Οι χωρισμοί μιας ζωής

Συνήθως ημιξαπλώνω σε μία από τις ξύλινες καρέκλες ακουμπάω τα πόδια μου πάνω στο τραπέζι και αφήνω τον ήλιο να μου λούζει τα μαλλιά, μέχρι να νιώσω το κεφάλι μου να φουντώνει και τα μάτια μου να κλείνουν, καθώς σιγά σιγά πέφτω σε λήθαργο. Από τα μικρά ηχεία, που βρίσκονται κοντά στο παράθυρο ακούγεται χαμηλά μουσική. Αυτή είναι από τις πιο απολαυστικές στιγμές μου.

Ποτέ μέχρι φέτος δεν είχα αντιληφθεί πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Τα τελευταία 16 χρόνια της ζωής μου βρισκόμουν σε σχέσεις. Είμαι 33 χρόνων.

Με αρκετές σχέσεις και πολλούς περισσότερους χωρισμούς. Σε αυτό το κείμενο που ετοιμάζεσαι να διαβάσεις θα σου μιλήσω για τους δεύτερους. Έχουν περισσότερο φαν – αν και όταν τους βίωνα, το άνοιξε πέτρα της Μαρινέλλας μου φαινόταν πολύ light. Προτιμούσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Ο πρώτος μου χωρισμός

Η πρώτη σου αγάπη μπορεί να είναι και η παντοτινή, αλλά την πρώτη φορά που λες “θέλω να χωρίσουμε” στον εφηβικό σου έρωτα, που μαζί έχετε ζήσει πανελλήνιες, ξενύχτια στο Plus Soda (είπαμε είμαι 33, τι δεν καταλαβαίνεις) και φανταριλίκι στην Κομοτηνή, θέλεις να τη ξεχάσεις μια για πάντα. Ομοίως. Έλα όμως που αυτά τα υγρά μάτια και το χαστούκι που σου έδωσε και έκανε το κεφάλι σου να γυρίσει ωσάν του Σκαθαροζούμι τα βλέπεις ακόμα και σήμερα στον ύπνο σου. Χάλια φίλες μου. Τόσες τύψεις, ούτε όταν έφαγα μία πίτσα μονάχη μου και μετά μισό κιλό παγωτό με σοκολατένια κομματάκια γεμιστά με φυστικοβούτυρο. Περιττό να πω πως έκτοτε μόνο με χωρίζουν.

Ο ”μάνα-φεύγω-πάω-στα-καράβια” χωρισμός

Ήμουν μικρή και αθώα. Μόλις 21. Και ξάφνου μια μέρα γυρίζω στο σπίτι, όπου μέναμε μαζί για να τον βρω (βασικά μου άνοιξε την πόρτα) γυμνό. Προφανώς και δεν τον είχαν πιάσει οι ζέστες μιας και είχαμε ακόμα βαρυχειμωνιά. Η συνέχεια ήταν λίγο πολύ η γνωστή: “σε αγαπάω, αλλά…”, “ένιωσα πιεσμένος και…”, “ίσως είναι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα…”, “δώσε μου ένα λεπτό να βγάλω μέχρι την πόρτα την Ελένη (όπου η Ελένη από τον πανικό της ξέχασε το στρινγκ πάνω στο κομοδίνο)”.  Και δώστου κλάμα εγώ. Ακόμα και τη συλλογή του Τσιλιχρήστου για τα 100 χρόνια του Venue να έβαζα στο CD player τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι. Δράμα.

Ο χωρισμός που κανονικά θα έπρεπε να γίνει από τον πρώτο χρόνο

Αλλά τελικά έγινε μετά από τέσσερα και ναι δεν ήταν δική μου απόφαση. Ευτυχώς που βρέθηκε η άλλη γυναίκα και έτσι έδειξε στον τότε σύντροφο μου τι πάει να πει έρωτας (μέχρι και ημερολόγιο κρατούσε ο γλυκούλης) και αφού πρώτα έκανε την επανάστασή του, τύπου παλιόπαιδο θα γίνω θα βγαίνω και θα πίνω, αποφάσισε να μου πει να χωρίσουμε, γιατί ήθελε να μείνει μόνος και να απολαύσει την εργένικη ζωή. Πρόσφατα τον συνάντησα τυχαία. Είναι παντρεμένος. Με παιδί. Και ρυτίδες.

Ο ”βισσικοκαρβελικος” χωρισμός

Αν δεν έχεις χωρίσει έστω μία φορά στη ζωή σου σαν να χορεύεις με τον άλλον τον τελευταίο χορό και βιώνοντας την αντίστροφη μέτρηση, ε τότε έχεις μέλλον μπροστά σου. Ξέρεις τι είναι να λες “θα σε αγαπω για πάντα” και να το εννοείς, αλλά ταυτοχρόνως να μην βλέπεις την ώρα και τη στιγμή να απαλλαχθείς από αυτή τη σχέση για να πας να πιεις μπύρες με τους και τις κολλητές σου; Άλλο πράγμα. Και μετά από καιρό τα ξαναλέτε πάλι, βγαίνετε και για καφέ και δίνετε και συμβουλές περί σχέσεων ο ένας στον άλλον. Σουηδία.

Όπως πολύ σωστά είπε και μία “φίλη” στο Girlfriend’s Guide to Divorce κάθε Τρίτη στις 21.00 στο OTE CINEMA 1HD και καλά θα κάνεις να το βλέπεις αν είσαι single (μία κυρία δεν λέγεται ποτέ χωρισμένη): “αν η ζωή σου δώσει λεμόνια, βάλε ουίσκι”. Κατά αυτό, λοιπόν, αν η ζωή σου φέρει πολλούς χωρισμούς, γράψε γι αυτούς. Κοινώς γράφτους.