Γιατί ερωτεύτηκα τη yoga
- 12 ΦΕΒ 2014
“Η yoga είναι μία απαιτητική ερωμένη”, μου είπε ο άνθρωπος, που έμελλε να γίνει ο δάσκαλός μου, εκείνο το χειμωνιάτικο μεσημέρι στα Flocafe της πλατείας του Παλαιού Φαλήρου. Ήταν πριν δύο χρόνια. Σαν σήμερα (στο περίπου). Τα μάτια μου έλαμψαν και η καρδιά μου φτερούγισε σαν πιτσουνάκι στο άκουσμα αυτής της πρότασης. “Μα τι ρομαντικά που τα λέει”, σκέφτηκα. Πού να 'ξερα όμως η αδαής ότι όντως η yoga είναι μία απαιτητική ερωμένη και μάλιστα με το άλφα κεφαλαίο. Είναι η γυναίκα αυτή, που θα σου ψιθυρίσει γλυκόλογα στο αυτί, θα σε ξελογιάσει με την αναπνοή της και χωρίς να το καταλάβεις θα την σκέφτεσαι 25 ώρες το 24ωρο, θα μιλάς γι αυτήν συνέχεια – ακόμα και όταν τρίβεις να φύγουν τα λίπη από το ταψί – και θα θέλεις να κάνεις τις asanas της ακόμα και όταν είσαι στην κουζίνα του γραφείου (μα ξέρεις τι ωραία που είναι να νιώθεις τα ισχία σου να ανοίγουν κάνοντας μία hanumanasana την ώρα που οι συνάδελφοί σου τρώνε σουβλάκια τυλιχτά και ντολμαδάκια γιαλαντζί;). Όμως αφήστε με να σας εξομολογηθώ πώς άρχισαν όλα.
Η σχέση μου με τον κάτω σκύλο, τη κόμπρα, τους πολεμιστές και το δέντρο ήταν επιδερμική μέχρι πριν τρία χρόνια και αυτό γιατί ναι μεν έκανα yoga, αλλά όχι και φανατικά. Έπιανα τα δάχτυλα των ποδιών μου και στηριζόμουν στο κεφάλι μου στο τσακίρ κέφι, αλλά όχι με την ευλάβεια ενός επίδοξου yogi, που τρέχει στα Ρισικές και στις Γκόες για να κάνει detox και να χαιρετάει τον ήλιο και τη σελήνη. Ξεκινούσα μαθήματα και μετά τα άφηνα. Γιατί να δίνω τα λεφτά μου σε κάποιο studio yoga στα 20 something όταν θα μπορούσα να τα δίνω στο Key στην Πραξιτέλους, στο MG της πλατείας Μαβίλης και στις ρώσικες της ντίσκο; Γιατί να χαιρετάω τον ήλιο με υπερεκτάσεις και τσατουράνγκες όταν απλά θα μπορούσα να το χαιρετώ μέσα από κάποιο ταξί καθώς θα γύριζα σπίτι μου από ένα ξενύχτι (άρα χαιρετούσα και τη σελήνη).
Αυτή η κρίση – ναι αυτή που εσένα σε έκανε να βλέπεις τη Μικρή Βενετία της Μυκόνου μόνο σε καρτ ποστάλ – ήταν που εμένα με έκανε να δω το πανάρχαιο αυτό φιλοσοφικό σύστημα με άλλο μάτι. Τι και αν σου έχουν κλέψει το αυτοκίνητο, τι και αν από τη δουλειά έχουν να σε πληρώσουν τρεις μήνες, τι και αν ακούς ότι ο κλάδος που έχεις επιλέξει βυθίζεται σαν τον Τιτανικό, τι και αν έχεις μόλις μετακομίσει σε καινούργιο σπίτι και δεν έχεις λεφτά ούτε για να πάρεις ελιές καλαμών, με μία γέφυρα νιώθεις την καρδιά σου να ανοίγει, το οξυγόνο να μπαίνει σε ολόκληρο το σώμα και ξαφνικά δάκρυα σου σκάνε στα μάτια και δεν ξέρεις από που σου ήρθε όλη αυτή ευτυχία. Μάθημα το μάθημα και αρχίζεις και έρχεσαι πιο κοντά με το σώμα σου. Αγαπάς τις ιδιαιτερότητές του. Αγαπάς τον διπλανό σου. Σε πιάνουν τα κλάματα την ώρα της χαλάρωσης, ρουφάς μύτη και τα αφήνεις τα ζεστά δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά σου και ξαφνικά αγαπάς όλο τον κόσμο. Και ξεχνάς και τις ελιές καλαμών. Και ναι την επόμενη φορά που θα τραβήξεις μία ερωτική απογοήτευση ή μία τσίτα στη δουλειά δεν θα βγεις να πνίξεις τον πόνο σου στην Standard με δύο παγάκια και χωρίς λεμόνι, αλλά θα ανοίξεις το στρωματάκι σου και θα τα λύσεις όλα εκεί. Θα γίνεις συνοδοιπόρος του οξυγόνου μέσα σε όλο σου το είναι, θα ακούς την καρδιά σου να χτυπά και θα ρίξεις ένα χαμόγελο όταν καταφέρεις να κάνεις αυτή την pincha mayurasana.
Για όλα αυτά ερωτεύτηκα τη yoga. Για όλο αυτό το καλό που μου έκανε επέλεξα να τη διδαχθώ – Μιχάλη Φιλίνη το ευχαριστώ είναι λίγο – και με τη σειρά μου να τη διδάξω. Η yoga ναι είναι μία απαιτητική ερωμένη με το άλφα κεφαλαίο (έχει θεωρία ατελείωτη και θέλει πρακτική σε καθημερινή βάση), αλλά κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο ξύλινο παρκέ του studio και βλέπω τη χαρά στα μάτια των μαθητών όταν βρίσκονται κοντά στην ολοκλήρωση μίας asana όλα μου τα προβλήματα σβήνουν, όπως ένα βρεγμένο σφουγγάρι σβήνει την κιμωλία που έχει γράψει πάνω σε έναν μαυροπίνακα.
Namaste
