Ρούλα Ρέβη: “Θα γινόμουν μάνα με κάθε τρόπο”

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Make Up Artist: Ολίβια Σαχινίδου

Η απόφαση να γίνει μαμά

Ήθελα πάντα να κάνω παιδιά, δεν πέρασα καν φάσεις όπως άλλες γυναίκες να σκεφτώ μήπως να μην κάνω τελικά. Αλλά ήξερα ότι δεν έφτανα στο σημείο να τα κάνω γιατί δεν ήμουν εγώ έτοιμη σαν προσωπικότητα. Μόλις πλησίασα τα 40 συνειδητοποίησα ότι δε με έκανε πια κάτι τόσο πολύ χαρούμενη. Δεν είχα ούτε την ίδια τρέλα με τη δουλειά, που την αγαπώ πολύ, αλλά δεν είχα τη φιλοδοξία την ωραία που έχεις πιο νέος. Δεν είχα την τρέλα να ταξιδέψω, καθόλου την τρέλα να βγω. Παρατήρησα τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα τι θέλω. Δεν σου λέω ότι δεν σκέφτηκα και το χρόνο, τον σκέφτηκα και είπα στον εαυτό μου “αν θες να γίνει αυτό θα πρέπει να γίνει τώρα”. Όμως πιο πολύ μέσα μου έπαιξε ρόλο ότι δεν είχα απωθημένο, και γι’ αυτό δε μου έλειψε μετά να βγω να διασκεδάσω, που έχει τύχει με νέες μαμάδες να το συζητάμε και να υποφέρουν. Ήμουν πολύ χορτασμένη από αυτό το κομμάτι. Το ήθελα λοιπόν πάρα πολύ και συνειδητοποίησα ότι γι’ αυτό το λόγο παντρεύτηκα.

Παντρεύτηκα στην Αμερική, το αποφασίσαμε αυθόρμητα και το ίδιο βράδυ που παντρεύτηκα έστειλα mail στον γυναικολόγο μου, τον Παναγιώτη Ψαθά, να του πω ότι παντρεύτηκα, έρχομαι και θέλω να κάνω παιδί. Αφού έμεινα έγκυος το σκεφτόμουν και έλεγα “Μα τι τρέλα μου ήρθε εκείνο το βράδυ;”. Κατάλαβα ότι το οριοθέτησα εκείνη τη στιγμή. Αν δεν είχα αυτόν το στόχο νομίζω δε θα παντρευόμουν καν. Ήμουν πολύ έτοιμη. Είχε να κάνει πολύ και με το γεγονός ότι ήμουν πολλά χρόνια με τον Αποστόλη, ήξερα ότι το ήθελε κι εκείνος πολύ και μου άρεσε να είναι εκείνος ο πατέρας των παιδιών μου. Είναι αυτό που λες -και εγώ το είπα πραγματικά- ότι τα βάζω όλα στην άκρη και κάνω focus σε αυτό και κάνω τα πάντα για αυτό. Όλη μέρα ασχολιόμουν μόνο με αυτό, ήθελα να το κάνω σωστά. Είπα στον γιατρό θα δώσω αυτό το χρόνο εκεί, τον άλλο χρόνο εκεί, θα μου πεις τι πρέπει να κάνω για να είναι ο οργανισμός μου τέλειος κι έτσι έκανα.

Είχα σελίδες γεμάτες πράγματα που έπρεπε να κάνω και έβαζα συνέχεια τικ στη λίστα μου. Με πίεζε και ο χρόνος και είπα ό,τι προσπάθεια κάνω θα την κάνω τέλεια. Και αυτό έκανα.

Έπαιξε ρόλο η παιδική μου ηλικία για το χρόνο στον οποίο πήρα την απόφαση να γίνω μαμά. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πιο μικρή παιδί που ήμουν ασταθής οικονομικά, που εντάξει δε γίνεσαι και ποτέ πολύ σταθερός στα ελεύθερα επαγγέλματα, αλλά ένιωθα πάντα μέσα μου αυτό το άγχος με τα χρήματα γιατί ήμουν από πολύ φτωχή οικογένεια. Οι γονείς μου είχαν πολύ κακή σχέση, είχα περάσει άσχημα παιδικά χρόνια οπότε δεν είχα πίστη στο σχήμα οικογένεια. Γι’ αυτό και το έκανα με το δικό μου τρόπο και πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό στη ζωή: ό,τι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει τα πράγματα είτε προσωπικά, είτε επαγγελματικά με το δικό του τρόπο. Η μαμά μου με πίεζε από τα 25 να κάνω παιδί. Αν δεν έχεις λίγο πιο ισχυρή προσωπικότητα να αντισταθείς σε αυτά, στη δική μας κοινωνία παίζει πολύ το σενάριο να σε επηρεάσει η οικογένεια ή το περιβάλλον σου. Εγώ σίγουρα το είχα πάντα στο μυαλό μου αυτό το θέμα γιατί ήθελα να το λύσω. Και πλέον δε με πλήγωνε το οικογενειακό μου, το είχα λύσει στο κεφάλι μου, είχα συγχωρήσει όποιον έπρεπε να συγχωρήσω, είχα κάνει πολλή δουλειά. Ήμουν καθαρή αλλά αυτό μου πήρε χρόνο.

 

Αν γίνεις και λίγο πιο μεγάλη μαμά όπως έγινα εγώ, διαπιστώνεις ότι χρειάζεται να φυλάς την ενέργειά σου για τα παιδιά. Θέλει φοβερή ενέργεια για να έχεις παιδιά. Η φύση δεν κάνει λάθος που σου επιτρέπει να τα κάνεις εύκολα μέχρι κάποια ηλικία, αν και η επιστήμη πλέον σου επιτρέπει να τα κάνεις και πολύ πιο μετά. Διαπιστώνεις ότι ενεργειακά δε γίνεται να αντεπεξέλθεις. Δεν μπορείς να ξοδεύεις το χρόνο σου χωρίς λόγο. Πρέπει να τον διαχειριστείς, να βρεις τρόπο να τον μοιράσεις για τα παιδιά. Αυτό που λένε λίγος και καλός χρόνος, ισχύει και δεν ισχύει γιατί τα παιδιά δε σε χορταίνουν ποτέ. Το να είναι ποιοτικός σίγουρα είναι απαραίτητο. Το να είσαι όλη μέρα μαζί τους και να είσαι πάνω από μία κατσαρόλα όπως οι μανάδες της δικής μας γενιάς δε λέει κάτι. Είναι μια λεπτή γραμμή από το να γίνεις υπηρέτρια της κατάστασης. Μου λέει μια φίλη μου: “Είσαι τρελή; Τι μαγειρεύεις βραδιάτικα;”, αλλά εγώ μαγειρεύω το βράδυ γιατί θέλω το πρωί να είμαι μαζί τους. Την ώρα που κοιμούνται ή έχουν μια δραστηριότητα ετοιμάζω τα πάντα γιατί προσπαθώ να κερδίσω το χρόνο μας μαζί. Είναι μεγάλη υπόθεση η διαχείριση του χρόνου που τη μαθαίνεις όταν γίνεσαι γονιός.

To δημόσιο μοίρασμα

Στην αρχή της εγκυμοσύνης μου ήταν όλα τέλεια. Μετά ξαφνικά ήρθαν πολλά προβλήματα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στη ζωή τους τα καταφέρνουν όλα με δυσκολία. Εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος. Λόγω της παιδικής μου ηλικίας, έκανα πεποίθηση στο κεφάλι μου ότι για να καταφέρω κάτι θα δυσκολευτώ, και διάλεγα μόνη μου το δύσκολο δρόμο. Δεν ήταν ότι είχα εμπόδια, στο επαγγελματικό ειδικά ήμουν πολύ τυχερή, αλλά στα προσωπικά μου διάλεγα τα πιο δύσκολα, π.χ. τους πιο λάθους ανθρώπους. Έβαζα ζόρι στον εαυτό μου, γιατί είχα μάθει έτσι. Το ίδιο πιστεύω ότι έκανα και στην εγκυμοσύνη μου. Πήγαινα κάθε εβδομάδα στο γυναικολόγο και του έλεγα «κάνε μου υπέρηχο να δω τα μωρά». Και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι δεν κάνουμε υπέρηχο κάθε πέντε μέρες. «Όχι, ανησυχώ, φοβάμαι, θέλω να τα δω» του έλεγα εγώ, γιατί εκεί μου βγήκαν όλα. Αυτό βάλτο, βάλτο, βάλτο στον εγκέφαλο άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα. Η δίδυμη κύηση είναι δύσκολη έτσι κι αλλιώς, δε σημαίνει ότι αν σκεφτόμουν αλλιώς δε θα είχα καθόλου προβλήματα, αλλά πιστεύω πια ότι με το που άρχισε το πρώτο πρόβλημα, ο φόβος μου έφερε όλα τα άλλα. Κι ενώ γενικά ήμουν τόσο δυναμική σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου ένιωσα τελείως ανήμπορη.

 

Κατάλαβα και καταλαβαίνω ότι μερικές φορές οι άνθρωποι νομίζουμε λάθος πράγματα για τους άλλους ανθρώπους. Εγώ είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος αλλά πολλοί νομίζουν ότι είμαι κάτι άλλο. Μου έλεγαν όταν έγινα μαμά “Ρε αλήθεια εσύ ήθελες να κάνεις παιδιά ή τα έκανες γιατί έγινες 40;”, δεν με πίστευε κανείς κι αυτό με σόκαρε τρομερά. Σκέφτηκα: ‘κοίτα πόσο άλλη εικόνα μπορεί να δείχνουμε στους άλλους’. Ήθελα πολύ να πω τι συνέβη γιατί πολλές γυναίκες το περνάνε. Ήθελα να δείξω ότι εγώ δεν κάνω κάτι μαγικό που όλα γίνονται τέλεια και γέννησα 40 χρονών δύο τέλεια παιδιά και έχω πάρει τον ωραίο τον άντρα. Όλα αυτά έχουν πάρα πολλή σκέψη και θυσία από πίσω και αυτό μου αρέσει να το επικοινωνώ. Είδα τις προάλλες μια γυναίκα στο δρόμο με την οποία μιλάμε εδώ και χρόνια για θέματα δουλειάς και μου είπε: “Ρούλα πήγα στον γιατρό σου, και με αυτό που είχες γράψει με βοήθησες γιατί έχω 4 αποβολές και είμαι 40 χρονών και προσπαθούμε 6 χρόνια”.  Ξέρεις πόσο μου αρέσει αυτό; Μέχρι πριν τα πω νόμιζε ότι είμαι μια πολύ δυναμική γυναίκα που της πάνε όλα τέλεια. Δεν ισχύει αυτό για κανέναν, δεν πιστεύω σε αυτό το ψέμα, ότι είναι όλα τέλεια στη ζωή κάποιου.

Η περίοδος των δυσκολιών

Έμεινα 73 ημέρες στο νοσοκομείο. Έλειπε ο Αποστόλης στην Κύπρο και είδα λίγο αίμα. Πήγα στο γιατρό, φυσικά όπως πήγαινα συνέχεια σαν τρελή, και με εξέτασε και μου είπε ότι έπρεπε να μου κάνουν ένα ράμμα στον τράχηλο γιατί είχε κοντύνει, κάτι που συμβαίνει σε κυήσεις διδύμων. Του είπα να μείνω στο νοσοκομείο γιατί δεν ήθελα να οδηγήσω και έλειπε και ο Αποστόλης και ευτυχώς που κοιμήθηκα εκεί. 4 το πρωί αισθάνθηκα μούσκεμα, έβαλα το χέρι μου κάτω και γινόταν χαμός από αίμα. Σηκώθηκα και μου έφυγε ένα πράγμα, που δεν μου το έδειξαν ποτέ, εγώ νόμιζα ότι μου έφυγε το μωρό, για να καταλάβεις. Βγήκα με τα εσώρουχα στο διάδρομο και ούρλιαζα και σκεφτόμουν ότι πάει, τέλειωσε. Από τότε έφυγα μία φορά στις 10 ημέρες και πήγα σπίτι μου και επειδή είχα ξανά αίμα, ξαναγύρισα με τον Αποστόλη και δεν ξαναβγήκα μέχρι που γέννησα. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

 

Τη δύσκολη περίοδο της εγκυμοσύνης δεν άντλησα δύναμη από πουθενά. Μόνο, ίσως,  από τα παιδιά μου. Άρχισα να σκέφτομαι και τον Χριστό , δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, και το ξαναβρήκα μέσα μου κι αυτό το κομμάτι. Όχι ότι ήμουν άνθρωπος που δεν πιστεύει, πιστεύω και με άποψη πάνω σε αυτό. Τίποτα δεν ήθελα, όμως, ερχόταν ο Αποστόλης στο νοσοκομείο και του έλεγα πήγαινε διακοπές και στέλνε μου φωτογραφίες. Ούτε αυτόν ήθελα. Δεν ήθελα κανέναν. Έφυγε λίγες ημέρες και εκεί, επειδή πια πλησίαζα στην εβδομάδα που έπρεπε, αφέθηκα. Έγινα ζεν, ήμουν αλλού. Τις πρώτες εβδομάδες είχα τεράστια απογοήτευση και ο πρώτος που σκέφτηκα ήταν ο Αποστόλης, ένιωθα ότι απογοήτευα φρικτά το σύντροφό μου και του ζητούσα συνεχώς συγγνώμη και τον είχα τρελάνει.

 

Ο Αποστόλης ήταν πολύ θετικός, δεν πίστεψε ούτε στιγμή ότι δε θα γίνει. Αλλά είναι έτσι σα χαρακτήρας και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Περάσαμε διάφορες φάσεις, το γυρίσαμε και στο αστείο κάποια στιγμή. Ερχόταν ο Στέφανος Βασιλάκης και μου έβαφε τα μαλλιά, μου έφεραν λουτήρες, κάναμε τέτοιες βλακείες. Δεν ξέραμε τι άλλο να κάνουμε, τα είχα πάθει και όλα πια. Είχα βγάλει και κάτι σπυριά από τις ορμόνες και όλη μέρα ξυνόμουν και έτρεχαν αίματα σε όλο μου το σώμα. Μετά έπαθα από τις ορμόνες κίρρωση στο συκώτι και ήρθε η υπατολόγος και με πλάκωσαν στα φάρμακα.

Μόνο από τα παιδιά κρατιόμουν, άρχισα μαζί τους συζητήσεις τεράστιες. Τα παιδιά μου βγήκαν ζεν και πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ξάπλα και με την ατέλειωτη συζήτηση που είχα μαζί τους.

Όταν γέννησα ήμουν ζεν. Μου είπε ο γιατρός ότι καλό θα ήταν να έχουμε κάποιες φιάλες αίμα γιατί τα είχα πάθει όλα και δεν ήξερε τι άλλο μπορεί να μου συμβεί, αλλά εμένα πια δε με άγγιζε τίποτα. Τον ρώτησα αν κινδυνεύουν τα παιδιά, μου είπε όχι πώς ήταν όλα έτοιμα, απλά ξέραμε ότι θα έμπαιναν στη θερμοκοιτίδα μετά. Ήταν φοβερή η γέννα μου γιατί όλο το νοσοκομείο ήξερε τι είχα περάσει. Είχαν έρθει οι νοσοκόμες με κόκκινα κραγιόν και βλεφαρίδα κάγκελο, με βάφανε, τραγουδούσαν, ήταν και ο Αποστόλης μαζί, κάναμε αστεία, ήταν γλέντι πια η ώρα που γεννούσα. Μου τα πήραν κατευθείαν, δεν τα πιάνεις τα παιδιά όταν είναι πρόωρα. Ξεκινήσαμε να τα βλέπουμε την ίδια ημέρα, με πήγαν με το καρότσι, το πέταξα, σηκώθηκα κατευθείαν. Αλλά δε φοβόμουν ούτε ένα λεπτό όταν μπήκαν στις θερμοκοιτίδες, ήταν κάτι που το ήξερα και ήμουν πολύ έτοιμη.

Η ζωή με τα παιδιά

Ενοχές έχω συνέχεια, όλη την ώρα, δε νομίζω ότι υπάρχει καμία μάνα που δεν έχει. Τώρα ερχόμουν και σκεφτόμουν που με τραβούσε ο Άγγελος από τη φούστα και του είπα “Αγάπη μου μη με τραβάς σε παρακαλώ” και έλεγα γιατί να του το πω απότομα; Για οτιδήποτε μπορεί να έχεις ενοχές και συνέχεια έχεις μία έγνοια. Αλλά εμένα δε με νοιάζει καθόλου. Μου αρέσει πολύ αυτή η έγνοια, την προτιμώ από κάποιες άλλες.

 

Επιστρέφοντας στη δουλειά δέχτηκα bullying γιατί πολύς κόσμος δεν πίστευε ότι εγώ το ήθελα αυτό το πράγμα σαν προσωπικότητα. Αυτό σε φέρνει αντιμέτωπο με μια περίεργη αντίδραση των άλλων του στιλ: “Είσαι τελικά αυτή που νομίζαμε ή μήπως πια δεν μπορείς να κάνεις αυτό που νομίζαμε ό,τι κάνεις”. Ήταν αυτή η αίσθηση που εισέπραττα και κυρίως από γυναίκες. Και αυτό ήταν που με πείραξε πολύ και στην αρχή έβρισα και κάποιους. Το είχα ακούσει να γίνεται αλλά δεν πίστευα ότι θα μου συμβεί μετά από τόσα χρόνια που ήμουν επαγγελματίας. Με ρωτούσαν: “Έχεις κοιμηθεί; Μπορείς να δουλέψεις;”. Ναι, αλλά τι σε νοιάζει; Και πριν μπορεί να έβγαινα και να είχα ξενυχτήσει μέχρι το πρωί, με ρώταγες; Είχα συνέχεια τέτοιες ερωτήσεις για πάρα πολύ καιρό και μεγάλη αμφισβήτηση, μέχρι που σταμάτησα να επιτρέπω αυτή τη συζήτηση.

Γύρισα, ενώ είχα πει ότι θα κάτσω ένα χρόνο. Η πρώτη μου δουλειά στην οποία ήμουν λεχώνα ακόμα ήταν ένα εξώφυλλο του Αποστόλη. Αλλά το έκανα και επειδή αισθάνθηκα καλά, το συζήτησα με μία ειδικό και μου είπε “Καλή μαμά είναι η ευτυχισμένη μαμά, οπότε αν ένιωσες ότι σου έκανε καλό πρέπει να γυρίσεις”. Κι έτσι γύρισα.

Τώρα που μιλάμε με τα παιδιά τρελαίνομαι. Βλέπεις την αγνότητα της σκέψης, την καθαρότητα και την αλήθεια γιατί δε φιλτράρουν τίποτα. Στο σπίτι για παράδειγμα όταν έχουμε ένταση με τον μπαμπά τους, γιατί έχουμε και εντάσεις είμαστε κανονικοί άνθρωποι, ο γιος μου πετάγεται και φωνάζει: “Ησυχία όλοι, μην τσακώνεστε απαγορεύεται” και είναι πολύ ωραίο γιατί αμέσως σε κάνει και γελάς. Έχουμε κι ένα κουδουνάκι που γράφει “Φιλί” και το χτυπάμε καμιά φορά όταν τρελαίνονται και αυτά και σημαίνει διάλειμμα για φιλί. Οπότε ό,τι κι αν κάνουμε το παρατάμε, τρέχουμε και αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε. Τα παιδιά τα αισθάνονται όλα και έχουν διάφορα άγχη και συνειδητοποιείς από πόσοι μικροί έχουμε οι άνθρωποι άγχη και ανασφάλειες. Το πολύ ωραίο και ανανεωτικό είναι ότι τα μαθαίνεις όλα από την αρχή, όλα τα πράγματα. Ο Αποστόλης το λέει πολύ ωραία και το πιστεύω ότι με τα παιδιά έχεις μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Είναι σαν κι εσύ να τα ξαναθυμάσαι όλα κι αυτό σου δίνει ελαφρότητα και χαρά. Δεν είναι πια βαριά η ζωή.

Η λέξη που δε λέει

Δεν έχω πει ποτέ τη λέξη εξωσωματική από άποψη. Είναι περίεργη η λέξη αυτή γιατί δε γίνεται τίποτα έξω από το σώμα σου. Είναι τόσο πολύ μέσα στο σώμα σου αυτό που συμβαίνει και το πριν το κάνεις όλο αυτό. Γι’ αυτό σου λέω ότι εγώ μπήκα πολύ βαθιά μέσα μου και τίκαρα όλα όσα έπρεπε να τικάρω. Ήθελα όλα να είναι ψαγμένα τέλεια, να ελαχιστοποιηθούν με κάθε τρόπο οι πιθανότητες αποτυχίας. Τα έκανα όλα σωστά, έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω, έψαξα τα πάντα. Δε θέλω να πω τη λέξη γιατί δεν είναι η σωστή για εμένα, δε συμβαίνει τίποτα έξω από το σώμα σου. Πήγα το ένα μου παιδί τις προάλλες στις κοπέλες που μου έβαλαν τα έμβρυα και από την πόρτα που συναντηθήκαμε κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ. Γιατί την ημέρα αυτή εγώ, αυτές κι ο άντρας μου ήταν σα να κάναμε ένα θαύμα μαζί. Είδα την ενέργεια που δώσαμε όλοι εκείνη την ημέρα και πόσο αποφασισμένοι ήμασταν όλοι. Ήταν μια μαγική στιγμή και δεν της αξίζει της λέξης αυτής, αυτή η φάση. Είναι ο μόνος λόγος που δεν τη λέω.

Είναι πολλές οι γυναίκες που αργούν να κάνουν παιδιά στην εποχή μας και πολλές επειδή μας έχουν βάλει αυτό το πράγμα στο κεφάλι, θεωρούν ότι δε θα τα καταφέρουν, ότι είναι αργά, ή ότι είναι αποτυχημένες που δεν το έχουν κάνει ακόμα. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ σε αυτό το πράγμα. Είπα θα κάνω, γιατί αν κάνεις focus γίνεται. Εγώ θα γινόμουν μάνα με όλους τους τρόπους που θα μπορούσα. Θα έπαιρνα ωάριο κι αν δε γινόταν κι αυτό θα έπαιρνα μια γυναίκα να κυοφορήσει το ωάριο μου, κι αν δεν γινόταν κι αυτό θα υιοθετούσα παιδί. Θα γινόμουν μάνα όμως. Αν θες να γίνεις μαμά, στην εποχή που ζούμε ειδικά, γίνεται. Αλλά πρέπει να το θέλεις. Τα ίδια πράγματα θυσιάζεις είτε συλλάβεις φυσιολογικά, είτε κάνεις εξωσωματική, είτε υιοθετήσεις. Είναι το ίδιο, είσαι μάνα, τέλος. Γι’ αυτό και στις γυναίκες που δεν μπορούν αυτό λέω: “Μπορείς, το ξέρω ότι μπορείς”.

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το The Foundry Hotel.