Οι φοβίες που αποκτούν οι γυναίκες όσο μεγαλώνουν

Ας με σκουντήσει κάποια να ξυπνήσω λέγοντας μου πως ποτέ δεν θα γίνει αυτό. Η αλήθεια είναι πως μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε και μεγαλώνουμε. Είναι αναπόφευκτο. Και αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας, μας προκαλούν κάποιες φοβίες. Ειδικά εμάς τις γυναίκες.

Η Δέσποινα σιχαίνεται το γήρας

Πέρα από τις ασθένειες και το θάνατο γήρας κατέχει την πρώτη θέση στη λίστα με τις φοβίες μου. Δεν αντέχω στην ιδέα της ρυτίδας και της αλλοίωσης των χαρακτηριστικών. Δεν τις χρειάζομαι τις ρυτίδες έκφρασης. Δε θα μου θυμίζουν πόσο ωραία πέρασα και πόσο πολύ γέλασα. Θα μου δείχνουν πως κάτι δεν πάει καλά στο μέτωπο και πως τα μάτια κατεβαίνουν δύο επίπεδα από το βάρος των βλεφάρων. Δε θέλω να χαλαρώσει ο λαιμός μου και να αποκτήσουν τα χέρια μου κηλίδες. Όλα αυτά δεν τα θέλω. Ακούς;

Η Σάββια φοβάται την αλλαγή

Αναφέρομαι στην ”μεταμόρφωση” της γυναίκας σε μάνα. Που γίνεται μέσα σε 9 μήνες και αλλάζει όλη της τη ζωή. Η καθημερινότητα της, οι ευθύνες της, τα συναισθήματα της και το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού της. Πλέον στη καρδιά της θα έχει μεγαλύτερη θέση μια άλλη ζωή. Μου είναι απίθανο να καταλάβω πως μπορεί να μου συμβεί κάτι τέτοιο και ταυτόχρονα το φοβάμαι. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να έχω υπό την προστασία μου την ζωή κάποιου άλλου, να αλλάζω πάνες, να ξυπνάω τα ξημερώματα, να το σκέφτομαι κάθε λεπτό, να αγχώνομαι πως θα τον βοηθήσω να αντεπεξέλθει στα δύσκολα, να τον αγαπώ περισσότερο από τον ίδιο μου εαυτό. Είμαι μικρή για να μπορώ να νιώσω έτοιμη αλλά ο φόβος μου είναι τόσο μεγάλος που πιστεύω πως δεν θα είμαι ποτέ.

Η Μάριον φοβάται μη μείνει μόνη

Παίρνεις σκύλο, μια μέρα πεθαίνει. Παίρνεις γάτα, πεθαίνει. Το αγόρι σου, μια μέρα θα τον βαρεθείς/θα κάνει κάτι και θα χωρίσετε. Οι γονείς σου θα πεθάνουν, οι φίλες σου θα παντρευτούν, θα κάνουν παιδιά κι εσύ (εγώ δηλαδή που μιλάω στον εαυτό μου στον καθρέφτη) θα μείνεις μόνη, εργασιομανής και θα γυρνάς σπίτι, θα ξαπλώνεις και θα βλέπεις ακόμα σε επανάληψη το “Σ’ αγαπώ Μ’ αγαπάς”. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο εύκολα και δυνατά δένομαι με ό,τι αγαπώ. Ο φόβος να μη χάσω τους πάντες και μείνω μόνη μου όσο περνούν τα χρόνια με κυριεύει αρκετές φορές και είναι τότε που επιλέγω να μείνω σπίτι μπας και αποδείξω στον εαυτό μου “πως ναι περνώ και μόνη μου καλα”. Όμως όχι dear self, ξέχνα τις φοβίες σου και μη μείνεις εκούσια μόνη, επειδή φοβάσαι την πιθανότητα της μοναξιάς.

Η Μαριέτα φοβάται να μη γίνει ξερόλας

Φόβος: να κάθομαι σε ένα τραπέζι με συγγενείς που στη πλειοψηφία είναι μικρότεροι μου και να μην αφήνω κανένα να μιλήσει, νομίζοντας ότι τα ξέρω όλα και φυσικά έχω δίκιο. Με τρομάζει πραγματικά η μετάλλαξη του ανθρώπου σε έναν ενοχλητικό ξερόλα. Την έχω δει να συμβαίνει και είναι θλιβερό να νιώθεις ότι όσα κάποιος έχει ζήσει τον εμποδίζουν από το να απολαύσει όσα έχουν οι άλλοι να του πουν. Εύχομαι να μπορέσω να έχω τη σοφία να ακούω τους γύρω μου με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ό,τι τον εαυτό μου.