Μαραζωμένοι: Το κυρίαρχο συναίσθημα του 2021 που περιγράφει γιατί νιώθουμε έτσι στην καραντίνα
- 23 ΑΠΡ 2021
Πρώτη φορά ταυτίζομαι τόσο πολύ με κάτι που διαβάζω και περιγράφει ακριβώς (αν και με αφαιρετικό τρόπο) όλα αυτά που νιώθω τους τελευταίους μήνες.
Δεν ξέρω αν το έχεις πάρει χαμπάρι, αλλά έχουμε συμπληρώσει περισσότερο από έναν χρόνο on/off καραντίνας και τώρα βγαίνουμε, δειλά δειλά, από έναν χειμώνα χωρίς εστίαση και δουλειά από το σπίτι. Οι περισσότεροι από εμάς απολαύσαμε την πρώτη πρώτη καραντίνα και αξιοποιήσαμε τις ήρεμες στιγμές στο σπίτι, κάναμε δουλειές, ήρθαμε πιο κοντά με το ταίρι μας και απομακρυνθήκαμε από ανθρώπους που επιβάρυναν την ψυχολογία μας.
Και εκεί που είπαμε ότι, εντάξει φτάνει, ώρα να επιστρέψουμε στις ζωές μας και να πάρουμε πίσω όλα όσα στερηθήκαμε, κατέφτασε η δεύτερη καραντίνα, η οποία έμελλε να διαρκέσει πολύ περισσότερο. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα να νιώθω μία κούραση, που δεν είναι ακριβώς κούραση, να μελαγχολώ, αλλά χωρίς να πάσχω από κατάθλιψη και να νιώθω μία ματαιότητα, αν και ξέρω ότι είμαστε πολύ πιο κοντά στους εμβολιασμούς και το «φτου ξελευτερία».
Μαραζωμένοι: το συναίσθημα της χρονιάς
Μόλις βρήκαμε τη λέξη που περιγράφει όλα όσα νιώθουμε. Και όποιος ταυτίζεται, όπως εγώ, να σηκώσει το χέρι του. Νιώθεις σας να έχεις πάθει burnout, αλλά ενέργεια υπάρχει. Παρουσιάζεις συμπτώματα κατάθλιψης, αλλά δεν έχεις χάσει εντελώς την ελπίδα. Δεν νιώθεις όμως ότι έχεις και πολλούς λόγους για να χαίρεσαι. Ένα αίσθημα ματαιότητας, ρε παιδί μου. Και αποδεικνύεται ότι είναι λογικό να νιώθουμε έτσι τώρα, και όχι στην αρχή της πανδημίας.
Όταν μάθαμε για τον κορονοϊό, το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν ο φόβος. Τα κρούσματα ήταν λίγα (συγκριτικά με τώρα), αλλά η αποστείρωση είχε γίνει δεύτερη φύση μας και τρέμαμε στην ιδέα του σούπερ μάρκετ. Τώρα κάπως έχουμε χαλαρώσει αλλά έχουμε χάσει και τη διάθεση για τα πιο απλά. Η καθημερινότητά μας περιορίζεται σε αναστεναγμούς και κινήσεις σε slow motion. Μαθαίνεις ότι ανοίγουν τα μαγαζιά και οι νομοί αλλά δεν πετάς και από τη χαρά σου, γιατί σκέφτεσαι ένα πιθανό νέο κύμα. Όλα είναι μάταια.
Η έρευνα που δημιούργησε τον νέο ορισμό
Ο κοινωνιολόγος Corey Keyes παρατήρησε ότι πάρα πολλοί άνθρωποι ήταν σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση, όπου δεν βίωναν κατάθλιψη αλλά δεν θριάμβευαν κιόλας. Στο μεταξύ, νέα έρευνα που έγινε από Ιταλούς εργαζόμενους στην υγεία, έδειξε ότι όσοι ήταν μαραζωμένοι την Άνοιξη του 2020, ήταν 3 φορές πιο πιθανό να παρουσιάσουν διαταραχή μετατραυματικού στρες, συγκριτικά με εκείνους που ήταν μια χαρά.
Γιατί είναι σημαντικό να δίνεις όνομα σε αυτό που νιώθεις
Γιατί η αναγνώρισή του είναι το πρώτο βήμα. Όταν βιώνεις μία πολύ περίεργη κατάσταση, αλλά δεν είσαι και σίγουρη για το τι σου συμβαίνει ακριβώς, είναι σημαντικό να το εντοπίζεις και να μην υποκρίνεσαι ότι δεν υπάρχει. Όταν του δίνεις όνομα, σταματάς να νιώθεις μόνη σου και βλέπεις ότι ταυτίζονται και πολλοί άλλοι. Δες το σαν ένα μικρό παράθυρο σε μία μόνιμη θολούρα. Τώρα ξέρεις και τι να απαντάς όταν σε ρωτούν «πώς είσαι». «Μαραζωμένη».
Υπάρχει αντίδοτο;
Δεν θέλω να σου δώσω μία απάντηση γεμάτη σιγουριά, διότι δεν τη διαθέτω. Τη σιγουριά. Θα σου πω όμως ότι ο μόνος τρόπος να συνεχίσεις είναι με το αναγνωρίσεις την αλλαγή της κατάστασής σου και να την αποδεχτείς. Στη συνέχεια, κάνεις οτιδήποτε σε βοηθά και δεν παραβιάζει τους άλλους ανθρώπους. Η ανάγκη για ηρεμία στο εδώ και τώρα είναι μεγαλύτερη από ποτέ και, επειδή είναι πολύ εύκολο να χαθείς μέσα στην τρέλα της δουλειάς, πάρε χρόνο για να μην κάνεις τίποτα.
Ναι, το Netflix είναι μία καλή διέξοδος, αλλά πάρε και λίγο χρόνο για να μείνεις στην απόλυτη σιωπή. Εσύ, οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Βαθιές αναπνοές, φαντασιώσεις για ταξίδια και εξόδους με φίλους. Ξέρεις γιατί; Γιατί θα έρθουν πολύ σύντομα. Ακόμα και αν ξανακλείσουν, θα έρθει η στιγμή που θα βγούμε οριστικά από όλο αυτό και εσύ θα ξέρεις ότι τα κατάφερες. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο στην πράξη, αλλά να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη. Είμαστε πολλοί οι μαραζωμένοι αλλά θα ανθίσουμε πολύ σύντομα.
