Υπομονή ή ανοχή: H λεπτή, κόκκινη γραμμή της τοξικότητας
- 9 ΟΚΤ 2023
Πόσες φορές έχουμε ακούσει για φράσεις όπως «Η υπομονή είναι αρετή» ή «Κάνε λίγο υπομονή». Είναι αυτό που μας λένε καθώς περιμένουμε με ανυπομονησία το επιθυμητό αποτέλεσμα και μερικές φορές ένας παθητικοεπιθετικός τρόπος να μας πούνε «ηρέμησε» ή «μην αγχώνεσαι».
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Η υπομονή μπορεί να λειτουργήσει ως αρετή. Mια αρετή αναμφισβήτητα απαραίτητη για την επιτυχία. Είναι μια δεξιότητα που μπορεί να φανεί χρήσιμη τόσο στις προσωπικές, όσο και στις επαγγελματικές μας σχέσεις. Ένας «μυς» που όσο περισσότερο γυμνάζουμε, τόσο περισσότερο μαθαίνουμε να ακούμε περισσότερο τους γύρω μας και να αντιδρούμε με ενσυναίσθηση. Η υπομονή μάς δίνει τη δύναμη και την επιμονή να συνεχίσουμε να προχωράμε μέσα σε οποιαδήποτε αντιξοότητα, μικρή ή μεγάλη, προσωπική ή κοινωνική. Μέχρι την στιγμή που θα μετατραπεί σε ανοχή.
Ενώ αυτές οι δύο λέξεις έχουν πολλά κοινά, οι διαφορές τους, δείχνουν πως στην πραγματικότητα είναι πλήρως αντικρουόμενες έννοιες. Η υπομονή χαρακτηρίζεται από αποφασιστικότητα, επιμονή και αντοχή. Χαρακτηριστικά τα οποία μπορούν να γίνουν χρήσιμα εργαλεία, προκειμένου να φτάσουμε στους στόχους μας. Σημαίνει σταθερή προσέγγιση, αλλά και διάθεση για δουλειά καθώς τα πράγματα εξελίσσονται. Η ανοχή από την άλλη, είναι εντελώς διαφορετική. Ανεχόμαστε μία συμπεριφορά όταν μας είναι δυσάρεστη, εκνευριστική, ενοχλητική ή και βίαιη.
Ανοχή είναι το όριο του οποίο έχει ξεπεραστεί σε ένα παθογενές περιβάλλον ή μια τοξική σχέση. Σημαίνει να υπομένουμε κάτι που δεν λειτουργεί.
Όταν από την υπομονή περνάμε στην ανοχή, μετατοπιζόμαστε από την σταθερή αποφασιστικότητα για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων, στην απόλυτη αποδοχή ότι δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν. Ανοχή σημαίνει ότι βρίσκεις πάντα εκλογικευμένες δικαιολογίες, να επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, γιατί «τίποτα πραγματικά δεν μπορεί να αλλάξει».
Το πρόβλημα με τη σύγχυση της υπομονής και της ανοχής είναι ότι μας επιτρέπει να δικαιολογήσουμε ότι δεν κάνουμε ουσιαστικά τίποτα για να αλλάξει κάτι.
Όπου η υπομονή είναι μεθοδική, η ανοχή δείχνει επιείκεια και στερείται λογοδοσίας. Αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας μας επιτρέπει να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, κάνοντας μας μάλιστα να πιστεύουμε ότι δείχνουμε τον αδαμάντινο χαρακτήρα μας, υπομένοντας τις πιο ανεκδιήγητες καταστάσεις και συμπεριφορές. Αντί να φέρουμε τα κατάλληλα πρόσωπα προ των ευθυνών τους, τους δίνουμε τη δυνατότητα να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι κάνουν.
Είναι μια λεπτή διαφορά που έχει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Με υπομονή μπορούμε να πετύχουμε μεγαλειώδεις στόχους. Η ανοχή, ωστόσο, χρησιμεύει μόνο για να μας κρατά κολλημένους στο status quo.
Υπομονή είναι να αφήνεις στους άλλους χρόνο να ανταποκριθούν στην πρόκληση. Ανεκτικότητα είναι να δέχεσαι όποια μετριότητα σού δίνουν*.
Η υπομονή είναι η νοοτροπία των ανθρώπων που αναζητούν το καλύτερο από τον εαυτό τους και το καλύτερο των άλλων! Η ανοχή είναι η νοοτροπία της διαρκούς θυματοποίησης που επιτρέπει να γίνεις έρμαιο αποφάσεων και καταστάσεων που στην πραγματικότητα μπορούν να αποφευχθούν.
Έχεις υπομονή στη ζωή σου ή απλά επιδεικνύεις ανοχή σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου; Μόνο εσύ ξέρεις αλήθεια.
*οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα δεν είναι συμπωματική και ανταποκρίνεται συνήθως στην πραγματικότητα.
