Το αμάρτημα της επικριτικότητας
- 9 ΝΟΕ 2014
Το Savoirville.gr, επίσημος συνεργάτης του Ladylike, γράφει για την κριτική και πόσο επιτρέπουμε να μας επηρεάζει.
Θα έχεις ακούσει κι εσύ, φίλε αναγνώστη, τη γνωστή ατάκα “είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου”’, ίσως και αυτή που λέει “οι δικοί μου άνθρωποι είναι αυστηροί μαζί μου για το καλό μου”. Εγώ πάντως, κάθε φορά που το ακούω, νιώθω να με διαπερνά μία ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά. Όπως νιώθει ο φίλος μου ο Χρήστος όταν βλέπει θρίλερ με κλόουν, όπως νιώθει η αδερφή μου όταν ακούει για σουβλάκι γύρο χοιρινό, όπως νιώθω εγώ όταν βλέπω κολάν με camel toe.
Και θα σου πω το γιατί. Έχει ποτέ κανείς σκεφτεί ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει κάποιος κριτής εν γένει; Ότι η λέξη από μόνη της θα ήταν καλό να απαγορευτεί, ακόμα και από το λεξικό; Αν εξισώνεις την αγάπη των άλλων με το μέγεθος της κριτικής που σου ασκούν και δεν βλέπεις το πρόβλημα σε αυτή τη φράση, δεν ξέρω τι να πω. Εγώ αυτό που ξέρω, είναι η ζωή που καίω. Ξέρω επίσης ότι το μεγαλύτερο αγαθό σε αυτή τη ζωή (και στις επόμενες αν υπάρχουν), είναι να μάθω να αποδέχομαι τον εαυτό μου και να τον αγαπάω χωρίς όρους και υπό συνθήκες. Αν το πιστεύεις κι εσύ αυτό, πώς επιτρέπεις σε κάποιον (ακόμα και στους πολύ δικούς σου), να σου υποδεικνύουν τί είναι σωστό και λάθος, πώς θα φέρεσαι και θα μιλάς; Και δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει κάποιος να σε κρίνει για τη δουλειά σου και το περιεχόμενό της; Το δέχομαι μόνο αν είναι ο εργοδότης μου, κατά βάση επειδή με πληρώνει για τις υπηρεσίες μου.
Δεν θα ήθελα να έχω στη ζωή μου ανθρώπους που με περιμένουν στη γωνία για να με κοιτάξουν υποτιμητικά που έκανα αυτό το “στραβοπάτημα” με τον πρώην μου ή επειδή τσακώθηκα με κάποιον και έβρισα πολύ. Θέλω να περιβάλλομαι από ανθρώπους που με αγαπάνε για τα καλά μου αλλά κυρίως για τα στραβά μου. Γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα αλλάξω, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν σκοπεύω κιόλας. Οπότε αγάπη και επικριτικότητα, ή ‘εποικοδομητική κριτική’ αν θέλετε να την βαπτίσετε για να ακούγεται καλύτερα, δεν πάνε μαζί.
Ως προς το κομμάτι του “είμαι ελαστικός με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό μου είμαι Κέρβερος”, ελπίζω να έχεις και τα τρία κεφάλια του για να συνομιλούν όλα μαζί ώστε να μην τρελαθείς. Σου έχω νέα. Αν θες να επιβιώσεις και να μην είσαι μονίμως θυμωμένος, πρέπει να αντιστρέψεις τους όρους αυτού του ρητού. Ο μοναδικός άνθρωπος που σε έχει 100% ανάγκη, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα και οφείλεις να τον παραχαϊδεύεις, είναι ο εαυτός σου. Μακάρι να ήταν κι ο Fassbender, αλλά δεν είναι της παρούσης. Όχι ότι είναι οκ να είσαι αυστηρός με τους άλλους, γιατί είναι σαν να ακυρώνεις αυτά που λέγαμε πριν, αλλά ένας άνθρωπος που “παραβιάζει” την ελευθερία, τον προσωπικό σου χώρο και προσβάλει την προσωπικότητά σου, αξίζει τουλάχιστον το θυμό σου. Και εντέλει, την αδιαφορία σου.
Κάτι που βοηθά εμένα πολύ είναι το εξής. Κάθε φορά που “μαλώνω” τον εαυτό σου ή του κρατάω μούτρα (θα θελα να δω πώς γίνεται αυτό), εκείνη την ώρα, δεν είμαι εγώ αυτός που το κάνεις, αλλά ο γονιός μέσα μου. Ή ο δάσκαλος στο σχολείο που σου φώναζε που είσαι αριστερόχειρας (μιλάμε ότι έχω πολλά τραύματα) ή η γιαγιά σου που ήθελε να σε πάρει σε μία κυριακάτικη επίσκεψη με το ζόρι (και ο μέσος όρος ηλικίας της ομήγυρης ήταν τα εννιάμερα). Αλλά κυρίως είναι η μητέρα ή ο πατέρας που σου φώναζε ή σε αγριοκοίταζε, ή απλά αδιαφορούσε για τα “λάθη” που έκανες. Ή επειδή είχε αρκετές προσδοκίες από εσένα και αυτό δεν είναι καλό. Ο δικός σου εαυτός θέλει μόνο να αγαπάει και να αγαπιέται χωρίς “αλλά” και “μα”. Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο πιο οκ θα νιώθεις με τον εαυτό σου.
Να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον κακομαθαίνεις κάθε μέρα, να του φέρεσαι σαν ρούχο Chanel πρώτη έκδοση και να πλένεις τα πόδια σου. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις να κοιμάσαι.
