Όταν πήγαινα σχολείο, είχα το μυαλό μου στον Βαλεντίνο

Με τον πρόεδρο του 15μελούς, θυμάται η Έλενα Μπουζαλά

Τα έλεγε ωραία. Τα εξηγούσε καλά. Στις συνελεύσεις έβγαινε μπροστά κι εγώ, παρόλο που δεν με απασχολούσαν τα πολιτικά της υπόθεσης ήθελα μόνο να τον ακούω να τα λέει. Εντάξει, ήταν ξανθός και είχε γαλάζια μάτια, αυτό βοήθησε πάρα πολύ. Ο πρόεδρος του 15μελούς ήταν από τους περιζήτητους γκόμενους στο σχολείο μου. Μια μέρα τον συνάντησα τυχαία κι εκτός σχολείου. Εγώ πήγαινα φροντιστήριο αγγλικών με την ομπρελίτσα μου, καθώς έβρεχε. Εκείνος πέρασε με το παπάκι του από δίπλα μου και μου μίλαγε πολύ ώρα, όσο εγώ περπατούσα, τι νέα, που πας και τέτοια. Βρε, έλα κάτω από την ομπρέλα, όχι προτιμώ να βρέχομαι και να προχωράμε έτσι. Τα έλεγε ωραία!

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, σας αγαπούσα και τους δύο τραγουδά η Εύη Χουρσανίδη

Ε λοιπόν στα μαθητικά τα χρόνια (*ξεκινά να παίζει το ‘Στα ίδια μέεερη θα ξαναβρεθούυυμε’*), μ’ αγάπησαν οι δύο καλύτεροί μου φίλοι. Στα 15-16 τα ερωτικά μπερδέματα τα βιώναμε τόσο έντονα που στ’ αλήθεια απορώ πού βρίσκαμε χρόνο εν μέσω τόσου major drama και για διάβασμα και για βόλτες και για αγγλικά-γαλλικά-ενόργανη-πιάνο. Μιλάμε για αναλύσεις επί αναλύσεων (εννοείται στο σταθερό τηλέφωνο, κάτω από τα σκεπάσματα για να μην ξυπνήσουν οι γονείς) μέχρι τις 4 το πρωί -σε καθημερινή βάση. ΤΙ δίλημμα. Ο ένας μου έγραφε ατέλειωτες αφιερώσεις στο τετράδιο και με συνόδευε από το λεωφορείο μέχρι το σπίτι τα μεσημέρια, ο άλλος (εξωσχολικός μεν, αλλά και κολλητός του πρώτου δε) έκανε κοπάνα κι ερχόταν με δανεικά μηχανάκια να με βλέπει -σήριαλ κανονικό, πού να σας τα λεω. ΦΥΣΙΚΑ και δεν μπόρεσα ποτέ να αποφασίσω ανάμεσα στους δύο και έζησα το παιδικό μου ρομάντζο (διαδοχικά) και με τον έναν και με τον άλλον (δεν πολυκράτησε με κανέναν από τους δύο, ξαναγίναμε όλοι φίλοι, όλα καλά). Τα χρόνια πέρασαν, το drama εξατμίστηκε, οι “έρωτες” ξεχάστηκαν, και το καλοκαίρι που μας πέρασε ο πρώτος πάντρεψε τον δεύτερο με μία φανταστική κοπέλα. Ήμουν εκεί και έβγαζα φωτογραφίες βουρκωμένη. Based on a true story.

Κατά το ήμισυ, έζησε ένα πάθος η Δέσποινα Δημά

Σχολικός Βαλεντίνος Vs Δέσποινα σημειώσατε 1-0. Μου άρεσε πολύ εκείνο το ψηλό αγόρι που έπαιζε μπάσκετ και ήταν και μεγαλύτερος. Η υπόθεση ήταν κατά το ήμισυ τελειωμένη. Εγώ τον ήθελα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν προχώρησε ποτέ αυτό το ειδύλλιο. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και σε κάθε διάλειμμα καθόμουν και τον χάζευα σαν ηλίθια. Κοντή, όπως ήμουν, αμφιβάλλω αν με είχε προσέξει. Συζήτηση στη συζήτηση, ανάλυση στην ανάλυση και κουβέντα στην κουβέντα ο καημός μεγάλωνε. Είχα μάθει τα πάντα για το αγόρι που μου ‘χε πάρει τα μυαλά αλλά αυτός σημασία. Τίποτα σας λέω. Του ήμουν παντελώς αδιάφορη και στο τέλος τα έφτιαξε και με τη διπλανή μου. Ο πρώτος μου εν δυνάμει Βαλεντίνος με έγραψε κανονικά. Και εις άλλα με υγεία.

Xτυποκάρδια στο θρανίο, έζησε η Κάλλια Καστάνη

Καθηγητής. 33 χρονών. Μύριζε πάντα μόσχο και σανταλόξυλο και είχε δυό μάτια μαύρα, υγρά και γλυκά. Ας τον πούμε «κύριο Φλωρά». Μια μέρα μπήκε στο μάθημα και αντί να εξετάσει και να πάμε παρακάτω, μας διάβασε ποίηση. Τίτο Πατρίκιο. He had me at “hello”. Ολοκληρωτικά, βασανιστικά, παθιασμένα. Για 3 χρόνια. Στην πενταήμερη του λυκείου, έμαθα πως τα ΄φτιαξε με συμμαθήτρια από άλλο τμήμα. Μεγάλος πόνος. Μετά, πέρασε ο καιρός. «Το θέλεις, δεν το θέλεις, κλείσαν με τον καιρό πολλές πληγές. Και ποιος να δει πώς σέρνονται βουβά, κάτω απ΄ το δέρμα, σαν εσωτερικές αράχνες».΄Εφυγε ο Βαλεντίνος, έμεινε ο Τίτος Πατρίκιος. Κάτι είναι κι αυτό…

Ξανθός, γαλανομάτης και εξωσχολικός της Νίκης Ρωμανού

Από το προνήπιο μέχρι και το λύκειο πέρασαν πολλοί (καλά μη φανταστείς, σε μιάμιση παλάμη μετριούνται) αλλά ένας ήταν ο απόλυτος έρωτας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και την ώρα που το πήρα απόφαση, εκεί κάπου στην εφηβεία, ότι θα μείνει για πάντα ανεπλήρωτος. Δυστυχώς δεν πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο όμως ήταν για μένα η χαρά του σαββατοκύριακου. Βλέπεις, οι γονείς μας οικογενειακοί φίλοι παιδιόθεν και αυτοί και έτσι βρισκόμασταν σε κάθε αφορμή αργίας, διακοπών κα τα ρέστα. Νταλκάς βαρύς, καημός μεγάλος για τον ξανθό αγόρι με τα γαλανά μάτια που μου έμαθe μακροβούτι, μπάσκετ, ρακέτες και τους Guns’n’Roses. Το δράμα μου έλαβε τέλος όταν πια συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καμία ελπίδα, με έβλεπε ξεκάθαρα σαν την σχεδόν συνομήλικη αδελφή του. Τον έρωτα μου τον αγιάτρευτο δεν του τον εξομολογήθηκα ποτέ αλλά κάτι μου λέει ότι αν πιω το κατιτίς παραπάνω στο γάμο του ίσως και να του το ξεφουρνίσω, έτσι για να το βγάλω επιτέλους από μέσα μου η δόλια.   

Μόνη σαν τον λεμόνι, η Ιωάννα Μαμάη

Αχ, φιλενάδα. όλοι οι έρωτές μου στα σχολικά μου χρόνια ήταν ανεκπλήρωτοι. Άστα. Και σε αυτό μάλλον τα πολλά σπυράκια στο πρόσωπό μου έφταιγαν. Όμως, είχα έναν κρυφό έρωτα που κανείς δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Μόνο μια φίλη μου, η Μαρία που ο αδελφός της ήταν συμμαθητής μαζί του. Δημήτρη τον έλεγαν. Ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος και πρόεδρος του 15μελους. Θυμάμαι, όταν είχε γυμναστική εγώ είχα μάθημα γεωγραφίας. Και τότε επινοούσα τα πάντα για να κατέβω κάτω και να τον δω. Τι ζαλάδες, τι εμετούς, τι πονοκεφάλους είχα. Η καθηγήτρια με είχε λυπηθεί και νόμιζε ότι είχα κάτι σοβαρό. Είχα. Κι λεγόταν έρωτας. Δε θα ξεχάσω που μια φορά μου είχε αφιερώσει καλάθι την ώρα που έπαιζε μπάσκετ. Αχ. Όμως, δεν υπήρξε κάτι παραπάνω.

Φτυστός ο Gael Garcia Bernal ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε η Νίκη Χάγια

Η εφηβική μου αγάπη ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ο Βαλεντίνος των teen χρόνων μου άκουγε στο όνομα Βαγγέλης. Βεβαίως, Βαγγέλης. Ήταν τρία-τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, είχε ανοιχτόχρωμα μελιά μάτια που το καλοκαίρι μου φαινόντουσαν πράσινα, ένα υπέροχο χαμόγελο, καστανά μαλιά, ωραία γυμνασμένα χέρια και ήταν στον ύψος μου (δηλαδή δεν τον έλεγες και πρώτο μπόι). Μαζί περάσαμε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Δεκαέξι ήμουν όταν τον είδα για πρώτη φορά και ένιωσα σαν να έχει πέσει πάνω μου όχι βέλος του θεού Έρωτα, αλλά μου πέταξε και το τόξο μαζί, και 20 όταν με δάκρυα στα μάτια τον χώρισα (να σημειωθεί στα πρακτικά πως είναι το μόνο αγόρι που έχω χωρίσει. Έκτοτε με χωρίζουν μόνο οι άλλοι. Ναι, μάλλον φεύγοντας θα μου έριξε καμία μούτζα από αυτές τις καλές). Και μιας και τα λέμε όλα μεταξύ μας εδώ στο cosmo.gr ας παραδεχτώ ότι ακόμα και πριν 5 χρόνια (όχι Γιώργο μου δεν ήμασταν μαζί ακόμα), είχα ψάξει να τον βρω στο facebook και να του ζητήσω συγνώμη για τότε (εφιάλτες σου λέει έβλεπε η γυναίκα – καλύτερα να με χωρίζουν παρά να χωρίζω). Άφαντος όμως ο Βαγγέλης.