Βασίλη Νανούρη, μπορεί το «Μη γεννήσεις κοριτσάκι» να γκρεμίσει την πατριαρχία;

H ιστορία πίσω από το Μη γεννήσεις κοριτσάκι

“Το Μη γεννήσεις κοριτσάκι ήταν ένας ψίθυρος που -κατά κάποιον τρόπο- αναδύθηκε στη συνείδησή μου λίγο πριν μάθω το φύλο της κόρης μου.

Συγκεκριμένα, τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης της συντρόφου μου, έρχονταν συνέχεια στ’ αυτιά μου αυτές οι 3 λέξεις υπό τη μορφή «προσταγής». Μια «προσταγή» που δεν θυμάμαι να την έχω ακούσει ποτέ ρητά, ούτε να την έχω χρησιμοποιήσει. Όμως ένιωθα να με πνίγει. Κι ας μην ήξερα από που ακριβώς ερχόταν.

Αυτή την ιδιότυπη φράση λοιπόν προσπάθησα να την αποδομήσω σε μορφή στίχων, γιατί μάλλον αυτός ο τρόπος έκφρασης μου είναι πιο άνετος. Κάπως έτσι ήρθε το τραγούδι Μη γεννήσεις κοριτσάκι.

Το τραγούδι είχε πολύ μεγαλύτερη αποδοχή απ’ αυτή που φανταζόμουν. Μια αποδοχή που για μένα λειτούργησε σαν ένα «καμπανάκι».

Το καμπανάκι αυτό κουδούνιζε επισημαίνοντάς μου ότι το τραγούδι φαίνεται να είναι στον σωστό δρόμο, όμως δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται κάτι που να ζει πιο πολύ στην καθημερινότητά μας.

Αισθανόμουν ότι για να άρουμε τις σεξιστικές μας πλευρές και τις προκαταλήψεις που οδηγούν στο να αλληλοκακοποιούμαστε χρειαζόμαστε περισσότερη «καθημερινότητα». Περισσότερο «τώρα». Γιατί εκεί μας χτυπάει η πατριαρχία. Στο κάθε «τώρα» μας. Και στο κάθε «τώρα» μας, πρέπει κι εμείς να αμυνθούμε. Να αντεπιτεθούμε.

 

Αυτή η ανάγκη για καθημερινή αποδόμηση, γέννησε ένα ακόμη πιο ισχυρό «αντιπατριαρχικό» εργαλείο από το τραγούδι. Τη σελίδα στο Facebook.

Το Μη γεννήσεις κοριτσάκι απέκτησε δεκάδες χιλιάδες φίλους, νομίζω κυρίως λόγω της προσπάθειας για ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση και «μη-ταμπέλιασμα».

Η σελίδα προσπαθεί να μη βάζει ταμπέλες στα πρόσωπα που πράττουν ή αναπαράγουν τα κακώς κείμενα, αλλά να ασχολείται με τα κακώς κείμενα καθ’ αυτά.

Δεν τα καταφέρνει πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές προσπαθώ να μην είναι ένα μεγάλο «κατηγορώ». Αλλά ένα μεγάλο «σε καταλαβαίνω» και ένα μεγάλο «πώς αλλάζουμε». Πώς αλλάζουμε αυτό που μας φαίνεται σάπιο και απάνθρωπο.

Μια απαίδευτη Παιδεία

Τα κενά στην Παιδεία μας γύρω από ζητήματα όπως ο ρατσισμός και ο σεξισμός, είναι πάρα πολλά. Άρα πολλά είναι κι αυτά που πρέπει να αλλάξουν.

Όμως ας μιλήσουμε για κάτι που μπορεί να αλλάξει αύριο το πρωί για να μην πω χθες. Σεξουαλική Αγωγή στα σχολεία.

Ειλικρινά δεν χωράει ο νους μου, πώς γίνεται το 2021 τα παιδιά να διδάσκονται 500 χρονολογίες στην Ιστορία ή 500 μαθηματικούς τύπους και να μην υπάρχει ένα μάθημα που να τα διδάσκει ότι το «όχι» σημαίνει «όχι» ή ότι το σώμα τους είναι δικό τους και μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν. Να τα διδάσκει «συναίνεση».

Δεν μιλάω για ένα μάθημα που θα μπει σαν προαιρετικό εργαστήριο μία φορά στο τόσο, αλλά για ένα μάθημα που θα έχει την ίδια βαρύτητα με τη Νεοελληνική Γλώσσα ή τη Φυσική.

Τα παιδιά είναι πανέτοιμα για τέτοιες συζητήσεις.

Στην κάθε τάξη μου κουβεντιάζουμε παρεμφερή θέματα και βλέπω πώς σιγά-σιγά ξεπερνούν τα στερεότυπα, με τα οποία μεγαλώνουν και μεγαλώσαμε. Και το κάνουν μόνα τους. Με κουβέντες μεταξύ τους. Αρκεί να τους πεις «Κοίτα, γι’ αυτά μπορούμε να συζητάμε. Δεν είναι ντροπή».

Αρκεί να τους δώσεις μια χαραμάδα διεξόδου. Μια χαραμάδα που έχουν βαθιά ανάγκη και το εκπαιδευτικό σύστημα τους τη στερεί θεσμικά.

Είναι μια αλλαγή που πρέπει να έρθει θεσμικά κι όχι να επαφίεται μόνο στις ευαισθησίες τ@ κάθε εκπαιδευτικού και στον ελάχιστο χρόνο που θα τ@ έχει επιτρέψει η ύλη να το κάνει.

Δείτε αν θέλετε τη σειρά Sex Education. Πρώτον γιατί δείχνει νομίζω αυτήν την αναγκαιότητα που περιγράφω και δεύτερον γιατί αρέσει στα παιδιά του Λυκείου. Συχνά συζητάμε γι’ αυτή τη σειρά στην τάξη και ζηλεύω που εγώ στην ηλικία τους δεν είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο.

Σεξισμός και εσωτερικευμένος μισογυνισμός – Τι μας κάνει τελικά μισογύνηδες;

Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα. Ένας πολύ κρίσιμος παράγοντας είναι ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την πατριαρχία ως σύστημα.

Η πατριαρχία απλώνει τα σεξιστικά πλοκάμια της σε διαφημίσεις, ταινίες, σειρές. Σε χώρους εργασίας, εκκλησίες, σχολεία και γήπεδα . Μας μαθαίνει να παίζουμε τους έμφυλους ρόλους με έναν ευδιάκριτο τρόπο. Έτσι ελεγχόμαστε ευκολότερα.

Από την παιδική μας ηλικία, οι πρωταρχικοί έμφυλοι διαχωρισμοί μάς καθορίζουν και είναι δύσκολο να ξεπεραστούν έτσι απλά. Απ’ τη στιγμή που γεννιέσαι, μαθαίνεις ότι τα παιχνίδια, τα αθλήματα, τα χρώματα, τα συναισθήματα, οι τρόποι συμπεριφοράς και σχεδόν τα πάντα έχουν φύλο.

Πόσο εύκολα να το ξεμάθεις μετά; Πόσο εύκολα να πεις ότι «τελικά το ροζ μπορεί να είναι το αγαπημένο χρώμα ενός αγοριού». Ότι «αυτό το κορίτσι επιτρέπεται να παίξει με αυτοκινητάκια και τρυπάνια κι αυτό το αγόρι επιτρέπεται να παίξει με κουζινικά και να φροντίσει μία κούκλα-μωρό». Ότι «αυτό το κορίτσι επιτρέπεται να παίξει ποδόσφαιρο και να βρίσει κι αυτό το αγόρι επιτρέπεται να κλάψει και να γυρέψει αγκαλιά».

Πόσο εύκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε λοιπόν τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό μας ή -πόσο μάλλον- την εσωτερικευμένη ομοφοβία και τρανσφοβία μας; Καθόλου.

Όμως αξίζει να προσπαθήσουμε.

Ακόμα κι ένα σεξιστικό αστειάκι, μπορεί είναι συμβατό με το σύστημα της πατριαρχίας. Άλλα από τη στιγμή που φέρνει σε δύσκολη θέση το άτομο στο οποίο απευθύνεται, δεν θα έπρεπε να είναι συμβατό με την έννοια «άνθρωπος».

Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ ο όρος γυναικοκτονία;

Ίσως γιατί δεν διδασκόμαστε καθόλου ή τουλάχιστον καθόλου επαρκώς, τρία μαθήματα: Σεξουαλική Αγωγή, Στατιστική και Κοινωνιολογία.

Αν διδασκόμασταν Σεξουαλική Αγωγή, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα να σεβαστούμε ένα διαχρονικό αίτημα των φεμινιστικών οργανώσεων ή των σπουδών φύλου ανά τον κόσμο, που με κάθε ευκαιρία τεκμηριώνουν την αναγκαιότητά του, προκειμένου να μειωθούν τα ποσοστά ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας.

Η στατιστική απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο στα σχολεία, αλλά χρησιμοποιείται εκθετικά περισσότερο στα ΜΜΕ και στα social media. Βγάζουμε από τα σχολεία ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαβάζουν στατιστικά αποτελέσματα.

Αν ήξεραν, θα έβλεπαν ότι οι στατιστικές μελέτες που αφορούν τα καταγεγραμμένα συμβάντα δολοφονιών γυναικών λόγω του φύλου τους, σε σύγκριση με εκείνα των αντρών λόγω του φύλου τους, περιγράφουν μια χαώδη διαφορά. Μια διαφορά που δεν χωράει καν κουβέντα περί λόγου μελέτης της δεύτερης κατηγορίας. Σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη.

Αν και η Κοινωνιολογία διδάσκεται ως μάθημα, δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ όπως τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Γλώσσα, τα Αρχαία ή η Ιστορία. Αν όμως αντιμετωπιζόταν, θα ήταν σε όλ@ μας ξεκάθαρο το σαφές κοινωνιολογικό μοτίβο των γυναικοκτονιών, που είναι ικανό να τροφοδοτήσει τη γλώσσα μας με μια νέα έννοια.

Η καραντίνα έριξε φως σε ένα κακό που προϋπήρχε στην ελληνική κοινωνία

Η καραντίνα – ή μάλλον οι καραντίνες- λειτούργησαν σαν φακός. Ένας φακός που ρίχνει φως σ’ αυτό που ήδη υπάρχει. Δεν πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία ήταν λιγότερο σεξιστική και κακοποιητική πέρυσι ή πριν δύο χρόνια, απ’ ότι σήμερα.

Πιστεύω ότι είναι ορατή η καταγεγραμμένη αύξηση αυτών των φαινομένων κυρίως για δύο λόγους. Έναν «κακό» και έναν «καλό».

Ο κακός λόγος νομίζω είναι αυτός που υποθέτουμε όλ@ μας πάνω-κάτω.

Όταν η καραντίνα υποχρεώνει όλη την οικογένεια να κλειστεί σπίτι για ένα πρωτόγνωρα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι έμφυλοι ρόλοι γίνονται πιο ξεκάθαροι. Η τριβή γίνεται πιο μεγάλη και οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των μελών της πιο εξόφθαλμες.

Σαν μια πατριαρχία που δυσκολεύεται να κρυφτεί και να ξεσπάσει κι έτσι μεταμορφώνεται σε ακόμη πιο έντονη ενδοοικογενειακή βία.

Ο καλός λόγος είναι το ελληνικό ΜeΤoo. Αυτό το δώρο που άνοιξε και ανοίγει στόματα. Ένα συμβάν-καμπή για τη χώρα μας, που αναμφισβήτητα αύξησε τις καταγγελίες για έμφυλη βία, αφού πρώτα ενδυνάμωσε τα άτομα που κακοποιήθηκαν και ώθησε πολλά απ’ αυτά να σπάσουν τη σιωπή τους.

Ωστόσο, αν πιάσουμε για παράδειγμα τις γυναικοκτονίες, δεν παρατηρούμε αύξηση του φαινομένου φέτος.

Απλώς όταν ανοίγουν στόματα, ανοίγουν και αυτιά. Και μάτια. Έτσι πάει. Και βλέπουν πόσο τραγικό είναι αυτό που συμβαίνει. Παύουν να το παραγνωρίζουν.

Τους τελευταίους δύο μήνες, μαθητές και μαθήτριές μου με ρωτάνε «Κύριε που πιστεύετε ότι οφείλεται η τόσο μεγάλη αύξηση των γυναικοκτονιών φέτος;».

Επίσης τους τελευταίους δύο μήνες δέχομαι πολλά μηνύματα (από άτομα που υποθέτω ότι είναι από το κοινό της σελίδας) και μου λένε πράγματα του τύπου «Καλά πόσο προφητικό είναι το τραγούδι σου Γυναικοκτονία; Το έγραψες στις αρχές του 2020 και μετά από ένα χρόνο επιβεβαιώθηκες. Πώς το ήξερες ότι θα έρθει ένα τέτοιο κύμα γυναικοκτονιών;»

Τόσο τους/τις μαθητές/ριές μου, όσο και τις/τους φίλες/ους αρχικά τους ευχαριστώ για την ερώτηση και τα τιμητικά τους λόγια και στη συνέχεια τους ξενερώνω με την απάντησή μου. Κι αυτό γιατί πολύ απλά τους λέω μια αλήθεια που δεν μπορούν καν να τη φανταστούν.

Σε λίγο τελειώνει το 2021 και έχουμε 13 καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες. Το 2020 είχαμε 14. Το 2019 είχαμε 17. Το 2018 είχαμε 21. Το 2017 είχαμε 16. Το 2016 είχαμε 21. Το 2015 είχαμε 23. Δεν αυξηθήκανε λοιπόν οι γυναικοκτονίες, απλώς ανοίξανε αυτιά και ευαισθητοποιήθηκε κόσμος γιατί η Μπεκατώρου και οι υπόλοιπες βρήκαν το θάρρος να μιλήσουνε.

Και το τραγούδι μου -όσο και να με κολακεύουν τα λόγια των φίλων της σελίδας-δεν είναι καθόλου, μα καθόλου προφητικό. Περιγράφει μια κατάσταση που ήδη υπάρχει με στόχο να ευαισθητοποιηθεί κόσμος και να βάλουμε όλ@ μαζί ένα χεράκι, ώστε να πάψει να υπάρχει.

Τα μηνύματα στη σελίδα «Μη γεννήσεις κοριτσάκι»

Τα περισσότερα μηνύματα αφορούν είτε σε ένα προσωπικό τραυματικό βίωμα που θέλει κάποια/ος να μοιραστεί, είτε ένα συμβάν της επικαιρότητας που κάποια/ος εντόπισε και θα ήθελε να σχολιαστεί και να αναδειχθεί από τη σελίδα.

Μπορεί ακόμα να είναι ένα μήνυμα στήριξης στη σελίδα, που κάποιες φορές μπορεί να συνοδεύεται με μια περιγραφή κάποιας/ου για το πώς το Μη γεννήσεις κοριτσάκι άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεται.

Όλα αυτά τα μηνύματα στο Μη Γεννήσεις Κοριτσάκι, με τιμούν και μου δίνουν φοβερή όρεξη να συνεχίσω. Νομίζω πως το «ευχαριστώ» είναι λίγο. Χρωστάω μάλιστα και μια συγνώμη σε μηνύματα που πιθανώς δεν απάντησα, αν και σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Φυσικά δεν απαντάω μόνο όταν δεν ξέρω πώς να απαντήσω ή πώς να βοηθήσω. Δεν μ’ αρέσει να παριστάνω ότι μπορώ πάντα να έχω μια ικανοποιητική λύση.

Τα περισσότερα μηνύματα προέρχονται από γυναίκες, όμως τους τελευταίους μήνες έχουν αυξηθεί -αναπάντεχα- και τα μηνύματα από άντρες.  Άντρες που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν να μεγαλώσει το φεμινιστικό κίνημα. Και το κάνουν ενημερώνοντας όπως μπορούν και καμιά φορά ρωτώντας «Πώς θα σκοτώσουν το σεξιστή που κρύβω μέσα μου;».

Τώρα ως προς τη συγκίνηση… Εντάξει, μου έχει συμβεί πολλές φορές κι όχι μόνη της, αλλά με πολλά συναισθήματα παρέα.

Όταν μια σεξουαλικά κακοποιημένη γυναίκα σου στέλνει ένα μήνυμα που περιγράφει πως ένας στίχος, ένα post ή ακόμα και μία συνέντευξη τhς έδωσε δύναμη και θάρρος για να μοιραστεί αυτό που τις συνέβη ή ακόμα και να καταγγείλει τον κακοποιητή της, νομίζω ότι η συγκίνηση είναι το λιγότερο που μπορεί να σου συμβεί.

Όταν μια εγκυμονούσα ή μητέρα νηπίου σου λέει ότι μετά από αυτά που διαβάζει στη σελίδα, έχει κάνει στροφή 180 μοιρών για το πώς θα μεγαλώσει το παιδί της ή έχει πάψει να νιώθει λιγότερο σημαντική, μόνο και μόνο επειδή γέννησε κοριτσάκι.

Ακόμα και κανένα απειλητικό μηνυματάκι να δεχτώ, ακόμα και κάνα-δυο προσβολές, φαίνονται ψήγματα μπροστά σ’ αυτό που κερδίζω συναισθηματικά.

Η συχνότητα και το ύφος των μηνυμάτων είναι στην πλειοψηφία τους, κάτι ελπιδοφόρο και συγκινητικό.

Φαίνεται πόσο πολύ θέλουμε να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας έχουν σφυρηλατήσει οι ενδοβολές μας και πόσο πίσω μας κρατάει η ντροπή.

Η πικρή καραμέλα του άτοπου και αναχρονιστικού φεμινισμού

Αν η συζήτηση γύρω από το φεμινισμό σήμερα ήταν άτοπη, αυτό θα σήμαινε ότι σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο που κακοποιείται λόγω της ταυτότητας ή έκφρασης φύλου του ή λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού.

Φυσικά όχι μόνο ένα, αλλά τουλάχιστον ένα στα δύο άτομα δέχονται τουλάχιστον μίας μορφής κακοποίηση (συναισθηματική, λεκτική, οικονομική, σεξουαλική, σωματική, ψυχολογική) λόγω του φύλου τους.

Η μόνη φράση που αποδεικνύεται άτοπη και αστοιχείωτη είναι η κλασική πλέον σεξιστική ατάκα: «Δεν χρειάζεται ο φεμινισμός σήμερα».

Μπορεί ένας άντρας να αντιληφθεί πώς βιώνουν το σύστημα της πατριαρχίας οι γυναίκες;

Ναι, μπορεί να το αντιληφθεί. Το πώς μπορεί, είναι εύκολο να το πούμε. Λέγεται ενσυναίσθηση. Είναι όμως δύσκολο να το κάνουμε.

Είναι δύσκολο, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο να αφήσουμε για λίγο τα προνόμια που μας δίνει η πατριαρχία.

Για παράδειγμα, να σκεφτούμε -έστω για ένα λεπτό- πώς θα ήταν κάθε βράδυ που παρκάρουμε δύο τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι μας, να πρέπει να σφίγγουμε τα κλειδιά στο χέρι για να είμαστε σε ετοιμότητα. Αυτό είναι η πατριαρχία. Βασικά, αυτό είναι μία από τις εκατοντάδες μικροεφαρμογές της πατριαρχίας στις ψυχές και τα σώματα των γυναικών.

Γιατί μιλάμε ακόμα για «παντελονάτους» και macho άντρες;

Το ότι μιλάμε επιδοκιμαστικά ακόμα και σήμερα για «παντελονάτους» και «ματσό» άντρες οφείλεται στο κατάλοιπο ότι η τοξική αρρενωπότητα αντιμετωπίζεται ως μαγκιά.

Καλό είναι να επανανοηματοδοτήσουμε τον όρο «μαγκιά». Καλό είναι ο όρος αυτός να μην περιλαμβάνει τίποτα κακοποιητικό προς τ@ άλλ@.

Η γλώσσα δεν είναι αθώα. Η γλώσσα κατευθύνει και κατευθύνεται. Αν από έννοιες με θετικό σημασιολογικό πρόσημο, όπως από αυτή της «μαγκιάς», αφαιρέσουμε τα τοξικά στοιχεία, τότε η κοινωνία μας θα αρχίσει να μετατοπίζεται προς μη κακοποιητικές πρακτικές.

Στους άντρες που προκειμένου να αισθανθούν αποδεκτοί από τον περίγυρό τους, προσπαθούν να φέρονται «παντελονάτα», θα έδινα παρόμοιες συμβουλές που έδωσα σ’ εμένα όταν συνειδητοποίησα ότι κι εγώ προσπαθώ να φέρομαι έτσι.

Μου είπα: «Ρε σταμάτα να προσπαθείς να χωρέσεις στις ταμπέλες που σου υπαγορεύει η πατριαρχία. Σταμάτα να καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και να μουτζουρώνεις τις πτυχές του εαυτού σου, μόνο και μόνο για να μοιάζεις με ένα στερεοτυπικά σωστό άντρα. Αξίζεις κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Αξίζεις να γνωρίσεις τον αληθινό σου εαυτό».

Μη γεννήσεις κοριτσάκι – O ρόλος των social media ως μέσο αλληλεγγύης

Τα social media – όπως και η κοινωνία- είναι πεδίο μαχών. Ο ρόλος του πεδίου αυτού είναι κρίσιμος και κάθε χρόνο γίνεται κρισιμότερος.  Ας πούμε «χοντρικά» ότι από τη μία πλευρά είναι οι φωνές της αλληλεγγύης, της ισότητας και του φεμινισμού και από την άλλη (ηθελημένα ή και κάποιες φορές άθελά τους) οι φωνές της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, του φασισμού και της πατριαρχίας.

Οι μάχες είναι πολλές και δίνονται καθημερινά. Το μυστικό για να τουμπάρουμε την κοινωνία σε πιο ενσυναισθητική, πιο αλληλέγγυα και πιο ανθρώπινη, είναι να μην υποτιμάμε καμία μάχη, όσο μικρή κι αν μας φαίνεται.

Tο ελληνικό #MeToo δείχνει το δρόμο, που κατά τη γνώμη μου είναι ο δρόμος της νίκης στις περισσότερες από τις μάχες της αρένας που λέγεται social media.

Ελληνικό #MeToo – Ένας χρόνος μετά

Το ελληνικό ΜeΤoo είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα για την κοινωνία μας. Τόσο μεγάλο μάλιστα, που αυτοί που το φοβόντουσαν -υποσυνείδητα ή συνειδητά- το βάφτισαν «μόδα» από τον πρώτο μήνα της ύπαρξής του.

«Μια μόδα που σε δυο βδομάδες θα’ χει ξεχαστεί», έλεγαν. Τώρα που σε λίγο κλείνει χρόνο, κοίτα να δεις που αυτή η «μόδα» συνεχίζει να φέρνει τη μία καταγγελία μετά την άλλη.

Όπως πρόσφατα παραδείγματα σπουδαίων Ελληνίδων αθλητριών που έχουν τιμήσει πολλές φορές τη χώρα μας.

Το #MeToo έχει αλλάξει τις σχέσεις εξουσίας θύτη-θύματος, ή ορθότερα υποψήφιου θύτη- υποψήφιου θύματος. Και λέω «υποψήφιου» γιατί χάρη στο #MeToo, αυτός που θέλει να κακοποιήσει αρχίζει πια να το ξανασκέφτεται με αποτέλεσμα κάποιες φορές να μη γίνεται θύτης.

Μπορούμε να το μεγαλώσουμε κι άλλο όμως. Μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε νέες σχέσεις εξουσίας. Και λέω ότι μπορούμε, γιατί πλέον γνωρίζουμε το κλειδί. Eίναι η ενσυναίσθηση. Ας το χρησιμοποιήσουμε για να ξεκλειδώσουμε και να λυτρώσουμε τ@ εαυτ@ μας και τ@ άλλ@.

Μη γεννήσεις κοριτσάκι

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί αναγκαστικά
θα υστερεί κάπως στην μπάλα και στα μαθηματικά.

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί πώς θα εξελιχθεί
το επώνυμο του daddy που δεν έχει επιλεχθεί.

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί δεν θα έχει φαλλό
κι έτσι τι θα καμαρώνεις σ’ ένα δεύτερο αφαλό.

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί πώς θα ανελιχθεί
σε μια θέση εργασίας που απαιτεί να ηγηθεί.

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί μοιάζει φυσικό
πως η εναλλαγή συντρόφων σπορ είναι αγορίστικο.

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί θα’ ναι αρνητικό
να μη μοιάζει στο θεούλη που’ χει φύλο αρσενικό

Μη γεννήσεις κοριτσάκι, γιατί άντε να της πεις
πως τα στερεότυπά τους είναι γέννημα οργής.

Μιας οργής λόγω της άγνοιας και της υποταγής,
της διπολικής παράνοιας, της ίδιας συνταγής.

Και θα πρέπει τώρα κόρη μου να τα αποδομείς
μπας και διαλυθεί η βρώμα της πατριαρχικής οσμής.

Γι’ αυτό κάψε διακρίσεις, σεξισμό και ρατσισμό
κι ένα φύλο που φωλιάζει στο φαλλογοκεντρισμό.

Φτιάξε εσύ τη δύναμή σου. Δεν είναι βιολογική.
Και με τη γροθιά σου σπάσε την κρατούσα λογική