Velonistas: Οι ακτιβίστριες της βελόνας

”Το πλέξιμο είναι μεγάλη χαλάρωση”, μου λέει. Καμιά φορά βέβαια πλέκει και ενώ βλέπει τηλεόραση, γιατί οκέι είναι και έμπειρη πια και το κάνει και λίγο μηχανικά. Στο όμορφο σπίτι της είναι και το ατελιέ της. Είναι μέλος της διεθνούς οργάνωσης Stitch ‘n’ Bitch (ναι το πρώτο σημαίνει βελόνα). Το 2011 λοιπόν αποφάσισε να δημιουργήσει ένα blog, τo Velonistas.

Ναι για τις ακτιβίστριες της βελόνας. Για τις σύγχρονες γυναίκες που επιλέγουν να ασχοληθούν με κάτι τόσο vintage. Που πλέκουν, ράβουν, δημιουργούν, εκτονώνονται. Όχι μόνο για αυτές όμως. ”Έχουμε και άντρες στην ομάδα”, μου λέει.

Κατά κύριο λόγο βέβαια μαζεύονται γυναίκες 40-55, σταθερά, μία φορά τον μήνα, η επόμενη θα είναι λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου αν ενδιαφέρεσαι. ”Έρχεται και μια υπέροχη γιαγιά και ένα κοριτσάκι 9 χρονών”. Η Ρόζη είναι η διοργανώτρια των συναντήσεων της ομάδας και την είδα πολύ περήφανη για αυτό. Πώς να μην είναι άλλωστε, αφού οι Velonistas πλέκουν και για καλούς σκοπούς. Δίνουν ραντεβού σε ωραία μέρη της Αθήνας.

Στο καφέ Merlin του Ιδρύματος Θεοχαράκη, στο πατάρι του Black Duck, στο Μύρτιλλο (το μαγαζί που κάτι τόσο σούπερ, απασχολεί κοινωνικά ευπαθείς ομάδες). Μου είπε τα πάντα γύρω από το πλέξιμο, ακόμη και για το νήμα από γαλακτικές ίνες, α και για το Ηλιτόμηνο που μαζεύει πλεκτά για πρόωρα βρέφη. Έλα τι γλυκό.

Οι συναντήσεις είναι γεμάτες χαρά, χρώματα και νήματα. ”Πολλές φορές συζητάμε απλώς και δείχνουμε η μία στην άλλη τις δημιουργίες μας”. Η μία βοηθάει την άλλη, έχει τύχει να συγκεντρωθούν μέχρι και 60-70 άτομα (ουάου). Όσο για τα υλικά, όσες έχουν δικά τους κουβάρια, τα φέρνουν μαζί. ”Σκέφτομαι να φτιάξω μια τράπεζα νήματος για καλούς σκοπούς”, μου αποκαλύπτει, ”πιστεύω ότι οι έμποροι θα ανταποκριθούν”.

Η Ντάνη χοροπηδάει χαρούμενη, ίσως γιατί όπως έμαθα η Ρόζη της ετοιμάζει κάποιο ζεστό ρουχαλάκι για τον χειμώνα. Φτιάχνει πουλόβερ όμως και για την ίδια, όπως εκείνο το ωραίο το μπεζ που φορούσε, φτιάχνει και αξεσουάρ και εσάρπες. ”Αχ εσάρπες, πόσο μου αρέσουν οι εσάρπες”, μου εξομολογείται. Από χρώματα δεν έχει κάποια προτίμηση, αλλά μου ξεκαθάρισε ότι δεν χρησιμοποιεί πολύ το μαύρο. Εντάξει, το αγαπώ, αλλά δεν πειράζει γιατί αρκετό έχουμε γύρω μας. Μου βάζει ένα υπέροχο ροζέ (σαν το όνομά της) κρασί και συζητάμε στο μπαλκόνι της. Που βλέπει και Υμηττό και Λυκαβηττό. ”Είναι μεγάλο ταμπού το πλέξιμο, παραπέμπει κακώς στο στερεότυπο της γεροντοκόρης, που δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει και απλώς κάθεται και πλέκει”.

Καμία γεροντοκόρη παιδιά, κοινωνικοποίηση φουλ και καλή σχέση με τον έρωτα. Γιατί οι Velonistas είναι οι γυναίκες του σήμερα. Μία ομάδα πολύ ενεργή, που κάνει statement με τη δράση της, που ασχολείται με φιλανθρωπίες, που κεντά και πλέκει, γιατί αυτό είναι κάτι που αγαπά και όλοι ξέρουμε πως όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, πάντα βγαίνει κάτι καλό.

Στην ερώτησή μου για το αν έχει πατρίδα το πλέξιμο, η Ρόζη μου είπε για την παράδοση που έχουν οι Ιρλανδές πλέκτριες, αλλά και για τα νησιά Φερόε, τις χώρες της Βαλτικής και τη Ρωσία, όπου το πλέξιμο έχει επίσης μια θέση κάπως περίοπτη. Μου μίλησε και για την τρέλα που έχουν οι Παριζιάνες με τα πλεκτά και ότι τα έχουν παντού στο σπίτι τους.

Τη ρώτησα για τη σχέση της με τα σεμεδάκια, ευτυχώς δεν ήταν ποτέ από αυτές που τα έβαζαν πάνω στην τηλεόραση. Αλλά σχεδόν με έπεισε  πως μάλλον τα έχουμε υποτιμήσει, αφού ενωμένα μπορούν να δημιουργήσουν υπέροχα πράγματα, όπως ας πούμε κουρτίνες. Μετά ανταλλάξαμε κολακευτικά λόγια για τη δαντέλα. Μου είπε πόσο πιο δύσκολο είναι να φτιαχτεί από ότι ένα πλεκτό και ότι φτιάχνεται και με βελονάκι και με βελόνα.

Κρυώσαμε λιγάκι στο μπαλκόνι και αποφασίσαμε να μπούμε μέσα, κάτσαμε στο λάπτοπ και μου έδειξε το κείμενό της για τη φυλή των χειροτεχνών. Ε δεν μπορώ να μην σας πω μερικά από τα χαρακτηριστικά τους. Έτσι όπως τα έγραψε η Ρόζη.

Αν δεν ξέρεις μαθηματικά, δεν βγάζεις πατρόν. Αν δεν ξέρεις φυσική, δεν μπορείς να διαχειριστείς τα υλικά. Αν δεν ξέρεις χημεία το ίδιο. Στη σύντομη θητεία μου ως δασκάλα πλεξίματος  και αργότερα στην ομάδα διαπίστωσα με ακρίβεια στατιστικού ευρήματος ότι οι καλύτεροι πλέκτες είναι οι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου.

”Νομίζω ότι το πιο συγκλονιστικό είναι η ικανότητά μας να διαβάζουμε κώδικα. Γιατί τι άλλο είναι τα σανσκριτικά διαγράμματα στα σχέδια με το βελονάκι και τις βελόνες, τα σχήματα, τα τετραγωνάκια της σταυροβελονιάς, αυτή η παγκόσμια γλώσσα που μας επιτρέπει να υλοποιούμε σχέδια από την Ρωσία και την Ιαπωνία;”

”Μετά από την πιο απαίσια μέρα, που όλα έχουν πάει στραβά, που κανένα από τα μεγάλα σχέδια της ζωής μας δεν φαίνεται να προχωράει, η μαγική στιγμή που θα καθίσουμε στον καναπέ και θα πιάσουμε τη βελόνα μας (την όποια), όλα γίνονται καλύτερα”.

Αυτά και άλλα πολλά, θα τα βρείτε στο blog των Velonistas, ναι ναι. Nice to meet you Ρόζη.