Τσιμιτσέλης για το διαζύγιο: “Θέλαμε να είμαστε ξεκάθαροι για την προστασία του παιδιού και για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται”

Μίλησέ µας λίγο για τον ρόλο σου στο «Ελα στη θέση µου». Πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση µε τη Φαίη;

 Εχει ήδη εξελιχθεί σε εγκυµοσύνη. Η κοιλιά της Αθηνάς έχει αρχίσει να φτάνει σε απίστευτα µεγέθη – και καλά κάνει. Έρχεται σιγά σιγά η ώρα.

Τι περιµένουµε να δούµε στα επόµενα επεισόδια;

Κατ’ αρχάς, θα γίνει ένα τεστ DNA για να δούµε ποιανού είναι το παιδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πατέρας. Δαµιανός και Βλάσης έχουν ίδιες πιθανότητες για τη θέση του πατέρα. Η Φαίη θα αγχωθεί για το τι πρόκειται να συµβεί, αλλά επειδή είναι δολοπλόκα θα προσπαθήσει να κρύψει και πάλι πολλά πράγµατα.

Τι γίνεται µε τον Βλάση και τη δικηγόρο;

Είναι η παρόρµηση του Βλάση ουσιαστικά, ο ενθουσιασµός του. Ιντριγκάρεται γιατί νιώθει ότι τον συµπληρώνει κάπως, αλλά µέχρι εκεί. Προς το παρόν.

Τάκης Περιστέρης, Κωνσταντίνος Δελαπόρτας… Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι που σου δίνονται κατά καιρούς έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά; Θύµισέ µου το Δελαπόρτας από πού είναι…

Από το «Κάτω Παρτάλι». Ωστε Δελαπόρτα µε έλεγαν. Καλό και αυτό. Κοίταξε, οι ρόλοι έχουν σίγουρα κοινά στοιχεία. Οταν καλείσαι να υποδυθείς έναν 30άρη κάπως ελαφρόµυαλο, κάνεις παραπλήσια πράγµατα. Γιατί ναι µεν µπορεί να έχεις έναν καινούργιο χαρακτήρα στα χέρια σου, αλλά τα µέσα που έχεις για να τον παρουσιάσεις είναι πάνω-κάτω τα ίδια. Δεν είναι ότι αλλάζει δραµατικά όλο το τοπίο. Να πεις «θα υποδυθώ κάποιον που θα χρειαστεί να κάνω αλλαγή χρώµατος ή να µη χρησιµοποιώ το ένα µου πόδι».

Θα ήθελες να παίξεις έναν τόσο διαφορετικό ρόλο;

Ναι, φυσικά. Αλλά έτσι κι αλλιώς όλοι οι ρόλοι φιλτράρονται µέσα από κάθε ηθοποιό. Δεν είναι δυνατόν να βγει η µανιέρα του κάθε ηθοποιού έτσι απλά. Το θέµα είναι να εξελίσσεται και να δηµιουργεί έναν καινούργιο ρόλο µε την ίδια βάση.

Πρόλαβες τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Εχεις παίξει από Μανουσάκη, µέχρι Ρήγα – Αποστόλου και Ρέππα – Παπαθανασίου. Ως παιδί εκείνης της τηλεόρασης, πώς παρατηρείς την εξέλιξή της στον χρόνο;

Εχει περάσει πολλά σκαµπανεβάσµατα. Εφτασε σε ένα απόγειο κάποια στιγµή άνισο σε σχέση µε την Ελλάδα και τις δυνατότητές της, και από εκεί κι έπειτα ξεκίνησε η πτώση. Η πτώση της µυθοπλασίας συγκεκριµένα. Η διαφηµιστική πίτα, δηλαδή ο βασικός παράγοντας της τηλεόρασης, άρχισε να συρρικνώνεται. Συζητούσαµε µε συναδέλφους τις προάλλες ότι κάποτε κάναµε σίριαλ και κάναµε 6-7 ηµέρες το επεισόδιο. Τώρα, βγάζεις ένα επεισόδιο την ηµέρα στο τρέξιµο, προσπαθώντας να µην κάνεις εκπτώσεις.

Πιστεύεις ότι τα πράγµατα έχουν αρχίσει να γίνονται καλύτερα;

 Ναι. Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια είχαµε µόνο δύο σίριαλ.

Πού αποδίδεις αυτήν την ανοδική πορεία;

Η µυθοπλασία είναι µία σταθερά στην ελληνική τηλεόραση. Οι εκποµπές πάνε κι έρχονται, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Η σταθερότητα που προσφέρει ένα σίριαλ είναι διαφορετική. Ολοι θα καθίσουν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη µιας ιστορίας, ακόµα κι αν αυτή δεν έχει να κάνει µε το κοίταγµα της κλειδαρότρυπας. Μπορεί πράγµατι να αρέσει πολύ η πραγµατικότητα, αλλά τον χρειάζεσαι και τον µύθο.

Το κεφάλαιο «Ρέππας – Παπαθανασίου» πώς άνοιξε στη ζωή σου;

 Από ένα δοκιµαστικό που είχα κάνει για µία σειρά του Γιάννη Μπέζου. Με βρήκαν, µε διάλεξαν για τη σειρά «Οικογένεια Καράµπελα» και µετά άρχισαν όλα. Η σχέση αυτή κρατάει 14-15 χρόνια – είµαστε οικογένεια πια.

Πιστεύεις ότι η τηλεόραση λειτουργεί σε κλίκες;

Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν κλίκες, αν και πιστεύω ότι κλίκες δηµιουργούνται. Από τη µία, υπάρχει το µότο που λέει ότι οµάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Από την άλλη, όταν ξέρεις ότι κάποιος θα σου φέρει το αποτέλεσµα που θέλεις µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τότε γιατί να ψάξεις να βρεις κάποιον άλλο; Δεν είναι θέµα κλίκας, αλλά εµπιστοσύνης. Και να σου πω και κάτι; Καλύτερα ένας µέτριος σε απόδοση ηθοποιός µε πειθαρχία, παρά ένας εξαιρετικός ηθοποιός ο οποίος δεν θα έχει µυαλό στο κεφάλι του.

Θεωρείς ότι η επιτυχία µίας σειράς έχει να κάνει και µε τη χηµεία µεταξύ των ηθοποιών;

Ναι. Είναι σαν να παρακολουθείς µία συναυλία µε βιολιά και δύο από τα δέκα να παίζουν άλλα αντί άλλων.

Και οι χαρακτηρισµοί ότι το επάγγελµα του ηθοποιού είναι µοναχικό;

 Το επάγγελµα του ηθοποιού είναι εντελώς µοναχικό και ταυτόχρονα είναι και απολύτως οµαδικό.

Πιστεύεις σε όλο αυτό το «χάσιµο» του καλλιτέχνη όταν υποδύεται έναν ρόλο;

 Είναι αυτό που λέει ο Γιάννης Μπέζος: «Αν µε δείτε να είµαι µέσα στον ρόλο έξω από το θέατρο, βγάλτε µε». Το να είσαι ηθοποιός είναι σχιζοφρένεια. Δεν µπορεί να είσαι νορµάλ και να είσαι ηθοποιός.

 

«Τι ψυχή θα παραδώσεις, µωρή;». Τι θυµάσαι από τη σειρά;

Ήταν µια φλασιά. Δεν πρόλαβα να καταλάβω πολλά πράγµατα. Ηταν η πρώτη µου δουλειά και δεν ήξερα καν τι συµβαίνει στον χώρο. Με πολλούς από τους ηθοποιούς -ενώ τους γνώριζα φατσικά ή τους ήξερα- ένιωθα παράξενα που βρισκόµουν κοντά τους. Ήταν µία εξαιρετική φωτοβολίδα.

Πού αποδίδεις την επιτυχία της και -κυρίως- το γεγονός ότι ο κόσµος τη θυµάται και τη νοσταλγεί ακόµα;

Έχω την εντύπωση ότι, αν συνεχιζόταν, θα ήταν η καλύτερη σειρά που θα είχε γράψει το δίδυµο Ρήγας – Αποστόλου. Ηταν εξαιρετικό από γραφής, κάτι εντελώς διαφορετικό από τους «Δύο ξένους» που είχαν εξίσου πολύ καλό κείµενο.

Είχες εικόνα πώς θα εξελίσσονταν τα επεισόδια εάν η σειρά συνεχιζόταν;

Ήξερα ότι θα επέστρεφε κάποια στιγµή ο πατέρας µου, ο οποίος ήταν τραγουδιστής-φίρµα σε κάποιο χιλιόµετρο της Εθνικής οδού. Και ότι τελικά θα κατάφερναν να τον σκοτώσουν.

Θα πέθαινε ο Μαντάς;

Ναι, νοµίζω ότι µου είχε πει ο Αλέξανδρος Ρήγας πως θα τον «έτρωγε» κατά λάθος η Καστάνη. Είναι κρίµα που δεν συνεχίστηκε αυτή η δουλειά. Ας γινόταν έστω µία ταινία.

Υπάρχει κάτι που να σου λείπει από την ελληνική τηλεόραση;

Μου λείπουν λίγο οι σειρές της Μιρέλλας (Παπαοικονόµου), του Μανούσου (Μανουσάκη), του Χριστόφορου (Παπακαλιάτη). Μου λείπουν εκείνες οι πολύ προσεγµένες σειρές που περίµενες να δεις ένα επεισόδιο κάθε εβδοµάδα.

Θεωρείς ότι είσαι το «καλό παιδί» της ελληνικής τηλεόρασης;

 Δεν ξέρω… Όσοι µε γνωρίζουν µου λένε ότι µε περίµεναν πιο «στρίτζο», καχύποπτο και τσατισµένο.

«Στρίτζο»;

Ναι, γενικότερα µου λένε ότι µε περίµεναν πολύ χειρότερο. Κοίτα, δεν θα ήθελα να µου βάλω την ταµπέλα του καλού παιδιού. Και εγώ τις βλακείες µου τις κάνω. Θεωρώ ότι είµαι ένας νορµάλ άνθρωπος. Όσο και αν το νορµάλ, πια, είναι δακτυλοδεικτούµενο.

Μιλώντας για ταµπέλες, µε αυτήν του «ζεν πρεµιέ» πώς τα πας;

Δεν καταλαβαίνω τι σηµαίνει.

Είναι ένας τιµητικός τίτλος… 

Τιµητικός…. Ναι, εντάξει. Ωστόσο, χάνω λίγο την έννοιά του. Δηλαδή, τι ακριβώς πρεσβεύει ο ζεν πρεµιέ; Είναι ο πρώτος άντρας; Είναι ο νέος πρώτος άντρας; Ε, όχι, δεν µε απασχόλησε ποτέ ούτε το ζεν πρεµιέ, ούτε το ζεν κοµίκ, ούτε να είµαι ρολίστας. Θέλω να κάνω ωραίες δουλειές, να ευχαριστιέµαι µε το αποτέλεσµα, να κάνω ένα παιχνίδι – όπως είναι το επάγγελµα που κάνω αυτή τη στιγµή. Και, φυσικά, να αµείβοµαι γι’ αυτό.

Προφανώς να αµείβεσαι…

Ναι, είναι από τα αυτονόητα, που δυστυχώς τα έχουµε ξεχάσει. Κάποτε δεν σκεφτόσουν ότι µπορεί να δουλέψεις και να µην πληρωθείς. Τώρα, είναι λίγο τζακ-ποτ.

Θεωρείς ότι η κρίση άνοιξε τον χώρο στις κυπριακές παραγωγές;

Κακά τα ψέµατα, επειδή έχω περάσει από την Κύπρο την εποχή του 2004, όταν δεν ήταν άλλοι Ελληνες κάτω, υπήρχε πολύ µεγάλος σνοµπισµός της Ελλάδας απέναντι στην Κύπρο για τη µυθοπλασία της. Ηταν µεγάλο ταµπού το να µπορέσει η κυπριακή αγορά να παρεισφρήσει στην ελληνική. Οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι που έγινε αυτό το πάντρεµα, το οποίο καλώς έγινε, γιατί χάρη σε αυτό δηµιουργήθηκαν τόσες σειρές. Επιπλέον, έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς καλούς Κύπριους ηθοποιούς να αναδείξουν το ταλέντο, την τεχνογνωσία, το γούστο τους σε µία µεγαλύτερη χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Χαίροµαι γιατί κι εγώ έχω φέρει σε επαφή κυπριακές παραγωγές µε ελληνικές. Για παράδειγµα, µε τον Κούλλη Νικολάου είµαστε φίλοι από το 2003. Από τότε µου έλεγε ότι έχει στόχο να κάνει κάτι στην Ελλάδα. Του έκατσε το «Μπρούσκο» και τον απογείωσε.

Βλέπεις ξένες σειρές;

 Εντάξει, ναι, «Game of Thrones», «Prison Break». Εχω δει και µια βλακειούλα που είχε πλάκα, το «Vampire Diaries».

Γιατί δεν σε έχουµε δει ακόµα κριτή σε κάποιο ριάλιτι;

Δύσκολα θα µε δείτε. Δεν µου αρέσει η διαδικασία της κρίσης. Για να καθίσω να κρίνω κάποιον για τη φωνή του, θα πρέπει να έχω την κατάρτιση να το κάνω. Δεν θα µπορούσα να κρίνω εύκολα έναν άνθρωπο σε ένα δίλεπτο ενσταντανέ που θα κάνει.

Υπάρχει κάτι που δεν θα έκανες ποτέ στην τηλεόραση ή στον κινηµατογράφο;

Αρχικά, ποτέ µη λες ποτέ, αλλά γενικά σε παιχνίδια τύπου «Survivor», «Nomads» δεν νοµίζω να πήγαινα.

Ας κάνουµε ένα υποθετικό σενάριο και ας πούµε ότι εσύ έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ότι µέσα στο καστ θα βρίσκεται και ο Ντάνος. Πώς το διαχειρίζεσαι;

Τον Ντάνο τον γνώρισα πρόσφατα. Είναι ένα εξαιρετικό, ήσυχο παιδί, µε διακριτικό χαρακτήρα. Τι εννοείς πώς θα το διαχειριστώ; Μακάρι να έρθει το παιδί να παίξει.

Δεν σε ενοχλεί, δηλαδή, που πλέον βλέπουµε -σε πολλές ταινίες κυρίως- να παίζουν και κάποιοι που δεν είναι ηθοποιοί;

 Από τη στιγµή που δεν υπάρχει άδεια ασκήσεως επαγγέλµατος, γιατί όχι; Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια ό,τι δηλώσεις είσαι. Οπότε, εάν θέλεις να το προσπαθήσεις και να το κάνεις καλά, τότε εγώ µέσα. Μαζί σου. Τώρα, ας πούµε, στο «Bachelor 2» παίζω µαζί µε τον Νίκο Βουρλιώτη, τον οποίο ξέρουµε χρόνια από τη µουσική σκηνή. Οπως έχω πει λοιπόν και στον ίδιο, δεν τον κρίνω πια ως έναν τραγουδιστή που προσπαθεί να παίξει, αλλά ως έναν ηθοποιό που είναι και καλός.

Πιστεύεις ότι η Ελλάδα έχει κινηµατογράφο;

Πιστεύω ότι είναι µία λάθος χώρα για κινηµατογράφο.

Αναφέρεσαι στον οικονοµικό παράγοντα;

Ακριβώς. Δεν µπορεί να σταθεί εδώ µια βιοµηχανία θεάµατος. Ο κινηµατογράφος αυτήν τη στιγµή στην Ελλάδα δεν βρίσκεται σε άνθηση από οικονοµικής πλευράς, όσο και αν, από καλλιτεχνικής, γίνονται πολλές ταινίες. Από τη µία, είναι τα κόστη που δυσκολεύουν το να γίνονται µεγάλες δουλειές. Από την άλλη, ενώ θα µπορούσαµε λόγω φωτός να φιλοξενούµε µεγάλες παραγωγές στην Ελλάδα. Δεν το κάνουµε.

Έχεις σκεφτεί να φύγεις στο εξωτερικό;

Να φύγω, να πάω ταξίδι και να γυρίσω.

Να παίξεις σε ταινία;

Φυσικά και θα πάω. Με χαρά. Θα πάω και θα γυρίσω. Δεν είναι µέσα στα πλάνα και στη θέλησή µου η φιλοσοφία του εξωτερικού. Θέλω να πηγαίνω εκεί ως τουρίστας.

 

Πώς διαχειρίζεσαι τη δηµοσιότητά σου;

Από το 1999 µέχρι το 2003 ήθελα να ανοίξει η γη να µε καταπιεί. Έπειτα συµβιβάστηκα και σταδιακά απέβαλα άγχος και φόβους. Είναι ένα επάγγελµα µε το οποίο µπορεί µεν να κερδίζεις πολλά, αλλά χάνεις κιόλας. Ή το δέχεσαι από την αρχή ξεκινώντας µε τα αρνητικά του, ή αλλάζεις ρότα και πας για κάτι άλλο. Εγώ αποφάσισα να συνεχίσω σε αυτό το παιχνίδι, οπότε έπρεπε να παίζω µε τους κανόνες που παίζεται.

Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να ανακοινώσεις τη σχέση, τον γάµο ή τον χωρισµό σου δηµόσια;

Πολύ. Ηταν µια κίνηση να βρεθούµε ένα βήµα πιο µπροστά. Δεν θέλαµε µε τίποτα να υπάρχει κρυφτό ή κυνηγητό σε οποιονδήποτε τοµέα. Θέλαµε να είµαστε ξεκάθαροι από την αρχή στα πάντα, για την προστασία του παιδιού πάνω απ’ όλα και για να σώσουµε οτιδήποτε αν σώζεται.

Διαβάζεις κριτικές;

Διαβάζω. Χαίροµαι µε τις θετικές, τσατίζοµαι µε τις αρνητικές. Αλλά και τις δύο, µόλις τις διαβάσω, τις βάζω σε ένα συρτάρι και δεν τις ξανακοιτάω. Γιατί και οι δύο µπορούν να σου κάνουν το ίδιο κακό. Το θέµα είναι να είναι καλοπροαίρετες.

Τις κριτικές που σου στέλνει ενδεχοµένως το κοινό;

Τις διαβάζω, αλλά δεν τις λαµβάνω υπόψη µου γιατί συνήθως είναι διθύραµβοι.

Με τα social media πώς τα πας;

Ξεκίνησε σαν πλακίτσα µεταξύ φίλων, αλλά µετά πήρε διαστάσεις καναλιού. Πλέον, είναι σαν να έχει ο καθένας από εµάς ένα δικό του προσωπικό κανάλι προβολής. Είναι πάρα πολύ χρήσιµο για την προώθηση της δουλειάς που κάνουµε. Αλλά είναι και σηµαντικό για τις διάφορες βλακείες που κάνουµε µεταξύ µας. Οπότε, κάπου εκεί ισορροπεί το όλο πράγµα.

Πρακτικά, αντέχεται η τόση τηλεόραση;

Πηγαίνω πια µε κεκτηµένη ταχύτητα σε αυτούς τους ρυθµούς. Θεωρώ ότι έτσι η Γη γυρίζει εδώ και κάποια χρόνια. Οπότε, αν κάτι αλλάξει και σταµατήσει η ταχύτητα, µπορεί να πάθω κατάθλιψη.

ΕΡΓΕΝΗΣ ΞΑΝΑ

Το «Bachelor 2», η συνέχεια της πρώτης επιτυχηµένης ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Τσιµιτσέλης, βγαίνει στις κινηµατογραφικές αίθουσες ανήµερα τα Χριστούγεννα.

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Για δεύτερη συνεχή χρονιά ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην επιτυχηµένη κωµωδία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου «Βάφ ‘τα µαύρα» στο θέατρο «Λαµπέτη».

ΜΟΤΟ

 ”Δεν µε απασχόλησε ποτέ ούτε το ζεν πρεµιέ, ούτε το ζεν κοµίκ, ούτε να είµαι ρολίστας. Θέλω να κάνω ωραίες δουλειές, να ευχαριστιέµαι µε το αποτέλεσµα.”

*Η συνέντευξη αναδημοσιεύεται από το TV Έθνος.

Φωτογραφίες: ΝDP PhotoAgency