουνάκη σε ταρακούνησε;

Όλοι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας είναι δάσκαλοι. Οι σύντροφοι, οι γονείς μας, οι φίλοι, οι συνεργάτες, τα παιδιά για όσους έχουν την τύχη να αποκτήσουν, από όλους μπορούμε να μάθουμε και να αλλάξουμε. Με τον Σταμάτη μού συνέβη κάτι το πολύ ακραίο γιατί είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω χρόνια, που αγαπάω το έργο του και την προσωπικότητά του μέσα από τα τραγούδια του. Η επαφή μου μαζί του με οδήγησε να συνειδητοποιήσω πράγματα για μένα. Όταν ένας άνθρωπος που εκτιμάς τόσο πολύ, διακρίνει, ενθαρρύνει και εμπιστεύεται δικά σου κομμάτια, βλέπεις κι  εσύ ότι υπάρχουν.

Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Θεωρώ ότι είμαι αρκετά και πολυδιάστατη και πολυσυλλεκτική σαν άνθρωπος»

-Ποιο το τραγούδι του νέου δίσκου είναι πιο πολύ «εσύ»;

Αυτό που θα έλεγα ότι με εκφράζει πιο πολύ είναι η Τσάντα, ένα καυστικό κομμάτι που με αφορμή ένα αγαπημένο γυναικείο αξεσουάρ, περιγράφει μια πολύ σύνθετη προσωπικότητα και σκέψη. Με απασχολεί αυτό το τραγούδι γιατί όπως λέει κι αυτό, έτσι κι εγώ θέλω να μην με δεσμεύουν πολλά πράγματα.

«Έχω τάσεις φυγής. Έχω την ανάγκη εκεί που όλα είναι κοινωνικά κι ωραία, να κατεβάζω ρολά για να βρεθώ με τον εαυτό μου».

-Είσαι καυστική;

Είμαι καυστική και έχω πολύ καλή σχέση με το χιούμορ. Μου αρέσει η παιχνιδιάρικη αντιμετώπιση στα πράγματα, ακόμα κι αν δεν καταφέρνω να έχω πάντα αυτή τη διάθεση.

-Πώς είναι να βλέπεις τον εαυτό σου σε γιγαντοαφίσα στην Times Square για 3 ολόκληρους μήνες;

Στην αρχή δεν το πολυκατάλαβα, είπα λες να μου κάνει κανείς καμία πλάκα; Μετά χάρηκα πάρα πολύ. Τι ωραία που θα ήταν να πάω να το δω κι από κοντά! Είναι ένα παραμύθι που έρχεται στη ζωή σου και λες α, τι ωραίο κι αυτό. Είναι οξύμωρο να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο ενώ παράλληλα έχεις να αντιμετωπίσεις μια σκληρή πραγματικότητα. Πόσο αδιανόητα αντιφατική μπορεί να είναι αυτή η ζωή ε;

-Πολλοί καλλιτέχνες επιλέγουν να τοποθετηθούν ανοιχτά επί παντός επιστητού και με έντονο τρόπο. Εσύ είσαι μια άπειρα εκφραστικά καλλιτέχνης, θα πεις ό,τι είναι να πεις, αλλά πρώτα θα το μετρήσεις. Προφανώς είναι επιλογή σου.

Σαφώς όλα είναι επιλογές μας, ακόμα και λάθη που κάνουμε, άνθρωποι είμαστε. Δεν έχω καμία αντίρρηση με το πώς εκφράζεται ο καθένας. Να σου πω την αλήθεια, δεν μου αρέσει να προκαλώ σε κανένα επίπεδο. Ο μόνος λόγος που δέχομαι να προκαλώ και με χαρά κιόλας, είναι με κάτι που αφορά τη δουλειά μου.

«Θέλω να σκουντάω τους άλλους μόνο μέσα από τα τραγούδια μου».

Προσπαθώ να είμαι ευγενική, είναι η φύση μου τέτοια. Δεν αδιαφορώ σε καμία περίπτωση για το κοινωνικό σύνολο. Συζητάω με τους φίλους μου, με την οικογένειά μου και εννοείται ότι αν προκύψει μια έντονη συζήτηση, μπορεί και να τσακωθώ. Αλλά επειδή δεν είμαι ειδήμων και με παρακολουθούν κάποιοι άνθρωποι, δεν θέλω να προκαλώ. Είναι ένα σήμα που δεν θέλω να δώσω.

-Θέλω να μιλήσουμε για τη μαμά σου, την Ισιδώρα Σιδέρη. Η χροιά σας έχει κοινά. Η πορεία της πόσο σε έχει επηρεάσει;

Είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος. Την εκτιμώ βαθιά τη μητέρα μου. Την θαυμάζω για τον τρόπο που έχει σταθεί στον εαυτό της, στο σπίτι μας, στην οικογένειά της, στον πατέρα μου, σε μένα, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είναι ένας άνθρωπος που έχει εξελιχθεί πάρα πολύ, δεν έμεινε ποτέ στάσιμη και αυτό είναι κάτι που το έχω κι εγώ. Μου ‘χει καταχωρηθεί σαν ζητούμενο στη ζωή και να σου πω την αλήθεια δεν ένιωσα ποτέ ότι η μητέρα μου το ‘χει μαράζι που δεν έκανε 100% focus στην καριέρα της, εκτός αν το έκρυψε καλά. Από την άλλη, δεν αποχωρίστηκε ποτέ και το τραγούδι, εγώ δουλεύω πολλές ώρες με τη μητέρα μου, παίρνω πάντα την άποψή της και μου αρέσει να είναι παρούσα στις πρόβες.

-Δεν μπορεί να την λένε Ισιδώρα Σιδέρη και να μην είναι μια δυνατή γυναίκα.

Ναι, είναι δυνατή η μάνα μου. Στο μεταξύ είναι φορές, συνήθως όταν με πιάνουν τα υπαρξιακά μου που μου λέει «είσαι δυνατή Ελεωνόρα» και εγώ σκέφτομαι «μωρέ τι λέει;». Όπως καταλαβαίνεις, δεν το συνειδητοποιώ (γελάει).

Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Όταν ήμουν μικρή, ήθελα πολύ να με ακούω να τραγουδάω. Με τα χρόνια το έχασα».

-Αν δεν ήσουν αυτό που είσαι, τι θα ήθελες να ήσουν;

Θα μπορούσα να ήμουν δασκάλα και μάλιστα τώρα τελευταία μού περνάει από το μυαλό να διδάξω. Θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι με ομάδες ανθρώπων και να τους μεταφέρω τη μαγεία που έχει να εργάζεσαι πραγματικά για το τραγούδι, πέρα από το φαίνεσθαι. Είναι πολύ ουσιαστικό επάγγελμα αυτό του τραγουδιστή. Πολύ βαθιά σπουδή που δεν μπορεί να τελειώσει ποτέ.

-Είσαι του προγράμματος ή καταπιέζεσαι από την τάξη;

Έχω τάξη με την υστερία. Μέσα μου υπάρχει ένα πρόγραμμα πολύ αυστηρό, το οποίο οι άλλοι δεν το αντιλαμβάνονται. Χθες επέστρεψα από τη Θεσσαλονίκη και έχω αφήσει τη βαλίτσα μου γεμάτη. Αυτή τη στιγμή με τρώει το κεφάλι μου γιατί δεν έχω βγάλει ακόμα τα πράγματα από τη βαλίτσα. Από την άλλη υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να μπω με τίποτα σε πρόγραμμα.

«Άμα το βάζω εγώ το πρόγραμμα είμαι μία χαρά, αν το βάζουν οι άλλοι, όχι και τόσο (γελάει)».

-Έχεις μιλήσει για τη δύσκολη εφηβεία σου, για το body shaming που είχες αντιμετωπίσει σε κάποια φάση. Αν είχες μπροστά σου ένα σύγχρονο κορίτσι που περνάει αντίστοιχη κατάσταση, τι θα της έλεγες;

Υπάρχουν φίλοι, επιστήμονες, γιατροί φυσικά, για να ακουμπήσεις. Αλλά το πρώτο και κύριο από το οποίο πρέπει να κρατηθείς είναι ο εαυτός σου. Μόνο αυτός μπορεί να σε πάει κάπου αλλού ή να σε κρατήσει κολλημένη. Η δική μου συμβουλή είναι τα κορίτσια να σταματήσουν να βλέπουν τηλεόραση και να ασχοληθούν περισσότερο με τον εαυτό τους. Αυτό που χρειάζονται είναι χρόνος για τις ίδιες, μακριά από όσα επιβάλλει η κοινωνία ανεξέλεγκτα και αποδέσμευση από τις πολλές πληροφορίες των social media. Να δουν πραγματικά τι θέλει η ψυχή τους. Να αλλάξουν ό,τι θέλουν ή να τα αφήσουν όλα ίδια, αρκεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένες.

Ελεωνόρα Ζουγανέλη: «Η αλλαγή είναι μία επιλογή και σχεδόν πάντα είναι πολύ επώδυνη».

-Πώς είναι να είσαι παντρεμένος με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη;

Αυτό καλύτερα να σου το απαντήσει ο Σπύρος (γελάει).

– Εσύ ξέρεις καλύτερα!

Κοίταξε, είμαι ένας άνθρωπος συντροφικός, περιποιητικός. Μου αρέσει να μαγειρεύω, να φροντίζω τον εαυτό μου, το σπίτι μου και κατ’ επέκταση τον σύντροφό μου, είμαι όμως κι ένας άνθρωπος ψιλοακραίος, δηλαδή υπάρχουν περίοδοι που μέσα μου έρχονται τα πάνω- κάτω και δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευχάριστο για τον άλλο που το παρακολουθεί. Πολλές φορές βλέπω χαλαρούς ανθρώπους που δεν σκέφτονται και πολύ τη ζωή, που δεν εμβαθύνουν και περνάνε πολύ πιο ευχάριστα.

Ο Σπύρος δεν αντιμετωπίζει έναν τέτοιου είδους άνθρωπο, γι’ αυτό και όπως έχω ξαναπεί, χρειάζεται χρόνος για να γνωριστούμε. Εγώ πραγματικά πιστεύω πως είμαι πολύπλευρη και δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να με μάθει ο άλλος με το «καλημέρα σας». Οπότε σίγουρα η ζωή μαζί μου δεν είναι βαρετή. Μπορεί να είναι κάπως κουραστική καμιά φορά λόγω του στρες μου. Ο Σπύρος είναι ένας άνθρωπος που λαμβάνει τα συναισθήματα και τις ενέργειες, οπότε ίσως νιώθει κάποιες «απειλές». Θέλει χρόνο για να γίνουν κατανοητά και να μην παρερμηνεύονται. Αλλά υπάρχει διάθεση να συμβεί, οπότε αυτό τα ομαλοποιεί όλα.

-Αυτό το αφόρητο «πότε θα κάνετε ένα παιδάκι» που ρωτάνε τα φρεσκοπαντρεμένα ζευγάρια, το έχετε υποστεί;

Αρχικά έχω «υποστεί» 4 φορές εγκυμοσύνη, μέσα από δημοσιεύματα. Θεωρώ πως υπάρχουν πράγματα που δεν είναι για μοίρασμα. Η προσωπική ζωή και οι ιδιωτικές ανάγκες μας είναι πολύ σοβαρά θέματα. Υπάρχουν εκεί έξω πολλές γυναίκες και ζευγάρια που το παλεύουν πολύ, που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Είναι ωραίο να χαιρόμαστε με τη δημιουργία ενός ανθρώπου κι άσχημο να ασχολούμαστε με πράγματα που δεν μας αφορούν. Το να πάρει την απόφαση ένα ζευγάρι να φέρει στη ζωή έναν άνθρωπο είναι πολύ μεγάλο δώρο για να μην το θέλει κάποιος.

-Είσαι 38. Πόσο χρονών νιώθεις;

Θέλω να νιώθω για πάντα 27, δεν θέλω να φύγω ποτέ από αυτή την ηλικία. Από τα 27 μέχρι τα 30 νομίζω ότι ήταν τα πιο ωραία χρόνια, παρόλο που τώρα είναι όλα πολύ όμορφα στη ζωή μου. Αλλά μου έχει «κάτσει» εκείνη η εποχή. Νιώθω πολύ πιο δεσμευμένη απ’ ό,τι παλιά σε πράγματα, ιδέες, φίλους, αξίες. Παλιότερα μού ήταν πιο εύκολο να τα κάνω πέρα. Τώρα δυσκολεύομαι να αποχωριστώ ακόμα και τα προβλήματά μου.

-Όταν είσαι πιο μικρός έχεις και άγνοια κινδύνου.

Αυτό ακριβώς είναι που μου λείπει πάρα πολύ. Παλιότερα μπορεί να μου έλεγες «θες να πάμε στο φεγγάρι»; και να σου έλεγα «ναι, πάμε». Δεν φοβόμουν τίποτα. Έχω αναλάβει κάποια πράγματα στη διαδρομή που τώρα που τα σκέφτομαι, απορώ πού βρήκα το θάρρος. Για παράδειγμα, η παράσταση για τη Μελίνα Μερκούρη. Ακούω τα τραγούδια και προσπαθώ να θυμηθώ τι συνέβαινε μέσα μου τότε και είπα το «ναι». Ήμουν πάρα πολύ μικρή για να αναλάβω κάτι τόσο μεγάλο. Ήταν τρέλα. Κι όμως, ήταν ό,τι πιο ζωντανό έχει μείνει μέσα μου σε αυτή τη δουλειά μέχρι σήμερα. Τον εαυτό μου θέλω να θυμηθώ, να βρω πάλι εκείνη τη σπίθα, που με έκανε να πω ναι. Για μένα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον φόβο. Με παραλύει.

«Με νευριάζει να συζητάμε για ηλικίες. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι ηλικίες των ανθρώπων».

-Ύστερα από όλες αυτές τις αποκαλύψεις κακοποιητικών συμπεριφορών στον χώρο της τέχνης, πώς νιώθεις για εκείνη;

Στεναχωριέμαι όταν βάλλεται ο χώρος του πολιτισμού γιατί πιστεύω πως η τέχνη είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κρατήσει σε μία ισορροπία. Και χρειάζεται όλοι ανεξαιρέτως να παλεύουμε για να την φανερώνουμε και να την κρατάμε καθαρή. Όχι να της πετάμε σκουπίδια. Στον χώρο της τέχνης ανέκαθεν «έσκαγαν» πράγματα πιο εύκολα γιατί οι άνθρωποί της είμαστε πιο δυνατοί κι ανθεκτικοί για να τ’ αντέξουμε. Από ‘κει και πέρα άσχημες καταστάσεις συμβαίνουν σε όλους τους χώρους.

– Απέναντι στη «μάχη» των 2 φύλων πώς τοποθετείσαι;

Πιστεύω πάρα πολύ στη γυναίκα. Και τα 2 φύλα είμαστε εν δυνάμει αριστουργήματα. Καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε, να αγαπήσουμε ο καθένας το φύλο του, να το τιμάμε και να σέβεται ο ένας τον άλλο. Τα κορίτσια, οι γυναίκες που έρχονται, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι έρμαια σε κανέναν και τίποτα. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να βρουν τις ρίζες τους, την ψυχή τους, να έχουν πατήματα, να έχουν παρελθόν και να πάνε μπροστά. Αλλιώς θα συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα.