Οι πραγματικοί λόγοι που διαρκώς χωρίζετε και τα ξαναβρίσκετε

Κυριευμένη από την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα πετύχει, μπαίνεις με όλο σου τον ενθουσιασμό μέσα σε μια σχέση, μόνο και μόνο για να ξαναδείς να παίζεται μπροστά σου το ίδιο σενάριο. Δηλαδή να βλέπεις τα ίδια προβλήματα να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και να νιώθεις αφελής που (πάλι) πίστεψες ότι όλο αυτό είναι δύσκολο να δουλέψει. Και μετά από λίγους μήνες ξανά τα ίδια.

Ακούγεται σκληρό έτσι; Γιατί αφού είναι τόσο ψυχοφθόρο επιτρέπουμε να μας ξανασυμβαίνει;

Αχ, αυτή η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία

Ναι, είναι μαγικό να πιστεύεις σε κάτι, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η ελπίδα έχει κάψει πολύ κόσμο. Γιατί αυτή είναι που σε οδηγεί να ξαναμπαίνεις με φόρα μέσα στη σχέση  και να ελπίζεις ότι το έτερο μισό (ή ακόμα κι εσύ η ίδια) αυτής της σχέσης θα αλλάξει, ειδικά αν έχουν δοθεί τέτοιες υποσχέσεις. Παρόλα αυτά, εκτός αν και οι δύο είστε διατεθειμένοι να «δουλέψετε» τα θέματα που έχει ο καθείς, τότε η αλλαγή είναι μάλλον απίθανη.

Είναι σκληρό να είσαι ρεαλίστρια με το θέμα της αλλαγής. Τι εννοούμε; Ότι δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν αν εκείνος δεν θελήσει να το κάνει από μόνος του. Ο μόνος υγιής τρόπος και λόγος να ξαναείσαι μαζί του είναι αν αποδεχτείς αυτό το άτομο ακριβώς όπως είναι, χωρίς την παραμικρή ελπίδα ότι πρόκειται να αλλάξει για εσένα.

Γιατί έτσι ικανοποιείς τις σκοτεινές ψυχολογικές σου ανάγκες

Τι εννοώ. Σ’ αρέσει, δε σ’ αρέσει όλοι έχουμε μια τέρμα μαζοχιστική «τραβάτε με κι ας κλαίω» πλευρά. Και τέτοιες σχέσεις είναι η τέλεια τροφή για να την κρατάμε χορτασμένη. Διότι θέλεις έναν άνθρωπο ναι μεν σου δείχνει ότι σε θέλει, αλλά επειδή ξέρεις ότι δεν είναι σωστό αντιστέκεσαι. Αυτή η πράξη από μόνη της, κάνει την συνύπαρξη μαζί του θελκτική παρά τα όσα προβλήματά της.

Επιπλέον μην ξεχνάς πως τέτοιες σχέσεις είναι ιδανικό μέσο για επιβεβαίωση και, ειδικά σε περιόδους που υπάρχει αστάθεια και στην υπόλοιπη ζωή σου, μάντεψε πού θα απευθυνθείς για να πάρεις νιώσεις «ζεστασιά», έλεγχο της ζωής σου και, φυσικά, επιβεβαίωση.

Φοβάσαι

Βαρύ όσο ένα σακί τσιμέντο, αλλά αληθινό. Φοβάσαι να μείνεις μόνη σου. Φοβάσαι να γνωρίσεις κάποιον άλλον. Και οι ανασφάλειες τύπου «θα μείνω για πάντα μόνη μου» κάνουν πάρτι. Προκειμένου να τις στείλεις σπίτια τους, τι κάνεις; Επιστρέφεις στο γνώριμο, στο οικείο κι ας ξέρεις ότι είναι η πιο λάθος επιλογή για εσένα. Η πραγματική δυσκολία δεν είναι να βρεις και να ερωτευτείς κάποιον άλλον, αλλά να απαγκιστρωθείς από την πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα βρεις άλλον.

Φυσικά πάντα υπάρχει και η περίπτωση να νιώθεις ότι

Όντως αυτός ο άνθρωπος, με όλα του τα καλά και τα άσχημα, είναι για εσένα 

Αν όντως πιστεύεις ότι εσείς οι δύο είστε «meant to be» (και δεν πρόκειται για έναν πραγματικά και πρακτικά τοξικό άνθρωπο που σε κακοποιεί είτε σωματικά, είτε λεκτικά), μήπως πραγματικά αξίζει και πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου για να κάνεις όλο αυτό να πετύχει τελικά; Αν είστε διατεθειμένοι να κάνετε ουσιαστική δουλειά γι΄αυτή τη σχέση (πρώτα ο καθένας μόνος του χωριστά και ύστερα και οι δύο μαζί), αξίζει να το παλέψετε και παράλληλα να κλείσετε έναν κύκλο. Ακόμα κι αν ούτε τότε πετύχει, θα ξέρετε τουλάχιστον ότι έχετε κάνει τα πάντα και θα είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεσμευτείτε ο ένας από τον άλλον.