Σταύρος Σβήγκος: “Δεν ξέρω πώς εξαργυρώνεται μία επιτυχία”

Όταν διαβάζεις πρώτη φορά το ρόλο σου τι σκέφτεσαι;

Την πρώτη φορά με κάλεσε ο Βασίλης Θωμόπουλος μου πρότεινε το ρόλο του Αντώνη, μου  εξήγησε τον χαρακτήρα του και μου έδωσε τα πρώτα στοιχεία για να τον ενσαρκώσω. Στην αρχή γέλασα αρκετά έτσι όπως μου τον παρουσίασε. Από τον Βασίλη εμπνεύστηκα και δέχτηκα αυτή τη δουλειά. Όταν διάβασα τα σενάρια το ουσιαστικό δεν ήταν ο ρόλος αλλά το πώς επιλέχθηκαν πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες αντρών και τους έβαλαν να μείνουν μαζί. Στην ουσία αυτή η πεντάδα συνθέτει έναν άνθρωπο. Αυτό έκανε το ρόλο μου να έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Ήταν δύσκολο να συνυπάρξετε τόσα άτομα στο ίδιο πλατό;

Δεν έχω δουλέψει ξανά σε πλατό. Ξεκούραστο και κουραστικό ταυτόχρονα. Ο Βασίλης το ξέρει πολύ καλά όλο αυτό κι έτσι η δουλειά γίνεται πολύ πιο εύκολη για εμάς τους ηθοποιούς, παρόλο που είμαστε αρκετοί.

Υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσα σε εσένα και τον Αντώνη; Πώς τον προσέγγισες;

Υπάρχουν, όπως η αθωότητά του. Ο Αντώνης έχει κάποια θέματα στην ηλικία που βρίσκεται τα οποία είναι σοβαρά και τρανταχτά. Από εκεί μπορείς να πιαστείς αλλά μετά ακολουθεί το επικίνδυνο ότι όλο αυτό μπορεί να γίνει υπερβολή και φόρμα και να μην είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Το θέμα είναι να πάρεις τα προβλήματα που σου δίνει η γραφή του ρόλου και να τα βάλεις μέσα σε έναν καθημερινό άνθρωπο ώστε να φαίνεται και η αντίθεσή του με τη σύγχρονη κοινωνία. Για αυτό και λέγεται ιδιαίτερος άνθρωπος. Ήταν ευχάριστο να ανακαλύψω τον Αντώνη γιατί ήταν τελείως αντίθετο από εμένα και ήθελα πολύ καιρό να κάνω κάτι διαφορετικό σε σχέση με τον δικό μου εαυτό.

Τι έχει αλλάξει από την πρώτη φορά που σε είδαμε στα «Άγρια Παιδιά» μέχρι σήμερα;

Πολλές φορές η επιλογή των ηθοποιών γίνεται γιατί είναι κοντά στον χαρακτήρα ή το φιζίκ του ρόλου. Συνήθως έκανα έναν αγνό νεαρό που είχε και θάρρος και θράσος και ερωτευόταν. Το καλό τώρα είναι ότι μου δόθηκε κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό ήταν για εμένα ένα δώρο που το περίμενα την έκτη χρονιά που βρίσκομαι στην τηλεόραση.

Ο τρόπος που βιώνεται την ηθοποιία αλλάζει με τα χρόνια;

Το μόνο καλό που έχει παραμείνει από τα χρόνια της σχολής είναι η όρεξη που έχω για αυτή τη δουλειά. Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Στα δέκα χρόνια που δουλεύω η διαφορά είναι ότι πλέον έχω την ανάγκη να με εμπνέουν περισσότερο οι άνθρωποι που είναι γύρω μου σε αυτή τη δουλειά. Όταν πετυχαίνει αυτό είναι πραγματική ευτυχία. Το άθλημα είναι ομαδικό, έτσι όταν υπάρχει σύμπνοια είναι τρομερό. Έχει ωριμάσει περισσότερο η σκέψη μου και η δυσκολία μου είναι οι επιλογές για το τι θα κάνω κάθε χρόνο. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζεις και σε εμπνέουν μπορεί να γίνει ένα όμορφο πυροτέχνημα.

Την επιτυχία από το Κάτω Παρτάλι την εξαργύρωσες στο θέατρο;

Ισχύει αυτό. Ο κόσμος που σε βλέπει στην τηλεόραση νιώθει πιο οικεία με εσένα οπότε θα έρθει και στο θέατρο πιο άνετα. Βέβαια, ο κόσμος που παρακολουθεί θέατρο δεν έχει ανάγκη την τηλεόραση για να παρακολουθήσει την παράσταση στην οποία παίζεις. Κατά τα άλλα δεν την έχω εξαργυρώσει οικονομικά γιατί είμαι ακόμα στα δικαστήρια με την εταιρεία παραγωγής για τη δεύτερη χρονιά. Δεν ξέρω πώς εξαργυρώνεται μία επιτυχία και τι κόστος έχει μία αποτυχία. Ποτέ δεν το κοίταξα έτσι, ούτε είναι κάτι που με αφορά γιατί δε θα ήθελα να μπολιάσω τον εαυτό μου με το «κάνω εντύπωση και είμαι πετυχημένος». Κάνω αυτό που αγαπώ κι αν βγει, βγήκε. Αν δε βγει θα προσπαθήσω πιο πολύ στο επόμενο βήμα. Η επιτυχία και το τι θα πει ο κόσμος δε με αγγίζουν. Το κάνω όλο αυτό πρώτα για εμένα και μετά για όλους τους άλλους.

Η αναγνωρισιμότητα σε τρόμαξε; Έφτασες σε σημείο να μην μπορείς να την διαχειριστείς;

Σαφώς. Είναι τρομακτικό, ειδικά όταν είσαι σε νεαρή ηλικία, όπως ήμουν εγώ στα 23 μου. Όσο περνούν τα χρόνια κατανόησα το λόγο που υπάρχει, είδα πως είναι κάτι απλό και αθώο και έμαθα να χειρίζομαι τον κόσμο κατάλληλα. Το θέμα είναι μη νομίζεις πως είσαι κάποιος ή έχεις κάνει κάτι σε αυτή τη ζωή επειδή σε αναγνωρίζει ο κόσμος. Η παιδεία που είχα από την οικογένειά μου με ισορρόπησε πάρα πολύ και κατάλαβα πως πρόκειται για μία πλάνη του εγώ μας που μας κάνει διαφορετικούς ανθρώπους από αυτό που είμαστε στην ουσία.

Το θέατρο το αγαπάς ιδιαίτερα;

Το θέατρο είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Το αγαπάω περισσότερο από ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής. Για αυτό και μου κοστίζει περισσότερο όταν πέφτω σε ανέμπνευστο άνθρωπο.

Σε ποια παράσταση σε βλέπουμε φέτος;

Παίζω στον Ελληνικό Κόσμο στην παράσταση «Γδύστε τη μαμά» του Γάλλου συγγραφέα Sebastien Thiery σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη μαζι με τον Δημήτρη Μακαλιά, την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, τον Σωκράτη Πατσίκα και την Πηνελόπη Πιτσούλη.

NDP Photo Agency

Η απόφαση του να γίνεις ηθοποιός ήταν μονόδρομος;

Δεν πήρα ποτέ απόφαση να γίνω ηθοποιός. Κάπως ήρθε μόνο του. Με οδήγησε η ζωή και οι επιλογές που είχα στην εφηβεία ως δοκιμές. Πριν τελειώσω το σχολείο συμμετείχα σε μία θεατρική ομάδα επειδή μου άρεσε, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, πέρασα και το είδα πιο επαγγελματικά.

Εγκλωβίστηκες κάποια στιγμή στην εικόνα του ωραίου άντρα;

Αυτή την εικόνα δεν την έχω στο μυαλό μου καθόλου για εμένα. Οι άνθρωποι που με παρακολουθούν ίσως την έχουν, το καταλαβαίνω από αντιδράσεις. Εγώ έχω εμένα και την οικογένειά μου και είμαι τέλεια. Μου αρκεί που είμαι εγώ με τη γυναίκα μου και δε με αφορά αν βγάζω την εικόνα του ωραίου προς το κοινό. Το σίγουρο είναι πως δεν τη φέρω μαζί μου. Δεν ξέρω αν έχω εγκλωβιστεί. Ίσως τηλεοπτικά, για αυτό και ο ρόλος του Αντώνη μου έδωσε περισσότερη χαρά. Πάντως δεν το έχω έγνοια.

Τα «Κάτι Χωρισμένα Παλικάρια» θα συνεχιστούν και δεύτερη σεζόν;

Επίσημα δε μας έχουν ενημερώσει για κάτι τέτοιο.

Όνειρα και σχέδια;

Όνειρα έχω πολλά. Επαγγελματικά θα ηρεμήσω λίγο φέτος και το καλοκαίρι δε θα δουλέψω γιατί περιμένουμε την άφιξη του πρώτου μας παιδιού. Μετά τις γιορτές που τελειώνει και το θέατρο θα μείνω μόνο στη σειρά και μετά θα μείνω εκτός για να απολαύσω την οικογένειά μου.

*Η συνέντευξη αναδημοσιεύεται εμπλουτισμένη από το TV Έθνος

Κεντρική Φωτογραφία: NDP Photo Agency