Soft Boys: Πώς ο ευαίσθητος φεμινιστής, μπορεί τελικά να είναι ένα μεγάλο, τοξικό φιάσκο

Πέρα από «αντίπαλο δέος» για τους macho άντρες και τα «αρσενικά παλιάς κοπής», αυτή η νέα γενιά ανδρών που δεν προσποιούνται τους σκληρούς, αλλά ενσαρκώνουν αυτό το «καλό παιδί» – που ενώ παλιότερα του παίρναμε μια πάστα, τώρα το αναζητάμε σε μπαρ και σε μοτέλ, σε λεωφόρους ή και στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς – είναι και ένας διαρκώς διευρυνόμενος και πληθυνόμενος τύπος αγοριών που πλέον απαντώνται παγκοσμίως ως soft boys.

Μπορεί να τους δεις με vintage πουκάμισα, T-shirts με στίχους ή ταινίες του David Lynch, μακριά ή επιμελώς ατημέλητα μαλλιά και χαριτωμένα χαρακτηριστικά προσώπου. Συχνά επιλέγουν παστέλ αποχρώσεις ρούχων, ενώ δεν αποκλείεται να βάφουν τα νύχια τους, όπως οι Harry Styles, Damiano David, ή και ο Dom από το Perfect Match του Netflix.

Είναι αυτό όμως ένα άρθρο που κατακρίνει τους άντρες για τις στιλιστικές τους επιλογές; Κάθε άλλο. Δηλώνω απολύτως γοητευμένη από αυτές, ενώ ο Harry Styles και ο Timothée Chalamet είναι πολύ ψηλά στη λίστα των celebrity crushes μου. Αυτή είναι απλά μια στιλιστική επιλογή που απαντάται συνηθέστερα σε soft boys στο εξωτερικό, αλλά παράλληλα τη βρίσκω και παντελώς ακίνδυνη εφόσον περιορίζεται στην ντουλάπα τους.

Μπορούν τα soft boys να γίνουν επικίνδυνα;

Η πατριαρχική κοινωνία είναι έτσι δομημένη, ώστε εκτός από τους λάθους ρόλους και την ανισότητα σε βάρος των γυναικών, έχει αποδώσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κοινωνικές υποχρεώσεις και συμβάσεις που (μπορεί να) επιβαρύνουν και τους άντρες. Είναι, λοιπόν, αυτό ένα σημείο στο οποίο παραδεχόμαστε και αποδεχόμαστε, ότι πράγματι οι άντρες μπορούν και είναι εντάξει να έχουν και την ευαίσθητη και ευάλωτη πλευρά τους και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την κρύβουν.

Τα soft boys από την άλλη, ανεξάρτητα με το πώς επιλέγουν να ντυθούν – είναι λάθος, θεωρώ, να περιορίσουμε ή να κρίνουμε στιλιστικά αυτή την κατηγορία αρσενικών, τη στιγμή που κρινόμαστε ως «εύκολες ή asking for it» όταν βάζουμε μια μίνι φούστα – είναι αυτή η κατηγορία αντρών που χρησιμοποιούν την ευαίσθητη και ευάλωτη πλευρά τους για να χειραγωγήσουν συναισθηματικά το ερωτικό τους ενδιαφέρον. 

Πώς λειτουργεί αυτό;

Με την άνοδο του κινήματος #MeToo σε διεθνές επίπεδο, το πάλαι ποτέ «κακό παιδί» και η απαράμιλλη γοητεία του έχουν σηκωθεί από τον θρόνο του περιζήτητου εραστή και πλέον τα σκήπτρα της σαγήνης κατέχουν οι άντρες που δεν μοιάζουν κακοί και επικίνδυνοι.

Εκείνοι που μιλούν ανοιχτά για τις ευαισθησίες τους, αγαπούν την τέχνη, ενδεχομένως και να αδιαφορούν για το ποδόσφαιρο, διαβάζουν, δηλώνουν φεμινιστές και υπέρ της ισότητας όλων των φύλων και μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια, υιοθετώντας στοιχεία που μας είναι οικεία (ή/και απαντώνται συνηθέστερα στις θηλυκότητες) και αλληλέγγυα.

Ναι, η ασφάλεια είναι πλέον πιο ερωτεύσιμη από το περιπετειώδες και αβέβαιο αύριο των fuckboys.

Όσοι τολμούν να καταρρίψουν την τοξική αρρενωπότητα, φέρονται ευγενικά, παραδέχονται τα λάθη τους και ομολογούν πώς νιώθουν, είναι η κατηγορία εκείνη που βλέπει τις μετοχές της να ανεβαίνει στο παιχνίδι των κατακτήσεων.

Το πρόβλημα δημιουργείται, όταν αυτή η νέα νόρμα αρσενικών που στα μάτια μας μοιάζει ελπιδοφόρα, είναι ακόμα πιο τοξική από την προγενέστερη. Όπως πολύ εύστοχα την ονομάζουν και οι Alex McElroy στο NewYorkTimes, είναι η ευέξαπτη/επιθετική ευαλωτότητα (petulant vulnerability).

Κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν μου και εντοπίζω όλες αυτές τις κόκκινες σημαίες που τότε δεν γνώριζα ότι συναποτελούν και σχηματίζουν κομμάτια του ίδιου τοξικού παζλ: Εκείνος που δηλώνει μοναχικός και με κατάθλιψη για να μην σε συστήσει στους φίλους του. Αυτός που χρησιμοποιεί παλαιότερα βιώματα ως τραύματα για να δικαιολογήσει χειριστικές ή κακοποιητικές συμπεριφορές και να προκαλέσει οίκτο. Ο άλλος που ομολογεί πώς νιώθει δήθεν ξεπερνώντας τον εγωισμό του, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθεί να πατρονάρει και να χειραγωγήσει. Ο ευαίσθητος φεμινιστής που κοπανά τις πόρτες όταν μιλάς ανοιχτά για σεξ.

Όταν η ευαισθησία, χρησιμοποιείται ως μέσο απόκτησης, αλλά και διατήρησης της εξουσίας μέσα μια σχέση. Εκεί είναι που τα soft boys και τα βαμμένα νύχια τους παύουν να είναι απλά ένα ακόμα Tiktok trend.

Τα εύθραυστα, ευάλωτα και σε απόλυτη επαφή και επικοινωνία με το συναίσθημά τους, soft boys, χρησιμοποιούν αυτή τους τη γοητευτική τρωτότητα με καθαρά μισογυνιστικό και κακοποιητικό τρόπο. Όλη αυτή η ευαίσθητη περσόνα έχει τις ρίζες της στην ανάγκη για κυριαρχία και επιβολή. Τώρα που η στερεοτυπική αρρενωπότητα δεν περνάει πια και έχουμε αποκαθηλώσει τη «machίλα» ως τοξική και χειριστική, έπρεπε να βρεθεί ένα νέο μέσο χειραγώγησης: η προσποιητή ευαισθησία. 

Οι άντρες θα αποφασίσουν ενδεχομένως να αλλάξουν, επειδή πράγματι θα θελήσουν να το κάνουν. Σίγουρα όχι πάντως απλά για να μπουν στο παντελόνι μας και ειδικά ενώ νομίζουν πως τους το οφείλουμε.