Άντρας κολλημένος με την κονσόλα: Φύγε τρέχοντας

Τα κορίτσια, συνήθως στις αρχές της εφηβείας τους, εγκαταλείπουν χωρίς πολλή σκέψη τα παιδικά παιχνίδια τους. Ανεβάζουν τις Μπάρμπι στο πατάρι, χαρίζουν το πειρατικό καράβι των Playmobil στα ανίψια τους (εγώ το κράτησα) κι καταλήγουν να παίζουν πού και πού κανένα επιτραπέζιο, σαββατόβραδο στο σπίτι με φίλους ή κανένα Candy Crash ή Farmville.

Τα αγόρια είναι διαχρονικά πιο αφοσιωμένα στο παιχνίδι. Μεγαλώνοντας, απλά αντικαθιστούν τα πρώτα τους Gameboy ή Playstation με νεότερα μοντέλα, πιο γρήγορα και με βελτιωμένες τεχνικές λειτουργίες. Πόσες φορές δεν έχει τύχει ν’ ακούσεις διάλογο μεταξύ αντρών για κονσόλες παιχνιδιών και να μην καταλάβεις απολύτως τίποτα, παρά μόνο ότι η επιλογή μιας κονσόλας συνιστά μια απόφαση κρισιμότατη για την ποιότητα της ζωής τους και ότι το να βγουν έξω από το κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών με το «λάθος» μηχάνημα θα τους κάνει να μετανιώνουν για μήνες. Στην πιο «τραβηγμένη» μορφή του, το πρόβλημα έχει θίξει το Big Bang Theory, στο επεισόδιο που ο Sheldon κοντεύει να κοιμηθεί μέσα στο πολυκατάστημα, προσπαθώντας να λύσει το δίλημμα: «ποια από τις δυο κονσόλες να πάρω».

Με εξαίρεση αρκετές γυναίκες που ασχολούνται με video games, η πλειοψηφία από εμάς δε μπορεί να αντιληφθεί τι «λάθος» μπορεί να έχει μια κονσόλα και τι «σωστό» μια άλλη κονσόλα. Αυτό είναι όμως το τελευταίο που μας ενδιαφέρει στην περίπτωση των αντρών που ασχολούνται με τα video games.epithimiaΈτσι «τη βρίσκει». Υπεραπλουστεύοντάς το, όπως μια γυναίκα προτιμά να διαβάσει ένα περιοδικό ή να βγει έξω από το σπίτι για έναν καφέ, έτσι ένας άντρας προτιμά να «ζήσει» σ’ αυτή την εικονική πραγματικότητα. Ας πούμε ότι το λύσαμε, ας το δεχτούμε κι ας πάμε παρακάτω.

Η μόνιμη γυναικεία απορία «γιατί του αρέσει να παίζει video games, τόσων χρονών άντρας» (στο «τόσων» συμπληρώστε κατά βούληση), συχνά αντικαθίσταται από την απορία «γιατί αφιερώνει τόσες ώρες μπροστά από την οθόνη, ενώ θα μπορούσαμε να πάμε σινεμά, να φάμε μαζί, να πούμε μια κουβέντα».

Εκεί, φυσικά, ξεκινάει το πρόβλημα. Ορισμένοι άντρες είναι μονίμως αφοσιωμένοι στα video games: αφιερώνουν σταθερό αριθμό ωρών καθημερινά για να ασχολούνται μ’ αυτά, βάζουν στόχους να μπουν στη λίστα των 100 καλύτερων στην Ευρώπη (ναι, υπάρχουν και αυτά στα video games), ενίοτε συμμετέχουν και σε online «συναντήσεις» με άλλους παίκτες, όπου μαζεύονται διαδικτυακά και – σωστά φαντάστηκες – παίζουν όλοι μαζί σε μια προεπιλεγμένη πίστα, με σκοπό να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο achievement. Μια γυναίκα ίσως να μην καταλαβαίνει τι ευχαρίστηση μπορεί να δίνει σε έναν άντρα κάτι τέτοιο, αλλά εφόσον δεν ξεπερνιέται το μέτρο της ενασχόλησης με τα video games, όλα είναι καλά.

Τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν κάποιος κολλάει με μια κονσόλα, είτε επειδή ανακάλυψε ένα παιχνίδι που τον συναρπάζει, είτε επειδή βρίσκει μια βολικότατη και διασκεδαστική διέξοδο για να ξεσπάσει τα καθημερινά του προβλήματα, είτε επειδή απλώς δε βρίσκει κάτι κακό στο να ασχολείται μόνο τα video games τις 18 ώρες που είναι ξύπνιος.

Αυτού του είδους η αντρική συμπεριφορά μας στενοχωρεί για ένα λόγο: θεωρούμαστε παραμελημένες.

Είμαστε δυσαρεστημένες με τον άντρα που θα προτιμήσει να ασχοληθεί 4 ώρες με το παιχνίδι του και μια ώρα με μας. Που θα σηκωθεί από την καρέκλα του υπολογιστή στις 6 το πρωί και τότε θα έρθει να ξαπλώσει δίπλα μας, επειδή τον είχε συναρπάσει ο «αγώνας» εκείνης της βραδιάς (που κατέληξε σε ξημέρωμα). Που θα βαρεθεί να βγει με την κοινή μας παρέα την Παρασκευή το βράδυ και αντ’ αυτού θα παραγγείλει πίτσες και θα λιώσει πάνω σε ένα πληκτρολόγιο.

Όταν, λοιπόν, παρατηρείς μια τέτοια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά, τι μπορείς να κάνεις για να μη στενοχωριέσαι και, κυρίως, για να διορθώσεις την κατάσταση; Δυστυχώς, δεν υπάρχει προτεινόμενη ενιαία λύση. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, οπότε πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον κατάλληλο για εκείνον τρόπο.

Αρχικά θα πρότεινα να προσπαθήσεις να μάθεις λεπτομέρειες για κάθε παιχνίδι, ώστε να δεις ποιο πράγμα τον τραβάει σ’ αυτό. Δεν πετυχαίνει, όμως, πάντα: μια φορά το έκανα και το μόνο που μου έμεινε είναι πως κάτι κατσαρίδες (ή σκαθάρια, μικρή σημασία έχει) προσπαθούν να χτίσουν μια πόλη σε έναν μετεωρίτη και τους επιτίθενται κάτι εξωγήινοι.

Στη συνέχεια, θα πρότεινα να κάνεις μια κουβέντα, στο πλαίσιο της οποίας θα θέσεις τα όριά σου. Το πιθανότερο είναι ότι την πρώτη φορά που θα θίξεις σε έναν άντρα ένα τέτοιο θέμα, δεν πρόκειται να παραδεχτεί πως υπερβάλλει με τη συμπεριφορά του. Αν, όμως, δεν ακουστείς απλώς γκρινιάρα, αλλά ταυτόχρονα του παραθέσεις περιστατικά από τα οποία να προκύπτει η εμμονή του και η αντίστοιχη παραμέλησή σου, αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να αλλάζει συμπεριφορά. Οι 6 ώρες παιχνίδι μπορούν να μειωθούν σε 3 και αντίστοιχα οι 2 ώρες για έξοδο μπορούν να αυξηθούν σε 4. Είναι ζήτημα καλής θέλησης και ειλικρίνειας.

Τώρα, αν παρόλα αυτά η εμμονή του παραμένει κι εσύ εξακολουθείς να ενοχλείσαι, είτε το παίρνεις απόφαση ότι έτσι θα είναι η ζωή σας, με την ελπίδα ότι κάποτε θα βαρεθεί τις κονσόλες και την εικονική πραγματικότητα (ένας συμβιβασμός τον οποίο δε συνιστώ), είτε παίρνεις πιο δραστικά μέτρα. Δεν εννοώ να κατεβάσεις τις Μπάρμπι από το πατάρι, να τις απλώσεις στο πάτωμα και ν’ αρχίσεις να παίζεις μπροστά του. Εννοώ να του μιλήσεις ξανά και ξανά.

Σε κάθε περίπτωση, καλή τύχη. Ή, όπως λένε στο τέλος ενός παιχνιδιού, Good Game (για τους φίλους, σκέτο GG).