8 πράγματα που καταλαβαίνεις μόνο αν είσαι μοναχοπαίδι

Αυτή η αντίληψη ευτυχώς υποχώρησε με το πέρασμα των χρόνων, παρόλο που σε αρκετές κοινωνίες η απόκτηση ενός και μόνο παιδιού εξακολουθεί να θεωρείται μειονέκτημα κι ας μην το λέει κανείς (είμαστε απ’ αυτούς). Κοινώς, τα παιδιά χωρίς αδέρφια ήταν πάντα τα μεγάλα ή μικρά θύματα μιας προκατάληψης. Τι έχει να πει λοιπόν η άλλη πλευρά; Πώς είναι να το ζεις ως μοναχοπαίδι; Μεγάλη συζήτηση που δεν εξαντλείται σε μία αντικειμενική προσέγγιση ή στον χρόνο που έχω στη διάθεσή μου γι’ αυτές τις γραμμές.. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που τα βιώνεις στο πετσί σου όταν “σολάρεις” στη φαμίλια, ευτυχώς ή δυστυχώς συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, τα ξεχώρισα και θα σου τα πω ευθύς αμέσως…

Η μοναξιά των καλοκαιρινών διακοπών

Όταν έχεις αδέρφια οι οικογενειακές διακοπές είναι πραγματικά οικογενειακές. Όταν είσαι εσύ, η μαμά και ο μπαμπάς, ή ακόμα χειρότερα, εσύ και η μαμά γιατί ο μπαμπάς δουλεύει, είναι κάπως μοναχικά. Το κενό γεμίζουν κούτες με βιβλία (που φορτώνει η μαμά σωρηδόν στο πορτ παγκάζ για να μη βαρεθείς ΠΟΤΕ) και πάνω απ΄όλα οι φίλοι, οι οποίοι για τα μοναχοπαίδια είναι πραγματικά πολύτιμοι. Αν δεν ήταν η φίλη μου η Έφη να κουβαλιέται μαζί μου στα εξοχικά από τα 12 μέχρι τα 17, λογικά τώρα θα είχα 4-5 παιδικά τραύματα ακόμα (ένα για κάθε καλοκαίρι).  

Η υπερπροστατευτικότητα των γονιών σου

Αυτό που φτάνεις 32 κι ακόμα πρέπει να ενημερώνεις τη μάνα σου πως θα δεν θα κοιμηθείς σπίτι σου το βράδυ; Σπίτι ΣΟΥ, όχι σπίτι ΤΟΥΣ; Γιατί μπορεί ο μπαμπάς σου ν’ αρχίσει να σε παίρνει τηλέφωνο στις 5 το πρωί και να μη σταματήσει μέχρι την επόμενη στις 12:00; Αυτό.

Το άγχος για το ότι μεγαλώνουν οι γονείς 

Σχεδόν όλα τα μοναχοπαίδια νιώθουν πολύ μεγαλύτερη πίεση, ευθύνη και άγχος, όσον αφορά στην ενδεχόμενη μελλοντική φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών τους. Κι αυτό είναι ένα βάρος από το οποίο δεν ξαλαφρώνεις με τίποτα.

Η αδικία της εξίσωσης μοναχοπαίδι = κακομαθημένο

“Ααα μοναχοπαίδι; Ε, γι’ αυτό είσαι κακομαθημένο”; Κόσμε, please.

Ότι όλοι πιστεύουν πως θες να γίνεται το δικό σου (κι έχουν δίκιο)

 

Η διαχείριση του εγωκεντρισμού σου

Δεν γίνεται επίτηδες, είναι βίωμα. Όταν δεν έχεις μάθει να μοιράζεσαι με κάποιο άλλο παιδάκι ούτε το δωμάτιο, ούτε τη βούρτσα, πόσο μάλλον την προσοχή των γονιών σου, το ότι ο κόσμος κινείται γύρω από σένα έρχεται σαν ένα αναπόφευκτο δεδομένο. Θέλει δουλίτσα για να το γυρίσεις. Και κάνα δυο γερά “χαστούκια” ίσως.

Κάτι ανόητες ατάκες του τύπου “Θα τα κληρονομήσεις όλα, ποιος τη χάρη σου”

Ένα μοναχοπαίδι το ακούει περίπου 3.475 φορές στη ζωή του. Πίστεψέ με.

 

Η απουσία της αδερφικής αγάπης

Ναι, εσάς με τα 1, 2, 3 αδέρφια. Σας ζηλεύουμε. Πολύ. Κι ας πλακωνόσασταν συνέχεια όταν ήσασταν μικρά. Κι ας έχετε 15 χρόνια διαφορά ο ένας με τον άλλον. Κι ας βλέπεστε μία φορά το μήνα. Θα θέλαμε να ήμασταν εσείς. Όταν έχεις μάθει να τα έχεις όλα δικά σου και ξέρεις πως υπάρχει κάτι τόσο δεδομένο για κάποιους που εσύ δεν θα νιώσεις ποτέ όσο κι αν το θες, σε πονάει λιγάκι. Λέγεται αδερφική αγάπη και θα την ψάχνω πάντα, σε κάθε είδους σχέση.