Στον Cosmo τους: Όχι αγάπη μου, δεν θέλω να σε βάλω στο βρακί μου
- 30 ΙΑΝ 2014
Το ότι η γυναίκα είναι ο διάβολος μεταμορφωμένος είναι κάτι με το οποίο έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές αντρών – περισσότερες μάλιστα από αυτές που έχουν μεγαλώσει με γάλα ΝΟΥΝΟΥ. Από τότε που η Εύα μπούκωσε τον Αδάμ με το μήλο (τι το θέλε κι αυτή) μας βγήκε το όνομα ότι το μόνο πράγμα που θέλουμε από το αρσενικό είναι να τον έχουμε του χεριού μας. Να λέμε σήκω και να σηκώνεται, να του λέμε να κάτσει και να κάθεται και που και που να πλένει κανά πιάτο, να πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο και να βλέπει τους κολλητούς του μία φορά το τρίμηνο (α ναι και εννοείται πως κάθε Κυριακή θα τρώμε με τους δικούς μου. “Έτσι δεν είναι μωράκι μου;”). Στα μάτια πολλών είμαστε αυτές που χρησιμοποιώντας την τσαχπινιά και την πονηριά μας μπορούμε να κάνουμε σκόνη και θρύψαλα – τα έχει τραγουδήσει αυτά ο Κορκολής – ακόμα και το πιο σκληρό παλικάρι.
Δεν μονομάχησε ο Τριστάνος με τον Παλαμήδη για χάρη της βασίλισσας Ιζόλδης; Δεν έκατσε ο Οδυσσέας για ένα χρόνο στο νησί της Κίρκης (παρόλο που η Κίρκη είχε μετατρέψει τους συντρόφους του σε παριζάκια Υφαντής); Δεν ξύρισε το μουστάκι του ο Φαίδονας για χάρη της Ζωίτσας; Όλα αυτά είναι ντοκουμέντα κυρίες μου.
Άρα το συμπέρασμα πως όταν μια γυναίκα θέλει, όλα τα μπορεί είναι σωστό.
Μωρέ σωστό είναι, αλλά έλα όμως που όλες οι γυναίκες δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα. Ακούτε εσείς οι κύριοι;
Βλέποντας πρόσφατα την ταινία Don Jon, όπου το λαϊκό παιδί από το New Jersey (Joseph Gordon-Levitt) σέρνεται από το στρινγκ της υπερλαϊκάτζας σεξοβόμβας (Scarlett Johansson) έπεσα και πάλι πάνω στον τοίχο αυτού του κλισέ: οι γυναίκες έχουν σχέδιο. Στην αρχή κάνουν ότι σε ερωτεύονται γι αυτό που είσαι (ελεύθερος, ωραίος, άνετος, μπαίνεις μέσα σε ένα μαγαζί και ανάβουνε οι πολυέλαιοι), αλλά όσο περνάνε οι μέρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα θέλουν να σε μετατρέψουν σε αυτό που αυτές θεωρούν ιδανικό (δηλαδή σε κουτάβι).
Και πάνω, που λέτε που τα έχω πάρει με το πόσο ζώον μπορεί να γίνει ένας άντρας όταν ερωτευτεί τη λάθος γυναίκα, ακούγεται μία φωνή από δύο μαξιλάρες καναπέ πιο πέρα να λέει “όλες ίδιες είστε”. Ε όχι δεν είμαστε.
Δεν θέλουμε να ντυθούμε όλες νυφούλες – εκτός βέβαια και αν είναι απόκριες και πρέπει να πάμε σε κάποιο πάρτι με θέμα τον γάμο. Δεν θέλουμε να τρώμε κάθε Κυριακή στους δικούς μας, γιατί αυτό είναι κάτι που έχουμε σταματήσει να το κάνουμε από τότε που νοικιάσαμε την πρώτη μας γκαρσονιέρα στο Παγκράτι, δηλαδή πριν 10 χρόνια. Δεν θέλουμε να είμαστε από πάνω σου. Θέλουμε να είμαστε δίπλα σου. Δεν μένουμε ψύχραιμες στη σκέψη πως τα επόμενα χρόνια της ζωής μας θα τα περάσουμε μαζί (ναι, την ερώτηση “μα καλά δεν ξέρασαν ο ένας το άλλον” την κάνουμε και εμείς κάθε φορά που πηγαίνουμε στην επέτειο γάμου της γιαγιάς και του παππού). Δεν θέλουμε να σταματήσεις να βλέπεις τους κολλητούς σου, ούτε κι εμείς τους δικούς μας. Κάθε φορά που ακούμε το ότι το μυστικό μιας καλής συμβίωσης είναι βήματα προς τα πίσω μας και εμάς μας πιάνει η καρδιά μας μήπως τελικά ο ποιητής ήθελε να πει πως τα βήματα προς τα πίσω είναι μονολεκτικά η καταπίεση. Δεν θέλουμε να σταματήσεις να βλέπεις ποδόσφαιρο και να αρχίσεις τις ρομαντικές κομεντί. Δεν θέλουμε όλες να σε αλλάξουμε κύριέ μου. Όχι.
Και σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε όλες να σε βάλουμε στο βρακί μας. Εδώ με το ζόρι χωράμε εμείς.
