Ο Θανάσης Κουρλαμπάς από το “Art” έως τις «Άγριες Μέλισσες» κι από την επιτυχία στα 50 έως την ανδρική φιλία

Περί τέχνης, λοιπόν, ο λόγος και δη εικαστικής τέχνης στην παράσταση “Art”. Τρεις φίλοι συγκρούονται μπροστά στην αξία και το νόημα ενός λευκού καμβά. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς μου αποκάλυψε ότι ονειρευόταν κάποτε να περάσει στην Σχολή Καλών Τεχνών και πώς ακόμα και σήμερα σκιτσάρει. Έχει φίλους από την παιδική του ηλικία και προσπαθεί να μιλά για όσα τον ενοχλούν αφού τα έχει ζυγίσει μέσα του. Η επιτυχία με τη μορφή που ήρθε φέτος, ήταν κάτι που απόλαυσε λεπτό προς λεπτό. Αυτά και όλα τα υπόλοιπα αφήνω να σ’ τα πουν τα δικά του λόγια.

Η τέχνη, η αισθητική και το Art

«Ένα από τα όνειρα που είχα μικρός, επειδή πιάνει πολύ το χέρι μου, ήταν η Καλών Τεχνών. Πολύ σύντομα από όταν ήρθα στην Αθήνα από την Καλαμάτα, απ’ όπου κατάγομαι και ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Πάντειο, έμπλεξα με το θέατρο οπότε δεν ευοδώθηκε αυτό. Αλλά το σκίτσο, η απεικονιστική τέχνη και η γλυπτική μου άρεσαν ανέκαθεν. Σκιτσάρω πάντα πράγματα, σκέψεις, στιγμιότυπα. Αλλά όπως τα φέρνει και η ζωή, μπαίνεις κάπου συγκεκριμένα, κολλάς εκεί και ό,τι δημιουργικό έχεις το βγάζεις σε αυτό που έχεις επιλέξει. Με έχει κερδίσει πια το θέατρο και η υποκριτική».

«Η αισθητική παίζει αρκετά σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Μου αρέσει το όμορφο, το καλοφτιαγμένο, αυτό που έχει δημιουργηθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Αν κάτι έχει φτιαχτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που θα μπορούσε να φτιαχτεί, ακόμα κι αν είναι κάτι πολύ απλοϊκό, έχει αισθητική για μένα. Μου αρέσει το απλό και το ευφυές. Αυτό που με όσο λιγότερη χρήση πραγμάτων, μπορεί να πει τα περισσότερα. Είμαι του minimal, αλλά όχι του επί τούτου minimal, του δήθεν minimal. Εκεί είμαι έξαλλος και κάθετα αντίθετος».

«Ο Σταμάτης Φασουλής είναι ένας σπουδαίος θεατράνθρωπος, χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάζομαστε πρώτη φορά. Ο Σταμάτης Φασουλής είχε κάνει τη μετάφραση του έργου και είχε παίξει και το 1999 στο Θέατρο Κάππα, στο πρώτο ανέβασμα του Art στην Αθήνα. Το είχε σκηνοθετήσει και έπαιζε και τον κεντρικό ρόλο του Σερζ. Ήταν μαζί με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τον Γιάννη Βούρο και ήταν μια ανεπανάληπτη παράσταση που είχα την τύχη να δω τότε, στα ξεκινήματά μου. Χρόνια μετά με φωνάζει, λοιπόν, να παίξω τον Μάρκ, μαζί με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τον Θανάση Τσαλταμπάση, δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς και όχι μόνο. Έχουμε κάνει μια πάρα πολύ ωραία παρέα και το αποτέλεσμα ελπίζω να είναι αντάξιο και του έργου και του κοινού που θα έρθει να το δει. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι».

«Εγώ κάνω τον σοβαρό της παρέας, που δεν αποδέχεται τον λευκό πίνακα και αρχίζει να γκρινιάζει. Είναι ένα έργο που αγγίζει πολλές χορδές, την αντικειμενικότητα, το τι είναι τέχνη και τι δεν είναι, τι είναι η δική σου τέχνη και η δική μου, καταλήγουμε να συγκρουόμαστε γι’ αυτό. Και μέσα από αυτόν τον λευκό πίνακα βγαίνουν τελικά τόσα άλλα για τις σχέσεις των ανθρώπων, τη φιλία, το τι ειπώθηκε και δεν είπώθηκε όταν έπρεπε. Και όλο αυτό μέσα από πολύ χιούμορ».

«Για να πεις κάτι έτσι όπως το νιώθεις πρέπει να το περάσεις μέσα από κάποια στάδια επεξεργασίας. Σε έντονες καταστάσεις, όπως σε τσακωμούς, δεν έχεις ποτέ την πολυτέλεια να το περάσεις από επεξεργασία το πράγμα. Πάνω στην ένταση θα πεις κάτι που μόλις πας σπίτι και το ξανασκεφτείς θα βρεις και άλλες παραφυάδες του. Αυτό που προσπαθώ εγώ σε μία διένεξη, είναι όσο μπορώ -που δεν τα καταφέρνω- να το δω εκείνη τη στιγμή όσο πιο σφαιρικά γίνεται. Κι αν εφόσον δω κάτι σφαιρικά εξακολουθώ να νιώθω αυτό που πρωτοένιωσα τότε θα το πω.

Αν θεωρήσω ότι αυτός ο πίνακας που βλέπω τώρα είναι λευκός δεν θα πω αμέσως “Ρε είσαι ηλίθιος; Είναι λευκός”. Θα δώσω λίγο χρόνο πρώτα θα πάω και κοντά, θα πάω κι από πίσω, θα τον φωτίσω και με άλλο φως και αν σιγουρευτώ θα το πω διπλά και τρίδιπλα. Απλώς δίνω χρόνο στα πράγματα και στους ανθρώπους όσο μπορώ. Και χρόνο με το χρόνο κάνω όλο και λιγότερα λάθη πάνω σε αυτό».

Το ζήτημα του κοινού γούστου

«Οι σχέσεις ξεκινούν πάντα με κάποια δεδομένα, ανάλογα με το πώς χτίζονται, με ποιο πάθος και δεν μιλώ μόνο για μία ερωτικές σχέσεις αλλά και για φιλικές ή ακόμα και επαγγελματικές. Ακόμα κι αν δεν συμφωνείς σε πάρα πολλά πράγματα, σημαίνει πώς κάτι πιο βαθύ σας έχει ενώσει. Πιστεύω ότι αν η αισθητική, το γούστο, αποκλίνουν πάρα πολύ ανάμεσα σε δύο μέρη, πολύ δύσκολα θα συνταιριάξουν. Αλλιώς πρέπει να συντρέχουν πολύ δυνατοί λόγοι, να είναι ένας πολύ βαθύς έρωτας για να αντέξει η σχέση σε μία μεγάλη διαφοροποίηση στο γούστο και την αισθητική. Το κοινό γούστο, η αισθητική, η κοντινή άποψη για τα πράγματα είναι εχέγγυα για τη λειτουργία μιας σχέσης».

«Επιζητώ άλλα πράγματα πριν από αυτό στις σχέσεις μου. Ζητώ κοινή λογική και το συναίσθημα. Έχω φίλους που είναι μακριά η αισθητική μας σε κάποια πράγματα αλλά υπάρχει τέτοια αγάπη και τέτοιο συναίσθημα και τέτοια χημεία και κοινή πορεία που αυτό έρχεται τρίτο και τέταρτο».

Η ανδρική φιλία

«Έχω ζήσει σε πολύ βαθύ επίπεδο αυτό που λέμε αντρική φιλία, που είναι και το θέμα του έργου. Τρεις τέσσερις φίλοι από την Καλαμάτα που μεγαλώσαμε μαζί και περάσαμε όλοι μαζί το μεγάλο ταξίδι της εφηβείας, είναι άνθρωποι της ζωής μου πια. Είμαστε πάνω από οικογένεια»

«Δεν ξέρω αν αυτό είναι υγιές ή άρρωστο, δεν το κρίνω, αλλά δεν έχει τύχει να συγκρουστώ ποτέ με τους φίλους μου. Έχουμε κουράσει ο ένας τον άλλο, έχουμε στενοχωρήσει ο ένας τον άλλο, έχουμε εκνευρίσει ο ένας τον άλλο αλλά ποτέ δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να συγκρουστούμε. Πάντα υπάρχουν κάποια “αμορτιστέρ” στις σχέσεις που απορροφούν τους επικίνδυνους κραδασμούς. Κι αυτό που μπορώ να πω τώρα, στα 50 μου, είναι ότι όταν έχεις περάσει τον κάβο της εφηβείας, γιατί για κάβο πρόκειται, είναι πολύ πλούσια και επικίνδυνη περίοδος επειδή σε καθορίζει, με πραγματικούς φίλους, μετά η σύγκρουση απομακρύνεται πάρα πολύ».

«Ομολογώ ότι, παρόλο που είμαι σε μία κατεξοχήν κοινωνική δουλειά, στην οποία μπορεί να αλλάζεις τρεις παραστάσεις σε κάθε σεζόν, και αντίστοιχους συνεργάτες, με τους οποίους δεν ανταλλάζεις προϊόντα, αλλά θα φιληθείς, θα αγαπήσεις, θα ερωτευτείς, θα συγκρουστείς, κάθε μέρα για μήνες, είναι δηλαδή μια πολύ βιωματική δουλειά, σαν τις φιλίες που έκανα στην εφηβεία μου στην Καλαμάτα δεν δημιούργησα ξανά στην Αθήνα».

«Όταν έχω πολύ δικούς μου ανθρώπους στην παράσταση, την αδερφή μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου ή τους κολλητούς μου, είμαι άστα να πάνε. Που πραγματικά τους έχω κερδίσει και είναι μαζί μου, με αγαπάνε και τους αρέσει αυτό που κάνω. Αλλά είναι τέτοια η ανάγκη να αποδείξεις ακόμα μια φορά την επιλογή σου, το ταλέντο σου, την όποια κατάθεσή σου που είναι κάθε φορά πολύ έντονη η παράσταση».

Η επιστροφή στη δουλειά εν μέσω πανδημίας

«Βιώσαμε όλος ο πλανήτης, πολύ σοκαριστικές καταστάσεις με την πανδημία. Συνηθίζω να λέω πώς αυτές οι καταστάσεις θέλουν χρόνο μέσα σου να κάτσουν, μήνες ίσως και χρόνια για να βγάλεις τα συμπεράσματά σου. Είναι καταστάσεις που σε ξεπερνούν. Ήταν πολύ αγχωτικό και δύσκολο αλλά είχε και τα καλά του. Είδα τα παιδιά μου που δεν τα έβλεπα τόσο ποτέ, έκανα πράγματα που είχα χρόνια να κάνω».

«Μου έλειπε πάρα πολύ η δουλειά μου. Είμαι εργασιομανής, τη λατρεύω, ζω και νιώθω πλήρης μέσα από αυτή. Χάρηκα πολύ όταν ξεκίνησαν πάλι τα γυρίσματα γιατί αγάπησα πολύ τον ρόλο μου στις “Άγριες Μέλισσες”. Όταν μου έγινε και η πρόταση για το Art, χάρηκα πάρα πολύ. Ξεκινήσαμε με σπουδαίους συντελεστές να κάνουμε μια δουλειά με χιούμορ, μια κωμωδία, με την ελπίδα να πάει καλά και να χαρίσουμε γέλιο στον κόσμο»

«Κατά κάποιο τρόπο δεν με επηρέασε τόσο πολύ όλο αυτό. Θεωρώ ότι υπήρχε μια γενικότερη υπερβολή στο πράγμα, χωρίς όμως να έχω ούτε τις γνώσεις ούτε την ικανότητα να το κρίνω και να το αναλύσω. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή με την προσοχή και τα μέτρα που συνηθίσαμε να παίρνουμε γιατί έτσι πρέπει (βεβαίως με απώλειες δεν λέω ότι δεν έγινε τίποτα, χάσαμε ζωές παγκοσμίως) με κάποιον τρόπο πιστεύω ότι θα τις πάρουμε τις ζωές μας πίσω».

Η επιτυχία μέσα από τις «Άγριες Μέλισσες»

«Η επιτυχία σε αυτή την ηλικία έρχεται θετικά. Έχεις απομακρυνθεί από εκείνη τη νεότητα που ήταν όλα στο κόκκινο, που είχες αυτό το τεράστιο πάθος, που ήταν όλα πρωτόγνωρα και ήθελες να εκμεταλλευτείς κάθε κατάσταση για να πας πιο μπροστά. Τώρα στα 50 μου που έρχεται μια τέτοια επιτυχία όχι απλά την απολαμβάνω, αλλά τη γεύομαι όσο δεν γίνεται, λεπτό το λεπτό. Τη χαίρομαι και την ευχαριστιέμαι. Χαίρομαι που παρόλο που κάνω έναν αντιπαθητικό ρόλο, ο κόσμος έρχεται θετικά να μου μιλήσει να μου πει πόσο του αρέσει η σειρά, και τι ωραίος που είναι ο ρόλος μου. Είναι τεράστιο κέρδος αυτό σε προσωπικό επίπεδο».

«Το μετράς διαφορετικά στα 50 σου. Έχω απομυθοποιήσει πολλά πράγματα. Ξέρω ότι είναι μια δουλειά. Ξέρω ότι είναι ένας ρόλος, που τον αγάπησα πρωτίστως εγώ και οι άνθρωποι που τον έφτιαξαν και ότι γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χαίρομαι που αγαπήθηκε από τον κόσμο, πρώτα από όλα η σειρά και μετά και ο ρόλος. Είναι ένα πολύ μεγάλο κέρδος καλλιτεχνικό για έναν ηθοποιό που καλείται να κάνει έναν πολύ έντονο ρόλο. Έναν ομοφυλόφιλο, κακό, δολοπλόκο, μυστήριο, που έχει όμως και τις ρωγμές του, τις ευαισθησίες του, που ερωτεύεται, που έχει πονέσει, έχει κάνει φόνο κι όλα αυτά στην επαρχία του 1955. Είναι μεγάλο στοίχημα προσωπικό. Κατέθεσα ό,τι καλύτερο μπορούσα και χαίρομαι αν έχω καταφέρει έστω και το ελάχιστο».

«Για μένα είναι το άλφα και το ωμέγα της επιτυχίας να προσδώσεις εκείνο τον βαθμό αλήθειας σε έναν χαρακτήρα, που ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια που λένε κι έχει πολλούς τοίχους να γκρεμίσει για να καταφέρει να γίνει, αυτό που λες εσύ και χαίρομαι για τη λέξη, απαραίτητος. Είμαι ευτυχής αν το κατάφερα».

«Ξέρω ότι το έκανα τόσο πολύ με την καρδιά μου. Και το οφείλω και στη Μελίνα Τσαμπάνη και στους σκηνοθέτες της σειράς. Το οφείλω βέβαια σε όλους του συντελεστές και στους πρωταγωνιστές. Συνηθίζουμε να λέμε για να ευλογήσουμε τα γένια μας τι ωραία που περνάμε στις πρόβες και τα γυρίσματα. Καλά κάνουμε και το λέμε γιατί είναι ωραίο να λες θετικά πράγματα για τη δουλειά και την καθημερινότητά σου. Επί έναν χρόνο τώρα, πίστεψε με και σε συνθήκες δύσκολες με ρυθμούς στο κόκκινο στα γυρίσματα, περάσαμε πάρα πολύ ωραία.Είναι όλοι οι ηθοποιοί πραγματικά ένας κι ένας, ήταν μια πολύ ευτυχής στιγμή».

«Προσέγγισα το κομμάτι της ομοφυλοφιλίας στον Κλεομένη με έναν πολύ ειλικρινή τρόπο: Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Δεν με απασχόλησε. Είπα είναι αυτός ο άνθρωπος μπαίνει στο Σεβαστέικο, κερδίζει την μικρή κόρη, κάνει έναν γάμο συμφέροντος και απλά τυχαίνει να του αρέσουν οι άντρες και όχι οι γυναίκες. Είχα κάνει πριν από δύο χρόνια στο θέατρο μια πολύ μεγάλη προσωπική επιτυχία, την “Ανθρώπινη Φωνή” του Ζαν Κοκτώ, έναν  μονόλογο σε ένα τηλέφωνο που μέχρι τότε παιζόταν πάντα από μία γυναίκα που μιλά με τον εραστή της, ο οποίος παντρεύεται μία άλλη γυναίκα.  Είναι ένας σπαρακτικός μονόλογος χωρισμού. Και το κάναμε με τον Βασίλη Νικολαΐδη στη σκηνοθεσία, ως γκέι. Ότι είναι ένας ομοφυλόφιλος που χάνει τον εραστή του, ο οποίος αποφασίζει να παντρευτεί μία γυναίκα για να ζήσει μία συμβατικά “φυσιολογική” ζωή. Οπότε ο Κλεομένης μου ήρθε λίγο πιο έτοιμος από ότι θα μου ερχόταν σε μία άλλη συγκυρία».

«Το προσωπικό στοίχημα που έβαλα ήταν ότι δεν ήθελα να ταυτιστεί η δολοπλοκία και το αρνητικό πρόσημο αυτού του χαρακτήρα με τη σεξουαλική του ταυτότητα. Να μην πουν ότι είναι αυτός που είναι επειδή είναι γκέι. Όχι, είναι αυτός που είναι επειδή δεν χειρίστηκε καλά τη ζωή του και τα συναισθήματα του, έφαγε πάρα πολύ bullying στη ζωή του γιατί μιλάμε και για την επαρχία του 30 και του 40 και απλώς τυχαίνει να είναι γκέι. Οπότε δεν έπαιξα τον γκει. Έπαιξα έναν άνθρωπο που είναι αυτός που είναι και που απλά κάποια στιγμή τυχαίνει και κοιτάζει διαφορετικά τον Μελέτη, ή τον Δημητράκη».

Η πατρότητα και η οικογένεια

«Είμαι άλλοτε αυστηρός και άλλοτε υποχωρητικός με τον εαυτό μου. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη στη ζωή μου όπως όλος ο κόσμος. Προσπαθώ να τα θυμάμαι, για να τα αποφύγω στην επόμενη περίπτωση. Είμαι καλά με τις επιλογές μου, αισθάνομαι καλά με αυτές. Ξέρω τι άνθρωπος είμαι και ξέρω και που θέλω να φτάσω. Έχω ευχές μέσα μου και στόχους, δεν έχω αράξει “είμαι αυτός, ωραία καλά είμαστε, προχωράμε”».

«Όταν γίνεσαι γονιός ξεφεύγεις από τους ρόλους μόνο του συντρόφου, του εραστή, του φίλου, του συνεργάτη. Εκεί τα πράγματα παίρνουν άλλα χρώματα. Σοβαρεύει το παιχνίδι. Ξεκινούν άλλες απαιτήσεις. Και ξεκινάς κι εσύ με δεδομένο το πεδίο λαθών μπροστά σου. Το μεγάλο στοίχημα είναι πώς θα τα διαχειριστείς αυτά και πώς θα τα διορθώσεις και πώς θα τα μεταμορφώσεις».

«Προσπαθώ να κρατάω τα προσωπικά μου λίγο εκτός. Ποτέ δεν αισθανόμουν πως είναι πεδίο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. Ηθοποιός είμαι, η δουλειά μου είναι το θέατρο κυρίως και η τηλεόραση. Σε κάθε παράσταση που ξεκινάει και βλέπω να μπαίνουν μέσα είτε 5 είτε 10 είτε 115 είτε 1005 άνθρωποι, το θεωρώ τιμή που επέλεξαν εκείνο το βράδυ να έρθουν να με δουν. Είναι μια σχέση τιμής. Νομίζω όμως ότι δεν χρειάζεται να ξέρουν αν έχω δύο ή τρία παιδιά.

Σε μία γενική πληροφόρηση, είμαι πατέρας, έχω δύο παιδιά, είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά. Η γυναίκα μου είναι θεατρολόγος, γνωριστήκαμε στο θέατρο. Είμαστε καλά. Προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε με την αγωνία μας και την προσπάθειά μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Γιατί πραγματικά είναι δύσκολο να είσαι ηθοποιός το 2020».

«Είμαι άνθρωπος του πάθους, πολλές φορές υπερβολικός. Όμως σε βάθος χρόνου, στις επιλογές μου, στη συμπεριφορά μου, τελικά καταλήγω να πω ότι γενικώς με διέπει η συνέπεια, μία σχετική σταθερότητα και μία σχετική ψυχραιμία. Δεν είμαι ο κατεξοχήν ψύχραιμος άνθρωπος σε καμία περίπτωση. Αλλά σιγά σιγά όσο περνάνε τα χρόνια και αποκτάς εμπειρίες και “σοφία” μειώνονται και οι υψηλές θερμοκρασίες και οι πολικές στη ζωή».

*Οι αμέσως επόμενες παραστάσεις του Art είναι:

Παρ 17/7 21:15 Δημοτικό θέατρο του Άλσους (Δ. Κιντής) – Ηλιούπολη

Δευ 20/7 21:15 Φεστιβάλ Οίτης Λαμία – Υπάτη Λαμίας,

Τρι 21/7 20:45 και 22: 15, ΚΙΝ/ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΩΡΑΙΣΤΙΚΗ – Βόλος.

Επόμενοι σταθμοί και κράτηση εισιτηρίων, εδώ.