Υπάρχει οριστική θεραπεία για την ψυχαναγκαστική διαταραχή;

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών και συναντάται συχνότερα στις γυναίκες κατά τις ηλικίες των 25 με 35 ετών.Χαρακτηριστικά συμπτώματα της διαταραχής είναι οι ιδεοληψίες και οι ψυχαναγκασμοί και συνυπάρχουν άγχος, ανησυχία, διαταραχές του συναισθήματος, της όρεξης και του ύπνου.

Όταν μιλάμε για ιδεοληψίες εννοούμε τις επίμονες σκέψεις, εικόνες ή παρορμήσεις που υπάρχουν στο μυαλό και γίνονται εμμονές, είναι ενοχλητικές για το άτομο, του δημιουργούν έντονο άγχος και τις αναγνωρίζει ως απαράδεκτες και μη λογικές,  ξένες προς τον εαυτό και την προσωπικότητά του. Το άτομο αναζητά τρόπους απαλλαγής από αυτές και χρησιμοποιεί ψυχαναγκασμούς  που μπορεί να είναι άλλες σκέψεις, φράσεις, αποφυγές ή τελετουργίες  με τις οποίες διαχειρίζεται προσωρινά το άγχος που βιώνει και τις επαναλαμβάνει καταναγκαστικά προκειμένου να απαλλαγεί από αυτό.

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μπορεί, αν παραμείνει χωρίς θεραπεία,  να καταστρέψει την δυνατότητα του ατόμου να λειτουργήσει ικανοποιητικά στην εργασία του, στο σπίτι κλπ.

Η επιστημονκή τεκμηρίωση έχει δείξει ότι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή δύναται να θεραπευτεί ολοκληρωτικά από την στιγμή που θα διαγνωστεί κι εφόσον το άτομο επιλέξει να κάνει θεραπεία. Η θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί με ψυχοθεραπεία αρχικά γνωσιακή-συμπεριφορική για την ανακούφιση των συμπτωμάτων και τη σταδιακή υποχώρηση των ιδεοληψιών και καταναγκασμών ως την εξάλειψή τους ή/και με φαρμακευτική αγωγή συνδυαστικά με την ψυχοθεραπεία αν το άτομο βρίσκεται σε πολύ μεγάλη δυσκολία και έξαρση.

Ο συχνότερος ίσως φόβος των ατόμων που πάσχουν από την διαταραχή είναι ότι κάποια στιγμή λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης που υφίστανται και του παράξενου έως αλλόκοτου περιεχομένου των ιδεοληψιών τους,  δεν θα αντέξουν και μπορεί να τρελαθούν. Αυτό δεν είναι αλήθεια αλλά συμβαίνει επειδή ταυτίζουν την ιδεοληψία με το παραλήρημα που εμφανίζεται στη σχιζοφρένεια. Η βασική διαφορά ανάμεσα στις ιδεοληψίες και το παραλήρημα είναι ότι οι μεν πρώτες είναι δυστονικές του εγώ, δηλαδή ενοχλητικές για το άτομο και προσπαθεί να τις εξαλείψει ενώ το δεύτερο, είναι συντονικό του εγώ και το άτομο έχει ακλόνητη βεβαιότητα για την αλήθειά του. Είναι σημαντικό εδώ να αναφερθεί ότι, η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μπορεί, αν παραμείνει χωρίς θεραπεία για οποιοδήποτε λόγο,  να καταστρέψει την δυνατότητα του ατόμου να λειτουργήσει ικανοποιητικά στην εργασία του, στο σχολείο (αν πρόκειται για παιδί ή έφηβο) ή στο σπίτι.

Συμπερασματικά, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι και αξίζει και χρειάζεται τα άτομα να αναζητήσουν θεραπεία επειδή υπάρχει θεραπεία επιστημονικά τεκμηριωμένη με μόνιμο και επιτυχημένο αποτέλεσμα και κυρίως επειδή  η πιθανότητα να περάσει από μόνη της η συγκεκριμένη  διαταραχή είναι πολύ μικρή έως ανύπαρκτη.