Θάλεια Ματίκα- Τάσος Ιορδανίδης: «Το συναίσθημά μας είναι σαν 14χρονος έφηβος»

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε ο ένας να κρατά το χέρι του άλλου;

Θάλεια: Νομίζω από την πρώτη μέρα που είμαστε με τον Τάσο, υπάρχει στην καρδιά μας και στο μυαλό μας αυτή η συνθήκη. Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις όταν γνωρίζεις τον «ένα». Ίσως να αδικείς λέγοντάς το τους προηγούμενους που νόμιζες ότι επίσης το καταλάβαινες όταν τους πρωτογνώριζες και μετά να έφευγε. Για μένα σίγουρα, που είμαι ένας άνθρωπος που δυσκολευόμουν πολύ να πω το «για πάντα» και στο να δημιουργήσω οικογένεια, ήταν πολύ μακρινές σκέψεις στο μυαλό μου αυτές, λόγω της ευθύνης που αναλαμβάνεις και του ότι είναι αποφάσεις που τις παντρεύεσαι για μία ζωή, νομίζω ότι με τον Τάσο κάμφθηκαν όλες αυτές οι αντιστάσεις. Οπότε νομίζω ότι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο σημάδι του ποιος είναι ο Τάσος για μένα.

Τάσος: Σίγουρα υπάρχει αυτή η συνθήκη. Από εκεί και πέρα, εγώ όλο αυτό το συναίσθημα το οποίο γεννήθηκε από τότε που γνωριστήκαμε ή μάλλον από την ημέρα που είπαμε ότι θα είμαστε μαζί, το παρομοιάζω λίγο με ένα παιδί. Αυτό το παιδί όσο μεγαλώνει και διαμορφώνεται η προσωπικότητά του κι ειδικά αν αυτή η προσωπικότητα είναι γοητευτική και όμορφη, σε κάνει να θες να του κρατάς το χέρι και πιο σφιχτά, πιο δυνατά να το προστατεύεις. Αυτό το συναίσθημα έχει γίνει έφηβος πλέον, είναι 14 ετών.

Κάνει επαναστάσεις δηλαδή αυτό το συναίσθημα τώρα;

Τάσος: Όχι, επαναστάσεις δεν κάνει, αλλά έχει τη γοητεία ενός 14χρονου παιδιού. Στην αρχή όταν γνωριστήκαμε ήταν σαν ένα νεογέννητο, όπως όλες οι σχέσεις και οι πρώτες γνωριμίες. Έπειτα γίνεται 2- 3 χρόνων, κι είναι όπως όταν τα παιδιά γίνονται όλο και πιο χαριτωμένα. Μετά στα 5 – 6 το παιδί μπορεί να χάνει και λίγο τη χαριτωμενιά του και μπαίνουν κάποια πιο πρακτικά ζητήματα στη μέση, αλλά παρ’ όλα αυτά η αγάπη μεγαλώνει. Ένα παρεμφερές πράγμα με μία σχέση για μένα, είναι το μεγάλωμα ενός παιδιού.

Η καραντίνα σας γέννησε ένα έργο, για σένα που το έγραψες Τασο και για σένα που το σκηνοθετείς, Θάλεια.

Τάσος: Η Θάλεια είναι ο ιθύνων νους. Ήταν ιδέα της.

Θάλεια: Εγώ επειδή έχουμε πολλά χρόνια να βρεθούμε επί σκηνής, ήθελα εδώ και πολύ καιρό να βρω μία αφορμή να βρεθούμε οι δυο μας. Πάντα γνώμονάς μου ήταν να βρούμε ένα έργο για δύο όπως ήταν τα παλιά μπουλβάρ, ένα έργο προσωπικοτήτων που διαπραγματεύονται τις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτά τα έργα στη σύγχρονη δραματουργία δεν γράφονται τόσο συχνά όσο παλιότερα. Έψαχνα, έψαχνα, αλλά δεν μπορούσα να βρω κάτι που να αρέσει και στους δύο πάρα πολύ. Ο Τάσος, εντωμεταξύ, είχε ήδη κάνει μία απόπειρα να γράψει το πρώτο του θεατρικό, ένα πολύ ενδιαφέρον έργο που είχαμε μάλιστα ξεκινήσει να το προβάρουμε κιόλας κι ήρθε η πρώτη καραντίνα και το σταμάτησε. Είχε κάνει δηλαδή τα πρώτα του βήματα στο να τολμήσει να γράψει εξολοκλήρου ένα δικό του έργο, γιατί γράφει και διασκευάζει πάντα. Δεν βρίσκαμε, λοιπόν, κάτι.

Τάσος: Εγώ έχω μία συνήθεια. Όταν ακούω ένα τραγούδι πολλές φορές τρώω σκάλωμα, μπορεί να το ακούσω 20 φορές συνεχόμενα. Κι όχι απαραίτητα καινούργιο τραγούδι, μπορεί να είναι και παλιό. Ένα βράδυ, λοιπόν, έχω φάει σκάλωμα με το I Wanna Hold Your Hand, των Beatles. Η Θάλεια μου λέει «Αμάν, είναι δυνατόν; Δεν μπορούμε να το ακούμε άλλο, αλλά μου γεννήθηκε μία ιδέα. Δεν θα ήταν ωραίο αυτό να συμβεί θεατρικά;». Πήρα την ιδέα της Θάλειας κι είπα για να δούμε τι μπορεί να μου βγει. Αφού έγραψα την πρώτη και τη δεύτερη σκηνή της λέω «Για άκου τες». Τις άκουσε και μου είπε «Ολοκλήρωσέ το». Ολοκληρώθηκε και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Δεν έχει σχέση με μπουλεβάρτο το έργο, βέβαια, γιατί αυτό το είδος έχει την τάση να τα ωραιοποιεί τα πράγματα. Εδώ δεν τα ωραιοποιούμε. Τα εμφανίζουμε. Όχι σκληρά. Με ακραίο, αλλά όχι σκληρό, ρεαλισμό.

Ήταν η καραντίνα περίοδος δυσκολιών ή ανανεωτική στη σχέση σας;

Θάλεια: Η καραντίνα ήταν για εμάς μία περίοδος γνώριμη στη ζωή μας, γιατί με τον Τάσο επειδή από την πρώτη μέρα μένουμε μαζί, κινούμαστε επαγγελματικά μαζί και κάνουμε πάρα πολλά πράγματα μαζί, δεν ήμασταν ένα ζευγάρι που δεν βρισκόταν και ξαφνικά βρέθηκε. Είμαστε ένα ζευγάρι που όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται άπειρες ώρες της ημέρας μαζί, οπότε για εμάς δεν άλλαξε κάτι στη συνθήκη, εκτός κι αν προσθέσεις το κομμάτι της τηλεκπαίδευσης στο σπίτι. Αυτή ήταν η μόνη διαφορά, που για μας ήταν και πάλι μία συνθήκη καθημερινότητας, που δεν άλλαξε τίποτα στη σχέση μας ή τη ζωή μας. Μη σου πω ότι και στην περίοδο της καραντίνας και τώρα είναι οι πρώτες φορές που έχουμε χωριστεί για μεγάλο διάστημα, γιατί τότε εγώ έκανα τη σειρά 8 Λέξεις και πηγαινοερχόμουν στην Κύπρο και τώρα ο Τάσος κάνει τη Γη της Ελιάς και πηγαινοέρχεται εκείνος. Είναι και περίοδοι που έχουμε βρεθεί και αρκετά «χώρια» σε σχέση με το πώς ήταν η ζωή μας μέχρι τώρα.

Και που παραβρεθήκαμε το γλυκό είχε την ίδια γεύση. Το μόνο που σίγουρα είχαμε περισσότερο και οι δύο ήταν χρόνος για να γεννηθούν ενδεχομένως πράγματα. Μάλλον εγώ, δεν θα έμπαινα σε διαδικασία γραψίματος. Είχαμε χρόνο να σκεφτούμε πράγματα, να επαναξιολογήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε. – Τάσος

Πόση σχέση έχουν αυτά που θα δούμε στη σκηνή να περνά το ζευγάρι σε σχέση με αυτά που έχετε περάσει εσείς;

Τάσος: Κατά 90% απόλυτη. Εγώ δεν το θεωρώ υπερβολή. Όλα όσα αναφέρονται στο έργο είναι από προσωπικά βιώματα.

Θάλεια: Και κάποια βιώματα φιλικών ζευγαριών.

Τάσος: Ναι και κάποια προέρχονται κι από ένα πρίσμα παρατήρησης ζευγαριών που ενδεχομένως να μην είναι και φίλοι μας. Σίγουρα όμως η βάση είναι πράγματα που εγώ και η Θάλεια έχουμε περάσει.

Θάλεια: Ή που έχουμε συζητήσει. Το έργο είναι προϊόν μυθοπλασίας, έχει σημασία αυτό. Οι αφορμές είναι δικές μας. Οι συζητήσεις που γίνονται μέσα στην παράσταση αυτή, που αφορούν τις σχέσεις δύο ανθρώπων, τις οικογενειακές, τις προσωπικές, τις ερωτικές, όλες τις σχέσεις.

Τάσος: Είναι ένα ζευγάρι κάπου, σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής…

Θάλεια: Όπου μένει ο άνδρας εκεί γιατί τον έχει διώξει η γυναίκα του από το σπίτι κι έχει αποφασίσει πρόσκαιρα να μείνει σε αυτό το ξενοδοχείο…

Τάσος: Η γυναίκα επίσης έχει πρόβλημα με τον άνδρα της…

Θάλεια: Και τον επισκέπτεται σε αυτό το δωμάτιο. Είναι ένα παράνομο ζευγάρι παντρεμένων σε κρίση.

Τάσος: Και βλέπουμε 6 συναντήσεις τους.

Ήθελα να το ρωτήσω. Γιατί παράνομο ζευγάρι; Για να μην ταυτιστείτε 100%;

Θάλεια: Δεν θα σου απαντήσω μέχρι να δεις την παράσταση. Υπάρχει λόγος για όλα. Υπογράφει το πρώτο του έργο, έτσι θα το υπέγραφε; (γέλια)

Σωστά, πρέπει να έχει και κρίσιμες ανατροπές.

Θάλεια: Ε ναι. Υπάρχει λόγος για όλα. Ως αναγνώστης του έργου, νομίζω ότι όποιος μπει και το δει θα καταλάβει απόλυτα τι συμβαίνει επί σκηνής και για ποιον λόγο γράφτηκε και πώς, με τι γνώμονα.

Καταρχάς το γεγονός ότι αλληλοσυμπληρώνεστε με ξεπερνά (γέλια). Μου εντείνει και την αίσθηση ότι είστε ο ένας ο μεγαλύτερος fan του άλλου. Είναι έτσι;

Εγώ σίγουρα είμαι η μεγαλύτερη fan του Τάσου, ο Τάσος πιστεύω δεν είναι τόσο δικός μου όσο είμαι εγώ εκείνου. – Θάλεια

Θάλεια: Το δηλώνω απερίφραστα αυτό και χωρίς ντροπή και παλιότερα ο Τάσος μου έλεγε: «Μη τα λες ρε παιδί μου έτσι αυτά τα πράγματα». Και του έλεγα «Αφού τα πιστεύω, τι να κάνω τώρα;». Και θεωρώ τον εαυτό μου έναν πολύ αντικειμενικό άνθρωπο.

Τάσος: Επειδή λέμε για fan, η λέξη η μεγάλη η οποία μπορεί να ειπωθεί για έναν άνθρωπο, είναι πολύ περιορισμένη και πολύ βαριά αλλά κυριολεκτώ γι’ αυτό που θα πω αυτή τη στιγμή, και που θα σε ρωτήσω: Εσύ σαν Λία, μπορείς να πεις εύκολα ότι δίνεις τη ζωή σου για έναν άλλο;

Όχι εύκολα, αλλά ίσως το πω.

Τάσος: Δεν το λέμε εύκολα γιατί και τα λόγια είναι λόγια και τα παίρνει ο αέρας και χάνονται. Εγώ στην κυριολεξία δίνω τη ζωή μου για κάποιους ανθρώπους και η Θάλεια είναι μέσα σε αυτούς σαφέστατα. Αν αυτό δεν αποδεικνύει ότι είμαι ο μεγαλύτερος fan της που λέει και η κυρία εδώ, τι να πω; Ε, ναι.

Προδοσία μετά από 14 χρόνια είναι η απιστία ή κάτι άλλο πιο βαθύ;

Τάσος: Εγώ παλιά πίστευα ότι υπάρχουν πράγματα που δεν συγχωρούνται. Πλέον έχω την αίσθηση ότι συγχωρούνται τα πάντα, όταν υπάρχει μία πολύ σημαντική παράμετρος, που δεν είναι άλλη από την έννοια του σεβασμού. Όταν σέβεσαι τον άλλο, ακόμα και να έχει υποπέσει σε λάθη πρέπει να συγχωρείς. Η συγχώρεση είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Η ζωή είναι αλλού για μένα, στην έννοια του σεβασμού. Αυτός είναι που δίνει και οντότητα και ουσιαστικό κύρος σε αυτό που λέμε, η έννοια της αγάπης.

Θάλεια: Σε θεωρητικό επίπεδο συμφωνώ απόλυτα με τον Τάσο. Εγώ πάντα είχα ως γνώμονα στη ζωή μου ότι μία μακροχρόνια, δοκιμασμένη σχέση συντροφικότητας, δεν μπορεί να χαλάσει από κάτι τέτοιο. Τώρα, όταν το βιώνεις στην πράξη δεν μπορώ να απαντήσω πώς είναι τα πράγματα. Κάθε τι που βιώνεις που μπορεί να σε τσακίσει και να σε στενοχωρήσει, εξαρτάται από το πώς θα σε βρει, σε τι συνθήκη, πόσο αντέχεις εκείνη την περίοδο, πώς θα το χειριστεί ο απέναντί σου. Πολλές φορές όταν κάνουμε τέτοιες θεωρητικές συζητήσεις, νομίζω ότι είναι τελικά εκ του ασφαλούς. Όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, εγώ που είμαι ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος του κόσμου και που το μότο μου είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν διαλύεται μία σχέση στιβαρή από ένα κέρατο, μπορεί εκείνη τη στιγμή να δράσω τελείως διαφορετικά, να αυτοαναιρεθώ. Η ζωή σε ξεπερνά όπως και σε πάρα πολλά πράγματα.

Τάσο από μικρός, συνειδητά, προσπαθούσες να έχεις τον έλεγχο σε κάποια πράγματα, είτε στη δουλειά σου εμπλεκόμενος από νωρίς με την παραγωγή είτε στην απόφαση δημιουργίας οικογένειας, που η Θάλεια μου έχει πει σε παλιότερη συνέντευξη ότι εσύ ήσουν ο έτοιμος. Ακόμα χρειάζεσαι να έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων γύρω σου;

Τάσος: Ναι αλλά χρειάζομαι κι έναν άνθρωπο να έχει την εποπτεία κι αυτόν τον άνθρωπο τον έχω βρει στο πρόσωπο της Θάλειας. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα το οικογενειακό με το επαγγελματικό. Στο οικογενειακό ίσως είναι οι καταβολές μου, τα βιώματα που έχω μεγαλώνοντας σε μία οικογένεια στην οποία περνούσα πολύ καλά. Είμαστε πάρα πολύ αγαπημένοι μέχρι σήμερα, μου άρεσε ο θεσμός της οικογένειας από μικρός και μου άρεσαν πολύ και τα παιδιά. Οπότε θεώρησα όταν βρήκα τον άνθρωπο μου ότι ήθελα να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Ήθελα να είμαι σχετικά νέος μπαμπάς και να έχω ενέργεια να μεγαλώνω τα παιδιά μου και να τα χαρώ κι εγώ. Γιατί δεν ξέρεις και ποτέ τι μας ξημερώνει. Βιαζόμουν συνειδητά πάνω σε αυτό.

Στο επαγγελματικό, εγώ από τη σχολή είχα πάρει την απόφαση και πάλι συνειδητά, μάλιστα χωρίς να έχω τα απαραίτητα εφόδια (δηλαδή το οικονομικό πλαίσιο γιατί το να δραστηριοποιηθείς επιχειρηματικά στο θέατρο είναι κάτι ακριβό), ίσως με μία άγνοια κινδύνου, ότι θέλω να προσπαθήσω να κάνω το ρεπερτόριο που θα θέλω εγώ, με τους συνεργάτες που θα θέλω και να αρθρώνω τον δικό μου καλλιτεχνικό λόγο. Και η τύχη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ναι μεν έπεσα, σε κάποιες περιπτώσεις και γκρεμοτσακίστηκα, αλλά ήρθε τελικά μία ώθηση πάνω στον πάτο και με έφερε προς τα πάνω. Το ζύγι μέχρι στιγμής τα έχει πράγματα να αντέχω ακόμα να το κάνω αυτό το πράγμα. Αύριο μεθαύριο δεν ξέρω, θα δούμε.

Θάλεια εσένα σε τρόμαζε αυτή η αποφασιστικότητα;

Θάλεια: Πάρα πολύ. Αλλά αυτό είναι διττό σε μένα. Και με γοήτευσε πολύ στον Τάσο όλο αυτό το κομμάτι, αλλά επειδή εγώ δεν είμαι καθόλου τολμηρός άνθρωπος σε ό,τι αφορά αυτό το πλαίσιο, όχι απλώς με τρόμαζε, με εξολόθρευε. Έχω περάσει στιγμές απείρου κάλλους σε όλη αυτή τη διαδρομή. Μπορώ να πω ότι με τα χρόνια με έχει αλλάξει πάρα πολύ ως άνθρωπο το ταξίδι όλο αυτό το επαγγελματικό και τελικά με βοήθησε στο να αξιολογώ το πότε πρέπει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Την έχανα πολύ συχνά και πλέον δεν μου συμβαίνει αυτό.

Τάσος: Για να συμπληρώσω κάτι πάνω σε αυτό που λέει η Θάλεια, παρότι αγαπάμε πάρα πολύ τη δουλειά μας και οι δύο και είμαστε εμμονικοί με αυτήν, εγώ προσωπικά, που είμαι 39 στα 40 έχω φτάσει στο σημείο να λέω και είναι το μότο μου πλέον ότι αλλού είναι η ζωή. Αρκεί εντάξει, να μπορώ να προσφέρω στην οικογένειά μου κάποια εφόδια, τα οποία ίσως να μας έχουν και επιβληθεί. Και δεν μιλάω για καμία ιδιαίτερη ποιότητα ζωής, αλλά για τα απολύτως απαραίτητα.

Θάλεια: Και πέρα απ’ αυτό που λέει ο Τάσος τώρα, ότι δεν είναι το θέμα μόνο ότι η ζωή είναι αλλού. Είναι ότι πρέπει να μάθεις να αξιολογείς το ποιες είναι οι πολύ κρίσιμες καταστάσεις στη ζωή σου. Γιατί αν παθαίνεις πανικό με το παραμικρό και χάνεις χρόνο πολύτιμο σε πράγματα που δεν μπορείς να διορθώσεις, αλλά πρέπει να τα αποδεχτείς και δεν βρίσκεις εύκολα τον τρόπο να βγεις από το πρόβλημα και να προχωρήσεις. Και νομίζω ότι πρέπει να μαζεύεις δυνάμεις για τα πολύ πολύ σοβαρά και ουσιαστικά προβλήματα που θα έρθουν κάποια στιγμή. Αυτό εμένα μου το έμαθε η διαδρομή μου με τον Τάσο.

Ήταν ίσως η ζωτική σας αντίθεση αυτή, η ορμή και το συγκράτημα;

Θάλεια: Ακριβώς. Ήρθαμε σε μία ισορροπία νομίζω, πλέον.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ το παλεύει υπέροχα

Θάλεια, εσύ ήσουν η ευρέως αναγνωρίσιμη στην αρχή της σχέσης σας. Πώς διαχειριζόταν ο Τάσος την επιτυχία σου;

Θάλεια: Νομίζω ότι δεν τον ένοιαζε καθόλου, δεν τον ακούμπησε ποτέ αυτό το κομμάτι. Είμαστε κι εγώ και ο Τάσος άνθρωποι που έχουμε οριοθετήσει πολύ καλά μέσα μας το επαγγελματικό κομμάτι της ενασχόλησης με την τέχνη του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Είμαστε δύο επαγγελματίες που κάνουμε τη δουλειά μας, η οποία τυχαίνει να έχει μία αναγνωρισιμότητα. Νομίζω ότι την έχουμε αξιολογήσει και τοποθετήσει ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι. Εγώ μη σου πω και πιο κάτω απ’ ό,τι έπρεπε να είναι (γέλια).

Τάσος: Είναι γεγονός ότι χαιρόμαστε ο ένας με τη χαρά του άλλου. Δεν υπήρξε ποτέ ανταγωνισμός στη σχέση μας, μόνο συναγωνισμός.

Θάλεια: Εγώ θεωρώ ότι στις ανθρώπινες σχέσεις που είναι ουσιαστικές, που είναι οι οικογενειακές, η συντροφικότητα και η φιλία αν μπει το μικρόβιο του ανταγωνισμού μέσα, τότε είναι σαθρές. Όταν έχουν βάση αυτές οι σχέσεις τότε πρέπει μόνο να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου και να είσαι δίπλα του στα δύσκολα.

Οι κατραπακιές που ανέφερε ο Τάσος ότι ήρθαν μέσω της εμπλοκής του με την παραγωγή, κόστισαν στη σχέση σας ποτέ;

Θάλεια: Νομίζω ότι την έκαναν πιο δυνατή. Καλώς ή κακώς όλες οι σχέσεις στις δυσκολίες κρίνονται. Και δεν μιλώ μόνο για τη συντροφικότητα, αλλά όλων των ειδών οι σχέσεις όταν είναι όλα καλά και περνάμε υπέροχα δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Στα δύσκολα κρίνονται οι άνθρωποι. Σίγουρα μας δυνάμωσε. Υπήρχαν φάσεις φθοράς κι εντάσεων και μέχρι σήμερα υπάρχουν. Υπάρχουν ζευγάρια που δεν έχουν μεταξύ τους εντάσεις; Αν δεν ξεσπάσεις στον πιο κοντινό σου άνθρωπο πού θα ξεσπάσεις; Έχει βάλει μία πολύ ωραία φράση στην παράσταση ο Τάσος, που εγώ τη λέω πολύ συχνά, γιατί φυσικά μου έχει κλέψει όλες αυτες τις φράσεις (γέλια), που λέει η γυναίκα «Είναι φοβερό πάντως, δύο άνθρωποι μπορούν να με βγάλουν από τα ρούχα μου, εσύ και η μάνα μου». Ποιος δεν το έχει νιώσει αυτό; Υπάρχει άνθρωπος που να ακούσει αυτή τη φράση και να μην μπορέσει να καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής;

Τάσος: Η ζωή είναι καρδιογράφημα, ρε συ Λία. Αν γίνει ίσια γραμμή πάει, σημαίνει ότι τελειώνει κάτι, δεν γίνεται. Αν ο άλλος σε ερεθίζει, πάει να πει ότι σε αφορά. Αν πάψει να σε ερεθίζει, Παναγία μου.

Τάσο αυτές οι καταστάσεις επιβαρύνουν και το αυτοάνοσο, την ψωρίαση από την οποία πάσχεις;

Τάσος: Όπως έχω παρατηρήσει πάνω μου, γιατί πιο ειδικοί για να μιλήσουν γι’ αυτά τα θέματα είναι οι επιστήμονες, εκείνοι ξέρουν καλύτερα, από τη δική μου συγκατοίκηση με το συγκεκριμένο αυτοάνοσο, έχω να πω ότι εντείνεται κατά πολύ όταν υπάρχουν ψυχολογικές διακυμάνσεις οι οποίες μπορεί να φτάσουν στο ταβάνι. Και σίγουρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο τρόπος ζωής, απ’ ό,τι έχω παρατηρήσει. Όταν δεν περνάω καταχρηστικές περιόδους, ώστε να φθείρω τον εαυτό μου, είτε με περισσότερο αλκοόλ, είτε τρώγοντας λίγο παραπάνω, αυτό αρχίζει και κοιμάται. Όταν το «ξύνω» κι εγώ αρχίζει και μου λέει «Εδώ είμαι».

Βλέμματα περίεργα έχεις νιώσει εξαιτίας του;

Θάλεια: Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι το έχω απενοχοποιήσει εγώ τελείως στον Τάσο. Ο Τάσος είχε κάποια κρατήματα σε σχέση με αυτό το κομμάτι, στο πώς θα ντυθεί ας πούμε. Ένα σοφό πράγμα που μου έλεγε η μαμά μου ήταν «Πέτα το ελάττωμά σου μπροστά, μην στο προσάψουν τρίτοι». Στην ηλικία που το άκουγα ήταν πολύ σκληρό για μένα, αλλά μετά το συνειδητοποίησα κι έγινε μότο ζωής μου. Στη συναναστροφή μου με τον Τάσο, λοιπόν, του είχα πει: «Υπάρχει αυτό. Είσαι έτσι. Εμφάνιζέ το ή έσω έτσι σε κάθε έκφανση της ζωής σου και μη δίνεις καμία σημασία κι έτσι σταματά να δίνει κι ο οποιοσδήποτε σημασία».

Τάσος: Σε ό,τι αφορά τα βλέμματα, όταν το βλέπει κάποιος και βλέπω ότι το παρατηρεί έντονα, πέρα από αυτό το χτίσιμο της ψυχολογίας, που πηγάζει από τη Θάλεια, νομίζω ότι έχω την ηθική υποχρέωση να τον ενημερώσω. Επειδή είναι πολλοί άνθρωποι που να βρίσκονται στην ίδια θέση και θέλουν να το κρύψουν, νομίζω ότι οι σκελετοί πρέπει να βγαίνουν από τη ντουλάπα. Γιατί όταν είναι πολλοί και κροταλίζουν στη ντουλάπα, αρχίζεις και τρελαίνεσαι σε διάφορα επίπεδα.

Γενικά η ντροπή, το shaming δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά, για κανέναν. Πρέπει να το ξεπεράσουμε επιτέλους. – Θάλεια

Θάλεια, εσύ μεγαλώνοντας με το mentality αυτό που μου περιέγραψες από τη μαμά σου, να υποθέσω δεν νοιάστηκες ποτέ για τα σχόλια που μπορεί να λάμβανες ως γυναίκα για την εμφάνισή σου;

Θάλεια: Στο τέλος της ημέρας την παραδέχομαι τη μαμά μου για την ενδυνάμωση αυτή. Μικρή, πριν συνειδητοποιήσω αυτό που μου έλεγε η μαμά μου, που ήταν μία πολύ δυναμική γυναίκα, αλλά που μπορεί το timing της να μην ήταν σωστό, είχα ντροπές πολλές. Μεγαλώνοντας σιγά σιγά, με όλη αυτή την ενδυνάμωση τις ξεπέρασα όλες και το κομμάτι του φαίνεσθαι είναι κάτι που πραγματικά δεν με αγγίζει.

Φυσικά θέλω να είμαι όμορφη, να έχω το τέλειο σώμα, ποιος δεν το θέλει σε αυτή τη ζωή; Αλλά αυτοσκοπός δεν μου έγινε σε καμία των περιπτώσεων. Είναι το τελευταίο πράγμα που υπάρχει στην καθημερινότητά μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια κι είναι πολύ απελευθερωτικό αυτό. Σε μας τις γυναίκες έχω να πω, εφόσον οι κοινωνίες είναι δομημένες με τον άντρα κυρίαρχο, παρόλο που αλλάζουν τα πράγματα πολύ αργά: «Κάν’ το όπως ο άντρας». Δεν μπορεί για τον άντρα να είναι προτέρημα η κοιλίτσα, η καράφλα και τα λευκά μαλλιά και για τη γυναίκα όλα αυτά να είναι μειονεκτήματα. Κάν’ το όπως οι άντρες και υπάρχουν και γυναίκες που το κάνουν ακομπλεξάριστες, απελευθερωμένες, τις χαίρομαι πάρα πολύ και κάνουν επιτυχία.

Η Andie MacDowell το είπε αυτό προσφάτως, ταυτιστήκατε.

Θάλεια: Ναι και βλέπουμε και παρουσιάστριες να βγαίνουν νέες και είναι ακομπλεξάριστες τελείως και σημειώνουν μεγάλη επιτυχία, δηλαδή και στον χώρο της showbiz, που είναι ένας χώρος σκληρός που βασίζεται στην εικόνα, ότι οι άνθρωποι που κάνουν την ανατροπή και που πρεσβεύουν ουσιαστικά αυτό που είναι, τελικά μια χαρά τα πάνε, μια χαρά πουλάνε κι αυτοί, μπαίνουν στα μέσα στα σπίτια και δίνουν δύναμη στους νέους ανθρώπους και το θεωρώ πολύ σημαντικό όλο αυτό.

Έχω να πω ότι με αυτή τη φιλοσοφία που εκφράζεστε, η κόρη σας η Νάγια είναι πολύ τυχερή που θα μεγαλώσει έτσι.

Τάσος: Επειδή ανέφερες την κόρη μας, σκέψου ότι με τη δική μου, τη δική της ή και τη δική μας αισθητική, γιατί σε κάποια πράγματα τέμνονται οι απόψεις μας με τη Θάλεια, η κόρη μας έχει μια εντελώς διαφορετική δική της αισθητική κι εμείς ποτέ δεν της έχουμε πει όχι αυτό δεν σου πάει, ή αυτό δεν είναι ωραίο χρώμα. Ίσα ίσα που η φράση μας είναι: «Τι κουκλάρα είσαι εσύ».

Θάλεια: Και της λέμε «Εκφράσου όπως θέλεις». Κι ας μην συμφωνώ εγώ με την αισθητική του πένταχρονου, βέβαια, παιδιού. Αλλά επειδή αυτό το κορίτσι έχει εμμονές με την εμφάνισή της συγκεκριμένες, την αφήνω να εκφράζεται, δεν θέλω να την καταπιέσω, θέλω να βρει τον δρόμο της μόνη της.

Τάσο την αλλαγή στο σώμα σου πώς την αποφάσισες;

Τάσος: Έχω χάσει 30 κιλά. Η Θάλεια την «αποφάσισε». Επί κάποιες συναπτές ημέρες μου έλεγε «Έχεις γίνει πλέον αντιαισθητικός, το καταλαβαίνεις» (γέλια). Μου έλεγε ότι κοίτα να δεις, επειδή έρχονται πράγματα όπως αυτά που βιώνουμε και δύσκολες εποχές, πρέπει να ξεκουνηθείς λίγο και να αφήσεις την ασφάλεια που έχεις μόνο με το θέατρο, πρέπει να δεις τι θα κάνεις με την τηλεόραση. Για να κάνεις τηλεόραση, στο φιζίκ σου ταιριάζει μία συγκεκριμένη εικόνα. Οπότε, αγόρι μου, μού είπε, πρέπει να χάσεις κιλά, να γυμναστείς. Εγώ μία χαρά τα είχα με τον εαυτό μου, αλλά το πήρα απόφαση κι όταν το πήρα απόφαση είπα πώς θα το κάνω.

Θάλεια: Ο Τάσος είναι ένας στοχοπροσηλωμένος άνθρωπος. Αν πάρει κάτι απόφαση έχει τελειώσει το ζήτημα.

Τάσος: Άρχισα να αισθάνομαι πολύ όμορφα ψυχολογικά, να κοιμάμαι και να ξυπνάω καλύτερα, έχω κι όλο αυτό το θέμα με τον στόχο, που είπε η Θάλεια. Κι επίσης είχα και άπλετο χρόνο να το κάνω στην καραντίνα. Ήταν τι ωραίο και το προτείνω σε όσους το διαβάζουν, το να ξεκινήσεις να τρέχεις για 5 – 10 λεπτά να τρέχεις και να φτάσεις στη 1 ώρα, είναι κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ καλά με τον εαυτό σου.

Εσύ πώς αντέδρασες με την αλλαγή του Τάσου, Θάλεια;

Θάλεια: Από την ώρα που το έβαλε στόχο, επειδή τον ξέρω τον Τάσο εννοείται, ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρει. Το έκανε με εμμονή, η διατροφή ήταν διατροφή δηλαδή, εγώ προσπαθώ και μόνιμα παρασύρομαι. Ο Τάσος όταν είπε ότι θα κάνει διατροφή, έκανε διατροφή, όταν είπε ότι θα κάνει γυμναστική, γυμνάστηκε, οπότε ήμουν σίγουρη ότι ο δρόμος ήταν ανοιχτός για να τα καταφέρει. Χαίρομαι πάρα πολύ για το αποτέλεσμα που κατάφερε, είναι ένας άλλος άνθρωπος για μένα αυτή τη στιγμή. Και για εμάς είναι καλώς ή κακώς και επαγγελματικό το ζήτημα. Οφείλεις να προσέχεις και την εικόνα σου. Αυτή ήταν και η αφορμή, άλλωστε.

Ήταν ευτυχία η καραντίνα για τα παιδιά;

Θάλεια: Ε βέβαια ήταν ευτυχία. Σε αυτές τις ηλικίες, είναι 9 ο Δάνος και 5 η Νάγια, το κέντρο του κόσμου τους είναι η μαμά και ο μπαμπάς. Όσο έχουν τους γονείς τους τόσο πιο ευτυχισμένα είναι. Τα παιδιά σαφέστατα αντιδρούν όταν δουλεύουμε πολύ. Το αρθρώνουν με κάθε τρόπο που υπάρχει, κλαίνε στην πόρτα, ακόμα και για πάντα. Νομίζω ότι στην εφηβεία, απ’ ό,τι θυμάμαι από τον δικό μου εαυτό αρχίζεις να μη θες στα πόδια σου τους γονείς σου όλη την ημέρα.

Η Νάγια είναι μία ντίβα γεννημένη, όπως σου είπα. Ο Δάνος πηγαίνει Γ’ δημοτικού, η μεγάλη του αγάπη είναι τα αθλήματα το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ζει γι’ αυτά. Μαζί με τον μπαμπά του τρέχουν στις προπονήσεις, βλέπουν αγώνες, εγώ δεν έχω ιδέα για όλα αυτά, με ρωτάει παίκτες και ομάδες και δεν ξέρω τίποτα. Εκείνος τα ξέρει όλα, ξέρει ποσοστά, τα πάντα. Είναι πλήρως ενημερωμένος.

Οπότε Τάσο φαντάζομαι σου έχει τρελή αδυναμία;

Τάσος: Και στη μαμά του έχει. Και στους δύο μας. Υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία μας διαπερνούν. Μας διαπερνά ένα πολύ ωραίο φαγητό, η νίκη της αγαπημένης μας ομάδας, μία πολύ ωραία γυναίκα ή ένας πολύ ωραίος άντρας όταν περάσει. Υπάρχουν και κάποια πράγματα κι αυτό νομίζω ότι θα το καταλάβει κάθε άνθρωπος που έχει νιώσει αυτό το συναίσθημα και είναι υγιής και σωματικά και πνευματικά και ψυχολογικά, τα οποία μας ξεπερνούν. Αυτό είναι τα παιδιά. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Εκεί επαναπροσδιορίζεσαι ολοκληρωτικά. Ειδικά όταν αρχίζεις και συνειδητοποιείς και αντιλαμβάνεσαι πλήρως ότι αυτό το πλάσμα υπάρχει και είναι δικό μου, όχι κτητικά, αλλά υπ’ ευθύνη μου. Και συναισθηματική και πρακτική και πνευματική.

Είσαι φέτος σε μία επιτυχημένη σειρά, τη Γη της Ελιάς. Πώς σου φαίνεται το «ξύπνημα» της μυθοπλασίας;

Τάσος: Σαν ηθοποιός και όχι μιλώντας συνδικαλιστικά μου φαίνεται πολύ ευχάριστο. Θέλω να υπάρχουν δουλειές οι οποίες μπορούν να απασχολήσουν τους συναδέλφους μου και εμένα κατ’ επέκταση. Νομίζω ότι και το χειρότερο είδος της μυθοπλασίας είναι πνευματικά κι αισθητικά καλύτερο και για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον κλάδο μου, από το όποιας μορφής reality. Νομίζω ότι είχε λείψει στον κόσμο πάρα πολύ. Παρότι έχουν μπει πολύ δυναμικά και πλατφόρμες στη ζωή μας, που φιλοξενούν παραγωγές από το εξωτερικό που έχουν μπει στα σπίτια μας, νομίζω ότι ο κόσμος θέλει να δει και ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα.

Θάλεια εσύ φέτος, συνειδητά είπες όχι στην τηλεόραση;

Θάλεια: Ναι, ειδικά τώρα στην πρώτη σεζόν, γιατί ο Τάσος λείπει πολύ από το σπίτι, έχουμε να ετοιμάσουμε την παράσταση, στην οποία έχω επωμιστεί και τη σκηνοθεσία, οπότε θα ήταν αδύνατον να βρίσκομαι και στο θέατρο και σε καθημερινά γυρίσματα και με δύο παιδιά στο σπίτι. Πρέπει να το έχουμε σε ισορροπία αυτό. Δεν γίνεται να λείπουν και οι δύο γονείς από το σπίτι 24ωρες το 24ωρο, υπάρχει ευθύνη.

Σε μία σχέση 14ων ετών, διατηρούνται συναισθήματα όπως ο έρωτας, το καρδιοχτύπι, αυτό το μη δεδομένο;

Θάλεια: Εννοείται.

Τάσος: Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος. Μπορεί να είμαστε απλά τυχεροί.

Θάλεια: Είναι λαχείο οι σχέσεις.

Τάσος: Ίσως η κορυφή της πυραμίδας όλων των πραγμάτων να είναι ο σεβασμός που είπα πριν.

Θάλεια: Και πέρα από το σεβασμό έχει να κάνει πολύ για μένα και με την ουσιαστική εγκεφαλική επικοινωνία. Το μυαλό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ένας πνευματικός κοινός τόπος κι ένας κοινός τόπος αισθητικής, όταν δύο άνθρωποι συναναστρέφονται σε χρόνια βάση, χρειάζεται οπωσδήποτε.

Τάσος: Και για να γειώσω και λίγο την κατάσταση και να κάνω και λίγο χιούμορ, μετά από 14 χρόνια, 30 κιλά έχασα, είναι σαν να είμαι καινούργιος.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Με τη Μαρίνα Σπανού θα πάθεις Πλάκα

Πάντως, αλήθεια είναι, είναι σαν να σε βλέπω πριν από χρόνια Τάσο.

Τάσος: Εμένα μου αρέσει που μεγαλώνω. Νιώθω πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ένιωθα όταν ήμουν μικρότερος.

Θάλεια: Εμένα δεν μου αρέσει ρε παιδιά. Συγγνώμη που παρεμβαίνω και χαίρομαι που το βλέπετε έτσι, αλλά όχι ρε παιδιά (γέλια). Μιλάω για την ανανέωση του κυττάρου εγώ, το μέσα εννοείται ότι δεν το ανταλλάζω με τίποτα. Η ωριμότητα, η εμπειρία ζωής κι αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι μαγικό και το βλέπω και στις φίλες μου, όχι μόνο σε εμένα. Είμαστε σε εντελώς άλλη φάση σε σχέση με 10 και 15 χρόνια πριν. Αλλά είναι και η ωρίμανση του κυττάρου, εγώ όταν βλέπω ένα νέο κορίτσι με το φρέσκο το κύτταρο, το θαυμάζω.

Θάλεια, για το #MeToo είπες ότι πέρασες 2 μήνες σε κατάσταση σοκ. Ήταν κυρίως επειδή είχατε και προσωπική σχέση με έναν από τους καταγγελόμενους;

Θάλεια: Σίγουρα όταν έχεις γνωρίσει έναν άνθρωπο ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι υπόδικος για τόσο σοβαρά ποινικά αδικήματα, είναι ένα ακόμα λιθαράκι στο να περάσεις όλο αυτό το στρες και το σοκ που περάσαμε. Από εκεί και πέρα για όλους τους ανθρώπους που βγήκαν στη φόρα όσα βγήκαν, και για τους υπόδικους και για τους υπόλοιπους, το να συμβαίνουν σημεία και τέρατα στον χώρο που κινείσαι, τα οποία μπορεί να έχεις ψυχανεμιστεί ή να έχεις ακούσει κάποιες ιστορίες, αλλά δεν έχει φτάσει ποτέ το μυαλό σου στην ακρότητα αυτών των πράξεων, ε δεν μπορεί να μη σε επηρεάσει. Εμένα δεν με επηρεάζει μόνο ο χώρος μου, με επηρεάζει ό,τι διαβάζω κι έχει να κάνει με εγκλήματα ανθρώπου προς άνθρωπο ή προς ζώο. Υπάρχει κάτι που ονομάζεται συναισθηματική νοημοσύνη και οφείλουν όλοι οι άνθρωποι να την κατέχουν και να συναισθάνονται. Γύρω μας συμβαίνουν τραγικά γεγονότα κι εμένα με επηρεάζει το παραμικρό, πόσο μάλλον τέτοια βαριά γεγονότα.

Τάσος: Εγώ δεν το βίωσα τόσο βαριά, εξεπλάγην από διάφορα περιστατικά. Έχω μία προσωπική θεώρηση ότι στη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις, ότι υπάρχει μία νομοτέλεια κι ότι κάποια στιγμή έρχεται μία δαμόκλειος σπάθη που πέφτει πάνω στο κεφάλι σου. Σίγουρα δεν ήξερα για τις ακρότητες αυτές και φυσικά αυτές οι περιπτώσεις που όλους μας ξεπέρασαν ήταν αυτές που πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης. Νομίζω ότι όταν χτίζεις σε συμπεριφορές προσωπικές και σε διαδρομές, από τις οποίες εκλείπει ο σεβασμός και η έννοια του συνανθρωπισμού, κάποια στιγμή θα πέσεις σε έναν λάκκο από τον οποίο είναι δύσκολο να βγεις. Εμένα ένας θυμός μού βγήκε ότι «Γινόταν ΚΑΙ ΑΥΤΟ;».

Θάλεια: Ίσως αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν άγγιξαν δικά σου πρόσωπα. Εγώ πάντα αυτό σκέφτομαι για όλα. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα εγώ να είμαι ο μετανάστης στη βάρκα που ταξιδεύει στη Μεσόγειο, ότι θα μπορούσα εγώ να είμαι το παιδί στην καθολική εκκλησία της Γαλλίας που το στέλνουν οι γονείς του στο κατηχητικό και το βρίσκουν βιασμένο από παπάδες, θα μπορούσε η κόρη μου να έχει πάει σε μία οντισιόν και να έχει περάσει αυτά που πέρασαν τα παιδιά αυτά. Δεν γίνεται να κλείνεις τα μάτια και να μην το βλέπεις αυτό.

Τάσος: Η όλη ένταση και ο αναβρασμός ήταν επειδή βγήκαν κάποια κακώς κείμενα και ειδικά για ανθρώπους, που είχαν μία δυναμική και μία εξουσία. Και είδες στην αποκαθήλωση ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.  Κι η αλήθεια πάντα λάμπει.

Θάλεια: Είχαν εξουσία, μπορεί να ήταν πρότυπα για κάποιους ανθρώπους, κατέστρεψαν ανθρώπους. Κι αυτό ορμώμενο από τον χώρο του θεάτρου που έσκασε αυτή η βόμβα, συμβαίνει σε όλους τους χώρους.

Κι ελπίζουμε να μη σταματήσει σε αυτόν τον χώρο.

Τάσος: Το πιο σημαντικό με το #MeToo είναι ότι αυτός ο χώρος έχει μία προβολή παραπάνω από άλλους και μακάρι να πάρουν δύναμη άνθρωποι που δεν ανήκουν σε τόσο προβεβλημένους χώρους, να μη φοβηθούν.

Θάλεια: Πήραν δύναμη. Το βλέπεις πια, ότι πρόσωπα απ’ όλους τους χώρους, τολμούν και καταγγέλλουν τέτοιες καταστάσεις το βλέπεις καθημερινά. Ανοίγουν στόματα.

Εσείς είχατε πει ότι πήρατε αποστάσεις χρόνια από τον υπόδικο για τον οποίο μιλήσαμε. Είστε άνθρωποι που τραβούν Χ σε καταστάσεις;

Θάλεια: Εγώ ειδικά πλέον, στην φάση που βρίσκομαι τώρα, αυτομάτως. Η κατανόηση, η συμπόνοια, η προσπάθεια αλλαγής ανθρώπων τοξικών, προβληματικών, αρρωστημένων, δεν με αφορά. Δεν θέλω να υπάρχουν στον περιβάλλοντα χώρο μου. Ψυχική υγεία, αγάπη και όλα έρχονται. Και οι άνθρωποι που διαβαίνουν το κατώφλι μας το επαγγελματικό, από τη στιγμή που έχουμε μία στέγη επαγγελματική, πρέπει να έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά που έχουμε εγώ και ο Τάσος. Κι ας μην είναι οι καλύτεροι, οι αρτιότεροι, οι σούπερ καλλιτέχνες. Αυτό το βάζω τριτοτέταρτο.

Τάσος: Έτσι είναι. Να υπάρχει όσο γίνεται ένα κοινός τόπος ηθικής. Ο κάθε άνθρωπος, κακά τα ψέματα έχει τη δική του ηθική. Αυτό που μας αρέσει και αυτό που ελπίζουμε είναι να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που τέμνεται στα περισσότερα σημεία η ηθική μας. Έχω μεγαλώσει κι εγώ και δεν μπορώ, φτάνει, έχω κουραστεί πια.

Σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει με πόνο ψυχής να τραβάω γραμμές και να βαδίζω, δεν έχω γίνει κυνικός κι είμαι και άνθρωπος που δεν κρίνει εύκολα, δίνω ευκαιρίες. Αλλά είναι κάποιες κόκκινες γραμμές που δεν θέλω να τις ξεπερνάει ο άλλος. – Τάσος

Είσαι καλλιτεχνικός διευθυντής στο θέατρο Άλφα «Ληναίος – Φωτίου». Βλέπεις αυτές τις θέσεις «εξουσίας» πια με άλλα μάτια;

Τάσος: Τις βλέπω με τα ίδια μάτια που τις έβλεπα από την πρώτη μέρα. Δεν μου αρέσει η εξουσία, υπάρχει, υφίσταται, αλλά δεν τη φλέρταρα ποτέ ιδιαιτέρως. Δεν με θαμπώνει, δεν είναι εκτυφλωτική η λάμψη της σε εμένα.

Στέφανος Ληναίος – Έλλη Φωτίου: Είναι πρότυπο για εσάς αυτοί οι άνθρωποι;

Τάσος: Επειδή εγώ έχω μιλήσει πολλές φορές, πέρα από τον σεβασμό μου και την αγάπη μου και την εκτίμησή μου κι ό,τι θα τους είμαι ευγνώμων, θα αφήσω τη Θάλεια να μιλήσει αυτή τη φορά. Είναι πρότυπο για μας και θα θέλαμε να ακολουθήσουμε την πορεία τους αν είμαστε τυχεροί και άξιοι.

Θάλεια: Δεν το συζητώ ότι είναι πρότυπο για εμάς. Είχαμε την τύχη να τους γνωρίσουμε λόγω της ανάληψης των ευθυνών στο θέατρο τους, το δεύτερο σπίτι τους. Είναι ένα υπέροχο ζευγάρι, ένας φάρος φωτεινός, δύο καλλιτέχνες που υπηρέτησαν την ουσία της τέχνης μας και με την πορεία τους την καλλιτεχνική και την προσωπική και με τη στάση τους σε όλα τα πράγματα και πολιτικοποιημένοι και με δυσκολίες πολλές στη ζωή τους και με οικογένεια. Κράτησαν μαζί και έκαναν υπέροχα πράγματα εδώ μέσα σε αυτό το χώρο και τι άλλο να πεις;

Εννοείται πως είναι πρότυπο και ξέρεις, όταν γνωρίζεις αυτούς τους καλλιτέχνες με αυτή την τεράστια διαδρομή που μαζί με τη δική τους διαδρομή είναι και η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, βλέπεις την διαφορά τους την ουσιαστική από τον μέσο όρο των σύγχρονων καλλιτεχνών. Ξεκίνησαν σε πάρα πολύ δύσκολες ιστορικές συνθήκες κι όχι για να γίνουν διάσημοι, να βγάλουν χρήματα, να ικανοποιήσουν άλλες ανάγκες, αλλά με ουσιαστική αγάπη για την τέχνη τους και πάλεψαν με τα τέρατα. Επιβίωσαν, άφησαν το στίγμα τους, βλέπεις τον σεβασμό που τους έχει ο κόσμος μέχρι σήμερα και για μένα αυτό είναι συγκινητικό.

Info: Θέλω να σου Κρατάω το Χέρι, από τις 29 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άλφα «Ληναίος – Φωτίου». Εισιτήρια εδώ.

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Θέατρο Άλφα «Ληναίος – Φωτίου».