Ένα γράμμα που δε θα φτάσει ποτέ στον παραλήπτη του

Η Κωνσταντίνα δεν είναι φίλη μου, περισσότερο γνωστή θα την έλεγα. Είχα μάθει για το αγόρι της και ότι τον έχασε επειδή αυτοκτόνησε, από κοινούς μας φίλους. Σκέφτηκα στην αρχή να της ζητήσω να μιλήσουμε, αλλά δεν ήξερα πόσο παραγωγικός μπορούσε να είναι ένας τέτοιος διάλογος. Βασικά είχα αμφιβολίες και για το κατά πόσο θα μπορούσα να κάνω την κουβέντα μας κείμενο, ώστε να σταθεί σήμερα στο site. Αντ’ αυτού συμφωνήσαμε κι οι δύο πως είναι προτιμότερο να γράψει εκείνη μόνη της, όσα θα ήθελε να πει σήμερα σ’ εκείνον.

Λίγες μέρες μετά έφτασε στο mail μου αυτό το κείμενο το οποίο και θα διαβάσεις αυτούσιο.

“Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω. Δεν είναι καν ένα αληθινό γράμμα, να στο στείλω, να το ανοίξεις, να το διαβάσεις. Είναι απλά λέξεις σε μια χαζοοθόνη. Πάντα πίστευα ότι οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να εκφράσουν όσα νιώθω για σένα. Εδώ και δυο χρόνια όμως είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Να γράφω, να μιλάω. Και πάλι όχι σε σένα. Για σένα ναι, αλλά σε σένα όχι. Δεν ξέρω πώς γίνεται να μεγαλώνει η αγάπη σου για κάποιον ενώ δεν τον έχεις δει, δεν τον βλέπεις, δεν θα τον ξαναδείς ποτέ. Όμως έτσι νιώθω. Κάθε μέρα νιώθω να σαγαπώ όλο και περισσότερο. Κι εσύ δεν είσαι πουθενά για να στο δείξω ή έστω να στο πω. Τώρα πια θα προσπαθούσα ακόμα και να στο πω. Βασικά θα σου έλεγα όλα τα πράγματα του κόσμου, όλα όσα με ρωτούσες και απαντούσα με ένα αβέβαιο «δεν ξέρω». Τα έχω μάθει όλα και είμαι έτοιμη να στα πω. Διάβασα. Τώρα ξέρω ακριβώς πού είναι το κάστρο Αλμουρολ και πόσα χρόνια ζουν οι παπαγάλοι. Αγόρασα όλα τα βιβλία που βρήκα για το σύμπαν και τους πλανήτες, ξέρω ακόμα να σου πω και τα ονόματα από τους αστερισμούς. Αρκεί να έρθεις να δούμε μαζί τον ουρανό. Ακόμα κι αν κάποιος μου έκανε ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις, εγώ μόνο για σένα κρατάω τις απαντήσεις. Δε θέλω κανείς άλλος να μάθει αυτά που εγώ έμαθα για να πω μόνο σε σένα. Υποσχέσου μου όμως ότι θα έρθεις

Έχω ξυπνήσει τόσα πρωινά ελπίζοντας όλα να είναι μια φάρσα. Σου έχω στείλει τόσα μηνύματα και κάθε φορά περιμένω με την ίδια ανυπομονησία τουλάχιστον να δω ότι τα διάβασες. Σε ερωτεύομαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ και δεν έχω ιδέα πώς θα είναι η ζωή χωρίς εσένα. Εγώ ακόμα ζω μαζί σου. 752 μέρες χωρίς εσένα, αλλά μαζί σου. Συμβαίνουν πράγματα, γελάω, διασκεδάζω, βγαίνω και θέλω να στα πω. Θέλω να μάθεις για τη δουλειά μου, τους φίλους μου, τη μαμά μου. Ξέρω ότι θέλεις να στα πω, αλλά έφυγες πολύ πριν προλάβω να γίνω όλα όσα ήθελα να είμαι μαζί σου. Έφυγες αφού είχα αρχίσει να μη μπορώ να με φανταστώ μακριά σου. Kι αυτό θα πει κακό timing

Ποτέ δε θα σου συγχωρήσω που δε με σκέφτηκες. Πάντα εγώ ήμουν η εγωίστρια, αλλά εσύ δε με σκέφτηκες τη μόνη ίσως στιγμή που θα έπρεπε. Σαγαπώ ακόμα και γι’ αυτό. Αγαπώ τα λάθη και τα σωστά σου, τα δίκια και τα άδικά σου και όλες τις φορές που μου κρατούσες μούτρα. Περισσότερο εκείνες που μου κρατούσες το χέρι. Πιο πολύ απ’ όλες, τις φορές όμως που με κρατούσες αγκαλιά.

Σ ευχαριστώ που έκατσες δίπλα μου εκείνη τη μέρα στο λεωφορείο. Και την επόμενη στο καφέ. Και τη μεθεπόμενη στο μπαρ. Στο σινεμά. Στον καναπέ. Στο πλοίο. Στο νοικιασμένο αυτοκίνητο. Στο κρεβάτι. Στο γραφείο. Στο παγκάκι. Στο νοσοκομείο. Στο θέατρο. Εκεί ήσουν. Κάθε φορά εκεί. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι να παραήσουν μαζί μου. Ίσως γι’ αυτό διάλεξες να μ’ αφήσεις. Ήθελες να μείνεις λίγο μόνος σου. Να κάνουμε ένα διάλειμμα. Μπούχτησες το καταλαβαίνω εντάξει. Θέλεις να μείνεις λίγο μόνος σου. Πάνε 752 μέρες βέβαια. Για λίγο μόνο δεν είπες;”

1018 – 24ωρη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία