Μετά από 10 χρόνια ως διαβητική, βρήκα αυτό που μου δίνει περισσότερη ελευθερία στην καθημερινότητά μου

Η υπόθεση “Σακχαρώδης Διαβήτης” δεν υπήρξε για μένα ποτέ άγνωστη, καθώς από την πρώτη μέρα της ζωής μου, συνυπήρχα στο ίδιο σπίτι μαζί του. Όχι γιατί διαγνώστηκα με αυτόν άμα τη γεννήσει μου, αλλά γιατί έτυχε να πάσχει η αδερφή μου από αυτόν από τα 5 της χρόνια, δηλαδή λίγο πριν έρθω εγώ στη ζωή.

Όπως καταλαβαίνεις, καθώς μεγάλωνα έβλεπα ιδίοις όμμασι πώς είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με Διαβήτη Τύπου 1, δηλαδή ινσουλινοεξαρτώμενου: προσεγμένη έως αποστειρωμένη (τότε) διατροφή, καθώς δεν υπήρχαν όλα αυτά τα σκευάσματα που υπάρχουν σήμερα με στέβια, ούτε ήταν “της μόδας” το υγιεινό lifestyle όπως είναι σήμερα, μετρήσεις της γλυκόζης στο αίμα πριν και μετά το γεύμα και οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας ήταν απαραίτητο, χορήγηση ινσουλίνης και πολλά ακόμα.

Βέβαια, όλα αυτά είναι τελείως διαφορετικά να τα βλέπεις απλώς να συμβαίνουν και τελείως διαφορετικά να καλείσαι εσύ να τα φέρεις σε πέρας, πράγμα που τελικά μου συνέβη λίγο αφού συμπλήρωσα τα 18 έτη της ζωής μου και ολοκλήρωσα το σχολείο. Διαγνώστηκα κι εγώ με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1 το Σεπτέμβριο του 2007 και, παρόλο που μου ήταν εντελώς γνώριμος όλα τα προηγούμενα χρόνια, θα είμαι ειλικρινής και θα πω ότι τον πρώτο καιρό κυκλοφορούσα στο σπίτι με ένα παγωμένο πρόσωπο. Ναι, ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα αυτό που συνέβη, κυρίως γιατί πάντα οι γιατροί μας διαβεβαίωναν ότι είναι πολύ σπάνιο δύο αδέρφια να εμφανίσουν αυτό το είδος διαβήτη, καθώς δεν είναι κληρονομικό.

Ωστόσο, να που ήρθε η στιγμή να πρέπει να διαχειριστώ αυτή μου την εξαίρεση στον κανόνα. Τα 2-3 πρώτα χρόνια ήμουν πολύ συνεπής διαβητική, που θα πει ότι έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω, όπως έπρεπε να το κάνω και τη στιγμή που έπρεπε να το κάνω, κυρίως γιατί φοβήθηκα. Ήξερα από πολύ μικρή (ένεκα των συζητήσεων που είχαν συχνά πυκνά η μητέρα μου με την αδερφή μου) ότι ο παραμελημένος διαβήτης προκαλεί μακροπρόθεσμα βλάβες στον οργανισμό και μάλιστα σοβαρές. Έτσι, ήμουν πολύ τακτική με τις μετρήσεις της γλυκόζης, πράγμα που σημαίνει ότι είχα καλύτερο έλεγχο των επιπέδων του σακχάρου μου στο αίμα και υπολόγιζα σωστότερα την ινσουλίνη που έπρεπε να μου χορηγήσω κάθε φορά.

Αυτό, όμως, δεν κράτησε πολύ. Με τα χρόνια, άρχισα να “κουράζομαι” και να βαριέμαι τη διαδικασία της μέτρησης, η οποία με τον παραδοσιακό τρόπο που πιθανό να γνωρίζεις κι εσύ (μετρητής, τσίμπημα δαχτύλου κλπ.) δεν είναι πάντα πρακτική και εύκολη, ειδικά αν βρίσκεσαι εκτός σταθερής βάσης και απλά θες να δεις τι γίνεται με το ζάχαρό σου. Σιγά σιγά λοιπόν, άρχισα να κάνω λιγότερες μετρήσεις, χορηγούσα ινσουλίνη υπολογίζοντας τις μονάδες που θα κάνω κατά προσέγγιση, ανάλογα με το τι επρόκειτο να φάω και, καθώς δεν είμαι και γιατρός για να τα ελέγχω όλα από εμπειρία και μόνο, δεν άργησαν να φανούν τα αποτελέσματα της “κούρασής” μου: η εξέταση της γλυκοζυλιωμένης, αυτή που δείχνει πώς ήταν τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα ανά τρίμηνο, ήταν σταθερά ανεβασμένη και πάνω από το επιτρεπόμενο, για χρόνια (και ενίοτε εξακολουθεί).

Ο γιατρός μου μού το ξεκαθάριζε σε κάθε ευκαιρία: είναι πολύ βασικές οι μετρήσεις του σακχάρου, γιατί αυτές σε καθοδηγούν για το πώς θα κινηθείς με την ινσουλίνη και κατ’ επέκταση πώς θα το ελέγξεις καλύτερα. Και είχε απόλυτο δίκιο. Δεν θα μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά του να μετριέσαι τακτικά -και να μην- τόσο καλά, αν δεν είχε μπει στη ζωή μου το νέο σύστημα παρακολούθησης γλυκόζης FreeStyle Libre που, ως διαβητική 10 και πλέον χρόνων, μπορώ να πω μετά λόγου γνώσεως ότι είναι πραγματικά μια μορφή ελευθερίας για εμάς τους διαβητικούς.

Τι το καλύτερο έχει από έναν απλό μετρητή; Μπορείς να μετρηθείς όπου κι αν βρίσκεσαι, χωρίς να τρυπήσεις το δάχτυλό σου, και μάλιστα με αυτή τη μέτρηση είσαι σε θέση να δεις και αν το ζάχαρό σου βρίσκεται σε αυξητική ή πτωτική τάση. Πώς γίνονται όλα αυτά; Έχεις κολλημένο στο χέρι σου ένα μικρό αισθητήρα τον οποίο σαρώνεις με τη συσκευή ανάγνωσης FreeStyle Libre. Τόσο απλά. Σε μόλις ένα δευτερόλεπτο μπορείς να δεις την τρέχουσα ένδειξη γλυκόζης, τα δεδομένα γλυκόζης των τελευταίων 8 ωρών και ένα βέλος τάσης που δείχνει την κατεύθυνση μεταβολής της γλυκόζης.

Το πιο συναρπαστικό είναι ότι αυτός ο αισθητήρας είναι έτσι σχεδιασμένος ώστε να αντέχει ακόμα και στο νερό: μπορείς να κολυμπήσεις, να κάνεις ντους, τη γυμναστική σου και ό,τι άλλο επιθυμείς μέσα στην ημέρα, χωρίς να σε απασχολεί αν θα ξεκολλήσει. Κι αν αυτό δεν είναι ελευθερία, τότε τι είναι;

Για μένα, που οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι πολύ γρήγοροι, χρησιμοποιώ πολύ τα Μέσα και θέλω οι δουλειές μου να γίνονται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αλλά και με ασφάλεια και ακρίβεια, το σύστημα παρακολούθησης γλυκόζης FreeStyle Libre είναι μία καινοτομία που μου άλλαξε προς το καλύτερο την καθημερινότητά μου, αλλά κυρίως με βοήθησε να βελτιώσω την κατάσταση του διαβήτη μου, προσφέροντάς μου εγκυρότητα και σιγουριά στο αποτέλεσμα, με μια σάρωση ενός και μόνο δευτερολέπτου. Η τεχνολογία εξελίσσεται, μαζί και η ιατρική, οπότε είναι σημαντικό να ενημερωνόμαστε και να χρησιμοποιούμε ό,τι μας προσφέρουν σε συνδυασμό αυτά τα δύο, προς βελτίωση της καθημερινότητάς μας.

Ναι, αν με ρωτούσες 6-7 χρόνια πριν, θα σου έλεγα ότι η ζωή με Διαβήτη (και ειδικά για έναν άνθρωπο σαν εμένα που αγαπώ πολύ τα γλυκά) είναι κάπως περίεργη, σαφώς έχει τα πάνω της και τα κάτω της, αλλά πλέον μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι σίγουρα πιο εύκολη, πιο ποιοτική και πολύ πιο ασφαλής με το FreeStyle Libre . Και, τελικά, έχοντας ζήσει 10 χρόνια με το Διαβήτη, ξέρω βαθιά μέσα μου πως αυτό είναι που μετράει, έστω και με λιγότερα προφιτερόλ, που είναι και η αδυναμία μου.