Σταυρούλα Τομπάζη: Η μητέρα της αδικοχαμένης Λίνας Κοεμτζή ακόμα αναζητά τη Γαλήνη της

Η Σταυρούλα Τομπάζη λέει τη Λίνα Κοεμτζή- που ο κόσμος γνώρισε με την τραγική αφορμή του θανάτου της- Γαλήνη. Κι οι φωτογραφίες της Γαλήνης της, ευτυχισμένης κι ανέμελης, είναι που κοσμούν, κατά κύριο λόγο, αυτό το κείμενο.

Η Λίνα ήταν το πρώτο από τα 5 παιδιά της Σταυρούλας και του συζύγου της, Παναγιώτη Κοεμτζή. Μπήκε στο τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ και ο δρόμος της ήταν ανοιχτός να κατακτήσει τα όνειρά της. Δεν πρόλαβε, ωστόσο. Η Λίνα Κοεμτζή, έπεσε από τον 9ο όροφο της φοιτητική εστίας στη Θεσσαλονίκη, τον Φεβρουάριο του 2016, μετά από απειλές που είχε δεχτεί για την κυκλοφορία προσωπικού της βίντεο και φωτογραφιών με ερωτικό περιεχόμενο.

Η υπόθεση χαρακτηρίστηκε από τις Αρχές αυτοκτονία, ενώ η μητέρα της και η οικογένειά της από την πρώτη στιγμή ζητούσε να χαρακτηριστεί δολοφονία με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς. Η οικογένειά της μιλούσε ουσιαστικά για μία γυναικοκτονία (πριν ακόμα η συζήτηση γι’ αυτές ανοίξει στην Ελλάδα), που συγκαλύφθηκε.

Η υπόθεση της Λίνας Κοεμτζή μπήκε στο αρχείο από την εισαγγελία, το 2020. Για τη Σταυρούλα Τομπάζη και την οικογένειά της, ήταν σαν να κήδευαν και πάλι τη Γαλήνη τους.

«Ποτέ δεν ήθελα να έχω αυτή την προσωπική σχέση με τη θλίψη που έχω. Ποτέ δεν πίστευα πραγματικά ότι θα γνώριζα αυτό το σπαρακτικό είδος θλίψης που αλλάζει τη ζωή. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόταν ο σύντροφος της ζωής μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόταν κομμάτι της ψυχής μου και θα έμενε για πάντα στην καρδιά μου. Αυτή η θλίψη είναι σαν το αίμα που κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μου», θα μου πει η Σταυρούλα Τομπάζη, απευθυνόμενη όχι σε μένα, αλλά στη Γαλήνη της, όπως αποκαλεί πάντα τη Λίνα Κοεμτζή.

Της μιλά 7 χρόνια μετά, για όλα όσα δεν θέλει να βιώνει κι όμως βιώνει κι επιβιώνει. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι τελικά μπορείς να επιβιώσεις από οτιδήποτε, είναι φοβερό για το μυαλό να το συνειδητοποιεί. Όπως είναι φοβερή για την καρδιά μία άλλη διαπίστωση, αυτή που σου λέει ότι ναι, θα επιβιώσεις, αλλά δεν θα σου αρέσει ποτέ που τα κατάφερες. Ποτέ ο πόνος δεν θα μετριαστεί. Θα γελάς, θα αισθάνεσαι, αλλά ο πόνος αυτός θα είναι πάντα εκεί. Όλες τις τις διαπιστώσεις, τα μαθήματα που της δίδαξε χωρίς να το θέλει ο πόνος, είναι που μοιράζεται με την κόρη της και μαζί μας.

«Έμαθα ότι η θλίψη δεν παρακολουθεί τον χρόνο. Αν και 7 χρόνια πέρασαν από τον θάνατό σου, αυτή η θλίψη είναι τόσο ισχυρή όσο ήταν στην αρχή. Έμαθα ότι ο πρώτος χρόνος δεν είναι και ο πιο δύσκολος. Αυτή η ομίχλη του πρώτου έτους σε προστατεύει σαν ζεστό κουκούλι. Σε προστατεύει από την πραγματικότητα ότι η ζωή δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Σου επιτρέπει να συνεχίσεις να αναπνέεις, να επιβιώνεις. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν σε προετοιμάζει για ό, τι πρόκειται να έρθει…»

«Έμαθα ότι δεν θα είμαι ποτέ η ίδια γυναίκα. Έμαθα ότι έχω μια εσωτερική δύναμη που ποτέ δεν ήξερα ότι υπήρχε».

«Έμαθα να μην θεωρώ ποτέ τη ζωή δεδομένη. Εκτιμώ την ανατολή του ηλίου, τα πουλιά που κελαηδούν, κοιτάζω τη ζωή μέσα από έναν διαφορετικό φακό. Κρίνω λιγότερα. Έμαθα ότι όλοι ζουν μέσα από κάτι κρυμμένο πίσω από τις μάσκες που φοράμε. Έμαθα ότι αυτή η θλίψη δεν μαλακώνει με το πέρασμα του χρόνου», εξηγεί η Σταυρούλα Τομπάζη, απευθυνόμενη με λόγια «βγαλμένα από την πονεμένη μου ψυχή για τη Γαλήνη μου, τον άγγελό μου», όπως μου λέει.

«Ο χρόνος συνεχίζει να προχωρά καθώς τα χρόνια ακολουθούν, σέρνοντας με στα επόμενα γενέθλια και γιορτές χωρίς εσένα. Σέρνοντας και ουρλιάζοντας παρακαλώντας για ένα μικρό διάλειμμα από τον πόνο της απώλειάς σου. Η θλίψη όσο καιρό κι αν είναι στη ζωή μου θα συνεχίσει να μου κόβει την ανάσα. Ξέρω ότι δεν υπάρχει διαφυγή. Η θλίψη μου είναι τόσο ισχυρή όσο η αγάπη μου για σένα», θα πει στη συνέχεια, μιλώντας ακόμα, και για πάντα στη Γαλήνη της.

Πώς ζει μία μητέρα μετά από το αδιανόητο; Πώς είναι η σχέση της με τα άλλα της παιδιά; Πώς νιώθει που η δικαιοσύνη για τα δικά της μέτρα δεν αποδόθηκε; Θα ήταν άραγε κάτι διαφορετικό αν η υπόθεση της Λίνας είχε βρεθεί τώρα στην επικαιρότητα, τώρα που όροι όπως revenge porn και γυναικοκτονία μάς είναι δυσβάσταχτα οικείοι; Η Σταυρούλα Τομπάζη μού απάντησε σε όλα αυτά και σε αρκετά περισσότερα. Και απαντούσε συνέχεια στον πληθυντικό, έναν αριθμό που φανερώνει ότι η οικογένειά της αγωνίστηκε σύσσωμη για τη δικαίωση της Λίνας Κοεμτζή.

Στις συνομιλίες μας ένιωσα ότι μιλούσα με μία γυναίκα που θα μπορούσε να είναι και δική μου μαμά, που βλέπει σαν παιδί της κάθε γυναίκα. Που μιλάει με τρυφερότητα που ομοιάζει με εκείνη που βρίσκει κανείς στην αγκαλιά της μάνας του. Που απαρριθμεί προβλήματα, βαριές καταστάσεις, πόνο, καταφέρνοντας να μη σε βαραίνει. Πώς άλλωστε μια μάνα να θέλει να βαρύνει οποιοδήποτε παιδί; Η Σταυρούλα Τομπάζη είναι μάνα, ακόμα περισσότερο παιδιών, είναι γιαγιά εγγονιών, είναι σύζυγος και βιοπαλαίστρια. Και παραμένει μαμά της Γαλήνης της για πάντα.

– Πώς ήταν η ζωή σας πριν «φύγει» η Λίνα;

Είχαμε μια φυσιολογική ζωή, όπως κάθε οικογένεια. Νιώθαμε πλήρεις όλοι μας εφόσον όλοι είχαμε την υγεία μας κι έτσι μπορούσαμε να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή ή όλοι μαζί να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα.

– Τι παιδί ήταν; Πώς ήταν η σχέση σας;

«Η Γαλήνη ήταν κοινωνικό παιδί, με ανοιχτή καρδιά, δοτική και πάντα συμπονετική με όλους. Τη λέγαμε πάντα : “η χαρά της ζωής”!»

Ήταν πολύ δεμένη με όλη την οικογένεια. Μαζί είχαμε πολύ καλή σχέση, το επέτρεπε αυτό και η μικρή διαφορά ηλικίας που είχαμε. Την γέννησα στα 16 μου.

– Από την πρώτη στιγμή σκεφτήκατε ότι πρέπει να αγωνιστείτε για να δικαιωθεί η ψυχή του παιδιού σας;

Το πρώτο διάστημα ήμασταν σε σοκ. Μετά, σιγά σιγά και έχοντας απορίες που έβγαιναν στην επιφάνεια από πολλές ασάφειες, ανακαλύπταμε λίγο λίγο πως υπήρξε συγκάλυψη από πολλούς, διότι υπήρχαν πολλά κενά, οπότε και μπήκαμε στη διαδικασία να ψάξουμε πιο πολύ κι όλο και περισσότερο, ώσπου αποφασίσαμε οικογενειακώς να αγωνιστούμε για τη δικαίωση της ψυχής της.

– Η Λίνα σάς είχε μιλήσει για το τι βίωνε πριν το τέλος;

Η Γαλήνη όπως και όλα τα κορίτσια με την ίδια εμπειρία, προφανώς ζούσε το τελευταίο διάστημα υπό καθεστώς απειλών κι εκφοβισμού, οπότε για αυτό τον λόγο δεν μας είχε μιλήσει.

– Φοβηθήκατε ποτέ κατά τη διάρκεια του αγώνα σας να χαρακτηριστεί ο θάνατος της Λίνας, δολοφονία;

Δεν φοβόμαστε τίποτα, μόνο τον Θεό.

«Χάσαμε το παιδί μας. Τι άλλο χειρότερο να πάθουμε. Ήταν καθαρή γυναικοκτονία».

Θέλετε να το πούμε και δολοφονία; Δολοφονία, λοιπόν, με τα χαρακτηριστικά της γυναικοκτονίας. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτοκτονία, όπως θέλουν μέχρι και σήμερα να μας περάσουν.

– Πώς νιώσατε όταν η υπόθεση μπήκε στο αρχείο;

Χάσαμε δεύτερη φορά τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Ήχησε για δεύτερη φορά στα αυτιά μας ο θάνατος του παιδιού μας. Την κηδέψαμε δεύτερη φορά. Νιώσαμε στο πετσί μας την ανυπαρξία δικαιοσύνης. Πεισμώσαμε, όμως, και μετά ξαναπαλέψαμε και θα συνεχίζουμε.

– Πώς νιώθετε κάθε φορά που ακούτε για ειδήσεις που έχουν να κάνουν με υποθέσεις εκδικητικής πορνογραφίας;

Κάθε φορά που μιλάτε με αυτούς τους όρους, μας πληγώνετε. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να αποδεχτούμε αυτόν τον όρο. Η Γαλήνη μας δεν συμμετείχε σε πορνογραφικό υλικό. Σχέση πίστευε πως είχε. Σαφώς όμως, κάθε φορά συμμεριζόμαστε κάθε κοπέλα που διασύρεται από άτιμους ανθρώπους και ειδικά αν έχει άσχημο τέλος, όπως το παιδί μας.

– Το 2016 δεν ήταν ένας τόσο διαδομένος όρος, πάντως. Πιστεύετε ότι θα είχε αντιμετωπιστεί διαφορετικά η υπόθεση της Λίνας αν συνέβαινε σήμερα;

Εδώ, στη δική μας περίπτωση μιλάμε για συγκάλυψη και σε αυτή συμμετέχει και μια φοιτητική εστία. Σε τέτοιες περιπτώσεις είτε είναι διαδεδομένο το πεπραγμένο, είτε όχι, οι υπαίτιοί βρίσκουν τρόπο να «βγουν λάδι». Απλώς σήμερα είναι πιο δυνατές οι φωνές. Όμως η δικαιοσύνη δεν ακούει τις φωνές. Δυστυχώς.

– Τι πιστεύετε ότι θα έπρεπε να αλλάξει για να προστατευθούν περισσότερο οι γυναίκες;

«Να γκρεμίσουμε όλοι μαζί τον κόσμο και να τον ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή, με νέα δεδομένα σεβασμού από όλους για όλους».

– Πώς είναι η ζωή σας 8 χρόνια μετά την απώλεια της κόρης σας;

Θα σας πω μόνο το εξής: Έχουμε πένθος 8 χρόνια τώρα, ότι κι αν γίνεται γύρω μας, εμάς μας λείπει το παιδί μας. Έχουμε κι άλλα παιδιά και μέσα από αυτά παίρνουμε δύναμη, ξανά γελάμε μαζί τους και χαιρόμαστε με τις χαρές τους ή λυπόμαστε με τις λύπες τους. Όμως, έχουμε ακόμη πένθος. Πάντα θα έχουμε πένθος.

Η δύναμη προέρχεται από τα άλλα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και από την ελπίδα που έχουμε βλέποντας τον κόσμο σήμερα να αγωνίζεται για το δίκιο και να μάχεται για τους αδικημένους της γης.

– Παραμένετε μαμά, άλλαξε η σχέση σας με τα υπόλοιπα παιδιά σας μετά την απώλεια της Λίνας;

Οι σχέσεις αυτές δεν μπορούν να αλλάξουν. Το κάθε παιδί έχει τη δική του θέση στο μυαλό, στην καρδιά και στις πράξεις μας. Όμως όντας πιο ευαισθητοποιημένοι όλοι μας, δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ και φυσικά πάντα λείπει σε όλους μας η Γαλήνη.

– Ήρθατε ποτέ σε επαφή με τις υπόλοιπες μαμάδες που έχουν χάσει τα παιδιά τους, από γυναικοκτονίες που είναι πλεον δημόσια πρόσωπα;

Ναι, έχουμε έρθει σε επαφή. Με πολλούς γονείς, περισσότερο με μανάδες βέβαια. Μας συνδέει ο ίδιος πόνος. Όσο τραγικό είναι το δικό μας πένθος, τόσο τραγικά βιώνουμε και των άλλων.

– Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα για τις μητέρες που έχουν παιδιά στη δύσκολη περίοδο της μετεφηβείας και φοβούνται για όσα μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή των παιδιών τους;

Να μιλούν τα παιδιά στους γονείς τους, για όλα και οι γονείς να τα ακούνε. Όλοι μας βέβαια προσπαθούμε, πιστεύοντας πως τα καταφέρνουμε. Ίσως θα πρέπει τα παιδιά μας να μην είναι μόνο καλά πλέον, αλλά και λίγο καχύποπτα.

«Το βασικότερο όμως είναι να ανοίγονται στην οικογένεια, ειδικά στους γονείς. Μόνο η οικογένεια θα μπορέσει να βρει τρόπο να λυθούν τα πάντα».

Μόνο η οικογένεια. Μακάρι να μας μιλούσε η Γαλήνη μας, θα είχαμε προλάβει όλο το κακό.