Θέλει Μαγκυ(ά) η επιτυχία

Δε θέλει να το πολυσκεφτείς. Αν μετράς τα μεν και τα δε, τα θετικά, τα αρνητικά, δεν θα το κάνεις ποτέ.

Όταν πρωτοσκέφτηκε ότι θέλει να έχει δικό της μαγαζί, το έβλεπε πολύ ρομαντικά. Τώρα, ούσα όχι μόνο σεφ, αλλά και ιδιοκτήτρια, παραδέχεται ότι το έχει απομυθοποιήσει κάπως. Οι δυσκολίες της καθημερινότητας και οι υποχρεώσεις που έχουν οι θέσεις της, αφαιρούν κάτι από τον ρομαντισμό του ονείρου που είχε αρχικά. Βέβαια, η Μάγκυ, μόλις νιώσει ότι χάνει κάπως την έμπνευσή της επιστρέφει στην κουζίνα της και βάζει λίγο αλατοπίπερο στη σχέση της με τη μαγειρική (#διπλής). «Πολλές φορές, όταν πέφτω σε κάποιο τέλμα επιχειρηματικό, με βοηθά πάρα πολύ η δημιουργία. Όταν κάτσω μόνη μου στην κουζίνα και σκεφτώ ένα καινούριο πιάτο και το προσφέρω, είναι σαν να μου γεννιέται το μικρόβιο ξανά. Εκεί που πεθαίνει ο ενθουσιασμός επειδή έχεις τις έγνοιες και τα άγχη της καθημερινότητας, η δημιουργία αυτή με βοηθά να αναθαρρέψω».

Η Μάγκυ ανοίγει το Napul’è μαζί με τον σύζυγό της, Φραντσέσκο, μετά από δική του παρότρυνση. Εκείνη έδωσε απλά το τελικό οκέι και δέχτηκε να πάρουν το ρίσκο, κι όπου βγει. (Spoiler alert: σε ένα μεγαλύτερο, ωραιότερο και πιο επιτυχημένο εστιατόριο.) «Πορεύτηκα έχοντας ως δεδομένο ότι ξέρω να μαγειρεύω καλά. Από το να μαγειρεύεις καλά, μέχρι το να το κάνεις επάγγελμα, βέβαια, η απόσταση είναι μεγάλη. Απέχει ένα χάος. Αν έχεις όμως τη βάση, και ξέρεις πώς να χειρίζεσαι τα φαγητά σου, αφουγκράζεσαι τον κόσμο και του προσφέρεις κάτι που θα απολαύσει, αυτό νομίζω είναι ένας βασικός οδηγός στο να γίνεσαι καλύτερη. Ό,τι και να γίνει, αν ας πούμε δεν έχω ένα τέλειο, εστιατορικό στήσιμο, θα το διορθώσω με τη γεύση».

Ξέρω ότι αυτός που θα φάει ένα πιάτο μου, θα το απολαύσει. Αυτό με οδηγεί, η σιγουριά μου ότι ξέρω να μαγειρεύω.

Πίτσα

Ο Φραντσέσκο αναλαμβάνει τις πίτσες και τον πλέον δύσκολο ρόλο του να στηρίζει τη γυναίκα του, τη Μάγκυ.

«Ο Φραντσέσκο ήταν και είναι ο πρώτος φαν μου. Με βοηθά πάρα πολύ γιατί εμένα συχνά με παίρνει από κάτω και είναι πάντα αυτός που με ανεβάζει και μου δίνει δύναμη. Δεν έχει φύγει ποτέ από δίπλα μου, δεν έχει υπάρξει ποτέ υπό μου, ούτε έχει επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει έτσι. Πριν ανοίξουμε το μαγαζί ήταν στη σύνταξη, θα μπορούσε να παραμείνει στην ευκολία αυτή και να μου πει, κάνε εσύ ό,τι θέλεις. Σαν να ήξερε ότι αν παρέμενε ο άντρας ο άπραγος, που ήταν απλά σπίτι με τα λεφτά από τη σύνταξη, εγώ θα ξενέρωνα. Αποφάσισε να αλλάξει κι αυτός πορεία και να ασχοληθεί μ’ αυτό που πάντα του άρεσε ούτως ή άλλως και να μπει δυναμικά κι εκείνος στην επιχείρηση».

«Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάζεις τον γάμο με το να είσαι συνέταιρος με τον σύζυγό σου. Τσακώνεσαι συνέχεια, δε μπορείς να μην τα μεταφέρεις στο σπίτι. Όταν και οι δύο κάνουν την ίδια δουλειά, επιστρέφουν με την ίδια κούραση στο σπίτι, οπότε πολλές φορές δεν έχεις κουράγιο ούτε να μοιραστείς με τον άλλον δυο στιγμές μετά τη δουλειά. Είναι δύσκολο πολύ. Αν δεν υπάρχει καλή βάση στο ζευγάρι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα».

Αυτή τη στιγμή νιώθω πρωτίστως γυναίκα καριέρας, μετά μάνα και νομίζω ότι δυστυχώς τελευταίο έρχεται το “σύζυγος”.

«Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει ότι είναι σύζυγος και να το αναζητά ίσως. Νιώθω πιο πολύ καριερίστρια και μάνα, σε αναλογία 50-50 και σε ένα μηδαμινό ποσοστό συζυγος. Είναι δύσκολο. Ευτυχώς υπάρχει κατανόηση γιατί κάνει κι εκείνος την ίδια δουλειά».

Κυρίως Πιάτο

Γυναίκα και κουζίνα, κουζίνα και γυναίκα: ένα ζευγάρι θηλυκών, που σε όποια σειρά και να τα βάλεις, σέρνουν πίσω τους μια ουρά από στερεοτυπικές αντιλήψεις που παλεύουν χρόνια τώρα να αποτινάξουν. Αν, δε, βάλεις και τη λέξη «αφεντικό» στην εξίσωση, τότε οδηγούμαστε αβίαστα σε μια φρενίτιδα σεξισμού. Η Μάγκυ παραδέχεται, ότι η ικανότητά της να αντιμετωπίζει τα πάντα, μπορεί να συντηρήσει κάπως την ιδέα ότι μια γυναίκα για να έχει τα ηνία πρέπει να είναι κάπως «σκληρή».

«Είμαι σκληρόπετση. Είμαι στριμμένο άντερο, αλλά όχι πάντα. Είναι κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα που με ενοχλούν, όπως η μη ειλικρίνεια. Από την άλλη, είμαι και ήρεμη δύναμη – δε φωνάζω, προσπαθώ να μην τους στρεσάρω και προσπαθώ να υπάρχει ένα σωστό κλίμα ώστε να φροντίζουν όλοι για το καλό της επιχείρησης και να αποδίδουν καλύτερα. Πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια, όπως όταν είσαι μάνα, με το παιδί σου έχεις πολύ καλή σχέση, αλλά δε μπορείτε ποτέ να είστε φίλοι, γιατί χάνονται οι ισορροπίες. Εγώ είμαι το αφεντικό σε αυτό το μαγαζί – ίσως ακούγεται κάπως κακό αυτό, αλλά είμαι – και το ξέρουν. Αυτό δεν σημαίνει, ότι για να δουλέψουν σωστά θα πρέπει να τους μειώνω ή ότι είμαι το απρόσωπο αφεντικό και με φοβούνται. Αλλά είμαι σκληροτράχηλη και ό,τι και να προκύψει, το αντιμετωπίζω με περισσότερη ψυχραιμία απ’ ότι θα το έκανε ένας άντρας».

«Με έχουν πλησιάσει επιχειρηματίες κατά καιρούς και μου λένε κλείσε αυτό που έχεις και θα σου ανοίξω ένα εστιατόριο όπως ακριβώς το θες, με όσα άτομα θες, αλλά τουλάχιστον για την αρχή θα ξεχασεις τι είναι σπίτι, τι είναι παιδί. Εγώ δεν το δέχομαι γιατί κλωτσάω σαν τα παλιάλογα. Δε μπορώ να δεχτώ στα 40 μου να μου πεις τι θα κάνω με τη ζωή μου. Σε έναν άντρα θα έλεγες να ξεχάσει την οικογένεια και το σπίτι και τα παιδιά; Όχι. Γιατί ο άντρας θεωρείται δεδομένο ότι είναι αυτός που φέρνει τα λεφτά στην οικογενεια, κι ότι θα πρέπει να λείπει από το σπίτι όλη μέρα. Σε μένα έπρεπε να το επισημάνουν σαν όρο “ξέχνα το παιδί σου”. Εγώ το παιδί μου δεν θα το ξεχάσω, αλλά αν πρέπει, εννοείται πως θα μείνω όλη μέρα για να βγάλω τη δουλειά».

«Με ενοχλεί πάρα πολύ που ακόμα και τώρα που ο κόσμος πλέον ξέρει ότι εγώ είμαι η σεφ του μαγαζιού και με βλέπουν εκεί πίσω με την ποδιά μου, και συνεχίζουν να καλησπερίζουν και να θεωρούν σεφ τον Φραντσέσκο, γιατί είναι άντρας. Δε φταίει αυτός, αλλά η νοοτροπία του κόσμου. Παραμερίζουν την γυναίκα, λες και δεν υπάρχει.

Θεωρούν δεδομένο ότι αν δουν μια γυναίκα εκεί πίσω, είναι βοηθός, δε μπορεί να είναι η σεφ.

Αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ. Με καλούν οι εταιρείες και λενε “θα μπορούσα να μιλήσω με τον σεφ του μαγαζιού;”. Ξεκινούν πάντα με δεδομένο ότι θα είναι ένας άντρας ο οποίος ηγείται. Δε μπορούν να το δεχτούν ότι υπάρχει μια γυναίκα η οποία ηγείται. Τι ρόλο παίζω εγώ εδώ δηλαδή; Ότι προβάλλω το μαγαζί επειδή έχω βγει στην τηλεόραση 2 φορές; Περνάω εδώ 18 ώρες τη μέρα για να τα βγάλω πέρα και δεν είναι ότι βγαίνω απλά στην τηλεόραση και πλασάρω το όνομά μου ως πρώην παίκτρια MasterChef. Έρχομαι το πρωί, κάνω προετοιμασία για να τα βρουν οι μάγειρες έτοιμα, κάνω τις πληρωμές, αν χρειαστεί καθαρίζω, είμαι εδώ κάθε μέρα στο πάσο μέχρι τη 1 το βράδυ και μετά γυρίζω σπίτι κ πρέπει να μαζέψω όποιο χαμό έχουν κάνει τα σκυλιά ή το παιδί ή οτιδήποτε. Οπότε είμαι γυναίκα καριέρας εδώ και τις υπόλοιπες ώρες πρέπει να είμαι μάνα στο σπίτι. Όλο αυτόν τον κόπο πρέπει να μου τον αναγνωρίσει κάποιος και γι αυτο τσαντίζομαι όταν ο κόσμος με παρακάμπτει έτσι απλά. Αν ήμουν άντρας δε θα γινόταν αυτό, θα είχα γίνει ήρωας. και δε θα χρειαζόταν μετά να κάνω τον πατέρα και τον σύζυγο. Θα χα μια γυναίκα που θα μου λεγε “αντρούλη μου κουραζόσουν όλη μέρα στη δουλειά, να σε φροντίσω εγώ πασά μου”. Ποια γυναίκα θα είχε τέτοια αντιμετώπιση στο σπίτι;».

Νομίζω ότι μια γυναίκα που είναι δυναμική, δεν χρειάζεται από έναν άντρα να τη φροντίσει. Θέλει ίση αντιμετώπιση για να νιώσει καλά. Θέλει έναν άντρα ισάξιο, αν όχι ανώτερο.

Επιδόρπιο

Ένα σπουδαίο tiramisu (σαν αυτό που θα φας στο εστιατόριο της Μάγκυς) μπορεί πραγματικά «να σε ανεβάσει», όπως λέει και το όνομά του. Η Μάγκυ Ταμπακάκη έχει διανύσει τη δική της – σύντομη μεν, αξιόλογη δε – πορεία και η αλήθεια είναι ότι την έχω δει να αλλάζει μέσα στα 3 χρόνια που την ξέρω. Τι έχει διαφοροποιηθεί; Ότι και η ίδια έχει ανέβει και το νιώθει.

Μπορώ κι εγώ πλέον να πω ότι τον εαυτό μου τον θεωρώ success story.

«Έχω κάνει βέβαια και 40 χρόνια δρόμο σχεδόν για να μπορώ να παραδεχτώ ότι είναι προσωπική μου επιτυχία το ότι τα κατάφερα να φτάσω ως εδώ. Πολλές φορές δεν το πιστεύω ακόμα και τώρα. Ακόμα θάβω τον εαυτό μου και σκέφτομαι “θα μπορούσες να σαι καλύτερη”, αλλά ένα μέρος μου νομίζω ότι έχει ολοκληρωθεί πλέον.  Φεύγει σιγά σιγά από πάνω μου η νοοτροπία του παιδιού με το βούρδουλα που πρέπει να είναι το καλύτερο σε όλα, ενώ δεν μπορεί να είναι, και γίνεται μια πιο ώριμη γυναίκα που ξέρει πλέον πού πατά και πώς πορεύεται».

Τι έρχεται μετά, Μάγκυ;

«Υπάρχει ένα κρυφό όνειρο κι ένα ρεαλιστικό. Το ρεαλιστικό που μου λέει η λογική μου ότι αν φτάσω εκεί έχω ολοκληρωθεί επαγγελματικά στο 100%, είναι να έχω διάκριση πλέον ως σεφ. Δε με ενδιαφέρει να είμαι σε μια εκπομπή στην τηλεόραση και να μαγειρεύω ή να κάνω ένα blog ή ένα κανάλι στο YouTube και να πουλάω τις συνταγές μου. Με ενδιαφέρει πολύ το μαγαζί μου, με ενδιαφέρει πολύ να καταξιωθώ σαν μαγείρισσα. Να είμαι η «Μάγκυ Ταμπακάκη, σεφ του Napul’è – αυτό για μένα είναι καταξίωση. Πώς μιλάνε πχ. για άλλες σεφ, όπως η Γεωργιάννα Χειλιαδάκη που για μένα είναι πρότυπο; Αυτό θέλω.

Το παιδιάστικο και μη ρεαλιστικό μου όνειρο, που ντρέπομαι και να στο παραδεχτώ, και το ξέρουν μόνο οι πολύ κοντινοί μου. Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί το θέλω τόσο πολύ, είμαι μικρή, αλλά τέλος πάντων. Θα ήθελα κάποια στιγμή να είμαι τόσο καταξιωμένη ώστε να είμαι κριτής και του MasterChef ακόμα. Άυτό ήταν που ντρεπόμουν να σου πω. Δεν είμαι καταξιωμένη επαγγελματικά ακόμα ώστε να επιτρέπω στον εαυτό μου να το ονειρεύεται απόλυτα. Δεν ξέρω γιατί το θεωρώ καταξίωση, αλλά θα μου άρεσε πάρα πολύ», μου λέει με μια φανερή συστολή.

Το τηλέφωνο μάς διακόπτει και το σηκώνω εγώ. «Napul’è, παρακαλώ; Δυστυχώς είμαστε γεμάτοι γι’ απόψε. Να είστε καλά.», λέω και αναρωτιέμαι τι γεύση μπορεί να έχει τελικά η επιτυχία; Να θυμίζει τη φρεσκάδα μιας Panzanella, τη μοναδικότητα μιας πίτσας με φυστίκι και μορταδέλα, ή την ζεστασιά που νιώθεις όταν τρως μια αυθεντική καρμπονάρα; Το μόνο σίγουρο είναι πως η συνταγή χρειάζεται μπόλικη δόση ταλέντου και επιμονής. Αν θες να τη δοκιμάσεις, ξέρεις πού να τη βρεις.