Μήπως δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου;

Όποιο λοιπόν κι αν είναι το πρόβλημα εκείνο που δε σ’ αφήνει να γελάσεις με την ψυχή σου, να διασκεδάσεις με αληθινό κέφι, να απολαύσεις τη ζωή που κυλά, περνάει και χάνεται κι εσύ πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, σίγουρα δεν είναι σημαντικότερο από σένα.

Θυμήσου τη Samantha από το SATC και το πώς χώρισε τον Richard στην 5η σεζόν και τον Smith στην ταινία: “Κι εγώ σ’ αγαπώ. Αγαπώ όμως περισσότερο τον εαυτό μου”. Για πάμε να το δούμε.

Για κάθε μια από εμάς, οι καταστάσεις στις οποίες συνειδητοποιούμε ότι δεν μας αγαπάμε αρκετά είναι διαφορετικές. Μπορεί να είναι τα κιλά, κάποια σχέση, οι επαγγελματικές επιλογές ή ακόμα και το πώς χειριζόμαστε κάποιες καταστάσεις. Πότε έρχεται όμως η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πρέπει να σε αγαπήσεις περισσότερο; Πότε φτάνεις στο αμήν;

Η Μάριον όταν δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό της (και της το λένε και οι πωλητές)

Τι εννοείς δεν έχεις όρεξη να φας; Τι θα πει βαριέσαι να βγεις και αντί να πας για ψώνια θα προτιμούσες να κουκουλωθείς με το πάπλωμα; Αν συμβεί μια φορά, είναι φυσιολογικό, τη δεύτερη επίσης. Όταν όμως αυτή η ιστορία τραβήξει πάνω από βδομάδα, κάτι πάει λάθος. Τα καμπανάκια του κινδύνου χτύπησαν ακόμα πιο δυνατά, όταν ξυπνούσα μέσα στον ύπνο μου χωρίς λόγο κι ενώ γενικά κοιμάμαι σαν πουλάκι κι όταν δε με ενθουσίαζε κανένα παπούτσι σε όποιο μαγαζί κι αν έμπαινα. Ήρθε λοιπόν μια μέρα που μπαίνοντας σ’ ένα μαγαζί, ο κύριος πωλητής συζητώντας με τη φίλη μου της είπε ότι έχω αρνητική ενέργεια. Και κάπου εκεί έγινε το μπαμ. Φυσικά δεν πατάς κουμπί για να τη δεις αλλιώς, αλλά με τη συνειδητοποίηση, έρχεται σιγά σιγά και η αλλαγή.

Η Σάββια αφήνει τα θέλω της σε δεύτερη μοίρα

Τρέχω πάντα να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις των άλλων. Να τους ευχαριστήσω όλους, έναν προς έναν. Να μην πάω για ψώνια στα μαγαζιά την Δευτέρα που θέλω, γιατί η φίλη μου προτιμά να πάμε Τρίτη κι ας μην με βολεύει. Να αφήσω τα δικά μου προβλήματα στην άκρη, γιατί η φίλη μου δεν αισθάνεται καλά. Να χάνω ανθρώπους που χρειάζομαι επειδή έπρεπε να δώσω σημασία σε αυτούς που δεν με υπολογίζουν εδώ και μήνες. Να κάνω αυτά που μου λένε πως είναι σωστά ενώ η πιστεύω πως είναι λάθος.

Η Μαριέτα όταν δεν κοιμάται αρκετά

Προσέχω πολύ τον εαυτό μου σε γενικές γραμμές, δεν έχω παράπονο. Και χώρο μου δίνω και προσοχή και ό,τι χρειάζομαι. Απλά να, υπάρχουν κάποιες φορές που κάνω έναν απολογισμό εβδομάδας και συνειδητοποιώ ότι έχω κοιμηθεί ελάχιστα γιατί είχα δουλειά, γιατί ήμουν στεναχωρημενη, γιατί απλά είχα πιεστεί. Ε, αυτές οι εβδομάδες είναι σατανικές και όσο μεγαλώνω προσπαθώ να τις αφανίσω. Ο ύπνος, η ξεκούραση, είναι μια σοβαρή πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας. Παρακαλώ ας επαναλάβουμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.

Η Δέσποινα όταν κατηγορεί τον εαυτό της (για όλα)

Φταίω σε πολλά αλλά από κάποιο σημείο και μετά η ενοχή γίνεται το μοναδικό συναίσθημα που έχω όταν ξυπνάω και αισθάνομαι ένα βαρίδι στο στήθος. Έχω κι αυτές της περιόδους στη ζωή μου. Τότε που κατηγορώ τον εαυτό μου για όλα ανεξαιρέτως και νιώθω τύψεις για όσα έκανα, για όσα δεν έκανα, για όσα σκέφτηκα και για όσα δε σκέφτηκα. Τότε είναι μάλλον που δε με αγαπάω και πολύ χωρίς αυτό να σημαίνει πως αγαπάω κάποιον άλλο περισσότερο. Και μέσα από όλο αυτό το βάσανο κατακτάται η αυτογνωσία. Βήμα, βήμα. Δράμα, δράμα.