Από τα 30 κιλά πήγε στα 110 και σήμερα έχει να σου πει κάτι σπουδαίο για τις διατροφικές διαταραχές

Οι δύσκολες περίοδοι στη ζωή της μεταφράστηκαν και σε αντίστοιχα προβληματική σχέση με το φαγητό, γεγονός που την έκανε να περάσει από την ανορεξία στη βουλιμία με μεγάλη ταχύτητα. Οι φωτογραφίες του κορμιού της το οποίο πέρασε απ’ όλα αυτά τα στάδια είναι σοκαριστικές και οι διαφορές τεράστιες. Όπως λέει όμως και η ίδια, μέσα της δεν άλλαξε ποτέ. Απλά κάποια στιγμή κατόρθωσε να δει ποια ήταν στ’ αλήθεια η λύση κοιτάζοντας ουσιαστικά το πρόβλημα και βλέποντας στον καθρέφτη όχι το σώμα της, αλλά τον ίδιο της τον εαυτό. 

«Δε μπορείς να “δεις” τις ασθένειες του μυαλού, αλλά ελπίζω οι φωτογραφίες μου να σου τραβήξουν την προσοχή και να διαβάσεις αυτά που έχω να πω. Ένας στους πέντε ανθρώπους αντιμετωπίζουν νοητικές παθήσεις κάποια στιγμή στη ζωή τους. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεσαι, αλλά οι προϋπάρχουσες πεποιθήσεις σου ταΐζουν το στίγμα του να μη μιλήσεις και να παλέψεις σιωπηλά. Αυτή ήταν και η δική μου περίπτωση. Ξεκίνησα να αντιμετωπίζω την κατάθλιψη, το άγχος και τα OCD στο σχολεία. Δεν είχα ιδέα τι ακριβώς ένιωθα ή έκανα. Υπέθετα απλά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα και έφταιγα εγώ γι’ αυτό.

Έκτοτε ανέπτυξα μια διατροφική διαταραχή. Και πάλι, δεν είχα ιδέα τι είναι μια διατροφική διαταραχή. Παρόλ’ αυτά ήταν για μένα ένας τρόπος να απασχολήσω το μυαλό μου – αν και το έκανα με αρνητικό τρόπο. Δεν είπα ποτέ σε κανέναν για την εσωτερική μου αναταραχή. Το έφτασα στα άκρα ώστε να παίρνω μόνο Α, να πετύχω στη γυμναστική και να δείχνω μια χαρούμενη εικόνα. “Πρέπει να είμαι τέλεια. Ίσως τότε να αντιστάθμιζα την ανεπάρκειά μου σαν άνθρωπος και να ήμουν χαρούμενη.

Αυτή η λανθασμένη εντύπωση με οδήγησε σε έναν δεκαετή πόλεμο. Το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν “εγώ εναντίον εμού”. Πάλευα με τον εαυτό μου. Ως αποτέλεσμα των συμπεριφορών μου που οφείλονταν στο μπερδεμένο μου μυαλό – το βάρος μου έπεσε στα 29 κιλά και μετά από μόλις 1.5 χρόνο, έφτασα τα 110 κιλά. Από την ανορεξία και το συνεχές φαγητό, στη βουλιμία. Η εμφάνισή μου άλλαξε, αλλά εγώ όχι.

Ξεκίνησα την διαδικασία της θεραπείας όταν κατάφερα να δω μέσα μου τα τρομακτικά μου κομμάτια. Με φοβόμουν, αλλά αντικρύζοντας τον εαυτό μου συνειδητοποίησα ότι είχα η ίδια όλες τις  απαντήσεις μέσα μου για να αλλάξω τον τρόπο σκέψης και τη ζωή μου. Έπρεπε να διαλέξω με ποιου το μέρος θα είμαι σε αυτόν τον πόλεμο. Έπρεπε να διαλέξω να παλέψω για μένα. Και το έκανα.

Όλοι έχουμε νοητικές παθήσεις – είναι κομμάτι του να είσσι άνθρωπος. Αυτό στο οποίο διαφέρουμε είναι ο βαθμός στον οποίο τις πολεμάμε. Αλλά η εγκυρότητα και η υποστήριξη που αξίζουμε, παραμένει ίδια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να μένεις φυλακισμένος στο ίδιο σου το μυαλό. Τίποτα δεν είναι πιο απελευθερωτικό από το να συνειδητοποιήσεις ότι εσύ κρατάς το κλειδί».