Καρκίνος του Μαστού: Μια survivor αφηγείται την ιστορία της στο Ladylike.gr

Ζητώντας να μιλήσω με μια survivor και εθελόντρια του συλλόγου, η κυρία Ανδριανή λειτούργησε γρηγορότερα από άμεσα. Αυτή είναι η προσωπική της εμπειρία και το πώς βίωσε εκείνη μερικά χρόνια πίσω, τον καρκίνο του μαστού, γραμμένο από την ίδια για τις αναγνώστριες του Ladylike.gr. O λόγος λοιπόν σ’ εκείνη.

“Καλημέρα σας,

Ονομάζομαι Ανδριανή Τσαπέλα. Είμαι μητέρα δύο παιδιών. Εθελόντρια του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο του μαστού “Άλμα Ζωής”  και θα ήθελα να σας διηγηθώ την προσωπική μου εμπειρία.

Από νεαρή ηλικία ήμουν συνεπής με τον ετήσιο ιατρικό έλεγχο. Έτσι και εκείνη τη χρονιά, τον Αύγουστο του 2007, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, έκλεισα ραντεβού και έκανα τον κύκλο των προληπτικών εξετάσεων. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όλα ήταν φυσιολογικά.

Περίπου 6 μήνες μετά βλέποντας τηλεόραση, ψηλάφισα κάτι σαν σπυράκι στο δεξιό μου μαστό. Ανησύχησα αλλά είπα δε μπορεί, ιδέα μου θα είναι. Αύριο το πολύ μεθαύριο θα έχει φύγει. Δεν είπα σε κανένα τίποτα, περίμενα.

Όταν όμως είδα ότι οι μέρες περνούσαν και το “σπυράκι” δεν σκόπευε να με εγκαταλείψει, επισκέφτηκα τον γυναικολόγο μου. Εκείνος με έστειλε αμέσως για μαστογραφία. Η μαστογραφία δεν έδειξε τίποτα. Εγώ όμως εξακολουθούσα να πιάνω κάτι στο μαστό μου και ήθελα να ξέρω τι είναι αυτό.

Έτσι, συνέχισα με επιπλέον εξετάσεις σε εξειδικευμένο γιατρό, ο οποίος από την αρχή κατάλαβε περί τίνος πρόκειται. Δε μου είπε φυσικά τίποτα, επέμενε όμως να κάνω εισαγωγή για να γίνει  βιοψία. Την 1η Απριλίου του 2008, η ταχεία βιοψία έδειξε ότι το “σπυράκι” μου ήταν καρκίνος και δυστυχώς δεν επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο ψέμα.

Ο γιατρός με ενημέρωσε πως έπρεπε να προχωρήσουμε σε μαστεκτομή και σε νέα αναλυτικότερη βιοψία για να οριστεί και η θεραπεία που θα ακολουθούσα. Στην αρχή πελάγωσα τα έχασα νόμιζα ότι συμμετείχα σε θεατρική παράσταση και όλο αυτό δεν ήταν αλήθεια, δεν με αφορούσε. Αισθανόμουν τόσο νέα και υγιής, τόσο άτρωτη, που δεν πίστευα ότι εγώ έχω καρκίνο άρα όπου να’ ναι θα πεθάνω.                             

Βλέπετε, η νόσος “καρκίνος”, είναι για πολλούς, και για μένα μέχρι τότε, συνυφασμένη με τον θάνατο. Έχοντας μάλιστα και την οδυνηρή εμπειρία της μητέρας μου, που πριν από χρόνια πέθανε από καρκίνο παχέος εντέρου, δεν ήθελα να κάνω τίποτα.                                     

Ήθελα, όπως ισχυριζόμουν, να πεθάνω αξιοπρεπώς.

Ο γιατρός όταν το άκουσε τρελάθηκε. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική έλεγε, άλλωστε από τότε έχουν περάσει 15 χρόνια και έχουν αλλάξει πολλά στην ιατρική. Η περίπτωσή μου δεν ήταν προχωρημένη και σχεδόν πάντα, η έγκαιρη διάγνωση είναι η καλύτερη πρόληψη για τον καρκίνο του μαστού. Τελικά,τα παιδιά μου και ο αδελφός μου με έπεισαν, χωρίς εγώ να είμαι πολύ αισιόδοξη, να ακολουθήσω τον μονόδρομο που απλωνόταν μπροστά μου.

Χειρουργείο. Χημειοθεραπείες. Πόνους. Ταλαιπωρία. Χάσιμο των μαλλιών μου. Αλλαγή της όψης μου από τα φάρμακα. Φόβος. Αγωνία. Απελπισία πολλές φορές. Συνεχής ανημπόρια. Μια μικρή ή μάλλον μια μεγάλη φρίκη. Πέρασαν έξι μήνες μπαινοβγαίνοντας στο νοσοκομείο για θεραπείες και εξετάσεις. Οι δυσκολότεροι μήνες της ζωής μου. Υπήρξαν φορές που γονάτιζα και άλλες τόσες που σηκωνόμουν.                                                 

Δεν ήμουν όμως ποτέ μόνη, δύο υπέροχα παιδιά , ο αδελφός μου και η οικογένειά του, λίγοι εκλεκτοί συγγενείς, αλλά και οι φίλοι μου οι καρδιακοί ήταν εκεί. Βράχοι ακλόνητοι! Με το χιούμορ τους, την αγάπη τους και την αμέριστη συμπαράστασή τους μου έκαναν την φρίκη μικρότερη.  Είναι ευκαιρία να τους πω ακόμη μια φορά ένα μεγάλο Ευχαριστώ.

Περνώντας ο καιρός τα μαλλιά ξαναβγήκαν και καλύτερα μάλιστα. Η έλλειψη του μαστού διορθώθηκε με έμμεση αποκατάσταση. Οι ταλαιπωρίες ξεχάστηκαν. Ο φόβος έγινε χαμόγελο και η αγωνία ελπίδα. Έμαθα από την αρχή να ζω για το σήμερα. Να μην αναβάλλω τίποτα για το Αύριο. Να κάνω πράγματα που με κάνουν χαρούμενη.

Μπήκε στη ζωή μου ο σύλλογος “Άλμα Ζωής”. Εκεί, γνώρισα γυναίκες που νόσησαν πριν 5-10-25 χρόνια. Ξέρετε πόσο με βοήθησε αυτό; Με έκανε να μπορώ να ξανακάνω όνειρα. Μέσα στον σύλλογο, με τόσες γυναίκες γύρω μου με την ίδια εμπειρία, κατάλαβα ότι η μάχη δεν είναι άνιση και η νόσος δεν είναι επάρατος.

Οι εθελόντριες του συλλόγου μας είναι μια ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά για κάθε νέο μέλος και οι έμπειρες επαγγελματίες υγείας ,ψυχολόγοι και κοινωνική λειτουργός, στέκονται δίπλα μας με υπομονή και αγάπη. Σε ενημερώνουν για ό,τι χρειάζεται να ξέρεις, μα κυρίως, βοηθούν τις οικογένειές μας και εμάς να ξανασταθούμε όρθιες, τότε που πραγματικά αισθάνεσαι ότι έχεις χάσει τη γη κάτω από τα πόδια σου.                                                                                   

Μόλις ήμουν έτοιμη, θεώρησα καθήκον μου κι εγώ να εκπαιδευτώ εθελόντρια , για να μπορέσω να προσφέρω σε άλλες γυναίκες που τώρα περνούν δύσκολα, όλα όσα εγώ εισέπραξα. Ως εθελόντρια πλέον, του Συλλόγου Άλμα Ζωής, απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες αλλά και τους άντρες και σας μεταφέρω το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, μήνυμα της περιπέτειάς μου. H πρόληψη σώζει, πιστέψτε με! Αναλογίζομαι τώρα πια, πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν τότε είχα εφησυχάσει, επειδή είχα κάνει εξετάσεις λίγους μήνες πριν, και δεν επέμενα. Πόσο μάλλον για τις γυναίκες που δεν είναι συνεπής με τις ετήσιες εξετάσεις τους.

Ωστόσο, ακόμη κι αν κάποιος βιώσει αυτήν την εμπειρία, ένα είναι σίγουρο, η ζωή δε σταματάει. Τώρα πια μπορώ να σας πω ανεπιφύλαχτα ότι οι δικοί μου άνθρωποι είχαν δίκιο. Άξιζε η ταλαιπωρία, άξιζε ο αγώνας που δώσαμε, γιατί τον δίνει όλη η οικογένεια.

Εννιάμιση χρόνια μετά. Χρόνια γεμάτα! Με ευτυχισμένες στιγμές. Με νέες αφίξεις. Με καινούριες φιλίες καρδιάς. Με ασχολίες που ήθελα αλλά άφηνα για το αύριο. Με τα δύο παιδιά μου πάντα πλάι μου, έχοντας τις οικογένειές τους πλέον. Με τα ωραιότερα δώρα ζωής, τα δυο μου εγγόνια και σε αναμονή του τρίτου.

Αγγίζοντας σήμερα την δεκαετία, εξακολουθώ να είμαι συνεπής με τον ιατρικό μου έλεγχο. Κρατώ ανάμνηση όλα τα δύσκολα, παρακαταθήκη τα όμορφα που μου φερε το συναπάντημα με τον καρκίνο και προχωρώ γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω ακόμη να ζήσω.

Και πιστεύω ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη.

Και ελπίζω ότι θα έρθουν.

Τώρα που έμαθα να ζω και να χαίρομαι με τα απλά αλλά σημαντικά!”