Βοήθεια γιατρέ! ΔΕΝ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών
- 5 ΜΑΡ 2015
Μελέτες, έρευνες και αναλύσεις, όλα έχουν γίνει για χάρη όλων των παιδιών εκείνων που έχουνβιώσει το διαζύγιο μέσα στην οικογένειά τους και τον χωρισμό των γονιών τους. Για εκείνα ταπαιδιά που έκαναν Χριστούγεννα με τη μαμά και Πάσχα με τον μπαμπά και μοίραζαν τον χρόνοτους σε δύο σπίτια. Οι ψυχολόγοι έχουν πλέον καταλήξει ότι ένα διαζύγιο, ειδικά όταν έχουνπροηγηθεί καυγάδες και τσακωμοί στο σπίτι μπορεί να επηρεάσει τον ψυχισμό ενός παιδιού καιτον τρόπο που αντιμετωπίζει τις σχέσεις.
Ο όρος ”παιδί χωρισμένων γονιών”, χρησιμοποιείτο κατά κόρων, ειδικά στην δεκαετία του ’90 και αφορούσε όλα εκείνα τα παιδιά που μπορεί να είχαντραυματιστεί ψυχολογικά από το διαζύγιο των γονιών τους και η φράση αυτή είχε την χρήση τηςδικαιολογίας για ό,τι δεινό συνέβαινε στη ζωή του. Πλέον, ο όρος αυτός έχει σταματήσει ναχρησιμοποιείται, αφού με τον κατάλληλο χειρισμό και τη σωστή αντιμετώπιση, κάθε παιδί μπορείνα βγει αλώβητο από το διαζύγιο των γονιών του.
Κανείς, όμως, δεν έχει ασχοληθεί με όλα τα παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν χωρίσει.
Για την ακρίβεια, για τους γονείς που ζουν μαζί και ευτυχισμένοι πολλά χρόνια. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι γονείς μου είναι μαζί από όταν ήταν η μαμά μου 18 και ο μπαμπάς μου 20 και σήμερα μετρούν περίπου 38 χρόνια γάμου. Δεν λέω ότι τα πράγματα στο σπίτι μας ήταν πάντοτε ήσυχακαι ήρεμα, αφού ούτε οι καυγάδες, ούτε οι διαφωνίες έλειψαν ποτέ, αλλά η εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι αυτή ενός ζευγαριού που καταφέρνει να συμβιώνει εδώ και πολλά χρόνια, κάτι που μεγαλώνοντας καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αλλά και πόσο κόπο απαιτεί.
Υπάρχει, λοιπόν, και αυτή η κατηγορία των παιδιών που δεν προέρχονται από ”διαλυμένα σπίτια”, όπως δραματικά τα χαρακτήριζαν παλιά, και δυσκολεύονται να κάνουν σχέσεις γιατί έχουν ζήσει ένα διαζύγιο που τα έχει ”τραυματίσει” ψυχολογικά, αλλά έχουν μεγαλώσει με ένα πρότυπο υγιούς σχέσης.
Και εκεί έρχομαι να αναρωτηθώ, τι συμβαίνει σε αυτά τα παιδιά. Σε όλα εκείνα τα παιδιά, που χρησιμοποιούν το χαρτί των χωρισμένων γονιών, έχω να πω ότι δεν είναι εύκολο να μεγαλώνει κανείς, γνωρίζοντας ότι οι γονείς του έχουν βιώσει μία τέτοια σχέση ζωής. Ο πήχης είναι πολύ ψηλά και όσο κι αν μπορεί να ακουστεί περίεργο, και αυτά τα παιδιά μπορούν να έχουν δυσλειτουργικές σχέσεις. Για ποιο λόγο;
Από τη μία υπάρχει το ανικανοποίητο, η αίσθηση ότι πρέπει να βρεις κάτι αντίστοιχο στη ζωή σου, όχι επειδή σου το επιβάλλει κανείς, αλλά επειδή με αυτόν τον τρόπο έχεις μεγαλώσει. Αυτές οι σχέσεις είναι για εσένα το αυτονόητο και η εικόνα ενός ζευγαριού στα 40 και στα 50 του χρόνια να κρατιέται χέρι χέρι είναι γνώριμη και οικεία. Κακά τα ψέματα, οποιαδήποτε σοβαρή σου σχέση έρχεται αυτόματα να συγκριθεί με αυτή την εικόνα και τις περισσότερες φορές, καμία σοβαρή σχέση σου δεν μπορεί να πλησιάσει την σχέση που έχουν οι γονείς σου, που δίνουν ”εξετάσεις” κάθε χρονιά και πάντοτε τις περνούν με άριστα!
Από την άλλη, υπάρχει η αντίδραση σε αυτό που βλέπεις και ο φόβος ότι, ίσως, δεν θα καταφέρεις να το βρεις. Η απελπισία ότι κάτι αντίστοιχο δεν θα συμβεί σε εσένα που συνοδεύεται από εντελώς ακατάλληλες επιλογές. Άλλωστε, εάν αυτό που φοβάσαι περισσότερο είναι ότι θα αποτύχεις να κάνεις μία τέτοια σχέση ζωής, το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέγεις κάτι εντελώς λάθος. Έτσι, δεν θα μπορέσει να σε κατηγορήσει κανείς ότι απέτυχες, ούτε θα έχεις ζήσει μία στιγμή ελπίδας που τελικά αποδείχτηκε φρούδα.
Τελικά, το μόνο που μπορεί να σώσει εμάς τα παιδιά των ΜΗ χωρισμένων γονιών είναι η αποδοχή ότι κάθε άνθρωπος βαδίζει το δικό του μονοπάτι στη ζωή και αυτό δεν ορίζεται από κανέναν εξωτερικό παράγοντα, ούτε από τις σχέσεις που έχει συνηθίσει να έχει στο περιβάλλον του, αλλά από τις δικές του επιλογές και μόνο.
