Ο Θανάσης Ευθυμιάδης όχι πια ζεν πρεμιέ. Μόνο ζεν

Ο Θανάσης Ευθυμιάδης και οι ζεν και πολεμικές ρίζες του

– Τι είναι αυτό το μέρος όπου συναντηθήκαμε για σένα;

Είναι ένα από τα κομμάτια της καθημερινότητάς μου. Είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου στην Αθήνα. Όπου και να βρίσκομαι προσπαθώ να βρω μικρές οάσεις και να απολαμβάνω τη φύση. Δεν χρειάζεται να είμαι στην κορυφή ενός βουνού ή στον βυθό της θάλασσας. Ακόμα και σε ένα παρκάκι σε μία γειτονιά μπορώ να νιώσω πολύ όμορφα στη σύνδεσή μου με τη φύση. Και σε καινούργια, άγνωστα μέρη να πάω, θα κάνω μία εξερεύνηση πρώτα να βρω που υπάρχουν κοντά τέτοια σημεία.

Ο κόσμος δεν τα παρατηρεί, όταν ακούν φύση περιμένουν να δουν μια οροσειρά, δεν ξέρω κι εγώ τι. Για μένα είναι βασικό σημείο της καθημερινής μου χαράς να μη ζητάω τα πολλά, να είμαι ευχαριστημένος με τα λίγα. Όπου έχουμε επιτρέψει ακόμα να υπάρχει φύση στην Αθήνα, μπορούμε να συνδεθούμε μαζί της. Για μένα είναι μεγάλη τύχη που μπορούμε ακόμα κι έχουμε αυτά τα πράγματα.

– Ποιες είναι οι δικές σου ρίζες;

Οι δικές μου ρίζες είναι από την πλευρά της μητέρας μου από τη Μικρά Ασία, που ήρθαν το ’22 με την καταστροφή της Σμύρνης, και από την πλευρά του πατέρα μου είναι από τον Πόντο που ήρθαν επίσης εδώ το ’22. Είναι βαθιά αρχαιοελληνικές και οι δύο γιατί και οι αρχαίοι Έλληνες από την Αρκαδία είχαν φύγει και πήγαν πρώτα στη Μικρά Ασία και μετά στον Πόντο. Πήρα από τη μία πλευρά το μικρασιατικό στοιχείο που είναι λίγο πιο εξευγενισμένο, πιο international. Ενώ από την άλλη τα βουνά του Πόντου, από τη Σάντα που ήταν η γιαγιά μου, ήταν απόρθητα, πέτρινοι άνθρωποι, κράτησαν το Αντάρτικο, άνθρωποι που είχαν μέσα τους την ανεξαρτησία και την αυτόνομη διαβίωση. Είναι ένας συνδυασμός ζεν και πολεμιστή.

«Είμαι ένας πολεμιστής του ζεν» (γέλια).

– Ποια είναι τα καταλυτικά γεγονότα που χώρισαν τη ζωή σου σε «πριν» και «μετά»;

Νομίζω το πρώτο μεγάλο βήμα ήταν όταν στα 10 μου πήγα μόνος μου και βρήκα δουλειά. Πήγα στους γονείς μου και τους ανακοίνωσα ότι θα δουλεύω σε ένα ανθοπωλείο και θα κάνω delivery λουλούδια και το έκανα για να πάρω το πρώτο μου ποδήλατο. Δεν υπήρχε καμία πίεση από το σπίτι, αλλά ήθελα εγώ να νιώθω ανεξάρτητος. Αυτό με έφερε σε μεγάλη επαφή και με τον κόσμο των φυτών κι επίσης με ακραία συναισθήματα, χαράς όταν κάποια μητέρα ας πούμε έπαιρνε μία ανθοδέσμη στη γιορτή της από τον γιο της που ήταν μακριά ή και λύπης, γιατί φτιάχναμε και στεφάνια για κηδείες. Ήταν πολύ ωραίο το να γνωρίζω τόσο καλά τα αληθινά αισθήματα των ανθρώπων από τόσο μικρός.

Άλλη μεγάλη μου στιγμή ήταν όταν χωρίς να υπάρχει καμία προϊστορία στο σπίτι μας με τα καλλιτεχνικά, ήρθα σε επαφή για πρώτη μου φορά με το ερασιτεχνικό θέατρο μέσα από μία ομάδα όταν ήμουν φοιτητής στις Σέρρες. Δεν είχα δει καν θέατρο και για χατίρι μίας κοπέλας -πάντα υπάρχει μία γυναίκα πίσω από τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μου-, βρέθηκα εκεί για να την πλησιάσω.

«Άλλο “πριν” και “μετά” στη ζωή μου είναι η πρεμιέρα της σειράς Ντόλτσε Βίτα, της μεγάλης τηλεοπτικής επιτυχίας. 1995, Οκτώβρης, 27 χρόνια πριν. Ήταν μία μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου».

Από εκεί που ήμουν ένας ηθοποιός που πάλευε στο θέατρο ξαφνικά έγινα γνωστός στην Ελλάδα οπότε κι εκεί άλλαξαν πολλά πράγματα, όχι απαραίτητα όλα θετικά γιατί δεν υπάρχει τίποτα μόνο θετικό είναι yin και yang. Μετά υπήρχε και η αποξένωση, η αμφισβήτηση του γιατί σε πλησιάζει ο καθένας.

Μετά η επόμενη μεγάλη αλλαγή έγινε όταν ήρθε στη ζωή μου η γυναίκα μου και όταν υλοποιήθηκε η προσευχή μου να κάνουμε δύο κορίτσια για να δω αυτό το θαύμα που λέγεται γυναίκα από γεννησιμιού του γιατί ήμουν μέσα στη γέννα και των δύο κοριτσιών μου.

– Δεν ήθελες ποτέ να αποκτήσεις αγόρι;

Όχι, γιατί καταρχάς εγώ είμαι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν με ενδιαφέρει τίποτα που έχει να κάνει με τόπι. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω γιατί 22 άντρες κυνηγάνε ένα τόπι να το βάλουν σε κάτι δίχτυα. Γενικά αυτό που η πατριαρχία έχει επιβάλει ως αντρική νοοτροπία με αφήνει αδιάφορο. Ήθελα να κάνω κορίτσια γιατί έβλεπα πάντα από μικρά παιδιά πόσο διαφορετικά παίζουν τα αγόρια με τα όπλα, χωρίς φαντασία, απλά με πρωτόγονα ένστικτα και πόσο πιο συνειδητά και όχι ασυνείδητα τα κορίτσια χτίζουν αυτό που λέγεται επαφή, ενσυναίσθηση, κοινωνικές σχέσεις μέσα από το παιχνίδι.

Από τον ζεν πρεμιέ στο σκέτο ζεν

– Ο «ζεν πρεμιέ» Θανάσης Ευθυμιάδης, ο τηλεοπτικός αστέρας είναι ακόμα μέρος σου;

Έφυγε ο πρεμιέ κι έμεινε το ζεν μόνο (γέλια). Ποτέ δεν έδινα μεγάλη βάση σε αυτό γιατί ποτέ δεν ξεχνούσα -και μου έλεγαν οι συνάδελφοί μου ηθοποιοί να μη τα λέω αυτά παραέξω γιατί χαλάω την πιάτσα- ότι η Ελλάδα πληθυσμιακά είναι ένα μικρό χωριό της Κίνας. Δεν είμαστε τίποτα, δεν είμαστε στο Hollywood για να αισθάνεσαι ότι έγινες σταρ.

«Είναι γελοίο να αισθάνεσαι σταρ στην Ελλάδα».

Ταξίδευα κιόλας κι έβλεπα πχ ότι στην Ιταλία ότι δεν με ήξερε κανείς. Τα αστέρια είναι ορατά από παντού. Οπότε ποτέ δεν υπήρχε μέσα μου μεγεθυμένη αυτή η κατάσταση. Πάντα είχαν την αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη, αλλά μικρή χώρα. Δεν υπάρχει λόγος να σπαταλάμε ωραίες στιγμές της ζωής μας για χάρη μίας καριέρας που αφορά ένα μικρό κοινό.

– Δεν άλλαξε αυτή η αίσθηση ούτε με την επιτυχία της σειράς Ντόλτσε Βίτα;

Όταν ήρθε η αναγνωρισιμότητα με τη σειρά Ντόλτσε Βίτα, ακριβώς τη μέρα της πρεμιέρας η κοπέλα που είχα σχέση τότε έφυγε. Με όλα της τα δίκια μού είπε «Εγώ δεν κοιμόμουν ήσυχη μαζί σου όταν δεν σε ήξερε κανείς, θα κοιμάμαι τώρα;» και πολύ σωστά έπραξε και γι’ αυτό την κατατάσσω σε μία από τις μεγάλες δασκάλες της ζωής μου. Περνούσα, λοιπόν, έναν προσωπικό πόνο παρόλη τη δόξα κι ό,τι επικρατούσε.

– Έκανε λάθη ο νεαρός εαυτός σου;

Δεν υπάρχουν, Λία μου, λάθη. Όλα σωστά είναι τελικά γιατί πώς θα μάθεις αν δεν κάνεις και λάθη, αν δεν βιώσεις κάτι; Από πού θα μάθεις; Όσο και να μου έλεγαν εμένα “Μη σπαταλάς τα λεφτά σου, μην το ένα μην το άλλο”, αν δεν το έκανα εγώ να δω πώς είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου, να έχω τα ακριβά αυτοκίνητα, να έχω τις ακριβές μοτοσικλέτες, να κάνω τα ταξίδια μου, να σπαταλάω τα λεφτά μου παρέα με τους φίλους μου, που πολύ ωραία περνούσα, αν δεν είχα χορτάσει όλη αυτή τη ματαιοδοξία πώς θα μπορούσα τώρα να μιλάω για λιτότητα, για το να ζεις με τα απαραίτητα;

Ο Θανάσης Ευθυμιάδης πιστεύει στην ευθύνη της ελευθερίας

– Μέσω της τηλεόρασης γνώρισες τη σύζυγό σου Άννα Ντιμιτρίεβιτς. Παρέσυρες εσύ εκείνη σε έναν νέο τρόπο ζωής ή αυτή εσένα;

Τα «ακραία» τα δοκίμαζα εγώ πρώτα. Εγώ σταμάτησα το κρέας πρώτα, εγώ ξεκίνησα τη γιόγκα. Εγώ ήμουν πάντα ο δοκιμαστής κι αν βλέπαμε ότι δούλευε ερχόταν και η Άννα (γελάει). Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος με τον οποίο πορεύεσαι, για όσο διάστημα πορεύεσαι -έχω απόλυτη επίγνωση ότι αύριο μπορεί να χωρίσουμε, δεν έχουμε κανένα συμβόλαιο- να υποστηρίζει αυτό που ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει σαν τρέλα. Άσχετα αν διαφωνεί ή συμφωνεί, πρέπει να σου επιτρέπει να το τολμήσεις να το κάνεις.

Το ίδιο κάνω κι εγώ για την Άννα. Όταν άρχισε αυτό με τους κύκλους γυναικών που ακόμα είναι κάτι πολύ πρωτοποριακό στην Ελλάδα, όταν έγινε βοηθός μητρότητας, αν δεν τα σεβόμουν εγώ πρώτα απ’ όλα αυτά, θα ήταν σαν να μην άφηνα τον άνθρωπό μου να το κάνει και να έχει την πεποίθηση μέσα του ότι κάνει κάτι χρήσιμο.

«Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα σε μία σχέση, το να αναγνωρίζεις και να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου. Αλλά από την άλλη πλευρά υπάρχει και η ευθύνη της ελευθερίας».

Δεν σημαίνει ότι επειδή εγώ σέβομαι την ελευθερία σου εσύ θα κάνεις κατάχρηση. Αν ξεκινήσουμε σε αυτή τη βάση, θα υπάρχει αλήθεια στη σχέση μας και όσο τουλάχιστον προχωράμε μαζί, θα είναι ωραία.

Η βαθιά του αγάπη για τις γυναίκες

– Αγαπάς βαθιά τις γυναίκες. Είχες ισχυρά πρότυπα γυναικών στη ζωή σου;

Το πρώτο μεγάλο πρότυπο το οποίο καθόρισε και καθορίζει ακόμα σαν αστρική οντότητα πλέον, είναι η γιαγιά μου η Πόντια, η Ποινή. Αυτή παραμένει ότι πιο κοντά σε άγιο έχω δει στη ζωή μου. Έζησε 100 χρόνια και έφυγε πολύ ήσυχα χωρίς αρρώστια. Έκανε την προσευχή της, έπεσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ξανά σε αυτόν τον πλανήτη, τόσο απλά. Είχε 9 παιδιά, 23 εγγόνια, 44 δισέγγονα κι ένα τρισέγγονο. Και τα έκανε όλα αυτά σε ένα χωριό και σε τέτοιες συνθήκες γιατί ήταν πρόσφυγες οι άνθρωποι από τον Πόντο. Αυτή ήταν η πηγή έμπνευσής μου γιατί έβλεπα ότι αυτή κρατάει το σπίτι, ο παππούς απλά φώναζε και έδινε διαταγές. Και η άλλη μου γιαγιά ήταν έμπνευση και η μητέρα μου, βέβαια.

Μεγάλη βοήθεια για να ανακαλύψω τον κόσμο των γυναικών ήταν ότι η μητέρα μου ήταν πολύ αγαπητή στη γειτονιά που μέναμε, στον Προφήτη Ηλία, εκεί στην Καβάλα, απ’ όλες τις νεαρές κοπέλες. Κι έρχονταν όλες για να πουν τον καημό τους, τα ερωτικά τους βάσανα, τους τσακωμούς με τους γονείς τους στη μάνα μου κι εγώ ήμουν αυτός που τους έφτιαχνα τον ελληνικό καφέ στο μπρίκι. Τα άκουγα όλα, γιατί κλαίνε; Τι τους ενοχλεί από τους άντρες; Από τους πατεράδες τους; Ήταν πολύ σημαντικό για μένα για να καταλάβω την ψυχή μίας γυναίκας. Κανένας άντρας δεν θα καθόταν να τα ακούσει τότε αυτά.

Επίσης όταν άρχισα πλέον να διαμορφώνω και τη δικιά μου γνώμη για την κοινωνία και παρακολουθώντας ιστορικά πώς η πατριαρχία και οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες έχουν λειτουργήσει τις τελευταίες χιλιετίες στον πλανήτη Γη, έκατσα με πολύ απλές σκέψεις μόνος μου, χωρίς να ακούω κανέναν, και είπα: «Οι άντρες έχουν τη διακυβέρνηση του πλανήτη εδώ και χιλιάδες χρόνια για να δούμε τι αποτελέσματα έφεραν; Πολέμους, ανισότητα, πείνα, καταστροφή του περιβάλλοντος, ανωτερότητα της λευκής φυλής, μόλυνση του νερού, της ατμόσφαιρας, αφανισμός δεκάδων ειδών».

«Μήπως αποτύχαμε σαν είδος οι άντρες στη διακυβέρνηση του πλανήτη Γη; Μήπως πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια και από τις γυναίκες αντί να τις φιμώνουμε και να τις χτυπάμε;».

Άρχισε έτσι μέσα μου να καλλιεργείται και στην πράξη και στις σχέσεις μου, αλλά και σαν οικουμενική ανάγκη το να ζητήσουμε τη βοήθεια των γυναικών. Ουσιαστική ισότητα. Όχι να γιορτάζουμε τη μέρα της γυναίκας στις 8 Μαρτίου και χαζομάρες. Τι γιορτάζουμε; Γιατί δεν γιορτάζετε και τώρα αγαπημένοι μου πρωθυπουργοί, άντρες των χωρών που σκοτώνουν τις γυναίκες στο Ιράν; Περιμένουμε να πάει 8 Μαρτίου για να κάνετε διάβημα για το Ιράν; Τότε υπάρχουν οι γυναίκες; Μόνο ή μάνα μας υπάρχει;

– Είχες βιώσει πραγματική βία στο σχολείο;

Ναι με χτύπαγαν οι δάσκαλοι επειδή ήμουν ζωηρός, αυτή ήταν η δικαιολογία. Με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων ως μέθοδος διαπαιδαγώγησης. Και μετά το έζησα λίγο ακόμα το έργο επειδή πρόλαβα για λίγο και πήγα και σε γυμνάσιο Αρρένων και είδα κι εκεί τα ίδια και είπα «Καλοί μου άντρες, δεν με ψήνετε ότι αυτό που λέτε εσείς είναι το σωστό».

Ο Θανάσης Ευθυμιάδης ήταν ένας μπαμπάς που «έβλεπε μπροστά»

– Στις κόρες σου έχει χρειαστεί να εξηγήσεις γιατί επέλεξες να έχεις έναν «αντισυμβατικό» τρόπο ζωής;

Καταρχάς δεν υποχρεώνουμε ούτε εγώ ούτε η Άννα τις κόρες μας να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής μας. Επειδή εγώ δεν τρώω κρέας δεν σημαίνει ότι δεν θα φάνε εκείνες. Τα κορίτσια όποια στιγμή θέλουν να φάνε κρέας θα φάνε, δεν το απαγορεύω αυτό το πράγμα. Ούτε επειδή κάνω εγώ γιόγκα και tai chi θα πρέπει να κάνουν κι εκείνες. Τα κορίτσια κάνουν ό,τι θέλουν. Απλά ζούμε σε μία εποχή μεγάλων αλλαγών κι από μόνες τους έρχονται και μου λένε «Μπαμπά διαβάσαμε ότι και η Beyonce και η Ariana Grande και η Billie Eilish είναι vegan». Πριν από 15 χρόνια όταν σταμάτησα να τρώω κρέας ήμουν ο «τρελός μπαμπάς» και ο χλευασμός της παρέας που μου έλεγαν «Έλα να φας λίγο κατσικάκι, κι αυτό vegan ήταν μόνο χορταράκια έτρωγε» και γελούσαν όλοι. Όταν είδαν όμως ότι οι αγαπημένες τους σταρ κάνουν το ίδιο, τότε σου λένε «μήπως ο μπαμπάς μας δεν είναι τρελός, μήπως βλέπει απλά λίγο μπροστά»;

– Είχες πει κάποτε ότι το κεφάλαιο τηλεόραση έκλεισε για σένα, κι όμως επέστρεψες σε αυτή με έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο. Γιατί;

«Αυτό που αναζητούσα ήταν να μην είναι κάτι που να έχει στόχο τα λεφτά ή την τηλεθέαση, αλλά κάτι που θα αφήνει πίσω του ένα αισιόδοξο μήνυμα».

Να αφήσω πίσω μου κάτι χρήσιμο, όχι για να ταΐσω τη λαγνεία και τον φόβο των ανθρώπων. Ακόμα και οι σειρές που έκανα, και το Ντόλτσε Βίτα, άφησε πίσω του κάτι χρήσιμο. Έβαλε το λιθαράκι του να απενοχοποιηθούν οι σχέσεις μεταξύ ενός νέου άνδρα και μίας μεγαλύτερης γυναίκας, που βασίζονται στην αγάπη και όχι στο συμφέρον. Μέχρι τότε υπήρχε χλευασμός για τη μεγάλη γυναίκα που πήγαινε με έναν νεαρό άντρα ήταν η «τεκνατζού», ενώ ο μεγάλος άντρας που πήγαινε με μία νεαρή γυναίκα ήταν «ο μάγκας» και άκουγε επαίνους.

Όταν, λοιπόν, σταμάτησα την τηλεόραση είπα ότι δεν θέλω να την ξανακάνω απλώς για κάτι που θα μου φέρει λεφτά και δόξα. Η πρόταση για τις Ρίζες ήρθε μετά από μία συνέντευξή μου. Με πήραν η Νίνα Πασχαλίδου και ο Μιχάλης Αριστομενόπουλος, οι σκηνοθέτες της σειράς και μου είπαν «Είδαμε τη συνέντευξη, είδαμε και το Instagram κι αυτά που λες εκεί, διαβάσαμε και το βιβλίο σου Μια όμορφη μέρα και ο τρόπος ζωής σου μπορεί να γίνει μία σειρά από ντοκιμαντέρ».

Συζητήσαμε, λοιπόν, πώς το βλέπουν και πώς το βλέπω εγώ και κατάλαβα ότι η πρόθεση ήταν πραγματικά να εμπνευστούν άνθρωποι, να κάνουν το πρώτο βήμα έστω να σηκωθούν από τον καναπέ.

Ένας άλλος τρόπος ζωής στο Instagram αλλά και μακριά από τις οθόνες

– Ανέφερες το Instagram. Όταν άρχισες να μοιράζεσαι τον τρόπο ζωής σου υπήρχαν και αρνητικά σχόλια. Τα περίμενες;

Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με το Ντόλτσε Βίτα, πριν από 27 χρόνια. Πολλές, κυρίως γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας από αυτές που αποκαλούμε «θεούσες» που δεν είναι αλλά το παίζουν ότι είναι της εκκλησίας, αλλά και άντρες με συναντούσαν στο δρόμο και μου έλεγαν «Δεν ντρέπεσαι; Πώς τη φιλάς αυτή που είναι μεγάλη γυναίκα;». Κανονικό bullying δηλαδή. Προσπαθούσα μία, δύο, τρεις, δέκα να τους εξηγήσω με καλό τρόπο ότι είναι μυθοπλασία κλπ. Την επόμενη που με ρώτησε «Πώς τη φιλάς;» της είπα «Θες να σου δείξω;» και τελείωνε εκεί το θέμα. Δεν ήταν και τότε όλα ρόδινα.

Ξεκινώντας, λοιπόν, το Instagram είχα στο μυαλό μου τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι που είχε πει ότι όταν κάποιος μιλήσει για αλήθεια, για αγάπη, για ειρήνη πρώτα θα τον αγνοήσουν, μετά θα τον χλευάσουν, μετά θα τον πολεμήσουν και μετά κέρδισε. Το είχα μέσα μου αυτό, ήξερα τι με περιμένει. Ήξερα τι περίμενε ο κόσμος από μένα, να χορεύω ζεμπεκιές και τέτοια. Τέρμα. Είναι μία δικιά μου ανάγκη να πω ότι εγώ πλέον ζω αλλιώς. Ξεκίνησα το Instagram μου μέσα στο lockdown και το είδα σαν δημιουργική διέξοδο όπου μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά που μου αρέσουν.

– Ποια αλλαγή πιστεύεις ότι χρειάζεται περισσότερο ο άνθρωπος στη σύγχρονη εποχή για να έρθει πιο κοντά στον εαυτό του;

Να βρει χρόνο να μείνει μακριά από τις οθόνες, ειδικά από τα κινητά τηλέφωνα. Το πρώτο είναι να πάει κάπου κοντά στη φύση και να κάτσει κάπου και να αρχίσει να αναπνέει. Θα σας δείξω και μία άσκηση απλής αναπνοής (σ.σ. θα τη βρεις στο Instagram και το κανάλι του LadyLike στο YouTube) που μπορεί να κάνει κανείς στο παρκάκι της γειτονιάς του, σε μία παραλία, κάτι απλό. Η αναπνοή είναι το πρώτο δώρο που λαμβάνεις όταν έρχεσαι σε αυτή τη ζωή και την ξεχνάς μετά τελείως.

– Το άγχος που είναι έντονο στις μέρες μας πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε; Εσύ έχεις βιώσει περιόδους έντονου στρες;

Έχω κάνει ψυχοθεραπεία 7 χρόνια, αλλά με βοηθούσε και πολύ η άσκηση. Απλώς παλιά έκανα kick boxing και καράτε και τώρα κάνω γιόγκα και tai chi. Με βοηθούσε να εκτονώνομαι, δεν το άφηνα να συσσωρεύεται μέσα μου. Όσο όμως περνάει ο καιρός, πρέπει να είναι και πιο απλά τα πράγματα που μπορούν να ηρεμήσουν. Έχεις μαλώσει στον δρόμο για παράδειγμα και γυρίζεις σπίτι σου. Αν μπεις στο σπίτι κουβαλώντας όλη αυτή την τοξικότητα, θα μαλώσεις και με τον σύντροφό σου, τα παιδιά σου, θα δηλητηριάσεις και το σπίτι. Δώσε 15 λεπτά στον εαυτό σου και κάνε ένα γρήγορο περπάτημα γύρω γύρω από το τετράγωνο. Πήγαινε και περπάτα έντονα να το εκτονώσεις.

– Τι θα συμβούλευες ένα ζευγάρι που έχει χάσει το ερωτικό, το σεξουαλικό στοιχείο σε μία μακροχρόνια σχέση;

Όσον αφορά και το σεξουαλικό κομμάτι που πρέπει να παραμένει ζωντανό αν θέλουμε η σχέση να ανθίζει, να μην είναι υποχρέωση, βοηθούν απλές πρακτικές που μπορεί να κάνει κάποιος με το ταίρι του. Αυτή τη βόλτα που λέμε που θα πάει κάποιος στο παρκάκι της γειτονιάς του, αφού πάει πρώτα λίγο μόνος του, να πάει και με το ταίρι του. Στις Ρίζες, στο επεισόδιο Γυναίκα θα δώσουμε κάποιες πρακτικές από την τάντρα για ζευγάρια, όπως είναι το κοίταγμα στα μάτια που μπορεί να κάνει ένα ζευγάρι για να έρθει πιο κοντά. Κι επίσης κι εδώ είναι βασικό να φύγουμε λίγο από τις οθόνες, που κλέβουν χρόνο από τη ζωή μας. Το ζευγάρι πρέπει για να ξανασυνδεθεί και να ξαναβρεί τον έρωτά του, να βρει λίγο χρόνο να είναι μαζί.

Μέσα στην καθημερινότητα είναι φυσιολογικό να επέλθει μία τριβή και μία φθορά. Ξαναβρίσκεται όμως αυτή η λαχτάρα και ο έρωτας αν ξαναβρεθεί το ζευγάρι λίγο μόνο του, έστω ένα σαββατοκύριακο ή μία βόλτα. Μην περιμένεις ότι θα κάτσεις να δεις ένα ριάλιτι στην τηλεόραση και θα ξανάρθει ή ότι θα κερδίσει η ομάδα σου στο ποδόσφαιρο και θα κάνεις σεξ. Να βρεθούν λίγο οι δυο τους μόνοι τους, να μιλήσουν, να πάνε και σε έναν ψυχολόγο αν δουν ότι υπάρχει χάσμα. Καταλαβαίνω ότι ειδικά και με τα παιδιά υπάρχει μία φθορά στο σεξουαλικό κομμάτι αλλά μην το αφήσουμε να το πάρει η κατρακύλα.

Η κορυφή στην οποία ο Θανάσης Ευθυμιάδης θέλει να φτάνει καθημερινά

– Υπάρχουν πράγματα που ακόμα δουλεύεις με τον εαυτό σου; Έχεις ελαττώματα;

Τα περισσότερα. Όσο ζούμε όλοι περπατάμε ένα μονοπάτι ο καθένας μας διαφορετικό. Όλοι μας θέλουμε να φτάσουμε σε μία κορυφή. Η κορυφή αυτή παλιότερα μπορεί να ήταν η δόξα, έπαιξαν το ρόλο τους και τα lifestyle περιοδικά σε αυτό που μας έλεγαν «30 πράγματα που πρέπει να κάνεις μέχρι τα 30» κλπ και όλα είχαν να κάνουν με υλικές κατακτήσεις, το τάδε αμάξι, την τάδε σουίτα, να έχεις κάνει τις χλίδες σου. Τα δοκίμασα και δεν έφεραν τα αποτελέσματα που υπόσχονταν τα περιοδικά.

Αυτή τη στιγμή η κορυφή που επιδιώκω να φτάσω είναι μέρα με τη μέρα, δεν έχω κάποιο μακροχρόνιο στόχο. Καθημερινά ξεκινώ τη μέρα μου με άσκηση και προσευχή (με τον δικό μου τρόπο, στον δικό μου Θεό) ώστε να κυλήσει έτσι η μέρα που πριν κοιμηθώ να είμαι χαρούμενος. Να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια, χωρίς χάπια. Γιατί πολλοί το κάνουν αλλιώς και παίρνουν ένα χάπι και κοιμούνται και σου λένε «Όλα καλά». Δεν είναι όλα καλά φίλε. Πιέζεις τον εαυτό σου όλη μέρα κι όταν ο εαυτός σου μιλάει, εσύ παίρνεις χάπι για να τον βάλεις στο αθόρυβο, δεν τον ακούς.

«Εγώ το πάω μέρα μέρα. Ευχαριστώ για όλα όσα έζησα και προσεύχομαι να πάει κι αυτή η μέρα καλά και το βράδυ να μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος».

Info: Ρίζες, Κάθε Σάββατο στις 13.40 στο Mega. Το επεισόδιο του Σαββάτου, 5 Νοεμβρίου 2022 έχει ως θέμα τη Γυναίκα.