Μία ανδρική ματιά: Για ποιο λόγο γυρνάμε στις πρώην;

Του Γιώργου Μυλωνά

Για να μην είμαι άδικος, υπάρχει και μία περίπτωση που έχει μια βάση να τα φτιάξεις με κάποιον πρώην. Να αναστήθηκε, αφού πέθανε την περίοδο που ήσασταν ζευγάρι.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μια σημαντική ικανότητα ή οποία τον βοηθά να επιβιώνει και ονομάζεται ”λήθη”. Η λήθη μας βοηθά να ξεχνάμε τα περισσότερα αρνητικά που συμβαίνουν στη ζωή μας, ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς μόνιμες τύψεις και εφιάλτες του παρελθόντος.

Το κακό με τη λήθη είναι ότι ξεχνάμε τα περισσότερα αρνητικά που έχουν συμβεί στις σχέσεις μας, με αποτέλεσμα με την πάροδο του χρόνου να τις ωραιοποιούμε ή ακόμα και να τις εξιδανικεύουμε.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά όταν δεν πρόκειται να σχετιστούμε ξανά με ανθρώπους του παρελθόντος. Είναι πολύ γλυκό να παρακολουθούμε το ”άλμπουμ” του σχεσιακού μας παρελθόντος και να γεμίζουμε χαμόγελα. Το πρόβλημα με τη λήθη ξεκινάει την στιγμή που θέλουμε να σχετιστούμε ξανά με κάποιον άνθρωπο από το παρελθόν μας. Είναι πρόβλημα, γιατί ποτέ καμία επιστροφή στο παρελθόν δεν μπόρεσε να βελτιώσει το μέλλον. Για να αποτελεί κάτι παρελθόν, σημαίνει πως υπάρχει λόγος.

Οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουμε εξελισσόμαστε νοητικά και συναισθηματικά ή έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε. Επομένως, έχοντας εξελιχθεί σε αυτούς τους τομείς δεν είναι λογικό να επιθυμούμε έναν άνθρωπο που επιθυμούσαμε στο παρελθόν.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν εξελίχθηκε και εκείνος, απλώς η αμοιβαία χωριστή εξέλιξη των δυο μας έχει ως αποτέλεσμα τα εξελιγμένα εγώ μας να είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα που ερωτεύτηκαν μεταξύ τους στο παρελθόν. Επομένως δεν υπάρχει κάποια κοινή βάση για την δημιουργία σχέσης. Ουπς, λάθος. Υπάρχει κοινή βάση για την εκ νέου δημιουργία  σχέσης και δυστυχώς λέγεται παρελθόν.

Όπως ανέφερα παραπάνω η λήθη ωραιοποιεί τις σχέσεις του παρελθόντος με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές που θέλουμε να γυρίσουμε πίσω σε κάποιον άνθρωπο στην ουσία δεν θέλουμε να γυρίσουμε σε αυτόν, αλλά στη θετική ανάμνηση που μας έχει μείνει από τη σχέση μας.

Η ανάμνηση  δεν μπορεί να είναι οδηγός για την δημιουργία και την επιβίωση μιας σχέσης. Ο καλύτερος οδηγός είναι οι κοινοί στόχοι και τα κοινά όνειρα.

Η ενασχόληση με κάποιον πρώην εκτός από το ότι δεν βρίσκουμε κάποιον νυν της προκοπής, μπορεί να βασίζεται σε άλλα εξίσου λάθος αίτια. Ένα από αυτά είναι ο εγωισμός. Πόσοι δεν είναι εκείνοι που είτε τους κεράτωσαν είτε τους χώρισαν και θέλουν να γυρίσουν σε εκείνη τη σχέση μόνο και μόνο για να πάρουν έμμεσα ή άμεσα εκδίκηση και να γιατρέψουν τον πληγωμένο τους εγωισμό;

Από την άλλη πλευρά τον ίδιο ρόλο μπορεί να παίξει και η παντελής έλλειψη εγωισμού. Γυρνάμε στον/ην πρώην μόνο και μόνο επειδή μας προσφέρει ασφάλεια και μας έχει στα ώπα-ώπα την ώρα που οι επόμενες σχέσεις που κάναμε χρειάζονταν κόπο και θυσίες τις οποίες ίσως δεν είχαμε μάθει να κάνουμε εξαιτίας του βολεμένου παρελθόντος μας.

Για να μην βγάζω την ”ουρά” μου απέξω, όσες φορές πισωγύρισα στην ζωή μου, το έκανα είτε γιατί δεν έβρισκα κάτι άλλο αξιόλογο εκείνη την περίοδο, είτε γιατί με έκαναν να νιώθω καλά οι αναμνήσεις μια πρότερης μου σχέσης και όχι η ίδια η σχέση. Φυσικά τα αποτελέσματα κάθε πισωγυρίσματος ήταν τραγικά, παρά την μικρή τους χρονική διάρκεια.

Ο μόνος ουσιαστικός τρόπος που μπορούμε να αξιοποιήσουμε το σχεσιακό μας παρελθόν είναι για να μάθουμε από τα λάθη μας και να μην τα επαναλάβουμε στις επόμενες μας σχέσεις. Με το να γυρίσουμε σε μια σχέση του παρελθόντος δεν διορθώνουμε το παρελθόν μας, αλλά καταστρέφουμε το μέλλον μας, αφού δείχνουμε πως δεν έχουμε τις ικανότητες να το χαράξουμε και να το ακολουθήσουμε.