Το μόνο που φοβάται η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι οι φόβοι της

  Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson, Styling: Έφη Καρύδη (Τοπ Zara, φούστα Mine.Skirt, υποδήματα Envie Shoes)

«Με συγκινεί αυτό το έργο γιατί αφορά πράγματα που με απασχολούν πάρα πολύ και την κοινωνία μας επίσης. Η διαφορετικότητα, το πώς μπορούμε να την αποδεχτούμε. Συμβαίνουν άσχημα πράγματα, παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι νέοι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά. Κρατάμε το διαφορετικό ακόμα σε απόσταση, φοβόμαστε να το προσεγγίσουμε. Αυτός ο φόβος μας μας κάνει να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε αν γνωρίζαμε. Το άγνωστο μας φοβίζει πολύ. Τι χρειάζεται να κάνεις για να αφαιρέσεις αυτόν τον φόβο; Να μάθεις, να καταλάβεις, να είσαι ανοιχτός και έτσι θα αγαπήσεις κιόλας. Αν είμαστε ανοιχτοί στο να κατανοήσουμε το διαφορετικό όλοι μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά, και μπορούμε να κάνουμε τη ζωή που μας αξίζει ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί.  Με συγκινεί γιατί αυτό που φοβάμαι στη ζωή μου είναι οι φόβοι. Είναι ένα θέμα που μονίμως παλεύω, το να ξεπεράσω τους φόβους μου. Γιατί έτσι νομίζω ότι εξελίσσομαι, ότι γίνομαι καλύτερη και πιο ελεύθερη. Και όταν αποβάλλω τους φόβους μου επικεντρώνομαι στην ουσία. Και αυτό δείχνει το έργο τελικά», εξηγεί η Βίκυ Παπαδοπούλου.

Την ρωτάω αν νιώθει ότι έχει πολλούς φόβους να παλέψει ακόμα. «Πολλοί λίγους πια. Αλλά και ένας μόνο να είναι ο φόβος, δεν θέλω να ζω με αυτόν. Βλέπω ότι σε κάποιους τομείς στη ζωή μου με κρατάει πίσω. Φόβους ποτέ δεν είχα πολλούς, επειδή από πολύ μικρή η ελευθερία και η ανεξαρτησία ήταν πολύ σημαντικό πράγμα για εμένα, οποιοσδήποτε φόβος επειδή σε κρατάει δέσμιο σε κάτι ήθελα να τον αποβάλλω», αποκρίνεται εκείνη. «Το έργο μας λέει ότι κάθε άνθρωπος ζει, σκέφτεται και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα διαφορετικά, μέσα από το δικό τους φίλτρο. Η κοινωνία μας επιβάλει να συμπεριφερόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, έναν συγκεκριμένο κώδικα, σε συγκεκριμένα πλαίσια κλπ. Το να βγεις από αυτό το πλαίσιο, σεβόμενος πάντα τον άλλο, τελικά είναι καλό. Γιατί βλέπεις πέρα από τη μύτη σου, πέρα από τον εαυτό σου. Όταν βλέπεις πέρα από τον εαυτό σου, και σε νοιάζει ο συνάνθρωπός σου, η δική σου ζωή γίνεται καλύτερη. Δεν το συνειδητοποιούμε αυτό» εξηγεί.

 Σύνολο Milkwhite by Frank & Lilly

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πλαίσιο το κοινωνικό, περιέχει πολλές παγίδες που με την παραμικρή αφορμή μας κλείνουν μέσα τους. Κοινωνική πίεση: Να είσαι πάντα όμορφη, να είσαι σοβαρή, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά να φτιάξεις τη ζωή σου. Η Βίκυ δεν ένιωσε τα κοινωνικά πλαίσια να την εγκλωβίζουν ποτέ. Ανταποκρίθηκε στα δικά της πλαίσια και η μεγάλη της σοβαρότητα προήλθε από άλλα πρότυπα στη ζωή της. «Αυτό είναι από την οικογένεια. Ήμουν πάντα σοβαρή. Είμαι τεράστιος καραγκιόζης αλλά στο δικό μου κοινωνικό περίγυρο και ενίοτε στη σκηνή» εξομολογείται.

Ήμουν πάντα πολύ κλειστή και σοβαρή κι αυτό με κόπο το ξεπέρασα. Το είχα πάρει από τον πατέρα μου. Γιατί ήταν ένας πολύ αστείος μεν αλλά πολύ σοβαρός άνθρωπος. Και επειδή τον θαύμαζα και τον αγαπούσα πάρα πολύ με έναν τρόπο λειτούργησε έτσι.

«Αλλά όχι λόγω του κοινωνικού πλαισίου. Δεν μπήκα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, παρά μόνο στο ότι προσπαθούσα πάντα να κάνω πράγματα που να μην προσβάλλουν και να μην κάνουν κακό σε κάποιον άλλο. Αλλά σε σχέση με τον εαυτό μου καθαρά, ό,τι ήθελα έκανα», λέει χαρακτηριστικά. Και στο θέμα του γάμου της με τον συνάδελφό της Θάνο Τοκάκη και πάλι οι κοινωνικές επιταγές δεν είχαν κανένα ρόλο να παίξουν, μόνο η αγάπη είχε λόγο όπως προδίδουν τα λεγόμενά της. «Δεν είχα καθόλου τον γάμο στο μυαλό μου, σκέψου ούτε η μάνα μου το είχε στο μυαλό της. ήρθε επειδή ερωτεύτηκα πολύ τον άνθρωπό μου και αποφασίσαμε από κοινού να παντρευτούμε. Αλλά αυτό γεννήθηκε από ένα συναίσθημα, δεν είχε καθόλου να κάνει με το τι θα πει ο κόσμος. Δημιουργήθηκε από την αγάπη. Ακόμα και αν προσαρμόστηκε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, ο λόγος που έγινε ήταν πολύ ουσιώδης».

Σχολιάζω πώς φαίνεται μία γυναίκα που αγαπά τη μοναχικότητα και συμφωνεί. «Μου αρέσει πολύ η μοναχικότητα. Το πρώτο κομμάτι που σκέφτηκα ήταν ότι θα θυσιάσω τη μοναχικότητά μου. Αλλά όταν τελικά βρίσκεις τον άνθρωπο, είναι διαφορετικό. Γιατί σέβεται κιόλας τη μοναχικότητά σου και απλά το πράγμα κουμπώνει. Αλλά πάντα ήμουν μοναχική, όλα όσα έκανα μοναχικά ήταν. Και είναι πράγματα που τα κάνω και τώρα. Απλά τώρα κάποια πράγματα κιόλας τα μοιράζομαι. Και αν στις σχέσεις υπάρχει σεβασμός όλα λειτουργούν. Δεν παύεις να είσαι ο εαυτός σου, είσαι ο εαυτός σου μέσα σε μια σχέση. Αυτό που χρειάζεται να έχουν δύο άνθρωποι για να μπορέσουν να συνυπάρξουν είναι σεβασμός, από εκεί ξεκινούν όλα», τονίζει η Βίκυ Παπαδοπούλου και την ρωτώ αν είναι ευκολία ή δυσκολία να συμβιώνεις με έναν άνθρωπο που κάνει το ίδιο επάγγελμα με εσένα. «Τις έχουμε βρει τις ισορροπίες μας. Μιλάμε για τη δουλειά μας, μοιραζόμαστε τα άγχη μας και μετά πάμε σε ένα άλλο κομμάτι, δουλεύουμε τη σχέση μας. Ευκολία είναι ότι καταλαβαίνεις λίγο καλύτερα τα άγχη του άλλου. Αν έχει κάτι συμβεί σε μία παράσταση σίγουρα θα σου έχει τύχει κάτι αντίστοιχο οπότε καταλαβαίνεις ακριβώς τι προβληματίζει τον άλλο. Σε όλα τα υπόλοιπα είναι το ίδιο», σημειώνει.

Σύνολο Milkwhite by Frank & Lilly

«Ντουέτο στη ζωή, ντουέτο και στη σκηνή φέτος» της επισημαίνω χαριτολογώντας. «Ναι, ντουέτο. Ο Γιωργής ο Τσαμπουράκης είναι ένα παιδί που έχουμε δουλέψει μαζι στην Οδύσσεια του Μπομπ Γουίλσον και θέλαμε να ξαναδουλέψουμε μαζί. Και με τον Δημήτρη Μπογδάνο θέλαμε να δουλέψουμε μαζί.  Θέλαμε να δουλέψουμε οι τρεις μας και ψάχναμε έργα και βρήκαμε αυτό. Είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία, γιατί δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ, σέβομαι και αγαπώ και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη», λέει και μου μιλά για τους ήρωες που εκείνη και ο Γιωργής υποδύονται:

«Οι δυο αυτοί χαρακτήρες ξεκινάνε ο καθένας στο χώρο του και ο καθένας στη δική του εστία και σιγά σιγά έρχονται κοντά. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και οι φόβοι τους με έναν τρόπο συναντιούνται και μικραίνουν. Ο Έβερ είναι ένας καθηγητής γεωφυσικής που πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ, πράγμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζεται σε δυσκολία επικοινωνίας, σε έλλειψη αντίληψης της μεταφοράς, σε δυσκολία επαφής, ακόμα και το να αγγίξει κάποιον του είναι πολύ δύσκολο. Με αφορμή μια τελετή βράβευσης, θέλει να γίνει μέρος του “φυσιολογικού” κόσμου. Και η Σέγκα στη συγκεκριμένη φάση της ζωής της είναι συναισθηματικά ανάπηρη, είναι τελείως απομονωμένη στο δικό της διαμέρισμα, δεν θέλει να δει κανέναν, περνάει κατάθλιψη. Είναι χορεύτρια του Μπρόντγουαιη, έχει ένα ατύχημα σοβαρό κι επειδή έχει αλλεργία στην αναισθησία δεν μπορεί να κάνει επέμβαση και αυτό ουσιαστικά της κοστίζει την καριέρα της, που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν και η ζωή της.

Έρχεται αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο της φόβο, πώς θα ζήσει εφόσον δεν μπορεί να χορέψει ξανά. Κι έρχεται αυτός και της ζητάει ένα μάθημα χορού» περιγράφει η Βίκυ Παπαδοπούλου, που η κουβέντα για την παράσταση τη συνεπαίρνει και συνεχίζει: «Είναι δύο πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων αλλά οι φόβοι και οι αγωνίες τους όμως είναι ίδιες με τον καθένα μας. Το έργο μας δείχνει ότι όλοι διαφορετικοί είμαστε, και η διαφορετικότητα του καθενός, αν γίνει αποδεκτή, μας κάνει να κατανοούμε τον κόσμο και τον εαυτό μας καλύτερα».

 

Η Σέγκα, είναι μια ηρωίδα που ζει τη ματαίωση όλων των προσδοκιών της και αναρωτιέμαι αν κι εκείνη έχει περάσει παρόμοιες φάσεις στη ζωή της. Εκτός από σοβαρότητα διαπιστώνω ότι η Βίκυ κρύβει και μεγάλη αντοχή στα δύσκολα. «Και να πέσω και το λέω αυτό χωρίς να είναι κλισέ, πολύ ειλικρινά, δύσκολα θα μασήσω. Ξέρω ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι είναι ρόδα και γυρίζει και ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα γίνουν ή χειρότερα ή καλύτερα. Θα κάνω ότι μπορώ για να γίνουν καλύτερα. Επίσης πάντα κάτι μαθαίνω από την άσχημη μου περίοδο, δεν θα βγω ο ίδιος άνθρωπος, και θα προσπαθήσω να το εκμεταλλευτώ για να γίνει η ζωή μου καλύτερη. Έχω φτάσει σε σημείο να πω: “Πω πω τώρα δεν αντέχω”, αλλά πάντα αντέχω. Και θα κρατήσει κάποιες μέρες ίσως αλλά δεν θα αφήσω να με πάρει από κάτω», λέει και συνεχίζει:

Δεν αντέχω να αφεθώ στα αρνητικά συναισθήματα και εφόσον δεν το αντέχω θα κάνω κάτι για να το αντέξω. Είναι θέμα επιβίωσης. Δεν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να με πάρει από κάτω γιατί είμαι και πεισματάρα. Πεισμώνω να κάνω τα πράγματα καλύτερα. Όλα θέλω να τα κάνω καλύτερα.

Πόσο την επηρεάζει μια άσχημη περίοδος στα επαγγελματικά της; «Τα επαγγελματικά παίζουν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου γιατί λατρεύω τη δουλειά μου, αλλά υπάρχει ουσία και σε άλλα πράγματα που με κρατάνε. Αν κάτι πάει άσχημα δεν σημαίνει ότι καταστράφηκε η ζωή μου. Πάω στο επόμενο και ελπίζω για το καλύτερο. Γενικά πιστεύω ότι είναι καλό να τα μοιράζεις τα πράγματα. Το να εναποθέτεις όλες τις ελπίδες σου σε ένα πράγμα, δεν είναι και τόσο ασφαλές. Είναι καλό να δίνεις την αξία που εσύ πιστεύεις ότι χρειάζεται αλλά όχι σε ένα πράγμα. Υπάρχει και η προσωπική ζωή, και οι φίλοι και η οικογένεια είναι και το επάγγελμα. Το κάθε ένα έχει την αξία του. Από μικρό παιδί είχα αυτή την ισορροπία. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον από την οικογένεια προέρχεται κι αυτό. Αφιερώνω το 100% του εαυτού μου σε όλα. όταν είμαι στη δουλειά είμαι 100% εκεί, μπορώ να ξεχάσω το σύμπαν μου ολόκληρο. Όταν είμαι στο σπίτι με τον σύζυγό μου, αυτός είναι ο κόσμος μου. Σαν να προσαρμόζομαι και να προσπαθώ να το ζήσω στο 100% και να κάνω ότι καλύτερο μπορώ σε κάθε τομέα ξεχωριστά», λέει η ίδια.

 

Τη γυρνάω πίσω στα παιδικά της χρόνια. Τότε που ήταν ένα πολύ σοβαρό και κλειστό παιδί. Υποθέτω πώς τότε ήταν που έκανε και το πρώτο της μάθημα χορού. Το θυμάται; «Ήμουν μωρό σχεδόν. Ξεκίνησα μπαλέτο από τα 3,5. Το θυμάμαι αυτό το μάθημα. Έκανα 9 χρόνια μπαλέτο. Θυμάμαι ότι ήμουν με το κολάν μου και το κορμάκι και έτρεχα γύρω γύρω. Θυμάμαι παιδάκια γύρω μου και θυμάμαι ότι ήμουν πολύ χαρούμενη. Μεγάλωσα με μπαλέτο αλλά το παράτησα νωρίς. Έκανα μετά άλλα είδη χορού, έκανα λίγο φλαμένκο, μοντέρνους κλπ. Με ευχαριστεί πάρα πολύ ο χορός αλλά και το να πάω να χορέψω σε ένα μαγαζί μου φτάνει». Αναρωτιέμαι αν η ανατροφή της είχε να κάνει με το κλασικό τρίπτυχο «Μπαλέτο, γαλλικά και πιάνο» και το ομολογώ στον συνειρμό μου πάλι με οδηγεί η λεπτεπίλεπτη ομορφιά της. Η Βίκυ με διαψεύδει αφού οι γονείς της δεν πίστεψαν ποτέ σε αυτό το στερεοτυπικό μεγάλωμα των κοριτσιών. «Μπαλέτο ναι. Γαλλικά όχι, γερμανικά έκανα. Πιάνο δυστυχώς όχι. Οι γονείς μου ήταν πολύ ανοιχτόμυαλοι, μας έδωσαν φοβερή ελευθερία δόξα το θεό, μας είχαν εμπιστοσύνη γιατί έχω και έναν αδερφό, και η αλήθεια είναι ότι όταν τους αποκάλυψα ότι θα πάω στη δραματική σχολή, επειδή ήμουν ένα βαθιά ντροπαλό παιδί, έπαθαν σοκ. Ό,τι δεν έχουν καταλάβει κάτι για εμένα».

«Εγώ έβλεπα εμμονικά σινεμά από μικρό παιδί, μπορεί και τρεις ταινίες την ημέρα. Και ήθελα να ασχοληθώ με αυτόν τον χώρο, έλεγα ότι αν θέλω να γίνω σκηνοθέτης πρέπει πρώτα να πάω σε μια δραματική σχολή να μάθω πώς δουλεύουν οι ηθοποιοί γιατί αυτούς θα σκηνοθετώ, μετά θα πάω σε μια σχολή σκηνοθεσίας και μετά θα δω τι θα κάνω στο σινεμά. Έλα μου όμως που όταν πήγα στη δραματική σχολή ερωτεύτηκα το θέατρο παράφορα. Το σινεμά ήταν όλος μου ο κόσμος, προτιμούσα να βλέπω ταινίες από οτιδήποτε άλλο. Παραμυθιαζόμουν τρελά. Κι ακόμα σαν θεατής τρελαίνομαι για το σινεμά. Είναι αυτός ο μαγικός κόσμος, τέλειωνε η ταινία και εγώ συνέχιζα τους χαρακτήρες και την ιστορία στο μυαλό μου, επειδή έγραφα και ιστορίες από μικρή. Αυτή ήταν η αφορμή για να μπω σε αυτόν τον χώρο και να καταλήξω εδώ που κατέληξα (Γέλια)», περιγράφει. «Θες να σκέφτεσαι δύο και τρεις φορές τα πράγματα πριν τα κάνεις;» τη ρωτάω ορμώμενη από όσα είπε. «Έχω μια τελειομανία, θέλω να το κυκλώνω το πράγμα και καμιά φορά παρασύρομαι κιόλας σε δρόμους που δεν χρειάζεται να πηγαίνω. Αλλά εντάξει, κάτι μου δίνει κι αυτό», εξηγεί.

Χορεύτρια υπήρξε και στη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Και με αυτή την αφορμή τη ρωτώ τι θυμάται από εκείνη την εποχή. «Θυμάμαι πολύ δουλειά, πολύ τρέξιμο, πολλά καινούργια πράγματα. Ήταν μαθήματα καθημερινά οι πρώτες μου δουλειές. Τα θυμάμαι πολύ γλυκά, πολύ πιεσμένα αλλά με μια επίγευση πολύ όμορφη. Η έκθεση ήρθε μαλακά, δεν είναι κάτι που με τάραξε γιατί όλοι όσοι με προσέγγισαν ήταν τόσο γλυκείς και καλοί. Τίποτα υπερβολικό. Μπορεί να είναι και το ύφος μου αυτό, αλλά εκτός από το ότι δεν με έφερε κανείς σε δύσκολη θέση, δεν κατάφερα και να ψωνιστώ. Ήταν όλα πολύ μαλακά και ήσυχα τα πράγματα», μου απαντά. Πρόσφατα έκανε και την τηλεοπτική της επιστροφή με ένα επεισόδιο στην νέα σειρά του Πάνου Κοκκινόπουλου στο Open. «Ήταν πολύ ωραία, περάσαμε καλά με τον Πάνο πάντα διασκεδάζω να δουλεύω μαζί περνάω καλά και ήμουν και με τον Χρήστο Λούλη με τον οποίο επίσης έχουμε ξαναδουλέψει στην τηλεόραση και περνάμε καλά. Μου είχε λείψει λίγο ομολογώ. Αν είναι κάτι καλό με ενδιαφέρει η τηλεόραση ναι. Αν είναι και παραγωγικά καλό, και το σενάριο καλό και οι συνεργάτες καλοί. Εγώ την αγαπώ την τηλεόραση, όταν γίνεται καλά είναι πολύ ωραία», καταλήγει.

Ένα μάθημα χορού, Θησείον, Ένα θέατρο για τις Τέχνες μέχρι και τις 8/1.Για την περίοδο των εορτών δεν θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις τα Σαββατοκύριακα ενδιάμεσα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και τις Παραμονές Χριστουγέννων (Δευτέρα 24/12) και Πρωτοχρονιάς (Δευτέρα 31/12). Έξτρα παραστάσεις: Σάββατο 08/12 & Κυριακή 09/12: ώρα έναρξης 21:30, Σάββατο 15/12 & Κυριακή 16/12: ώρα έναρξης 21:30, Σάββατο 22/12 & Κυριακή 23/12: ώρα έναρξης 21:30, Σάββατο 05/01 & Κυριακή 06/01: ώρα έναρξης 21:30.

Ευχαριστούμε πολύ το Mask Athens για τη Φιλοξενία.