Σοφία Μανωλάκου, έκανες ποτέ τη ζωή σου Μαλλιά Κουβάρια;

Μιλήσαμε λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης στη Λαμία, την έδρα του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, στις 5 και 6 Ιουλίου, αλλά και την «κάθοδο» της παράστασης στην Αθήνα, στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 8 Ιουλίου (και περίπου 30 ακόμα πιάτσες), για το αν ένιωσε ποτέ τη ζωή της να γίνεται Μαλλιά Κουβάρια, για τους ρόλους της, την απόφασή της να αφήσει το Πανεπιστήμιο και να γίνει ηθοποιός, την απόφασή της να εκθέτει κάποια κομμάτια της ζωής της, τη μακροχρόνια σχέση της με τον συνάδελφό της, Σπύρο Σπαντίδα, την εξωτερική εμφάνιση και την τηλεοπτική επιτυχία. Η Σοφία Μανωλάκου απαντά σε όλα.

– Ένιωσες ποτέ ότι η ζωή σου έχει γίνει μαλλιά κουβάρια;

Όχι, δεν τη μπλέκω τη ζωή μου γενικά. Όσο περνάει από το χέρι μου προσπαθώ να είναι απλά τα πράγματα και ξεκάθαρα, αλλά σίγουρα έχω περάσει και περιόδους που μπορεί να ψάχνομαι περισσότερο, να έχω εσωτερικές αναζητήσεις. Αλλά προσπαθώ να αποφεύγω να την κάνω μαλλιά κουβάρια.

Κωνσταντίνος Λέπουρης

– Πώς προέκυψε η παράσταση αυτή στη ζωή σου;

Προέκυψε αρχικά από τον Νίκο Ορφανό και το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Έχουμε συνεργαστεί και σαν συνάδελφοι, έχουμε παίξει μαζί, αλλά και τον χειμώνα έπαιζα σε μία παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Ήθελε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας κι έτσι με πρότεινε στον σκηνοθέτη της παράστασης, Τάσο Πυργιέρη.

Γενικά μου αρέσει η σταθερότητα στη ζωή μου σε όλους τους τομείς. Στη δουλειά μου γενικά, δεν με πειράζει, θέλω να δοκιμάζω πράγματα. Μου αρέσει όμως που έχω βρει μία πολύ ωραία συνεργασία με τον Νίκο Ορφανό, μου αρέσει δηλαδή όταν περνάω καλά να συνεχίζω τη δουλειά με τους ίδιους ανθρώπους.

– Με τη ζήλια τι σχέση έχεις;

Δεν ζηλεύω εύκολα. Αν δεν μου δώσει δικαίωμα ο άλλος, σίγουρα δεν θα ζηλέψω. Είναι και θέμα ανασφάλειας του κάθε ανθρώπου, ζηλεύουν οι ανασφαλείς άνθρωποι. Αν μου δώσει αφορμή θα ζηλέψω, παρόλο που ως Σοφία δεν έχω την πρόθεση να το κάνω.

Δεν βλέπω τον κόσμο μέσα από το τζάμι της ζήλειας.

– Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις στην κωμωδία;

Τον ρυθμό. Νομίζω ότι αυτό είναι το μυστικό της κωμωδίας, ο γρήγορος ρυθμός που έχει. Μου αρέσουν οι αντιδράσεις του κόσμου, πράγμα που σε όλα τα είδη του θεάτρου απολαμβάνω. Το δέσιμο που υπάρχει με τον κόσμο, αυτή η μυστική συμφωνία που γίνεται μεταξύ των θεατών και των ηθοποιών.

Κωνσταντίνος Λέπουρης

– Ήταν ανάγκη σου η κωμωδία μετά από μία σεζόν σε μία δραματική, αστυνομική σειρά, όπως οι Παγιδευμένοι;

Δεν το βλέπω έτσι, ότι μου λείπει η κωμωδία ή το δράμα δηλαδή. Αυτό που αποζητώ είναι η καλή δουλειά, ό,τι κι αν είναι αυτή, είτε κωμωδία, είτε δράμα. Θέλω να είναι ένα πολύ ωραίο έργο, κι αυτό με κέρδισε από την αρχή και λόγω εποχής, που δεν είναι στην εποχή του κι είναι πολύ επίκαιρο παρ’ όλα αυτά, και η γλώσσα που μπορεί να είναι καθαρεύουσα, αλλά την καταλαβαίνεις πολύ καλά. Σου δίνει μία αίσθηση της εποχής, έχει έναν ρομαντισμό και μία μαγεία η εποχή και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό το στοιχείο στο έργο.

Η γλώσσα και η εποχή αυτή σε ταξιδεύει. Διαβάζοντας το έργο μεταφέρθηκα σε εκείνη την εποχή και τώρα που μπαίνω πιο βαθιά μέσα σε αυτό, με ιντριγκάρει πάρα πολύ αυτή η εποχή. Βλέπω ότι οι συνήθειες των Ελλήνων δεν έχουν αλλάξει σε πολλά θέματα, γιατί έχει και πολιτικά θέματα μέσα. Η Ελλάδα ήταν τότε χωριό, τώρα είναι μία ολόκληρη χώρα και παρ’ όλα αυτά πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Μου αρέσει πολύ και δεν έχω παίξει σε κάτι αντίστοιχο τέτοιας εποχής ως τώρα.

– Στο τηλεοπτικό κομμάτι, την επιτυχία των Παγιδευμένων την περίμενες;

Την ευχόμουν, γιατί διαβάζοντας το σενάριο μού άρεσε πάρα πολύ και στην Τουρκία είχε πάει πολύ καλά η σειρά. Το ευχόμουν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς θα πάει κάτι. Με αυτή την έννοια ευχόμουν ο κόσμος να το αγκαλιάσει και να το εκτιμήσει και να του δώσει την αποδοχή που άξιζε πραγματικά και το έδωσε και χαίρομαι πολύ, γιατί υπάρχουν κι άλλες δουλειές που είναι πάρα πολύ καλές και δεν «πάνε» για άλλους λόγους.

– Κανένα περίεργο σχόλιο σου κάνουν στον δρόμο λόγο του χαρακτήρα που υποδύεσαι;

Ναι! Βέβαια ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι είναι ένας ρόλος, αλλά με λένε και αντροχωρίστρα και διάφορα άλλα. Τα ακούω αυτά. Γνωρίζοντάς με μου λένε «Δεν έχεις καμία σχέση με αυτό». Είναι ένας ρόλος.

Η δική μου παρουσία στη σειρά ολοκληρώθηκε την πρώτη σεζόν, αλλά του χρόνου θα είμαι ξανά με τον Πέτρο Λαγούτη. Θα βρίσκομαι θεατρικά στους Τέλειους Ξένους, σε σκηνοθεσία Πέτρου Λαγούτη – Γιώργου Πυρπασόπουλου, όπου θα αντικαταστήσω τη Ντάνη Γιαννακοπούλου. Θα συνεχίσουμε μαζί και τον ευχαριστώ πολύ και τον Πέτρο και τον Γιώργο και τους δύο σκηνοθέτες που με επέλεξαν γι’ αυτόν τον ρόλο.

– Ψάχνεις να βρεις κοινά με τους ρόλους σου;

Όχι. Ίσως καμιά φορά για εμένα είναι ευκολότερο να υποδύομαι κόντρα ρόλους γιατί καμιά φορά δεν θες στη σκηνή να ξεδιπλώσεις στοιχεία του δικού σου χαρακτήρα. Βρίσκω το μονοπάτι πιο γρήγορα όταν υποδύομαι κόντρα ρόλους.

Όταν έχω έναν ρόλο με τον οποίο έχω κοινά στοιχεία καμιά φορά δυσκολεύομαι, θέλω να κρύψω τα κοινά. Δεν θέλω να εκτίθεμαι τόσο πολύ ως Σοφία.

– Παρόλο που είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος μιλά ανοιχτά για τη ζωή του;

Ναι και έχω εκτεθεί και σαν Σοφία. Όταν κάνω πχ παρουσίαση, το παίρνω απόφαση, λέω «τώρα είσαι εσύ μπροστά, είναι ο χαρακτήρας σου», αλλά σαν ηθοποιός μου αρέσει να καταπιάνομαι με κάτι εντελώς αντίθετο από εμένα, για να ανακαλύψω και κάτι άλλο, να πατήσω χορδές του εαυτού μου που τις έχω κρυμμένες.

– Πότε κατάλαβες ότι θα γίνεις ηθοποιός;

Ότι θα γίνω ηθοποιός το πήρα απόφαση μεγάλη, γύρω στα 21, ενώ σπούδαζα ήδη Οικονομικά. Αλλά η μαγεία αυτή είχε ξεκινήσει από πολύ μικρή ηλικία, όταν με έγραψαν οι γονείς μου σε ένα θεατρικό εργαστήρι, για να περνάω τις ώρες μου τα απογεύματα. Εκεί άρχισε να μου αρέσει όλο αυτό. Μετά πήγα στο χωριό, στις Κροκιές Λακωνίας όπου διοργανώναμε μικρά σκετς με τον πολιτιστικό σύλλογο, οπότε κι εκεί καταπιάστηκα. Αλλά να κάνω στην άκρη το Πανεπιστήμιο να τα παραμερίσω όλα και να πω «θα γίνω ηθοποιός» το πήρα απόφαση πιο μεγάλη κι ίσως καλύτερα, γιατί ήμουν λίγο πιο συνειδητοποιημένη.

– Αντέδρασαν οι γονείς σου;

Όχι, οι γονείς μου μού έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη και ξέρουν ότι όταν καταπιάνομαι με κάτι, θα το φέρω όσο μπορώ και με τις δικές μου δυνατότητες εις πέρας. Σίγουρα ο μπαμπάς μου θα ήθελε να έχω πάρει το πτυχίο μου από το Οικονομικό της Νομικής, αλλά και πάλι χαίρεται πάρα πολύ που τα καταφέρνω.

– Όπως ανέφερα και νωρίτερα μιλάς για τη ζωή σου, είτε αυτό αφορά την μακροχρόνια σχέση σου με τον Σπύρο Σπαντίδα, είτε τη νόσο του Κρον με την οποία έχεις διαγνωστεί. Φοβήθηκες ποτέ την έκθεση;

Εκθέτω αυτά που θέλω. Εκθέτω αυτά που μπορούν να βοηθήσουν κι άλλο κόσμο σίγουρα ή αυτά που αν ακουστούν έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Είναι συγκριτικό το τι εκθέτει ο καθένας. Σε κάποιον μπορεί να φαίνεται ότι εκτίθεμαι πολύ, αλλά υπάρχουν κάποια κομμάτια που τα έχω κρατήσει για εμένα. Εκθέτω τα κομμάτια που μπορώ να διαχειριστώ.

– Για τη νόσο του Κρον είχες πει ότι θες να είσαι πολύ προσεκτική όποτε τοποθετείσαι δημόσια…

Ναι, γιατί είναι ένα θέμα υγείας, εγώ είμαι ένα παράδειγμα, υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα κι άλλες καταστάσεις πολύ πιο σοβαρές από εμένα, οπότε εγώ αυτό που λέω είναι ο καθένας να συμβουλεύεται τον γιατρό του.

Και θέλω απλά να περάσω το αισιόδοξο μήνυμα ότι μπορούμε να το παλέψουμε κι έχουμε μέσα μας τεράστια δύναμη για να παλέψουμε κι αυτό έχει σημασία. Να μην το βάζουμε κάτω.

– Εσένα άλλαξε την οπτική σου η διάγνωσή σου;

Ήμουν φύσει και θέσει έτσι από πριν, ότι στη ζωή μου θα παλέψω ότι κι αν γίνει. Δεν ήταν αυτό που με έκανε να πω «τώρα θα παλέψω» γιατί πάντα πάλευα από πολύ μικρή ηλικία.

– Το να μην παίρνεις τα πράγματα τόσο μέσα σου ήταν κάτι που ίσως άλλαξε;

Όχι, αυτό δεν ήρθε έτσι, ήρθε με τα χρόνια. Δεν έγινε κάτι στη ζωή μου να με ταρακουνήσει και να πω «σταμάτα να στενοχωριέσαι». Ένα ένα τα γεγονότα στη ζωή μου, με έκαναν να φτάσω σε αυτό το σημείο.

– Να φανταστώ ότι είσαι πολύ καλά με τον εαυτό σου σε αυτό το σημείο που βρίσκεσαι τώρα ηλικιακά;

Ναι, έτσι αισθάνομαι ότι τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Για το τώρα μιλάω, για το μέλλον φαντάζομαι ότι θα εξελίσσομαι σε αυτό το κομμάτι.

– Τι είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στη σχέση σου με τον Σπύρο Σπαντίδα, που είναι μακροχρόνια και γι’ αυτό μοιάζει σπάνια;

Ναι, σε όποιον το λέω ακόμα και τώρα και μπορεί να μην το ξέρει, γουρλώνει τα μάτια και λέει «Τι;» (γέλια). Φαίνεται πολύ περίεργο. Ακόμα και οι γονείς μου πολύ νωρίτερα χώρισαν, στα 12 χρόνια σχέσης. Ούτε οι γονείς μου άντεξαν δηλαδή 14 χρόνια.

Το βασικό στοιχείο για τα πάντα στη ζωή για όλες τις σχέσεις είναι η αγάπη. Ακόμα και στην εργασιακή ζωή, αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν θα αντέξει, αλλά κι ένα φυτό αν δεν του δώσεις αγάπη, θα μαραθεί.

Οπότε το βασικό συστατικό είναι η αγάπη κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο που μας συνδέει με τον Σπύρο και αυτό είναι που μας κρατάει τόσα χρόνια μαζί.

– Αντιμετώπισες ποτέ πίεση για το μέλλον της σχέσης σας, για να κάνεις οικογένεια;

Από τους γονείς καθόλου. Φίλοι μας έχει τύχει να μου πουν «Τι θα γίνει; Πού θα πάτε;». Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν κανόνες ευτυχισμένης σχέσης. Αλλά δεν με πιέζει κανείς, δεν γίνεται κανείς αδιάκριτος και κανείς δεν ξεπερνά τα όρια. Δεν αφήνω κι εγώ δηλαδή.

– Είσαι άνθρωπος που οριοθετεί στη ζωή σου;

Ναι, απλά τα όρια τα δικά μου είναι λίγο διευρυμένα, δεν είναι τόσο αυστηρά. Έχω κάποιες κόκκινες γραμμές που αν τις πατήσεις, ακριβώς επειδή είμαι αρκετά ανεκτική, εκεί θα αγριέψω. Ο υπομονετικός άνθρωπος κάνει μία φορά μπαμ. Καμιά φορά θαυμάζω αυτούς που αντιδρούν στα πάντα, γιατί θέτουν και τα όριά τους πιο εύκολα. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά ο καθένας έχει τον χαρακτήρα του, τι να κάνουμε;

– Η εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση υπήρξε περισσότερο εμπόδιο ή εισιτήριο στην πορεία σου;

Σημασία στη δική μου εξωτερική εμφάνιση, νομίζω δίνουν περισσότερο οι τριγύρω παρά εγώ. Δεν μεγάλωσα με την εικόνα της ωραίας. Καταρχάς στο χωριό, το λένε όλοι, ότι έχει πολύ ωραίες κοπέλες. Οπότε όλη μου η παρέα ήταν με κοπέλες που ήταν και πολύ πιο ωραίες από εμένα εμφανισιακά.

Σίγουρα η εμφάνιση είναι ένα διαβατήριο, αλλά δεν είναι και η visa για να μείνεις κάπου. Δεν αρκεί αυτό.

Αλλά έχει τύχει λόγω της εξωτερικής εμφάνισης ακόμα και να μου παραχωρήσουν μία θέση στην ουρά. Δεν είναι σωστό, δεν μου αρέσει να γίνεται διαχωρισμός λόγω της εξωτερικής εμφάνισης των ανθρώπων.

– Είναι το λεγόμενο beauty privilege. Το έχεις νιώσει;

Ναι, το αντιμετωπίζω κι εγώ. Το βλέπω, αλλά δεν το εκμεταλλεύομαι. Η εξωτερική εμφάνιση είναι κάτι που μου επισημαίνουν οι γύρω. Και ξέρεις κάτι; Αν γνωρίσεις έναν άνθρωπο είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά και μείνεις στο είσαι ο ωραίος ή η ωραία, δεν έχεις κάτι άλλο να δείξεις προφανώς. Δεν θα μου άρεσε να είναι κάποιος δίπλα μου επειδή είμαι ωραία, θα σήμαινε ότι δεν θα έχω κάτι άλλο να δείξω.

Info: Μαλλιά Κουβάρια. Πρεμιέρα 5 Ιουλίου στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο της Λαμίας. Τους επόμενους σταθμούς της περιοδείας και τα εισιτήριά σου για τον καθένα από αυτούς μπορείς να τα κλείσεις εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Έλλη Πασπαλά: «Όσο μεγαλώνω όλο και αφαιρώ»

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Κατερίνα Καραβάτου πήρε την πρώτη δουλειά της από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Από ένα λάθος της