Τι μπορεί να σου κάνει (ακόμα) ένα κακό ραντεβού

Από τον Χάρη Αλεξίου

Φοιτητής στο Πολυτεχνείο με αγάπη για τις τέχνες και το σημαντικότερο – ελεύθερος. Μιλούσαμε δύο μέρες και μετά μου πρότεινε να βγούμε. Η Τρίτη ήρθε και εγώ σήκωσα το κουφάρι μου από το κρεβάτι, έκανα μπάνιο, αφιέρωσα ένα εικοσάλεπτο τραγουδώντας μπροστά στον καθρέφτη, ντύθηκα και κατευθύνθηκα προς το σημείο συνάντησης. ‘Όπως πήγαινα εκεί σκεφτόμουν το πώς θα είναι εκείνος από κοντά, αν θα έχουμε χημεία ή αν θα είναι άβολη η συζήτηση. Το σημαντικότερο όλων; Υπενθύμισα στον εαυτό μου πως αν καθόμασταν για σουβλάκια, δε θα έτρωγα τζατζίκι.

Περιττό να πω ότι ο Κώστας άργησε και ότι εγώ ήμουν στην ώρα μου ( that’s a first). Όσο τον περίμενα, άρχισα να σκέφτομαι πως αυτό το έκανα τέταρτη φορά μέσα σε ένα μήνα.

Κάθε φορά ξεκινούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια προετοιμασία καρμπόν. Μετά πήγαινα να βρω το εκάστοτε date, ενώ προσπαθούσα να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να σκεφτεί τα ονόματα που θα δίναμε στα δύο μας σκυλιά και τη χρωματική παλέτα της κουζίνας μας (γήινοι τόνοι και όχι πολλά έντονα χρώματα). Προσγειωμένος λοιπόν, πήγαινα εκεί, έκανα τη βόλτα μου, περνούσα μεν καλά και δε βαριόμουν, αλλά κατέληγα πάντα στο συμπέρασμα ότι το highlight του κάθε date ήταν όταν γύρναγα σπίτι και επιτέλους έτρωγα τα δύο σουβλάκια με το τζατζίκι που τόσο πολύ είχα απαρνηθεί για χάρη του.

Κάθε φορά παρουσίαζα τον εαυτό μου με τέτοιο τρόπο ώστε… βασικά όχι. Πάντα έδειχνα την πιο ασφαλή έκδοση του εαυτού μου. Αυτή που δε θα τον απωθούσε, αλλά θα τον έκανε να ήθελε να βγει και δεύτερη φορά μαζί μου. Έκανα αστεία – δοκιμασμένα πάντα όχι αυθόρμητα – για να γελάσει ο άλλος όταν γινόταν ελαφρώς άβολη η κατάσταση (αναπόφευκτο αυτό) και όταν μια συζήτηση έκλεινε απότομα, θυμόμουν τα bullet points που είχα κάνει όσο πήγαινα να τον συναντήσω, για να μην υπάρξει ούτε μία βαρετή στιγμή.

Μετά από ένα μήνα γεμάτο με αποτυχημένα dates, κατέληξα ότι πίσω από την αγωνία και την ανυπομονησία μια νέας γνωριμίας, κρύβεται μια θλίψη επιπέδου Ματίνας Μανταρινάκη.

‘Ολοι μας θέλουμε να βρούμε ένα άτομο με το οποίο θα πάμε σε ένα πάρτι και θα φωνάξουμε κατά την είσοδό μας “ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΑΙ, ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΑΙ”, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δε θα είμαστε αυτή η Ματίνα, αλλά εκείνη που ως πράσινη πασχαλίτσα κατεβαίνει τα σκαλιά του νεοκλασικού με τον πολυέλαιο για κολιέ .

Αυτό δεν είναι ένα θέμα που αντιμετωπίζει μόνο η γκέι κοινότητα στην Αθήνα, αλλά κάτι που προβληματίζει τον οποιονδήποτε βγαίνει ραντεβού σε αυτή την πόλη, χώρα, ήπειρο, πλανήτη. Η εκούσια αλλοτρίωση του χαρακτήρα μας για να γίνει πιο ελκυστικός σε κάποιον άλλο είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει σε κάθε πρώτο ραντεβού από τους πρωτόπλαστους. Οι δύο ενδιαφερόμενοι στο πρώτο ραντεβού δε διαφέρουν σε τίποτα, από δύο ηθοποιούς πάνω σε μια σκηνή που ”γνωρίζονται” και αυτοί για πρώτη φορά .

Αυτό όμως είναι μια συνθήκη που δε μπορεί να αλλάξει έτσι απλά και δε νομίζω πως πρόκειται να γίνει και σύντομα. Μέσα από δικές μου εμπειρίες αλλά και φίλων μου (αστείρευτη πηγή ιστοριών και έμπνευσης) κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάθε φορά που βγαίναμε με κάποιον, άθελα μας ενθουσιαζόμασταν πως αυτός ο άνθρωπος θα ήταν ο διαφορετικός, αυτός που θα μας έκανε να σβήσουμε όλες τις εφαρμογές online dating, αυτός που θα μας έπειθε να απομονωθούμε σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής μαζί του, γενικά αυτός που περιμέναμε (“αυτός, αυτός” όπως έλεγε η Άννα Βίσση).

Έχω να σας ομολογήσω πάντως, πως ”αυτός” με έστησε – καλή ώρα σαν τον Κώστα – και δε θα έρθει και εύκολα. Μήπως πρέπει να βγω ακόμα τέσσερα ραντεβού (ή και περισσότερα) για να έρθει επιτέλους; Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να σταματήσω την όλη ιστορία με το τζατζίκι, δε πάει άλλο.